Τους στρώνουν κόκκινο χαλί

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Θα γίνουμε μάρτυρες της σύγκρουσης «γιγάντων» ή μάρτυρες ενός από τα μεγαλύτερα επιχειρηματι­κά «ντιλ» για τα σκουπίδια της Αττικής και το τζογάρισμα 3 δισεκατομμυρίων ευρώ;

Το ερώτημα αφορά τους Κόκκαλη και Μπόμπολα, τους δυο πανίσχυρους επιχειρηματίες που «πρακτορεύουν» διαφορετικές τεχνολογίες καύσηςκαι αναμένεται να είναι οι δυνατοί «παί­κτες» στον διαγωνισμό για τη διαχεί­ριση των 1.350.000 τόνων σκουπιδιών της Αττικής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΥΠΕΚΑ έχει στρώσει το κόκκινο χαλί, έχει κάνει, δηλαδή, όλη την κατάλληλη προεργασία ώστε η καύση να παίζει εί­τε με τον έναν είτε με τον άλλον επιχει­ρηματία ή και με τους δυο μαζί.

Η πρεμούρα του υπουργείου Περι­βάλλοντος είναι πώς θα κάνει πιο ελ­κυστική για τους εργολάβους της καύ­σης την προοπτική να αναλάβουν για τα επόμενα 20-25 χρόνια τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής, αφού τα μηνύματα που στέλνουν τράπεζες και αγορά είναι αρνητικά.

«Δωράκια»

Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, που έχει αρχίσει να μπάζει νερά, προ­βλέπεται η προκήρυξη διεθνούς δια­γωνισμού για την κατασκευή τεσσάρων μονάδων επεξεργασίας.

Το κόστος μελέτης και κατασκευής των αναγκαίων υποδομών υπερβαίνει τα 440 εκατ. ευρώ, και σε αυτό η κυ­βέρνηση θα συνεισφέρει με κοινοτικές ενισχύσεις που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 140 εκατ. ευρώ. Τα υπόλοιπα 300 εκατ. θα πρέπει να τα βά­λουν οι εργολάβοι που θα αναλάβουν τη διαχείριση των απορριμμάτων και οι οποίοι, σύμφωνα με την προκήρυξη, θα υπογράψουν σύμβαση συνολικού ύψους 1-1,5 δισ. ευρώ.

Το ΥΠΕΚΑ, όμως, δεν αρκείται στο γεγονός ότι επέλεξε να πληρώσουν οι πολίτες την πιο ακριβή και πιο επικίν­δυνη μέθοδο, αφού προκρίνει τεχνηέ­ντως την καύση, αλλά κάνει και διάφο­ρα έξτρα «δωράκια»ανεβάζοντας το «μπαγιόκο» στα 3 δισ. ευρώ.

♦ Το πρώτο «δωράκι» είναι το πλασά­ρισμα της καύσης των απορριμμάτων ως έργου «πράσινης ανάπτυξης», δη­λαδή ως έργου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που θα επιδοτείται έξτρα και αδρά με το πρόσχημα της ανάκτη­σης ενέργειας.

♦ Ένα δεύτερο «δωράκι» είχε αμπα-λάρει το ΥΠΕΚΑ παραχαράσσοντας την ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής Οδηγίας για τα απόβλητα στο ελληνικό δίκαιο, αλλά μετά τη γενική κατακραυγή – μέχρι και η ΟΚΕ τους έκραξε αγρίως – και τον φόβο να ξεφτιλιστούν τελείως στην Κομισιόν, το πήραν πίσω.

Τα σαΐνια του ΥΠΕΚΑ είχαν μεταφρά­σει όπως ήθελαν και όπως τους βόλευε την Οδηγία που ορίζει ότι μέχρι το 2015 θα πρέπει να γίνεται χωριστή συλλογή χαρτιού, μετάλλου, πλαστικού και γυ­αλιού, προκειμένου να μη δημιουργή­σουν πρόβλημα στους εργολάβους της καύσης, που ακούνε ανακύκλωσηκαι τρέμουν, αφού έτσι θα μειωθεί δραστι­κά η ποσότητα των απορριμμάτων που θα πηγαίνει στην πυρά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως ανα­φέρεται στην προκήρυξη, «ο ανάδοχος θα αμείβεται με βάση την ποσότητα των εισερχόμενων απορριμμάτων, την επίτευξη συγκεκριμένων περιβαλλο­ντικών στόχων και ποιοτικών χαρακτη­ριστικών».

