ΓΙΑΤΙ Ενιαίο Παλλαϊκο Μετώπο (Ε.ΠΑ.Μ.)

Του Βασιλη Ζητα

«Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία – Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Αυτό είναι το σύνθημα που δονεί την πλατεία Συντάγματος από τα τέλη του Μάη 2011, οπότε ξεκίνησε το κίνημα των Αγανακτισμένων, και απεικονίζει πλήρως τη σύγχρονη πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που μας έχει οδηγήσει οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης με τις εγκληματικές πολιτικές τους, και δη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Να μιλήσουμε για «Ψωμί»; Έχει κανένα νόημα, τη στιγμή που όλο και περισσότερο κόσμος είτε βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται κατακόρυφα είτε τον εαυτό του να μένει άνεργος; Όταν 8 στους 10 Έλληνες περικόπτουν έξοδα ακόμα και από την καθημερινή τους διατροφή; Όταν η νεολαία και αλλά μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι συμβιβάζονται με «ελαστικές μορφές απασχόλησης», πρακτικά ανασφάλιστοι και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα; Όταν νέοι με δύο και τρία πτυχία φεύγουν στο εξωτερικό προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη από αυτήν που τους επιφυλάσσει ο ρημαγμένος τόπος τους; Όταν νεόκοποι άστεγοι κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο κέντρο της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων;

Να μιλήσουμε για «Παιδεία»; Έχει κανένα νόημα, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πόσο ψευδεπίγραφη είναι η παρεχόμενη «Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία» της μεταπολίτευσης; Όταν το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα και βασίζεται στην αποστήθιση και όχι στην κριτική σκέψη και βγάζει λειτουργικά αναλφάβητους ανθρώπους με σοβαρές μαθησιακές ελλείψεις; Όταν οι λαϊκές οικογένειες ξοδεύουν μια περιουσία σε φροντιστήρια για τα παιδιά τους προκειμένου να μπουν σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή, επειδή ακριβώς τα δημόσια σχολεία υπολειτουργούν; Όταν ακόμα κι αυτές οι ανώτερες και ανώτατες σχολές είναι άντρα διαφθοράς και κομματικών συνδιαλλαγών, αποσυνδεδεμένες από την αγορά εργασίας και τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις, και αναγκάζουν τους απόφοιτούς τους να καταφύγουν σε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό προκείμενου να καλύψουν τις ελλιπείς γνώσεις τους;

Να μιλήσουμε για «Ελευθερία»; Έχει κανένα νόημα, τη στιγμή που αυτή, ακολουθώντας το ευρωπαϊκό υπόδειγμα, συρρικνώνεται όλο και περισσότερο; Όταν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εκλέγονται μέσα από ένα εντελώς καλπονοθευτικό σύστημα, κάνοντας χρήση κίβδηλων υποσχέσεων αλλά και εκβιαστικών διλλημάτων προς το λαό; Όταν οι απεργίες των συνδικάτων κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές από την διεφθαρμένη και εξαρτώμενη από την πολιτική εξουσία ελληνική δικαιοσύνη, και στέλνονται οι απεργοί χωρίς δεύτερη σκέψη στα δικαστήρια; Όταν 15χρονοι μαθητές δολοφονούνται εν ψυχρώ από ειδικούς φρουρούς, όταν ειρηνικές συγκεντρώσεις διαλύονται με χρήση υπέρμετρης βίας και χημικών από τα ΜΑΤ ενώ θεσπίζονται αντισυνταγματικοί τρομονόμοι ικανοί να δέσουν χειροπόδαρα οποιονδήποτε διαδηλωτή πέσει στα χέρια της Αστυνομίας;

Τέτοιες απάνθρωπες καταστάσεις, τέτοια αισχρή περιφρόνηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός λαού απαντώνται μόνο σε δικτατορία. Όπως σοφά επισημαίνει και το σύνθημα, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73, παρά συνεχίζει να υπάρχει, με διαφορετική μορφή αλλά με το ίδιο κατ’ ουσίαν αντιλαϊκό περιεχόμενο. Και όπως κάθε χούντα, έχει τους ξένους προστάτες της, που δεν είναι άλλοι από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τραπεζικά καρτέλ, που την επέβαλλαν ως τοποτηρητή, και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

Η καθεστωτική προπαγάνδα

και ο αντίλογος της πραγματικότητας

Τα εν Ελλάδι ΜΜΕ, σε αγαστή σύμπνοια με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, και δη αυτά της Γερμανίας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, έχουν επιδοθεί σε μια γκεμπελική εκστρατεία κατασυκοφάντησης του ελληνικού λαού ως τεμπέλη, που δήθεν έπαιρνε για χρόνια δάνεια και επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και απλά τα έτρωγε. Αποσιωπούν φυσικά ότι όσα έχουμε δανειστεί, τα έχουμε ξεπληρώσει πολλαπλάσια μέσω των τόκων: για δάνεια λιγότερο από 60 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση τις δύο τελευταίες δεκαετίες, έχουμε πληρώσει 680 δις, δηλαδή πάνω από 11 φορές το αρχικό ποσό! Δε λένε επίσης ότι η Γερμανία συγκεκριμένα, έχει κερδίσει, μόνο από την πρόσφατα εκδηλωθείσα ελληνική κρίση, γύρω στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, κυρίως μέσω την πώλησης γερμανικών ομολόγων προς την Ελλάδα, όπως παραδέχτηκε με άρθρο του ο επικεφαλής οικονομικός αναλυτής της γερμανικής έκδοσης των Financial Times το Μάιο του 2011. Αποκρύβουν, τέλος, ότι μας δανείζουν με επιτόκιο 5% τα λεφτά που αυτοί έχουν δανειστεί με επιτόκιο 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποκομίζοντας, όπως καταλαβαίνει κανείς, μεγάλα κέρδη και μ’ αυτόν τον τρόπο. Για να μη μιλήσουμε για τις αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις των γερμανικών κολοσσών (Siemens, Hochtief κλπ) με το ελληνικό δημόσιο εις βάρος του τελευταίου, οι οποίοι, πέρα από το «νόμιμο» επιχειρηματικό κέρδος που αποκομίζουν ως μονοπωλιακοί όμιλοι, επιβαρύνουν κατά δεκάδες εκατομμύρια τον κρατικό προϋπολογισμό με τις υπερτιμολογήσεις που κάνουν και μη καταβάλλοντας το οφειλόμενο ΦΠΑ. Ή τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία εδώ και 60 χρόνια και, πιστή καθώς είναι στη ναζιστική της κληρονομία, αρνείται πεισματικά να καταβάλει.

Κάτι ακόμα που αμελούν να αναφέρουν είναι ότι τα δάνεια και οι επιδοτήσεις που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση πήγαν κατά κύριο λόγο σε συγκεκριμένες τσέπες κομματικών ημετέρων οι οποίοι κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποτέλεσαν τις βάσεις των δύο κομμάτων εξουσίας. Έπειτα, ένα μέρος αυτών δόθηκαν σε αγρότες με τη μορφή μεσογειακών προγραμμάτων, πακέτων Ντελόρ και κοινοτικών επιδοτήσεων, με αντάλλαγμα να αλλάξουν τις καλλιέργιές τους και να μη παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα προς τους ευρωπαίους εταίρους. Ένα άλλο πακέτο δόθηκε με τη μορφή δανείων προς το ελληνικό κράτος ώστε να συντηρεί τις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες αγοράζοντας όπλα, πολλά εκ των οποίων είναι εντελώς άχρηστα για την άμυνα της χώρας, καλή ώρα οι απαρχαιωμένες γαλλικές φρεγάτες και τα γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν.

Ένα άλλο ψέμα που επαναλαμβάνεται συστηματικά από τα ΜΜΕ και στηρίζει έντεχνα την προπαγάνδα των δανειστών είναι ότι η Ελλάδα έχει υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, εξ ου και το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα. Για όσο καιρό χρειάστηκε μέχρι να μπούμε στο μνημόνιο το Μάιο του 2010, τα καθεστωτικά ΜΜΕ και το ΕΒΕΑ παπαγάλιζαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα ανέρχονται σε 1.100.000, επικαλούμενα δήθεν στοιχεία της απογραφής που διενήργησε το Υπουργείο Εσωτερικών την ίδια εποχή. Όμως, τα στοιχεία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του προϋπολογισμού του ελληνικού κράτος τους διαψεύδουν κατηγορηματικά: στην Ελλάδα υπάρχουν 750.000 δημόσιοι υπάλληλοι, των ΔΕΚΟ και των ένστολων συμπεριλαμβανομένων, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 11,4% επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού της. Ποσοστό πολύ χαμηλότερο από το αντίστοιχο της Σουηδίας (30%), της Δανίας (29%), της Γαλλίας (21,2%) και της Μεγάλης Βρετανίας (17,8%), και ελάχιστα μεγαλύτερο από αυτό της Γερμανίας (10,4%). Κι αυτό, μολονότι η χώρας μας έχει πολύ μεγαλύτερες ανάγκες σε στρατό, λιμενικό, συνοριοφύλακες και τελωνιακούς υπαλλήλους απ’ ότι οι αντίστοιχες βορειοευρωπαϊκές.

Μας βομβαρδίζουν καθημερινά ότι παίρνουμε δάνεια για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων των δανείων που παίρνουμε πηγαίνει σε αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Για την τελευταία και μόνο δεκαετία, δανειστήκαμε 490 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα 450 πήγαν να καλύψουν παλαιότερα συσσωρευμένα χρέη, ποσοστό 92%! Από αυτά τα 490 δις, μόνο 20 δις (4%) πήγαν σε μισθούς και συντάξεις, ενώ άλλα 20 πήγαν, όπως όλα δείχνουν, να καλύψουν μαύρες τρύπες κομματικών ταμείων.

