Τα «κοκκινάδια» των όψιμων αντιστασιακών

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η «αντιστασιακή» ρητορεία των μετόχων της συγκυβέρνησης και των... συνοδοιπόρων τους, από τον πρωθυπουργό μέχρι τα κανάλια, με αφορμή τη γερμανική επιθυμία περί ξένου επιτρόπου για τον προϋπολογισμό, ήταν μοιραίο να κρατήσει μόνο λίγες ώρες. Το ίδιο και οι «κόκκινες γραμμές», με τις οποίες οι συγκυβερνώντες «εξόπλισαν», υποτίθεται, τον Παπαδήμο για να διαπραγματευτεί και με την τρόικα και στο περιθώριο της συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες.

Με μια μόνο δήλωσή του ο Παντελής Καψής φρόντισε να καταστήσει σαφές ότι: «Ελπίζω να μην χρειαστεί να αποφασίσουμε πάνω σε αυτό (σ.σ.: μισθοί, συμβάσεις και άλλα τέτοια ενοχλητικά), αλλά, όταν έρθει η στιγμή, θα πάρουμε τις αποφάσεις μας, με επίγνωση όλων των συνεπειών μας. Δεν είναι απλά ζητήματα. Αυτό συμφωνήθηκε: Ότι οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν και από τα τρία κόμματα μαζί». Κι αυτό ήταν όλο...

Ωστόσο τις προηγούμενες μέρες οι συγκυβερνώντες αρπάχτηκαν από τη γερμανική απαίτηση περί ξένου επιτρόπου για την εφαρμογή του προϋπολογισμού, ως έμπρακτη σηματοδότηση της αναμενόμενης και συμφωνημένης άρσης της δημοσιονομικής κυριαρχίας, όπως έχει ήδη περιγραφεί σε σειρά ευρωπαϊκών αποφάσεων για τις χώρες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προβλέψεις περί δημοσιονομικών δεικτών.

Στην περίπτωσή μας ο στόχος θα ήταν να ελέγχεται ο προϋπολογισμός ώστε να μην εγκρίνεται κανένα κρατικό έξοδο πριν διασφαλιστεί η πληρωμή των δανειστών μέχρι το τελευταίο ευρώ. Κοινώς κανένα έξοδο για μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, κοινωνική πολιτική, ανάπτυξη, πολιτισμό, αν πρώτα δεν πληρωθούν οι τοκογλύφοι.

Πρόκειται δηλαδή για την πολιτική που έτσι κι αλλιώς εφαρμόζεται στο πλαίσιο της πρώτης δανειακής σύμβασης με την τρόικα, την οποία χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις υπερασπίστηκαν οι όψιμοι «αντιστασιακοί». Με αποτέλεσμα, μεταξύ όλων των άλλων, να αρχίζουν τώρα ακόμη και συσσίτια για τα παιδιά που πεινάνε στα άνευ βιβλίων σχολεία της Διαμαντοπούλου. Της κυρίας η οποία επιθυμεί να ιδεολογικοποιήσει – και να μετατρέψει σε... κόμμα! – τα φρικαλέα κατορθώματα της ίδιας και του σιναφιού της.

[Γιατί όχι; Δόξα τω Θεώ υπάρχουν αρκετοί ακόμη πρόθυμοι για να μας λένε ότι τα σημερινά συσσίτια, η σημερινή κατάντια των πεινασμένων, οι άστεγοι που οι επιλογές τους προκαλούν δεν είναι τίποτε σπουδαίο μπροστά σε αυτά που θα δούμε αν έρθει η... «δραχμή»].

Η μόνη «διαφοροποίηση», λοιπόν, συγκριτικά με ό,τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας θα ήταν ότι την ευθύνη πλέον δεν θα την είχε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά ο... ξένος επίτροπος.


Περάστε από τον πάγκο...

Χθες, διά στόματος... Σαρκοζί, κατόπιν των αντιδράσεων σε Ευρώπη και Γερμανία, η Μέρκελ έκανε μισό βήμα πίσω στο θέμα του επιτρόπου και, στη συνάντηση με Παπαδήμο, Βενιζέλο και τους άλλους «θεσμικούς» από Ε.Ε. και ΕΚΤ, προκειμένου να ολοκληρωθούν η αναδιάρθρωση του χρέους (PSI) και το νέο δάνειο, έβαλε την ατζέντα που όλοι προσπαθούσαν να διώξουν από τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία των καναλιών: σφαγή μισθών, ξεπούλημα, ατέλειωτα μέτρα και όλα όσα συγκροτούν το «μνημόνιο» - προϋπόθεση για τα παραπάνω.

Και, βεβαίως, τις έγγραφες δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών. Οι οποίοι, αφού πούλησαν στο πόπολο ένα εικοσιτετράωρο ξεθυμασμένης μαγκιάς, θα πρέπει τώρα να προσέλθουν στον πάγκο του χασάπη για να τους κόψει ό,τι... προεξέχει από την πολιτική τους υπερηφάνεια.

Όσο για τον επίτροπο, μην ανησυχείτε. Και αυτός θα μας προκύψει όταν ολοκληρωθούν PSI και νέα δανειακή σύμβαση. Όταν το – υπέρογκο και μη διαχειρίσιμο χρέος – θα είναι ολόκληρο ενυπόθηκο, όταν οι όροι δουλοπαροικίας θα έχουν επιβληθεί, όταν η Ελλάδα δεν θα έχει πλέον καμιά νομική, πολιτική και νομισματική άμυνα, όταν οι πολιτικοί αρχηγοί θα έχουν ξαπλώσει την τζίφρα τους στις δεσμεύσεις. Τότε θα σκάσει μύτη από τη γωνία και ο επίτροπος.

Απλώς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα είναι ξένος ή Έλληνας. Μπορεί ο Φώτης Κουβέλης να λέει πως θα πρέπει να έχουμε έναν υπουργό Δημοσιονομικών, αρκεί να είναι Έλληνας και κοινής αποδοχής. Όμως... Προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία ποια ακριβώς δουλειά θα κάνει. Αρκεί να είναι Έλληνας και κοινής (μεταξύ των ομονοούντων κομμάτων, εννοείται) αποδοχής.


Το εθνικό... μόκο

Εξ άλλου ποιος θα του... αντισταθεί; Οι προχθεσινοί όψιμοι «αντάρτες»; Τα δείγματα της προηγούμενης συμπεριφοράς τους δεν είναι ιδιαιτέρως αισιόδοξα:

1. Ήδη η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αποδεχθεί, χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, την ύπαρξη και δράση της περίφημης task force της Κομισιόν, η οποία ασκεί ευθέως ρόλο όχι μόνο πολιτικού ελεγκτή αλλά και αυτού που ορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές για την υλοποίηση των «υποχρεώσεων» έναντι των δανειστών. Ο Γερμανός επικεφαλής της Χορστ Ράιχενμπαχ ήταν το πρώτο βήμα, το οποίο πέρασε χωρίς κανενός είδους πρόβλημα.

2. Ήδη στη βόρεια Ελλάδα βρίσκεται ο Γερμανός υφυπουργός Εργασίας Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ως υπεύθυνος εκ μέρους της Γερμανίας για την Ελλάδα, με αρμοδιότητες επί των κοινοτικών κονδυλίων και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έχει εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη ακριβώς επειδή το ορμητήριο και ο χώρος δράσης του θα είναι η βόρεια Ελλάδα.

Ούτε στην περίπτωσή του ηγέρθησαν αντιρρήσεις, εκτός από κάτι βλακώδη υπονοούμενα και υπομειδιάματα σχετιζόμενα με το όνομά του: Φούχτελ. Το ότι η Θράκη προορίζεται από τη Γερμανία ως η μία από τις δύο, μέχρι στιγμής, Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που σχεδιάζει η Γερμανία στην Ελλάδα (η άλλη είναι η Πελοπόννησος) δεν ενόχλησε τους «εθνικά υπερήφανους» οσφυοκάμπτες και όψιμους «αντιστασιακούς».

● Όπως δεν τους ενόχλησε και το ότι η Θράκη αποτελεί μια από τις πιο ευαίσθητες εθνικά περιοχές, στην οποία, την εποχή της χρεοκοπίας, η Τουρκία – προνομιακός σύμμαχος της Γερμανίας στην περιοχή μας σε όλες τις πρόσφατες κρίσιμες ιστορικές περιόδους – αλωνίζει.

● Όπως δεν τους ενόχλησε και η ύπαρξη στη βόρεια Ελλάδα των μεταλλείων χρυσού, τα οποία, την εποχή της παγκόσμιας ανόδου του πολύτιμου μετάλλου, έχουν γίνει αντικείμενο απίστευτης κερδοσκοπίας και πηγή – περιβαλλοντικών και όχι μόνο – σκανδάλων.

Όλοι αυτοί οι όψιμοι «αντιστασιακοί», λοιπόν, με τις «κόκκινες γραμμές» που επέβαλαν οι δημοσκοπήσεις, έσπευσαν να αρνηθούν τον «εθνικό εξευτελισμό» με τον ξένο επίτροπο.

Τα θαύματα, όμως, κρατάνε μόνο μία μέρα – όσο αντέχουν και τα ράκη των «κόκκινων γραμμών», ιδιαίτερα όταν όλα αυτά τα «κοκκινάδια» οφείλονται αποκλειστικά στις δημοσκοπήσεις και στον φόβο της γενικευμένης σφαλιάρας και όχι στην ύπαρξη ανταγωνιστικών πολιτικών σχεδίων έναντι του (κατά τη γενική ομολογία δανειστών και επιτηρητών) απολύτως καταστροφικού δρόμου που έχει πάρει η Ελλάδα...

http://topontiki.gr/