Το πολυνομοσχέδιο με τις νέες ρυθμίσεις για τα εργασιακά, τις περικοπές των μισθών στις ΔΕΚΟ και τις φορολογικές αλλαγές υποτίθεται πως θα ήταν η «προίκα» με την οποία θα πήγαινε ο πρωθυπουργός στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. σήμερα και αύριο. Υπό μάλης θα είχε επίσης την άρση του καμποτάζ στην κρουαζιέρα, αλλά και την έγκριση, από το υπουργικό συμβούλιο, του νομοσχεδίου για τις περικοπές στην Υγεία.
Κάπως έτσι υπολόγιζε ότι ίσως οι Ευρωπαίοι εκτιμήσουν τον «μεταρρυθμιστικό» οίστρο της κυβέρνησης και ενδεχομένως θα αντιμετωπίσουν ευμενέστερα τα θέματα που την απασχολούν, με πρώτο και καλύτερο την «επιμήκυνση» αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. από τον «μηχανισμό στήριξης».
Ωστόσο, ύστερα από τις επισημάνσεις των Ευρωπαίων για παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης στην υλοποίηση των στόχων του Μνημονίου, ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως τα περιθώριά του είναι πολύ στενά και η δυνατότητά του για διαπραγμάτευση ανύπαρκτη – όχι πως διαπραγματεύθηκε οτιδήποτε απ’ όταν εξελέγη, αλλά λέμε τώρα...
Έγιναν δε ακόμη στενότερα ύστερα από το νέο «όχι» της Γερμανίας για το ευρωομόλογο από τον ΥΠΕΞ της χώρας αυτής Γκίντο Βεστερβέλε δύο εικοσιτετράωρα πριν από το Συμβούλιο Κορυφής με άρθρο του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung. Το ευρωομόλογο υποτίθεται ότι ήταν ένα ακόμη από τα «αιτήματα» του Γ. Παπανδρέου στη σύνοδο κορυφής.
Τέλος, όπως έχει ήδη καταγραφεί από το ρεπορτάζ, ούτε την αύξηση των κονδυλίων του ευρωταμείου στήριξης ούτε την αγορά κρατικών ομολόγων από το εν λόγω ταμείο θα αγγίξουν ως θέματα οι ηγέτες της Ευρώπης στη σύνοδο αυτήν.
Με άλλα λόγια... πάπαλα. Ένας ακόμη γύρος χωρίς πολιτική «ανακούφιση» για την κυβέρνηση, η οποία βλέπει απλώς να προχωρεί το γερμανικό σχέδιο για τις ελεγχόμενες πτωχεύσεις των χωρών με πολύ υψηλά ελλείμματα και χρέος. Αυτά συνθέτουν με δυο λόγια την προοπτική, αλλά για την κατάληξη της συνόδου καλό είναι να περιμένουμε έως αύριο.
Βρε καλώς τα παιδιά...
Για σκεφθείτε όμως. Τι ακριβώς ζητάει η ελληνική κυβέρνηση από τους Ευρωπαίους, σύμφωνα με όσα η ίδια λέει δεξιά κι αριστερά;
Κατ' αρχάς να μην πληρώσουν τη νύφη οι ιδιώτες ομολογιούχοι (δηλαδή τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια - funds) σε περιπτώσεις «κουρέματος» των κρατικών χρεών στο πλαίσιο του μόνιμου μηχανισμού πτωχεύσεων που προωθούν οι Γερμανοί. Γι' αυτόν τον λόγο υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός μας έχει μάλιστα συγκρουστεί αγρίως με τη Μέρκελ.
Αν όμως προστατευθούν οι ιδιώτες από το όποιο «κούρεμα», τότε ποιοι θα πληρώσουν; Προφανώς τα κράτη - δανειστές, όπως αυτά της Ευρωζώνης, τα οποία μας έδωσαν τον έκτακτο δανεισμό των 110 δισ. ευρώ, αλλά και ό,τι άλλο σχετίζεται με τα κράτη αυτά, όπως, ενδεχομένως, τα ασφαλιστικά ταμεία με δημόσιο χαρακτήρα.