Αποκρύπτεται επίσης ότι τα συσσωρευμένη χρέη που πληρώνουμε δεν είναι μόνο πρόσφατα, αλλά ορισμένα από αυτά φτάνουν πίσω στο 1881. Κι ενώ η μεταπολεμική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου του Α΄, παππού του σημερινού πρωθυπουργού, είχε τη δυνατότητα να πετύχει τη διαγραφή σημαντικού μέρους των προπολεμικών χρεών ως μη νόμιμα, δια του Υπουργού της Οικονομικών  Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που σήμερα ζητά αίμα για να περάσει το μεσοπρόθεσμο, τα αναγνώρισε στο υπερδιπλάσιο της αξίας τους καθώς και τους τόκους αυτών, ακόμα και τα χρέη για τα οποία η χώρα είχε χρεωκοπήσει επίσημα το 1893 και το 1932! Το χρέος αυτό ορίστηκε να πληρωθεί μέσα σε 45 χρόνια από τότε (1964-2009), όμως η Χούντα και οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης φρόντισαν  το εκτινάξουν από κοινού στο δυσθεώρητο ποσό των 298 δισεκατομμυρίων ευρώ ή 127% επί του ΑΕΠ για το 2009.

Βασιλικότερα του βασιλέως, τα ελληνικά ΜΜΕ κρατάνε στο απυρόβλητο την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.

Για τη μεν Ευρωπαϊκή Ένωση δε λένε λέξη για την αποβιομηχάνιση και αποαγροτοποίηση της χώρας που έχουν επιφέρει τα κάθε λογής Σύμφωνα Σταθερότητας και Κοινές Αγροτικές Πολιτικές. Για την απροθυμία της να εγγυηθεί τα ανατολικά μας σύνορα, ωστόσο είναι ιδιαίτερα πρόθυμη να μας πουλάει όπλα. Για τις επιθέσεις που εξαπολύει μέσω Ευρωσυνταγμάτων και Συνθηκών της Λισαβόνας στα δημοκρατικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία των λαών που την απαρτίζουν. Για το γεγονός ότι η οικονομική της πολιτική καθορίζεται πλήρως από τις μεγάλες τράπεζες.

Για το δε ευρώ, αποκρύπτονται οι οδυνηρές επιπτώσεις του στην ελληνική οικονομία. Κανένας «σοβαρός» οικονομικός αναλυτής για παράδειγμα, δεν έχει αναφέρει ότι το ευρώ καθιερώθηκε από τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες ώστε να συγκεντρώνουν τη ρευστότητα από τις χώρες της ευρωζώνης και να την αποδίδουν πίσω με τη μορφή δανείων. Ούτε ότι, σε αντίθεση με τα εθνικά νομίσματα που αντιστοιχούν στη δυναμική των αντίστοιχων εθνικών οικονομιών, το ευρώ δεν αντιστοιχεί πουθενά, καθιστώντας το ιδανικό εργαλείο για τους κερδοσκόπους. Σαν να ξέχασαν όλοι ότι όσο είχαμε τη δραχμή, παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις της, οι όροι εξωτερικοί εμπορίου της χώρας καθώς και τα εξωτερικά ελλείμματα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ότι είναι την τελευταία δεκαετία με το ευρώ. Σαν να μη γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι το ευρώ έχει δημιουργήσει μια τεράστια μαύρη τρύπα της τάξης των 30 δισεκατομμυρίων ετησίως, με άλλα λόγια ότι υπάρχει νομισματικό έλλειμμα 30 δις ευρώ το χρόνο, δίνοντας τη χαριστική βολή στη ρευστότητα που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία. Σαν να είναι, τέλος, εντελώς οικονομικά αστοιχείωτοι και να μην έχουν διαβάσει ότι η πρόσδεση μιας αδύναμης οικονομίας σε σκληρά νομίσματα οδηγεί νομοτελειακά στην κατάρρευση και τη χρεωκοπία, όπως έπαθε η χώρα μας το 1932 έχοντας συνδέσει τη δραχμή με την στερλίνα, ή πιο πρόσφατα, το 2001, η Αργεντινή, που είχε συνδέσει το εθνικό της νόμισμα, το πέσος, με το δολάριο.

Ως εντολοδόχοι των μεγαλοαστών ιδιοκτητών τους, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αποσιωπούν επιμελώς το ρόλο της τάξης τους στην κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα. Μιας τάξης που είτε είναι εξαγορασμένη κοψοχρονιά από τις ξένες πολυεθνικές και δρα ως αντιπρόσωπός τους στη χώρα, είτε έχει την έδρα της στο εξωτερικό και δραστηριοποιείται στην Ελλάδα υπό την κάλυψη off-shore εταιριών. Μιας τάξης που έχεις σύσσωμη τα κεφάλαιά της στις τράπεζες του εξωτερικού αποτελώντας δυνητική αιτία για την κατάρρευση του δικού μας τραπεζικού συστήματος που στεγάζει μόνο μικρούς και μεσαίους καταθέτες. Μιας τάξης που, πέρα από τις μυθικές καταθέσεις της στις ξένες τράπεζες, κατέχει 300 δισεκατομμύρια ευρώ σε κινητό πλούτο και άλλα 440 σε ακίνητο μέσω off-shore, αλλά παρόλα αυτά δεν πληρώνει καθόλου φόρο. Μιας τάξης που εξάγει συστηματικά συνάλλαγμα στο εξωτερικό και γι’ αυτό ανέδειξε ως στρατηγικό στόχο της την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Μιας τάξης, που ως εκ τούτου, δρα ως αποικιοκρατικό κεφάλαιο εις βάρος της χώρας και είναι η κύρια υπεύθυνη για την κρίση του χρέους που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Ως είθισται, την κρίση που δημιουργούν οι μεγάλοι την πληρώνουν οι μικροί. Κι έτσι λοιπόν, φτάσαμε σήμερα στο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την Τρόικα, ως μονόδρομο σωτηρίας. Το τελευταίο αποτελεί και το μεγαλύτερο ψέμα που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ. Ψέμα για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος. Η κυβέρνηση δεν εξάντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγματεύσεων που είχε με τους δανειστές. Αντιθέτως, είχε προαποφασίσει την προσφυγή στο ΔΝΤ ήδη από την επαύριο των εκλογών του 2009, όπως παραδέχτηκε τόσο ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση το Μάιο του 2010, όσο και ο ίδιος ο μέχρι πρότινος ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος ανέφερε σε γαλλική εφημερίδα ότι είχε επαφές με το Γιώργο Παπανδρέου από το Δεκέμβριο του 2009 κιόλας.

