Τι να κάνουμε (επιτέλους);

Γράφει ο Σ.Μ

 Νομίζω ότι είναι, επιτέλους, καιρός να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα στον εαυτό μας και να
 απαντήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια.
Οι καιροί τρέχουν και είμαστε, μόνιμα, πίσω από τα γεγονότα, ανακαλύπτοντας - δυστυχώς -
μόνο τις δυσάρεστες πλευρές τους. Η καθημερινή επιβίωση γίνεται, διαρκώς, όλο και πιο δύσκολη, το διεθνές κεφάλαιο έχει ρίξει προ πολλού τις μάσκες του και αναζητά, εναγωνίως, τρόπους και μεθόδους να σώσει όσο το δυνατό πιο πολλά από την κρίση που έχει σμπαραλιάσει την καλοδουλεμένη (όπως πίστευε) ανθρωποφάγα μηχανή του. 

Η "ηθική" του τραπεζιτικοοικονομικού λεβιάθαν δεν ασχολείται με τις παράπλευρες απώλειες αλλά - έχοντας εξαντλήσει προ πολλού τις παραδοσιακές μορφές υπεράντλησης υπεραξίας - εξετάζει με εμμένεια, διεξόδους που θα σκορπίσουν τη φρίκη στον πλανήτη. Όποιος δεν συλλαμβάνει το πνεύμα της εποχής είτε εθελοτυφλεί αφήνοντας τον εαυτό του (και τους οπαδούς του) να περιπλανώνται σε μια νιρβάνα απολαμβάνοντας την αίγλη (;) του παρελθόντος είτε επιζητά και αποβλέπει σε πρόσκαιρες επιτυχίες που επιμένουν να αγνοούν το θηρίο που επέρχεται με καλπασμό.

Ο διεθνής καπιταλισμός, παρά τις επιμέρους αντιφάσεις του, γνωρίζει πολύ καλά πως μπορεί να
βγεί το σύστημα από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Για το κεφάλαιο, η καταστροφή μέρους
του πλεονάσματος (κεφαλαίου ή/και παραγωγής) συνοδεύεται από την καταστροφή
σημαντικότατου αριθμού παραγωγών και μικροπαραγωγών. Η "καταστροφή" που θα επέλθει δεν
είναι θεωρητική, είναι μια καταστροφή που θα εμπλέξει την ανθρωπότητα σε μια σύγχρονη
φρικαλεότητα που μπροστά της θα ωχριούν ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Η αρχή
έχει γίνει από την περιφέρεια της παγκόσμιας τοπογραφίας και κινείται, ολοταχώς, προς το κέντρο.