Κατά σύμπτωση, ο μεγαλοκερδοσκόπος και... πλανητικών διαστάσεων τζογαδόρος Τζορτζ Σόρος έγραψε προχθές στους Financial Times ένα άρθρο με τίτλο «Η Ευρώπη θα έπρεπε να σώσει τις τράπεζες πριν από τα κράτη» (μεταφρασμένο το κείμενο θα το βρείτε ολόκληρο εδώ). Τι λέει αυτός ο αξιότιμος κύριος μεταξύ άλλων;
«Τα έκτακτα δάνεια (σ.σ.: του ευρωπαϊκού «μηχανισμού στήριξης») θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, όσο και για να προσφέρουν πίστωση στα κράτη. Οι τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν πιο αποδοτικά τα κεφάλαια από τα εθνικά δημόσια. Θα μειωθούν τα ελλείμματα στις χώρες και θα αποκατασταθεί η πρόσβαση στις αγορές νωρίτερα, αν το τραπεζικό σύστημα έχει επαρκή κεφαλαιοποίηση. Είναι καλύτερα να δοθούν κεφάλαια τώρα, νωρίτερα παρά αργότερα, και είναι καλύτερα να γίνει σε ευρωπαϊκή βάση, παρά να ενεργήσει η κάθε χώρα μόνη της.
Έτσι θα δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό ρυθμιστικό καθεστώς. Η πανευρωπαϊκή ρύθμιση των τραπεζών παρεμβαίνει λιγότερο στην εθνική ανεξαρτησία από τον ευρωπαϊκό έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής. Και ο ευρωπαϊκός έλεγχος των τραπεζών είναι λιγότερο ευπαθής σε πολιτική κατάχρηση από τον εθνικό έλεγχο».
Κάθε λέξη του Σόρος ανοίγει κι ένα μεγάλο θέμα. Όμως η βασική του αντίληψη είναι πως «οι τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν πιο αποδοτικά τα κεφάλαια από τα εθνικά δημόσια». Ο επόμενος καημός του όμως είναι πως «ο ευρωπαϊκός έλεγχος των τραπεζών είναι λιγότερο ευπαθής σε πολιτική κατάχρηση από τον εθνικό έλεγχο».Γιατί; Διότι, όταν ο δανεισμός βρίσκεται υπό εθνική διαχείριση, ίσως υπάρξουν απρόβλεπτα γεγονότα, όπως μια ανεξέλεγκτη πτώχευση, μια παύση πληρωμών του χρέους ή, ακόμη χειρότερα, μια άρνηση της νομιμότητάς του, ειδικά σε ακραίες περιπτώσεις όπως της Ελλάδας, η οποία ήδη έχει πληρώσει μιάμιση φορά το σημερινό της χρέος αλλά και πάλι το χρωστάει ακέραιο και... προσαυξημένο.
Κυρίως, όμως, η απαίτηση του Σόρος, εφόσον υλοποιηθεί, διασφαλίζει ότι, καθώς πληθαίνουν οι υπό χρεοκοπία χώρες της Ευρωζώνης, τα κερατιάτικα θα τα πληρώνουν οι ισχυρότεροι εταίροι της Ζώνης και, κυρίως, η Γερμανία και η Γαλλία. Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο παίρνει μεγάλη παράταση η δυνατότητα για συνέχιση της κερδοσκοπίας με τα ομόλογα, αλλά, επιπλέον, η «ευρωπαϊκή εγγύηση» διασφαλίζει τα εξής απλά:
● Τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης όχι μόνο θα δανείζουν τα αδύναμα και χρεοκοπημένα, αλλά και θα φροντίζουν για τη διασφάλιση της διατήρησης και... επαύξησης του χρέους αυτού – το ίδιο το ελληνικό Μνημόνιο περιλαμβάνει μια ανάλογη... προφητεία για δραματική αύξηση του χρέους στο τέλος της δημοσιονομικής «προσαρμογής» και, μάλιστα, τα μέχρι τώρα στοιχεία την υπερβαίνουν κατά πολύ!