Δεύτερον και σημαντικότερον, επειδή ο «μονόδρομος» αυτός δεν οδηγεί στη σωτηρία. Παρά τα όσα λέγονται από κυβερνητικούς υπαλλήλους, ευρωπαίους εταίρους και παπαγαλάκια των ΜΜΕ, το μνημόνιο οδηγεί τη χώρα και μαθηματικά στη χρεωκοπία. Τα δυσβάσταχτα μέτρα για τον ελληνικό λαό που επιβάλλονται ως προϋπόθεση για κάθε δανειακή δόση έχουν απορρυθμίσει πλήρως την εγχώρια οικονομία, έχουν κατακρεουργήσει τα εισοδήματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και έχουν εν τέλει συρρικνώσει το παραγόμενο ΑΕΠ και ως εκ τούτου, τα δημόσια έσοδα από την είσπραξη των φόρων. Από την άλλη, το χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά συνεχίζει να συσσωρεύει τόκους και να αυξάνεται.

Η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο

Το γιατροσόφι που συστήνουν γι’ αυτήν την κατάσταση οι τοκογλύφοι δανειστές μας και εφαρμόζει πιστά η κυβέρνηση του Παπανδρέου είναι περικοπές στους μισθούς και στις δαπάνες για τις ήδη πολύπαθες παιδεία και υγεία, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με αίμα, οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, το ξεπούλημα του αιγιαλού και του ορυκτού μας πλούτου, καθώς και νέοι δυσβάσταχτοι φόροι στα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση, όπως και καμία προηγούμενη εξάλλου, δεν τόλμησε να φορολογήσει τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις ή να χτυπήσει τα προνόμια των υψηλόβαθμων και υψηλόμισθων πολυθεσιτών ημετέρων στο δημόσιο τομέα, κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και συγγενείς βουλευτών και υπουργών στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που λυμαίνονται μαζί με τους δανειστές τον προϋπολογισμό της χώρας.

Και παρόλα αυτά τα επώδυνα για το λαό μέτρα, ακόμα κι αν επιτευχθούν οι μέχρι τώρα στόχοι του μνημονίου (του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» συμπεριλαμβανομένου), ακόμα κι αν όλος ο δημόσιος πλούτος ξεπουληθεί στους ιδιώτες, το χρέος, από 298 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2009 πριν μπούμε στο μνημόνιο, εκτιμάται ότι θα αυξηθεί στα 351 δις...

Τέτοια είναι η μανία της κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών που δε διστάζει να εφαρμόσει ακόμα και τις πιο βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές. Μανία που δεν επέδειξε ο δικτάτορας και πράκτορας του 2^ου γραφείου του γερμανικού επιτελείου Ιωάννης Μεταξάς, όταν το 1936 αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της χώρας προς τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique, με τον εκπρόσωπό του στο Διεθνές Δικαστήριο να αξιώνει ότι «το καθήκον μιας κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της».

Και αν τελικά πέσει ο εργατικός μισθός στα 200 ευρώ, όπως σχεδιάζεται, πώς θα αναπαράγεται η εγχώρια οικονομία; Πώς θα επιζήσει η συντριπτική πλειοψηφία των εμπόρων που απευθύνονται σε κόσμο με μικρή αγοραστική δύναμη; Πώς θα συντηρηθούν μια σειρά από αγρότες, κτηνοτρόφους, βιοτέχνες και λοιπούς μικρούς και μεσαίους παραγωγούς που παράγουν καταναλωτικά αγαθά για το λαό και όχι για μια πλούσια ελίτ; Πώς θα ανταπεξέλθει ο κόσμος στην κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου όταν θα χρειάζεται να δαπανήσει μια περιουσία σε πετρέλαιο θέρμανσης και βενζίνη;