Οι αραβικές εξεγέρσεις επιβεβαιώνουν τις καταστροφολογικές προβλέψεις των αμερικάνων
οικονομολόγων της περασμένης διετίας που μιλούσαν για κλιμακούμενο χάος με απόληξη το Ιράν
και παγκόσμια εμπλοκή (με άγνωστα αποτελέσματα;). Τα επιμέρους συμφέροντα του ρώσικου και
κινέζικου καπιταλισμού αποτελούν την μοναδική - πρόσκαιρη - διορθωτική (;) παρέμβαση στο
παιχνίδι που έχει σχεδιαστεί στις πλάτες όλου του κόσμου. Ο παγκόσμιος όλεθρος είναι κάτι που,
προς το παρόν, πιθανόν να τρομάζει το κεφάλαιο χωρίς, όμως, να το εμποδίζει να επιζητά
μερικότερες, τακτικές, νίκες που του δημιουργούν ερείσματα για την τελική επίθεση (Συρία,
Βενεζουέλα, Αργεντινή κ.α.). Η επιταχυνόμενη κατάρρευση των πιο ευάλωτων καπιταλιστικών
οικονομιών υποκρύπτει την ανισομερή ανταλλαγή πλούτου και την επιδιωκόμενη θωράκιση
ορισμένων οικονομιών ώστε να περισώσουν το μέγιστο, δυνατόν, τμήμα του κεφαλαίου τους που
θα σπεύσουν να επανεπενδύσουν μετά σε ολόκληρη την υφήλιο.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: τι να κάνουμε επιτέλους; Όποιος θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι
επίκεντρο της κρίσης εθελοτυφλεί. Η Ελλάδα είναι η (νέα) αφετηρία και όχι η αιτία της κρίσης που
έτσι κι αλλιώς είχε ξεσπάσει προ πολλού (Ν.Α. Ασία, ΗΠΑ). Το ενδεχόμενο να χάσουμε τα πάντα
δεν είναι τόσο απειλητικό όσο το ενδεχόμενο να μην υπάρχουμε για να δούμε την απώλεια των
πάντων!
Βουλιαγμένοι σε έναν απίστευτο ναρκισισμό, ερμηνεύουμε και ξαναερμηνεύουμε τα
γεγονότα (γεγονός = αυτό που έχει ήδη συμβεί), βαυκαλιζόμενοι ότι κατέχουμε το εργαλείο της
μοναδικότητας στην ερμηνεία και αρνούμενοι την οποιαδήποτε "συλλογικότητα" στο όνομα της
ορθότητας αυτής της ερμηνείας. Έτσι, όμως, αρνούμαστε μετά μανίας να προβλέψουμε το
επερχόμενο, γιατί; Μήπως θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον Φρόυντ και να αναλύσουμε αυτή την
τάση αυτομαζοχισμού ή, μήπως, θα πρέπει να ξαναασχοληθούμε με τη μεταφυσική περιμένοντας τη
γη της επαγγελίας σε ένα κόσμο που είμαστε σίγουροι ότι θα έρθει και θα είναι καλύτερος(!!);
 Καιγια να εξηγούμαστε με πιο απλό τρόπο: μεγαλώσαμε ακούγοντας τους γονείς μας να πεθαίνουν με μια φράση στα χείλη, "εμείς δεν θα ζήσουμε να το δούμε, εσείς , όμως, θα τα καταφέρετε"! Μπορεί σε πενήντα, εκατό, δύο χιλιάδες χρόνια! Αλήθεια, αυτή η ιστορία έχει μια απίστευτη ικανότητα να σαγηνεύει και να παραπλανά το ανθρώπινο είδος. Τι να κάνουμε, είναι τελικά το μεγάλο ερώτημα και αν το έθεσαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού πριν από εκατό, περίπου, χρόνια αυτό δεν σημαίνει ότι απαντήθηκε ή ότι θα απαντηθεί!

Εδώ, όμως, είναι η στιγμή που κάθε ορθολογικά σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να παρέμβει και
να απεγκλωβιστεί από τις αποστεώσεις του παρελθόντος. Θα απαντήσω ξεκάθαρα και με πλήρη
γνώση της τοποθέτησής μου. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι πρότειναν οι θεωρητικοί μας πριν εκατό
χρόνια, δεν με ενδιαφέρει τι υποστήριξε ο Μαρξ, ο Εγκελς, ο Λένιν, ο Σταλιν, ο Τρότσκι, η
Λουξεμπουργκ, ο Μαο και τόσοι άλλοι. Δεν με ενδιαφέρει ποιος είχε δίκιο μιας και αποδεικνύεται,
συνεχώς, ότι όλοι είχαν και κάπου-κάπου λάθος εκτιμήσεις, δεν με ενδιαφέρουν οι χιλιάδες τόμοι
της μαρξιστικής βιβλιογραφίας από τη στιγμή που δεν επιλύουν αλλά συγκαλύπτουν (επειδή αυτό
επιλέγουμε) τα γεγονότα, δεν με ενδιαφέρουν οι τακτικές σας κκ. "μοναδικοί" από τη στιγμή που
παραβλέπετε την εξαθλίωση του τρίτου κόσμου, την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης στον
ανεπτυγμένο καπιταλισμό, την κατασπατάληση του φυσικού πλούτου, την "εμπορευματοποίηση"
ακόμη και της ανθρώπινης ψυχής (το σώμα έχει γίνει εμπόρευμα προ πολλού), δεν με ενδιαφέρει
διότι έχετε απαξιώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπροστά στο βωμό που ονομάζεται κόμμα,
ομάδα, συνασπισμός, κίνημα και οτιδήποτε σαρώνει την υποκειμενικότητα και τη δημιουργικότητα
του ανθρώπινου πλάσματος.
Δεν με ενδιαφέρει, "σύντροφοι" της απανταχού αριστεράς αν η ανάλυσή σας θεμελιώνεται σε δεκάδες τσιτάτα των θεωρητικών, αν επιμένετε να αναπολείτε τον μεσαίωνα και τις (θεωρητικές) συντεχνίες, αν αφουγκράζεστε όχι τον παλμό του κυνηγημένου αλλά τον παλμό του κόμματος και, παράλληλα, έχετε αναιρέσει το αυτονόητο της μαρξιστικής σκέψης, τον βαθύτατο ανθρωπισμό της και την ανάγκη να απεγκλωβιστούμε (η εργατική τάξη αλλά και όλοι εμείς) από τις συνθήκες απόλυτης απαξίωσης της ανθρώπινης φύσης και της απόλυτης εξαθλίωσης μέσα από τα μοντέλα υπεράντλησης υπερκέρδους. Δεν με ενδιαφέρει ο μοναχικός σας λαβύρινθος όταν - εξ ορισμού - έχετε χάσει τον μίτο της εξόδου και σας περιμένει, χαμογελόντας στη γωνία, ο νέος μινώταυρος! Δεν ακουμπάτε καθόλου τις ψυχές μας, πλέον, όταν λησμονήσατε το αυτονόητο για την οικοδόμηση και ύπαρξη μιας ελεύθερης κοινωνίας, αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τη σημαία μας και που λησμονήθηκε πολύ γρήγορα, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Ο άστεγος, ο μαύρος εργάτης στα ορυχεία της Αφρικής, ο έλληνας νεο-μετανάστης, ο πεινασμένος
και υποσιτισμένος πολίτης του κόσμου, ο πακιστανός άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ο ινδός
τρεφόμενος από σάρκες νεκρών, ο εξαθλιωμένος κινέζος προλετάριος που δημιουργεί κολοσσούς
επιχειρηματικής δραστηριότητας και πυραμίδες χρυσού που μπροστά τους ωχριούν αυτές του
Χέοπα, οι Έλληνες που άρχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαϊ, και τόσοι άλλοι ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ
ΣΗΜΑΣΙΑ στις επικλήσεις σας για ανατροπή των ταξικών και νεο-ταξικών μορφών
εκμετάλλευσης από τη στιγμή που απουσιάζετε, τελείως, από το πλάι του τώρα που σας έχει
ανάγκη.

Μπορείτε να τυπώσετε εκατομμύρια προκηρύξεις, να γράψετε δεκάδες κείμενα που
αναπαράγουν τη μοναδικότητά σας (πονηρέ Στίρνερ, ξαναγεννήθηκες από αυτούς που σε
πολέμησαν), να οργανώσετε χιλιάδες μέλη στα κόμματά σας, να παίξετε με συνέπεια το παιχνίδι
της κοινοβουλευτικής αλητείας αλλά, κατά βάθος, γνωρίζετε πολύ καλά και τρέμετε για τη στιγμή
που οι πραγματικοί "μοναδικοί" (στη δυστυχία τους) σας απομυθοποιήσουν και σας πετάξουν στα
αζήτητα της ιστορίας.