● Τα ίδια αυτά ευρωπαϊκά κράτη θα δανείζονται προκειμένου να διασφαλίζουν τα τεράστια κονδύλια του «μηχανισμού στήριξης». Επομένως το τραπεζικό σύστημα αφενός θα έχει την καλύτερη δυνατή... πελατεία και αφετέρου θα είναι ο κύριος αποδέκτης της βοήθειας προς τις χειμαζόμενες οικονομίες.
● Κυρίως όμως με τον τρόπο αυτόν – καθώς οι «αγορές» θα πιέζουν όλο και περισσότερο για μεγαλύτερη «στήριξη» προς τους παρίες της Ευρωζώνης – οι σήμερα ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης θα γίνονται όλο και πιο ευάλωτες. Έτσι από τη μια το ευρώ θα αποδυναμώνεται και από την άλλη οι «αγορές», δηλαδή ο Σόρος και οι... «ομότεχνοί» του, θα κερδοσκοπούν όλο και πιο ασύστολα όχι μόνο με τα ομόλογα, αλλά κυρίως με τα νομισματικά παιχνιδάκια, τα οποία είναι το ψωμοτύρι τους.
Η... σύμπτωση με το ευρωομόλογο
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η έως τώρα ταύτιση απόψεων του Γ. Παπανδρέου και του Σόρος είναι απλώς μια σύμπτωση. Η πλάκα όμως είναι ότι η ταύτιση αυτή πάει ένα βήμα παραπέρα, αφού οι δυο τους συναντιούνται στο... ευρωομόλογο!
● Ο πρωθυπουργός της χώρας μας δεν τάχθηκε τώρα υπέρ του ευρωομολόγου, αλλά ήδη τουλάχιστον από τον Ιανουάριο του 2010 – σε ομιλία του στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, συμφωνώντας μάλιστα με τον έτερο σοσιαλισταρά ηγέτη υπό χρεοκοπία χώρας, τον Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο. Άρα η άποψή του αυτή δεν είναι συγκυριακή. Ίσχυε αρκετά πριν προσφύγουμε στον «μηχανισμό».
● Ο Σόρος, στο άρθρο του που αναφέραμε πιο πάνω, σημειώνει: «Το επιτόκιο των πακέτων διάσωσης θα πρέπει να μειωθεί στο επίπεδο στο οποίο μπορεί να δανειστεί και η ίδια η Ε.Ε. Αυτό θα έχει το πλεονέκτημα να αναπτυχθεί μια ενεργή αγορά ευρωομολόγων».
Ποια είναι η επιδίωξη του Σόρος; Μα, αυτή που μόλις παραπάνω περιγράψαμε: η γενίκευση της εγγύησης των επισφαλών ομολόγων κατά κύριο λόγο από τη Γερμανία και δευτερευόντως από τη Γαλλία, οι οποίες όχι μόνο θα εγγυώνται τον δανεισμό των αδύναμων χωρών, αλλά επί της ουσίας θα τον διενεργούν!
Δεν είναι τυχαία η προϋπόθεση που έβαλε προ ημερών ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προκειμένου η χώρα του να δεχτεί την έκδοση ευρωομολόγου. Δηλαδή η Γερμανία:
● Να έχει «τον κυρίαρχο λόγο στις δομικές αλλαγές που απαιτούνται στον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
● Να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο της Ε.Ε. στο πλαίσιο του μοντέλου της οικονομικής διακυβέρνησης, το οποίο η ίδια εισηγείται.