Θα αναρωτηθεί κανείς: Αφού η πολιτική αυτή οδηγεί σε τέλμα, για ποιο λόγο εφαρμόζεται; Μα επειδή συμφέρει τα διεθνή τραπεζικά καρτέλ τα οποία, μέχρι να χρεωκοπήσουμε, θα έχουν προλάβει να κερδίσουν πολλαπλάσια χρήματα από τους τόκους των δανείων. Συμφέρει επίσης εκείνες τις μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες χρησιμοποιούν αναλώσιμους εργαζόμενους και απευθύνονται σε πλούσιους ιδιώτες ή άλλες πολυεθνικές, που επιδεικνύουν σταθερή και εγγυημένη ζήτηση. Συμφέρει δηλαδή τα μεγάλα τουριστικά τραστ που έχουν σκοπό να οικοδομήσουν τον ελληνικό αιγιαλό με γιγαντιαία ξενοδοχειακά συγκροτήματα για τους εύπορους Ευρωπαίους και να εκτοπίσουν τους εγχώριους μικρούς και μεσαίους ξενοδόχους, χρησιμοποιώντας παράλληλα το ντόπιο πληθυσμό ως σερβιτόρους και καμαριέρες. Συμφέρει φυσικά και τις μεγάλες εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου και χρυσού που θα έρθουν να λεηλατήσουν το υπέδαφος της χώρας χρησιμοποιώντας τους ντόπιους ως φτηνό εργατικό δυναμικό, αν όχι ως σκλάβους, στα πρότυπα των δυτικών εταιρειών εξόρυξης διαμαντιών στην Αφρική.

Η Ελλάδα μεταβάλλεται ραγδαία σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο της δύσης: σε χώρα εξόρυξης πρώτων υλών και υποδοχής ξένων τουριστών. Η συθέμελη αυτή αλλαγή στην ελληνικής οικονομία συνοδεύεται από την αντίστοιχή της στο πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Κι ενώ μέχρι τώρα είχαμε απλώς ένας διεφθαρμένο και υποτελές πολιτικό σύστημα, με εκπροσώπους στο κοινοβούλιο που άλλα υπόσχονταν στο λαό και άλλα έπρατταν, από το 2010 κι έπειτα, έχουμε και επισήμως απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Κι όλα αυτά χάρη στην επαίσχυντη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση με την Τρόικα, αλλά δεν έχει τολμήσει ακόμα να τη φέρει προς επικύρωση στη Βουλή. Μια σύμβαση που, όλως τυχαίως, συντάχθηκε από το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο που συνέταξε και το σχέδιο Ανάν και είναι εναρμονισμένη με το βρετανικό δίκαιο, παρόλο που η Μεγάλη Βρετανία δεν συμπεριλαμβάνεται στους δανειστές. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι το βρετανικό δίκαιο, σε αντίθεση με το ηπειρωτικό, ευνοεί κατάφορα τους πιστωτές σε βάρος των οφειλετών καθώς και ότι διαθέτει πολλά «παράθυρα» για παρανομίες.

Με τη δανειακή σύμβαση λοιπόν καταργείται η έννοια της συγκρότησης του κράτους όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Το δικαίωμα σύνταξης του προϋπολογισμού από το ελληνικό κοινοβούλιο μεταβιβάζεται στους δανειστές, όπως επίσης καταργείται και το δικαίωμα του κοινοβουλίου να απορρίψει τον έξωθεν επιβαλλόμενο προϋπολογισμό, υπό το φόβητρο χρηματικών προστίμων. Καταργείται ακόμη το δικαίωμά μας να διεκδικήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις ή να αναζητήσουμε δάνειο από τρίτες πηγές.

Η δε εγγύηση που έχει βάλει για όλα αυτά η χώρα είναι η δημόσια περιουσία στο σύνολό της. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη σύμβαση, η χώρα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά την ίδια ή τα περιουσιακά της στοιχεία. Με άλλα λόγια, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων, οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να κατασχέσουν δημόσια περιουσία, ακόμα και περιοχές φυσικού κάλλους ή αρχαιολογικούς χώρους, τους οποίους θα μπορούν εκμεταλλευτούν επιχειρηματικά με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορούν επίσης να κατάσχουν ολόκληρες παραμεθόριες περιοχές ή οπλισμό του ελληνικού στρατού, με ότι συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για την άμυνά μας. Έχουν τέλος το δικαίωμα να πουλήσουν τα δανειακά δικαιώματα σε τρίτους, για παράδειγμα την Τουρκία, οπότε η τελευταία να μπορεί να ασκήσει απευθείας την επεκτατική πολιτική της, χωρίς την ανάγκη μεσολάβησης των δανειστών μας.

Τα υπάρχοντα κόμματα και ο ρόλος τους

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξεπερνάει σε υποτακτικότητα ακόμα κι αυτήν του Τσολάκογλου, του διορισμένου από τους ναζί πρωθυπουργού επί κατοχής, ο οποίος, όταν οι τελευταίοι τού ζήτησαν να υπογράψει την ολοκληρωτική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, είχε την ευθιξία να παραιτηθεί. Το ΠΑΣΟΚ, τουναντίον, δεν παραιτείται. Προτιμά η χώρα να ξεπουληθεί προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να επωφελείται από το καθεστώς της δανειακής εξάρτησης· να συνεχίσει δηλαδή όλος αυτός ο εσμός από πασόκους υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείες, συμβούλους, περιφερειάρχες, δημάρχους, αρχισυνδικαλιστές και υψηλόβαθμα στελέχη να καταβροχθίζει τα λεφτά των δανείων αδιαφορώντας πλήρως ότι έτσι υποθηκεύει το μέλλον του ελληνικού λαού.

Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, υπεύθυνη εξίσου με το ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή δεινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, καταγγέλλει το μνημόνιο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης αλλά παράλληλα δηλώνει ότι συμφωνεί με τα περισσότερα μέτρα που προβλέπει, όπως για παράδειγμα τις ιδιωτικοποιήσεις και τα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας. Ο δε αρχηγός της, προσπαθώντας να δείξει υπεύθυνη στάση προς τους δανειστές, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι χωρίς την έγκρισή τους πρωθυπουργία δεν βλέπει ούτε με κιάλια, επισημαίνει με κάθε ευκαιρία ότι σε περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση, θα τηρήσει όλες τις υπογραφές που έχει βάλει το ΠΑΣΟΚ. Τουτέστιν θα συνεχίσει την ίδια πολιτική.

Όσο για την αριστερά, για μια ακόμα φορά την έχουν προσπεράσει οι εξελίξεις.

Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ, μόρφωμα με ανύπαρκτη λαϊκή και εργατική βάση και δέσμιο του άκρατου φιλοευρωπαϊσμού του, αδυνατεί να δει τη σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο της δύσης και εξακολουθεί να ελπίζει σε μια λύση εντός της ευρωζώνης. Προτάσσει δε το λογιστικό έλεγχο του χρέους που θα ξεχωρίσει ποιο κομμάτι του χρέους είναι νόμιμο και ποιο παράνομο, αγνοώντας όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος του είναι στη μορφή ομολόγων και είναι αδύνατον να ελεγχθεί.

Αφετέρου το ΚΚΕ, που τα τελευταία χρόνια έχει καταπιαστεί με την αναστήλωση του Στάλιν και την ολοένα και μεγαλύτερη περιχαράκωσή του από την κοινωνία, προτείνει γενικά κι αόριστα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» και κατηγορεί τον κόσμο που συμμετέχει στο κίνημα της Πλατείας Συντάγματος ως ακροδεξιό και νονό της νύχτας (η κατηγορία περί προβοκατόρων και ασφαλιτών είναι πια ντεμέκ…), ακριβώς επειδή δεν μπορεί να τον ελέγξει.

Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό συμπληρώνει ο ΛΑΟΣ του αρχικαιροσκόπου Καρατζαφέρη, που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και επιζητεί διαρκώς να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, ενώ βουλευτές του, έχοντας προφανώς εκλογική πελατεία από άνδρες των ΜΑΤ και κόσμο με φιλοχουντικές πεποιθήσεις, δεν παρέλειψαν να επιδοκιμάσουν τη βάρβαρη αστυνομική βία κατά ειρηνικών διαδηλωτών την ημέρα που ψηφιζόταν το μεσοπρόθεσμο στη βουλή.

Τα δύο νέα κεντροαριστερά κόμματα, τέλος, που δημιουργήθηκαν μετά τις εκλογές του 2009 από διεγραμμένα ή αποχωρήσαντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εκπροσωπούνται στη βουλή (Άρμα Πολιτών, Δημοκρατική Αριστερά) αποτελούν απλά εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης, που δεν θίγουν καν τον πυρήνα του προβλήματος που είναι η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ, ενώ η Δημοκρατική Συμμαχία δεν είναι παρά ένα όχημα εξυπηρέτησης πολιτικών φιλοδοξιών της αρχηγού της και της οικογένειάς της καθώς και ένα ακόμα ανάχωμα των δανειστών.

Όλα τα κόμματα λοιπόν, και όχι μόνο τα δύο μεγάλα, φαντάζουν αναξιόπιστα στα μάτια της πλειοψηφίας του λαού, τα δε ποσοστά που παίρνουν στις δημοσκοπήσεις δεν επιτρέπουν σε κανένα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και εφόσον αδυνατούν να συνεννοηθούν, η δημιουργία μιας οικουμενικής κυβέρνησης συνεργασίας που θα συνέχιζε την ίδια πολιτική καθίσταται αμφίβολη.

Οι εφεδρείες των δανειστών

Σε περίπτωση που τα κόμματα δεν τα βρουν μεταξύ τους, οι δανειστές έχουν κι άλλες εφεδρείες, πέρα για πέρα αντιδημοκρατικές, προκειμένου να διασφαλιστεί η κυριαρχία τους στη χώρα.

Η πιο πιθανή λύση είναι η «κυβέρνηση προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών», που δεν θα εκλεγεί από το λαό αλλά θα επιβληθεί άνωθεν, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και θα απαρτίζεται από τραπεζίτες και κάθε λογής «ειδικούς», τους ίδιους που έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι αλλά ταυτόχρονα είναι οι πλέον ικανοί για να προστατέψουν τα συμφέροντα των δανειστών.

Φυσικά, μια τέτοια λύση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την επέμβαση του στρατού. Παρόλα αυτά, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων στρατιωτικών διάκειται υπέρ του λαού και θα αρνηθεί να υπακούσει σε αντισυνταγματικές εντολές, ειδικές «μονάδες καταστολής πλήθους» της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόκειται να έρθουν στην Ελλάδα και να αναλάβουν τη στήριξη της ενδεχόμενης αντισυνταγματικής εκτροπής.