Ο κοινοβουλευτικός καρκίνος έχει εξαπλωθεί, βαθύτατα, μέσα στο σώμα σας
και σας έχει κάνει να λησμονάτε τους βασικούς στόχους σας, να έχετε παρακρούσεις και
οφθαλμαπάτες, να έχετε γαντζωθεί σε ένα σαρκίο που μετά βίας επιβιώνει περιμένοντας τη
ληξιαρχική πράξη θανάτου. Δεν ερμηνεύετε την πραγματικότητα, δεν κατανοείτε την ιστορικότητα
των συνειδήσεων, δεν μαθαίνετε από τα λάθη, αγνοείτε το "θεωρητικό υπόβαθρο" της ίδιας της
θεωρίας, καταληστέψατε την ιστορία των εξεγερμένων, κατασπαταλήσατε τη μοναδικότητα της
μαρξιστικής ανάλυσης, εξαφανίσατε τη διαφορετικότητα, εγκλωβιστήκατε σε ένα αδιέξοδο
θεωρητικό και πολιτικό και, τώρα, την κατακλυσμιαία στιγμή προσπαθείτε να επιβιώσετε
αναζητώντας κιβωτό! ΟΧΙ, δεν θα σας προτείνουμε, εμείς οι "άλλοι", τι να κάνετε, ΟΧΙ δεν θα σας
βοηθήσουμε στον κατήφορο που επιλέξατε, άλλωστε γιατί να θέτουμε το ερώτημα: "τι να
κάνουμε;", μήπως δεν έχετε ούτε εσείς απάντηση;;
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, ξεκολλήστε επιτέλους από τη μονοσήμαντη ασημαντότητα σας!
ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ να σας βλέπουμε να εκλιπαρείτε, με ευχολόγια και ρητορείες, τις μάζες να
προσδράμουν στον εξαθλιωμένο μονόδρομο που αποκλειστήκατε! ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ κινητοποιήσεις,
πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, μαζώξεις, ενημερώσεις και τόσα άλλα. Αν δεν τολμάτε να
συγκρουστείτε με τον δυνάστη σας, θα το κάνουμε μόνοι μας. Ο κόσμος αρχίζει και σας γυρίζει τις
πλάτες, δεν ανταποκριθήκατε ούτε στο ελάχιστο στις προσδοκίες του, αφήσατε να περάσουν
ανεκμετάλλευτες τόσες και τόσες ευκαιρίες, αλήθεια ΤΙ, ακριβώς, ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ; Ή μήπως ούτε
εσείς γνωρίζετε;

Πιστεύετε ότι η απόλυτη εξαθλίωση θα συνδράμει στην κομματική σας στελέχωση; Εκτός από ανιστόρητοι είσαστε και θεωρητικά ανεπαρκείς! ΟΥΔΕΠΟΤΕ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ οδήγησε σε επαναστατικές μετατροπές (πάγια μαρξιστική θέση), αντίθετα καλλιέργησε την απομάκρυνση, τον ενδοστρεφισμό, την αποδοχή της λογικής: "ο σώζων εαυτόν σωθείτο"! Ο συμβιβασμός και η ηττοπάθεια κάνουν, ήδη, πάρτυ στο μέλλον μας και στο μέλλον των γενιών που ακολουθούν! ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ και το φωνάζουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, προφανώς, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ!

Τι να κάνουμε; Το ερώτημα απευθύνεται μόνο σ' αυτούς που απελπίστηκαν, που βίωσαν και
βιώνουν την φτώχεια, την εγκατάλειψη, την ανεργία, την εκμετάλλευση, σε όλους αυτούς που
έχουν το θάρρος να κοιτούν την αριστερά στα μάτια και να της απευθύνουν το ερώτημα: "γιατί;" Τι
να κάνουμε, επομένως, ένα ουσιώδες ερώτημα για τη ζωή μας, για τις μέρες που ζούμε. Αν
μπορούσα να απαντήσω δεν θα ήμουν ένας απλός εργάτης στο μέτωπο που ανοίγεται, αν
μπορούσαν να απαντήσουν θα είχαμε έναν διαφορετικό κόσμο. Η απάντηση, όμως, είναι μέσα μας,
είναι στο πείσμα ΟΛΩΝ των ανθρώπων που εξακολουθούν και είναι άνθρωποι, όλων αυτών που
ορμούν ενάντια στα τείχη αδιαφορώντας για τη μοναδικότητά τους, είναι στο πνεύμα της
Συλλογικότητας και της Αλληλεγγύης, είναι σε όλους τους αγωνιστές της αριστεράς που
χλευάζονται ως αντικομμουνιστές και περιθωριακοί γιατί είναι πράγματι Κομμουνιστές. Η
απάντηση πλανιέται στον αέρα, σαν άλλο φάντασμα, και στοιχειώνει τον ύπνο των αδιάλλακτων
και των καθεστωτικών. Την απάντηση θα την δώσουμε εμείς όταν συνειδητοποιήσουμε ότι
τρέφονται από τη σάρκα μας, όταν καταλάβουμε - επιτέλους - ότι εμείς θα φτιάξουμε τις νέες
συλλογικότητες που θα ανατρέψουν αυτήν την πραγματικότητα. Όταν, επιτέλους, καταλάβουμε τι
πρέπει να κάνουμε!

-----------
αφιερωμένο στην απανταχού αριστερά και την απελπιστική μιζέρια της. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ

Τι να κάνουμε; Part II (ή το πάθημα που [δεν] θα γίνει μάθημα).

Του Σ.Μ.



Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η τακτική της σοσιαλδημοκρατίας στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά ποια είναι η τακτική της σύγχρονης αριστεράς την εποχή του ύστερου καπιταλισμού και, ιδιαίτερα, την εποχή που αρχίζουν να αποδομούνται οι μεγάλες οικονομικές ολοκληρώσεις που εμφανίστηκαν καταρχάς ως αντίπαλο δέος στην αναπτυσσόμενη τότε σοσιαλιστική οικονομία και αφετέρου, βεβαίως, ως εναλλακτική λύση συσσώρευσης ολοένα και μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας από τις εντάξεις, σ' αυτούς τους ολοκληροποιητικούς, οικονομικούς, σχηματισμούς, περιθωριακών κρατών με χαμηλό εργατικό κόστος και, παράλληλα, δυνατότητα ελεύθερης επέκτασης των αγορών.

Οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις σε συνδυασμό με την τεχνολογική ανάπτυξη επιβεβαιώνουν, ξανά και ξανά, βασικές μαρξιστικές αρχές, όπως, της διαρκούς πτωτικής τάσης του εργατικού μισθού, του σχηματισμού ατελείωτων στρατιών ανεργίας, της διαρκούς προσπάθειας αύξησης της καρπούμενης από την εργασία υπεραξίας και του μείζονος θέματος, που αποσιωπάται συστηματικά από την μαρξιστική διανόηση, την αναγκαιότητα συνεχούς μείωσης του εργάσιμου χρόνου. Οι καπιταλιστές, που γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τον μαρξισμό, ήδη το αντιλήφθηκαν εδώ και χρόνια και το ενσωμάτωσαν στην παραγωγή με διάφορους τρόπους: προσωρινή εργασία, μερική εργασία,
πολιτική επιδομάτων για τους ανέργους, κ.α. Βεβαίως, αυτοί μείωσαν ανάλογα και τους μισθούς.
Το τεράστιο θέμα που δημιουργείται είναι τι κάνει ή τι μπορεί να κάνει η αριστερά μπροστά σ' αυτή
τη νέα λαίλαπα, τη νέα πραγματικότητα;

Παρατηρώ, τελευταία, μια διαρκή ανάρτηση άρθρων που αφορούν τη στάση και δράση του
κύριου σώματος (δυναμικά) της αριστεράς και που, στο σύνολό τους, αναφέρονται στην
αποστασιοποίηση του ΚΚ από τα γεγονότα, τη στείρα αναφορά του στην εκλογική διαδικασία και
την διαρκή στοχοποίηση, όσων του ασκούν κριτική, με ιδεολογήματα και λεξιλόγιο της σταλινικής
(αλλά και μετέπειτα) πραγματικότητας.

Δεν θα αναφερθώ στο ιδεολογικό ζήτημα της ορθότητας ή μη της μαρξιστικής ανάλυσης των διαφόρων ομάδων, μια και – ειλικρινά – καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Ο καθένας μπορεί να κάνει τη δική του ανάλυση και προσέγγιση των επιμέρους πολιτικοϊδεολογικών θεμάτων. Δεν μπορώ, όμως, να μην σταθώ σε ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του ευρύτερου αριστερού χώρου αναφερόμενος, κυρίως, στις επιλογές του ΚΚ.

Όταν ξέσπασε η κρίση και άρχισε η τακτική του ξηλώματος κατακτήσεων δεκαετιών, όταν όλοι
προέβλεπαν το τι θα ακολουθήσει (ακόμα και με επιφυλάξεις), το ΚΚ επέμεινε, αμετακίνητο στη
θέση ότι αυτό εκφράζει την μοναδική ορθή αριστερή πρόταση και ότι η μόνη σωτηρία (για να
αποφύγουμε την παγίδα των ρεφορμιστών) θα ήταν η ενίσχυση των δυνάμεών του και η
συσπείρωση στο εργατικό παρακλάδι του (ΠΑΜΕ), να αρνείται την οποιανδήποτε συζήτηση με τις
άλλες δυνάμεις του αριστερού χώρου κάνοντας μόνο μία παραχώρηση σε αυτόνομες
προσωπικότητες που θα ήθελαν να συσπειρωθούν γύρω απ' αυτά τα δύο σχήματα.