Το μοντέλο αυτό το έχουμε χαρακτηρίσει και προσφάτως «δημοσιονομικό Νταχάου», καθώς η Γερμανία επιχειρεί να περάσει – και ακριβώς εδώ βρίσκεται η διαπραγμάτευση για την υιοθέτηση ή όχι του ευρωομολόγου – το σχέδιό της για πλήρη έλεγχο της οικονομικής πολιτικής, των προϋπολογισμών και των δημοσιονομικών στοιχείων των ευρωπαϊκών χωρών, έχοντας μάλιστα συντάξει και ποινολόγιο, του οποίου οι ποινές θα εφαρμόζονται αυτομάτως όταν η ίδια θα κρίνει ότι κάποια χώρα είτε ξεπερνά κάποια σφιχτά όρια χρέους και ελλείμματος ή, απλώς, όταν η Γερμανία κρίνει ότι η υπό εξέταση χώρα... κινδυνεύει να τα υπερβεί.
Η οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, με άλλα λόγια, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «Μνημόνιο» εις το διηνεκές. Αυτός άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος ώστε – κατά τη λογική του Σόρος αυτή τη φορά – να διασφαλίζονται τα λεφτά των ιδιωτών δανειστών των ευρωπαϊκών χωρών. Δηλαδή... τα δικά του.
Το εντυπωσιακό στην περίπτωσή μας είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διεκδικεί την έκδοση του ευρωομολόγου παρ’ ότι έτσι καταρρέει και το τελευταίο οχυρό εθνικής κυριαρχίας: το δικαίωμα της χώρας να δανείζεται με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.
Αν και είναι γνωστό ότι, στο πλαίσιο της ένταξής μας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη έχουμε απεμπολήσει εδώ και χρόνια το σημαντικότερο μέρος αυτού που ονομάζουμε «εθνική κυριαρχία», ωστόσο έμεναν στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους τρία σημαντικά όπλα:
● Η κρατική ασυλία έναντι των ιδιωτών δανειστών – ύψιστο όπλο διαπραγμάτευσης και τελευταία καταφυγή έναντι της απειλής κατάσχεσης ολόκληρης της χώρας. Απεμπολήθηκε μονομερώς και οικειοθελώς από την κυβέρνηση Παπανδρέου με την κατάπτυστη δανειακή σύμβαση στο πλαίσιο του δανεισμού από τον «μηχανισμό στήριξης».
● Η αρμοδιότητα άσκησης της οικονομικής πολιτικής. Αυτή πάει περίπατο αν η Γερμανία περάσει το σχέδιό της για την «οικονομική διακυβέρνηση». Ο Γ. Παπανδρέου πάντως έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ένθερμος θιασώτης της «οικονομικής διακυβέρνησης» και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
● Η αρμοδιότητα μιας χώρας να επιλέγει αυτή τον τρόπο με τον οποίο δανείζεται, καθώς και να επιλέγει τις πηγές του δανεισμού της. Αυτό ακριβώς καταργείται με την έκδοση του ευρωομολόγου, την οποία διεκδικεί ο Γ. Παπανδρέου παράλληλα και ταυτόχρονα με τους διεθνείς κερδοσκόπους, οι οποίοι αποσκοπούν ξεκάθαρα στην αποδυνάμωση της Ευρώπης, αλλά και στη στέρηση από τα κράτη της δυνατότητας να αποφασίζουν για το πώς θα διαχειριστούν τα χρέη τους.
Με όλα αυτά ως δεδομένα, το συμπέρασμα είναι αυτονόητο. Οι Γερμανοί πρώτα θα μας πάρουν τα σώβρακα και τις κομπινεζόν και ύστερα θα μας παραχωρήσουν το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε – από τα... καλαμπαλίκια του Σόρος!
Παρεμπιπτόντως ο αθεόφοβος στο κείμενό του στους Financial Times έγραψε κάτι που εμείς φωνάζουμε τόσο καιρό:
«Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι επιτοκιακές αποκλίσεις (σ.σ.: δηλαδή τα περιβόητα... σπρεντ, τα οποία μας έσυραν στον «μηχανισμό» και το ΔΝΤ!) διευρύνθηκαν μόνο το 2009, όταν η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας ανακοίνωσε ότι η προκάτοχός της είχε εξαπατήσει και το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' όσο δηλωνόταν. Εκείνη ήταν η αρχή της κρίσης του ευρώ».
Έτσι ακριβώς, ο αχάριστος...