Το κίνημα των Αγανακτισμένων

Ο ελληνικός λαός από την πλευρά του, δεν έχει φοβηθεί μέχρι στιγμής για να το κάνει τώρα. Η μεγαλειώδης αυθόρμητη κινητοποίησή του γύρω από την πλατεία Συντάγματος και άλλες πλατείες μεγάλων πόλεων της χώρας έχει διαψεύσει κάθε προηγούμενη εκτίμηση που τον ήθελε να αποδέχεται μοιρολατρικά τα μέτρα του μνημονίου και έχει ταρακουνήσει τους κυβερνώντες. Η ακραία αστυνομική καταστολή την ημέρα ψήφισης του μεσοπροθέσμου αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τον πανικό τους.

Ωστόσο, όσο το κίνημα των Αγανακτισμένων παραμένει ανοργάνωτο, τόσο πιο εύκολο είναι να χειραγωγηθεί από την κυβέρνηση, η οποία προτιμά η οργή του κόσμου να εκτονώνεται σε ανώδυνες μορφές διαμαρτυρίας παρά να αποκτήσει σαφές πολιτικό περιεχόμενο. Τόσο πιο εύκολο είναι επίσης να καπελωθεί από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ή κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που ενώ διοργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις επικαλούμενες την άμεση δημοκρατία (αν και οι ίδιες εσωτερικά λειτουργούν με τη χειρότερη μορφή συγκεντρωτισμού), στην πραγματικότητα επιδιώκουν να μετατρέψουν την όλη κατάσταση σε happening με απώτερο σκοπό τη στρατολόγηση νέων κομματικών μελών.

Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι οι διοργανωτές των λαϊκών συνελεύσεων έχουν αγνά κίνητρα και επιχειρούν στ’ αλήθεια να εφαρμόσουν την άμεση δημοκρατία, η προσπάθειά τους δεν οδηγεί πουθενά. Κι αυτό γιατί η άμεση δημοκρατία δεν επιβάλλεται έξωθεν από μια πεφωτισμένη πρωτοπορία, τη στιγμή που ο λαός πιστεύει ακόμα στο κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κι ας απαξιώνει με τα χειρότερα λόγια τους σημερινούς αντιπροσώπους του. Η άμεση δημοκρατία κατακτιέται από το λαό, μέσα από τους αγώνες και τη συντονισμένη δράση του στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Μέσα από την οργανωμένη κινητοποίησή του στη βάση της ανάδειξης και της εκπλήρωσης των πραγματικών του αναγκών. Μέσα από την έμπρακτη εναντίωσή του στη δημοσιονομική κατοχή της χώρας. Εν ολίγοις, μέσα από τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ.

Ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε

Αναλάβαμε λοιπόν την πρωτοβουλία δημιουργίας ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.) με σκοπό τη συσπείρωση του λαού στις τάξεις του και τον αγώνα για τη σωτηρία της χώρας. Ο αγώνας αυτός επιβάλλεται να διεξαχθεί τόσο στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης με τις καθεστωτικές δυνάμεις όσο και στο μαζικό κίνημα στους εργασιακούς χώρους, τις γειτονιές και τις πλατείες. Η οργανωτική μορφή δε του μετώπου είναι αυστηρά οριζόντια, χωρίς ινστρούχτορες και επαγγελματικά στελέχη, με αμεσοδημοκρατική λήψη των αποφάσεων στους κατά τόπους πυρήνες του.

Όσο για τις άμεσες επιδιώξεις του Μετώπου, αυτές είναι οι εξής:

·           Η ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στη χώρα από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν είναι μόνο ότι καμία εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει, καμία φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να ευδοκιμήσει όσο μας καταδυναστεύουν το διευθυντήριο των Βρυξελλών και οι ρήτρες της δανειακής σύμβασης. Είναι και ότι όσο συνεχίζεται η κατοχή, η Ελλάδα μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο χωρίς εθνική κυριαρχία, και εν τέλει σε μη κράτος, προς τέρψη των επεκτατικών γειτόνων της.

·           Η τιμωρία όλων των ενόχων και δωσιλόγων που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Πρέπει επιτέλους να μπει τέρμα στο καθεστώς προκλητικής ατιμωρησίας που απολαμβάνουν πρώην και νυν πολιτικοί του ελληνικού κοινοβουλίου και οικονομικοί παράγοντες που πλούτισαν παράνομα εις βάρος της χώρας και υποθήκευσαν το μέλλον της με τις πράξεις τους και να πάνε φυλακή. Όχι μόνο για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού, αλλά και για να παραδειγματιστούν οι επόμενοι.

·           Η κατάκτηση μιας αληθινής δημοκρατίας τη μορφή και το περιεχόμενο της οποίας θα καθορίσει ο ίδιος ο λαός. Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης που οι κυβερνώντες καταστήσανε κουρελόχαρτο πρέπει να δώσει τη θέση του σε ένα νέο, μέσω του οποίου θα διασφαλίζεται η γνήσια εκπροσώπηση της βούλησης του ελληνικού λαού, η κατοχύρωση της λαϊκής εξουσίας. Μέσω του οποίου θα είναι πλήρως εγγυημένα τα ατομικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματά του.

·           Η εθνικοποίηση των τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας. Η άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής και η στήριξη των αναγκαίων για τη χώρα δημόσιων επενδύσεων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την ανάληψη της διοίκησης των τραπεζών από το κράτος. Ούτε φυσικά μπορεί να επιτευχθεί ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων όσο οι ελληνικές τράπεζες λειτουργούν υπό το υπάρχον ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ένα εθνικοποιημένο τραπεζικό δίκτυο μπορεί, συν τοις άλλοις, να εγγυηθεί τις καταθέσεις του λαού, σε αντίθεση με το υπό κατάρρευση σημερινό σύστημα που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τις εξανεμίσει.

·           Η μη αναγνώριση και η άρνηση της πληρωμής  του χρέους. Χωρίς το χρέος, το πρωτογενές έλλειμμα της Ελλάδας είναι μόλις 3,9% του ΑΕΠ, μικρότερο κι από αυτό της Γερμανίας! Και παρ’ ό,τι λέγεται από τους διάφορους παπαγάλους της κυβέρνησης, δεν θα αποκλειστούν τα ελληνικά προϊόντα από τις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων, όπως δεν αποκλείστηκαν τα αντίστοιχα της Αργεντινής όταν η τελευταία κήρυξε πτώχευση το 2001. Ο μόνος αποκλεισμός που θα έχουμε είναι από τις αγορές ομολόγων, δηλαδή δεν θα μπορούμε να δανειζόμαστε και να ανατροφοδοτούμε το χρέος μας. 

·           Η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή. Με την προϋπόθεση ότι έχουν παρθεί όλα τα αναγκαία μέτρα όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών, η προσωρινή απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίου από τη χώρα και το κλείσιμο των offshore εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, η επανυιοθέτηση του εθνικού μας νομίσματος θα βοηθήσει ώστε να πετύχει η αποκατάσταση της νομισματικής μαύρης τρύπας των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως που έχει προκαλέσει η ένταξή μας στην ευρωζώνη. Θα αποτελέσει επίσης εργαλείο για τη δραστική αύξηση των λαϊκών εισοδημάτων και εργατικών αμοιβών με σκοπό την αντίστοιχη άνοδο του τζίρου της αγοράς και την δημιουργία ροπής προς αποταμίευση, όπως και τη σταδιακή αποκατάσταση των λαϊκών καταθέσεων στις τράπεζες.

·           Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βάση ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Πρώτη προϋπόθεση γι’ αυτό το σκοπό είναι η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και δη των ενεργειακών κοιτασμάτων υπό κρατικό μονοπώλιο ώστε να παρέχονται φτηνή ενέργεια και πρώτες ύλες στις εγχώριες μονάδες παραγωγής. Έπειτα, επιβάλλεται η επανενεργοποίηση της αγροτικής μας παραγωγής, η οποία, χωρίς πλέον τα δεσμά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής αλλά και με χτύπημα των ποικίλων καρτέλ των μεσαζόντων, θα παράγει προϊόντα φτηνά και επαρκή όχι μόνο να θρέψουν το ντόπιο πληθυσμό, αλλά και να αποτελέσουν τις κύριες εξαγωγές μας. Χρειάζεται παράλληλα η θέσπιση μιας άλλης παιδείας, που να παράγει όχι μόνο μορφωμένους και ποιοτικούς ανθρώπους αλλά και ειδικευμένους επιστήμονες που να συμβάλλουν στην αναδιοργάνωση της εγχώριας παραγωγής, όπως επίσης και να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για τον επαναπατρισμό των 600.000 Ελλήνων επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.

·           Η αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας όσον αφορά την εξωτερική της πολιτική. Τα ασφυκτικά δεσμά που της έχουν επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ τη μετατρέπουν σε προτεκτοράτο και την οδηγούν σε μειωμένη εθνική κυριαρχία, και ενδεχομένως να προκαλέσουν καινούριες εθνικές τραγωδίες επιπέδου Κυπριακού. Ως εκ τούτου, η χώρα οφείλει να αναζητήσει νέες συμμαχίες στη διεθνή σκακιέρα που θα την βοηθήσουν να διασφαλίσει τόσο την εδαφική της ακεραιότητα όσο και την άσκηση αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής.

Οφείλουμε τέλος, να αποσαφηνίσουμε ότι το μέτωπό μας έχει ημερομηνία λήξης. Με άλλα λόγια, δεν έχει σκοπό να γίνει καθεστώς διαπράττοντας τα ίδια λάθη και διατρέχοντας τον ίδιο κίνδυνο εκφυλισμού με άλλα κόμματα στο παρελθόν. Τουναντίον, άπαξ και εκπληρώσει τους βασικούς στόχους του, θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και θα περάσει οριστικά και αμετάκλητα στην ιστορία.

Καλούμε λοιπόν κάθε έντιμο αγωνιστή και πολίτη αυτής της χώρας που συμμερίζεται τις βασικές επιδιώξεις μας να στρατευτεί στη συγκρότηση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου για να συνδράμουμε όλοι μαζί για τη σωτηρία της χώρας και του μέλλοντος των παιδιών μας. Για να εκπληρωθεί ο διακαής πόθος γενιών και γενιών για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική και ανεξάρτητη με ευημερία και κοινωνική αλληλεγγύη. Για να μπορέσει επιτέλους ο λαός να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.

Αθήνα, 9 Ιουλίου 2011