Το ερώτημα όμως είναι: Γιατί, ενώ το ΥΠΕΚΑ αναδιατύπωσε τη διάταξη, εμμέ­νει σε τεχνολογίες καύσης σύμμεικτων απορριμμάτων; Η απάντηση είναι είτε ότι η ανακύκλωση και η διαλογή στην πηγή θα παραμένει νόμος κενός περι­εχομένου είτε ότι οι πολίτες θα πληρώ­σουν στο τέλος το πανάκριβο μάρμαρο της καύσης μέσα από την κατακόρυφη άνοδο των δημοτικών τελών.

Στα «κάγκελα» οι τράπεζες

Άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα λένε ότι το ΥΠΕΚΑ αρέ­σκεται σε σχέδια επί χάρτου αγνοώντας ή υποτιμώντας την πραγματικότητα. Οι πληροφορίες από την τραπεζική αγορά επιμένουν ότικαμιά τράπεζα δεν περι­μένει με ανοιχτές αγκάλες τους εργο­λάβους της καύσης για να χρηματοδο­τήσει ένα πανάκριβο, επίφοβο και αμ­φιλεγόμενο πρότζεκτ.

Όπως εξηγούν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, θεωρείται πανάκριβο και επίφο­βο, αφού η οικονομική του ευρωστία θα εξαρτάται από τους υπερχρεωμέ­νους δήμους! Και θεωρείται αμφιλεγό­μενο, αφού κανείς δεν πρέπει να υπο­τιμά την αντίδραση των τοπικών κοινω­νιών, που σίγουρα δεν θα υποδεχθούν μετά βαΐων και κλάδων ένα εργοστάσιο καύσης που αποτελεί απειλή για τη δη­μόσια υγεία και το περιβάλλον.

Όπως λένε χαρακτηριστικά άνθρω­ποι της αγοράς, εδώ δεν μπόρεσαν με τα ΜΑΤ να κατασκευάσουν ΧΥΤΥ, θα μπορέσουν να κατασκευάσουν εργο­στάσιο καύσης;

Ένα άλλο στοιχείο που απασχολεί όσους ασχολούνται σοβαρά με τα οι­κονομικά των σκουπιδιών είναι ημεί­ωση του όγκου των απορριμμάτων λό­γω της κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο πέρσι σημειώθηκε μείωση κατά 17% στην Αττική. Εάν το ποσοστό αυτό παραμείνει το ίδιο ή αυξηθεί, συνδυα­σμένο με τηνευρωπαϊκή υποχρέωση που έχουμε για διαλογή στην πηγή και ανακύκλωση, τα χρυσοφόρα νούμερα δεν βγαίνουν για αυτού του είδους τις επενδύσεις.

Φλερτ

Η «μάχη» των δύο εργολάβων της καύσης, αφού οι εταιρείες τους «πρα­κτορεύουν» διαφορετικές τεχνολογί­ες, έχει αρχίσει από το 2008. Εδώ και τέσσερα χρόνια το πεδίο μάχης είναι επιστημονικές ημερίδες, συνέδρια και ταξίδια στο εξωτερικό με στόχο σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι του ΥΠΕΚΑ, δήμαρχοι και περιφερειακοί άρχοντες να εμπεδώσουν τις νέες τε­χνολογίες.

♦ Η ομάδα Κόκκαλη, μέσω της εταιρεί­ας Ιντρακάτ, προωθεί την τεχνολογία της απευθείας καύσης των απορριμμάτων, τη λεγόμενη ενεργειακή αξιοποί­ηση μέσω καύσης. Μέθοδος που απαι­τεί και τη δημιουργία ειδικού χώρου για την ταφή της τέφρας.

♦ Η ομάδα Μπόμπολα, μέσω της εται­ρείας Ηλέκτωρ, προωθεί την τεχνολο­γία της βιοξήρανσης και της καύσης του δευτερογενούς καυσίμου SRF που παράγεται. Η Ηλέκτωρ από το 2005 έχει εξαγοράσει τη γερμανική εταιρεία Herhof Recycling Osnabrueck , η οποία κατέχει τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης περίπου 30 πατεντών. Και σε αυτήν την τεχνολογία απαιτείται στην κατάληξή της η ταφή ενός 15% υπο­λειμμάτων αδρανών υλικών.