Φαντάζομαι επειδή έχω προσωπική εμπειρία από τον χώρο, ότι θα υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος. Το ζήτημα των ξεχωριστών συγκεντρώσεων, της απουσίας από τις συγκρουσιακές καταστάσεις [σε μια άκρως επαναστατική ατμόσφαιρα], της άρνησης συμπόρευσης με τον οποιονδήποτε και, το αποκορύφωμα, η σύγκρουση με τις αναρχικές ομάδες, δεν μπορεί παρά να προβλημάτισαν πολλά στελέχη του κόμματος και της νεολαίας. Ο εργαζόμενος και ο νεολαίος, όσο κι αν κάποιοι δεν το θέλουν, έχει και μυαλό και κρίση. Δυστυχώς, το ΚΚ συνέχισε και συνεχίζει
την ίδια τακτική η οποία, όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα,
όχι μόνο για το κόμμα αλλά και για όλη την ευρύτερη αριστερά.

Μέχρι την πλήρη κατάρρευση του ΠαΣοΚ, το ΚΚ έβλεπε δειλά-δειλά την εκλογική του απήχηση
να αυξάνεται, προσδοκώντας (τι άραγε;) ένα αξιοπρεπές ποσοστό στις εκλογές και περισσότερες
βουλευτικές έδρες. Το ΚΚ γνώριζε και γνωρίζει πολύ καλά, εγώ δεν θεωρώ τα στελέχη του
ηλίθιους, ότι η τακτική αυτή είχε τα όριά της. Επίσης, γνώριζαν ότι αυτή η τακτική ήταν αδιέξοδη,
δεδομένων των εκάστοτε εκλογικών νόμων και της δυνατότητας της αστικής τάξης να χειραγωγεί,
με διάφορους τρόπους συμπεριφορές και συνειδήσεις. Άλλωστε, είναι πολύ γνωστή η πάγια
μαρξιστική και λενινιστική θέση για τις εκλογές.

Τι επιδίωκε το ΚΚ; Τι μπορεί να κρυβόταν πίσω από το μυαλό αυτών που καθοδηγούσαν και καθοδηγούν αυτό το κόμμα; Αν πείτε ότι έλπιζαν σε εκλογική νίκη, τους θεωρείτε αφελείς. Αν υποστηρίξετε ότι πίστευαν ότι θα οδηγήσουν σε επαναστατικές, συγκρουσιακές, καταστάσεις τον ελλαδικό χώρο ώστε να προετοιμάσουν μια επαναστατική κατάσταση οχτωβριανού τύπου και πάλι θα αστοχήσετε. Τότε, τι στην ευχή κρύβεται πίσω από την τακτική αυτή; Εγώ δεν θα σας απαντήσω, ας κάνουν την αυτοκριτική τους.

Θέλω, όμως, να τονίσω την ιστορική ευκαιρία που χάθηκε με αυτή τη σεχταριστική και
αλλοπρόσαλλη τακτική. Όταν το κίνημα γιγαντώθηκε – προτού αρχίσει η κόπωση, φυσιολογική εν
μέρει – όταν στις συγκεντρώσεις μαζευόταν σχεδόν όλη η Ελλάδα, θεωρώ ότι το ζήτημα των
συμμαχιών και της ευρύτερης δυνατής συσπείρωσης, ήταν το πρωταρχικό καθήκον για ένα κόμμα
που γνωρίζει πως να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις. Μια αριστερή συσπείρωση, ακόμη και με
ιδεολογικές υποχωρήσεις, ακόμη και με συζήτηση για το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην Ε.Ε.,
ήταν λαϊκή απαίτηση. Αυτό που αφουγκράστηκε και περίμενε και ο πιο απολίτικος Έλληνας, ακόμη
και ο άνθρωπος που ποτέ δεν συμπάθησε ή προσέγγισε τον αριστερό χώρο, ήταν μια ευρύτερη
συσπείρωση που θα απαντούσε με ενότητα στη κρίση. Θα μου πείτε, όπως είναι το επιχείρημα των
περισσότερων κομμουνιστών, ότι ένα νέο ΕΑΜ δεν δίνει λύσεις, η κατεύθυνση πρέπει και θα είναι
ταξική-επαναστατική. Με συγχωρείτε για την αθυροστομία μου αλλά δεν μπορώ παρά να πω:
“καλά κρασιά”.

Το ΚΚ έχασε την ευκαιρία μέσα από έναν ευρύτερο συνασπισμό να παρέμβει με αξιώσεις στα
πράγματα. Εάν η ορθότητα των θέσεών σου είναι δεδομένη θα αποδειχτεί στην πορεία, εκεί θα
τραβήξεις την πλειοψηφία με το μέρος σου και εκεί θα θέσεις θέματα παραπέρα κοινωνικής
αλλαγής.
Δεν είναι το ίδιο, μέσα σ' αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, να μιλάς κάτω από το βάρος ενός ποσοστού 25-30% (εφόσον επιμένετε με τις εκλογές) και να μιλάς, όπως θα γίνει, ως πέμπτο ή και έκτο κόμμα στη βουλή με οποιοδήποτε ποσοστό και αν πάρεις (υπολογίζω ότι είναι ανέφικτο το ποσοστό να υπερβεί το 11-12%, αναλογιζόμενοι την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας).

Δυστυχώς, σύντροφοι, το παιχνίδι χάθηκε. Το κατανοείτε κι εσείς επειδή βλέπω το μούδιασμα στη
συμπεριφορά σας και τις τοποθετήσεις σας. Ξέρετε, πολύ καλά, τι καταφέρατε με την απαράδεκτη
τακτική σας; Να οδηγήσετε στην εξουσία τα υποκατάστατα αυτών που καταρρέουν. Και όταν
καταρρεύσουν και αυτοί θα έρθουν οι επόμενοι, και πάει λέγοντας.

Η ανάλυσή σας ήταν τελείως σεχταριστική. Δεν κατανοήσατε ούτε την ιδιαιτερότητα της στιγμής, ούτε τα όρια της επίδρασής σας, ούτε αναλογίζεστε το εφικτό ή όχι των επιλογών σας και το κυριότερο, το κίνημα σας πέταξε έξω. Όσοι προβοκάτορες και να υπάρχουν, όσοι και να παίζουν το παιχνίδι του συστήματος, όταν η Ελλάδα καίγεται – και προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για ότι κάηκε σ' ένα σύστημα που έκαψε χιλιάδες ανθρώπους, που πετάει τους άστεγους στους δρόμους για να γίνουν παιχνίδια ή γιατί ανέβηκε η θερμοκρασία, που αδιαφορεί για τον συνταξιούχο που τρώει σκουπίδια και αυτόν που θα πεθάνει επειδή δεν θα του δώσουν φάρμακα, που αδιαφορεί για το αν τα παιδιά λιποθυμούν από πείνα στα σχολεία που δεν έχουν καν θέρμανση και τόσα άλλα – όταν χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ώρες να συγκρούονται με τις δυνάμεις κατοχής, εσύ δεν μπορείς να απουσιάζεις. Μια απουσία που έγινε, εδώ και καιρό, και σαφής και αισθητή.

Ο καπιταλισμός είναι γνωστός, δεν έχει να μας εκπλήξει σε τίποτα, τον γνωρίζουμε πολύ καλά.
Αυτό που αγνοούμε είναι η τακτική σας και η νοοτροπία σας. Με τι προϋποθέσεις θα παρέμβετε
τώρα στην πολιτική ζωή; Πως θα ανοίξετε το ζήτημα των συμμαχιών; Γνωρίζετε πολύ καλά το
αδιέξοδο στο οποίο οδηγήσατε το κόμμα σας,τα μέλη και τους οπαδούς, τον ελληνικό λαό.

Δυστυχώς, το μόνο που μου μένει να σας πω είναι: “καληνύχτα σύντροφοι”!

Βαθύ Κόκκινο