Και δεν ήθελε να διαθέτει κανείς ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να καταλάβει ότι ήταν ζήτημα χρόνου οι λεκτικές αποδοκιμασίες να μετατραπούν σε ποιο δυναμικές αντιδράσεις. Παρακολουθούμε στο βίντεο που παραθέτουμε τα όσα συνέβησαν στις παρελάσεις σήμερα σε Πάτρα, Βόλο και Τρίκαλα. Στην τελευταία μάλιστα πόλη ακούμε ότι αγανακτισμένοι πολίτες δεν δίστασαν να ανεβούν στην εξέδρα «επισήμων» και «άρχισαν να δέρνουν τους επισήμους» όπως είπε ο ρεπόρτερ του Αλτερ.
Η δήλωση που έκανε ο Μανώλης Γλέζος και την οποία θα παραθέσουμε αργότερα τα λέει όλα.
" προβλέπονται «εμφυλιακές καταστάσεις» "
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να υπάρξει εμφύλιος πόλεμος πρέπει ο λαός να είναι χωρισμένος σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Τη μία πλευρά την ξέρουμε, είναι όλοι όσοι αποδοκιμάζουν την κυβέρνηση. Η άλλη πλευρα, η πλευρά των υποστηρικτών της κυβέρνησης, υπάρχει; Αν υπάρχει, που είναι; Γιατί δεν εμφανίζονται, να διαδηλώσουν υπέρ της κυβέρνησης;
Εγώ, λοιπόν, δε βλέπω εμφύλιο, βλέπω κοινοβουλευτική δικτατορία, οπου μια μικρή κυβέρνηση προσπαθεί να επιβληθεί σε ένα μεγάλο λαό. Οποιαδήποτε αναφορά σε εμφύλιο τη θεωρώ είτε τακτική εκφοβισμού, ώστε να αποδεχτεί ο λαός την κυβερνητική πολιτική ως το μικρότερο από δύο δεινά, είτε απελπισμένη προσπάθεια να διασπάσουν το λαό και να στρέψουν την προσοχή του μακριά από τα εγκλήματα και την προδοσία που διαπράτει η κυβέρνηση.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι οτι η αντίδραση μεγάλου μέρους του λαού έχει καθαρά πρακτική βάση. Διαμαρτύρονται για την ανεργία, τη μείωση μισθών και συντάξεων, τον εξευτελισμό της ποιότητας της παιδείας και τις υγείας, τις φοροεπιδρομές κ.ο.κ. Αυτά είναι προβλήματα αντικειμενικά και καθολικά, όχι ταξικά, κομματικά, ή με οποιονδήποτε τρόπο παραταξιακά - αφορούν όλους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρακτική, ιδεολογική ή άλλη βάση στην οποία θα μπορούσε να χτίσει η κυβέρνηση τη διάσπαση του λαού, μιας και έχει καταφέρει να πλήξει όλα τα κοινωνικά στρώματα με τα ίδια δεινά. Κανείς δεν ευνοείται, όλοι πλήττονται, και αυτό βρίσκει μπροστά της σήμερα η κοινοβουλευτική μαφία.
Ο μεγάλος φόβος της κυβέρνησης, και αυτό που θα ήθελε να αποτρέψει, είναι το επόμενο βήμα στη λογική ακολουθία των γεγονότων: η συσπείρωση του λαού γύρω από κοινά αιτήματα, που θα υπερβαίνουν οικονομικές, ταξικές και ιδεολογικές διαφορές. Θα είναι ο σχηματισμός μετώπου στη βάση αυτών που μας ενώνουν, που είναι πιο πολλά και πιο σημαντικά πλέον από αυτά που μας χωρίζουν.Τότε ο λαός θα πάψει απλά να αντιδρά αντανακλαστικά στις κινήσεις της κυβέρνησης, και θα περάσει στην επίθεση με συγκεκριμένα αιτήματα, διεκδικόντας το (αυτονόητο στην πραγματική δημοκρατία) δικαίωμα να είναι αυτός που αποφασίζει για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας του.
Η μέρα που θα κάνει ο λαός το επόμενο βήμα, είναι η μέρα που η ψεύτικη δημοκρατία θα πέσει και οι ασήμαντοι και ανάξιοι πρωταγωνιστές της θα κριθούν για τις πράξεις τους από το λαό. Το λαό, το όνομα και την εξουσία του οποίου καπηλεύτηκαν για να τον σύρρουν στη λάσπη, να τον εξευτελίσουν, και να τον καταντήσουν παρία διεθνώς και δουλοπάροικο στην ίδια τη χώρα του.