Και ενώ όλοι περιμένουν πάνω από τα σκουπίδια της Αττικής να λάβει χώ­ρα η «μητέρα των μαχών», οι πληρο­φορίες λένε ότι, με δεδομένα τα μη­νύματα που στέλνουν οι τράπεζες, δεν αποκλείεται να έχουμε τελικά κοινό σχήμα Κόκκαλη - Μπόμπολα, όπου ο ένας θα αναλάβει την κατασκευή της μονάδας βιολογικής ξήρανσης και ο άλλος τη μονάδα καύσης.

Τα σενάρια λένε, μάλιστα, ότι τελικά ο διαγωνισμός δεν θα γίνει για τέσσε­ρις εγκαταστάσεις διαχείρισης, όπως προβλέπει ο αρχικός σχεδιασμός, αλ­λά για μία για όλα τα σκουπίδια της Ατ­τικής, αφού αναζητούνται ισχυρά σχή­ματα στην προσπάθεια να βρεθούν χρηματοδότες.

«Γάμος» εργολάβων - πανεπιστημιακών!

Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και οδήγησε σε «γάμο» τον Νοέμβριο του 2008... Μιλάμε για την εταιρεία Ιντρακάτ του Κόκκαλη και ελληνικά δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα, που ίδρυσαν από κοινού το Συμβούλιο Ενεργειακής Αξιοποίησης Αποβλήτων Ελλάδος «Συνέργεια» - WTERT Ελλάς.

Όπως διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα (www.wtert.gr), «το Συμ­βούλιο Ενεργειακής Αξιοποίησης Απο­βλήτων (Συνέργεια) ιδρύθηκε τον Ιούλιο 2008 από το Κέντρο Περιβαλλο­ντικής Μηχανικής (Earth Engineering Center) του Columbia University της Νέας Υόρκης, το Εργαστήριο Θερμο­δυναμικής και Φαινομένων Μεταφο­ράς της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, το Εργαστήριο Μετάδοσης Θερμότητας και Περιβαλλοντικής Μη­χανικής του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ και την Ιντρακάτ ενώ συμμετέχουν επίσης η CEWEP, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το Πανε­πιστήμιο Θεσσαλίας, το Πολυτεχνείο Κρήτης, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας και το Τ.Ε.Ι. Πειραιά».

Συνεχίζοντας την ανάγνωση, συ­νειδητοποιούμε ότι η σύμπραξη ενός επιχειρηματία με δημόσια πανεπιστή­μια έχει ως κεντρικό στόχο την προώ­θηση της τεχνολογίας της καύσης.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επίσημη παρουσίαση του Συμβουλίου, αποστολή του είναι η ανά­πτυξη της Αειφόρου Διαχείρισης Απο­βλήτων στην Ελλάδα και «ειδικά για τα σύμμεικτα οικιακά απορρίμματα έμφαση δίνεται στην κυρίαρχη σή­μερα τεχνολογία της καύσης (mass burning) με ταυτόχρονη παραγωγή ενέργειας, η οποία χρησιμοποιείται σε περισσότερες από 600 μονάδες παγκοσμίως, με στόχο την επίλυση του εξαιρετικά επίκαιρου προβλήμα­τος της διαχείρισης των 5,5 εκατ. τόνων ετήσια παραγόμενων οικιακών απορριμμάτων στη χώρα μας».

Τα ερωτήματα που προκύπτουν εί­ναι πολλά...

♦ Είναι, για παράδειγμα, επιστημονι­κά ηθικό εννέα δημόσια ανώτατα και ανώτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα να είναι «εταίροι» με εργολαβική εται­ρεία που προωθεί συγκεκριμένη μέ­θοδο διαχείρισης των απορριμμάτων;

♦ Είναι επιστημονικά ηθικό να χρησι­μοποιούνται δημόσια πανεπιστήμια και οι περγαμηνές τους για την προώ­θηση της καύσης των απορριμμά­των από συγκεκριμένη εταιρεία;

Και, τέλος, δεν είναι λίγο - και από επιστημονικής άποψης -υπερφίαλο και αλαζονικό να βά­ζουν τόσοιπανεπιστημιακοί το χέ­ρι τους στη φωτιά υποστηρίζοντας ότι η καύση είναι η κορυφαία λύση για τη διαχείριση των απορριμμά­των, την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος;