Αρνούμαι και θέλω…ΕΣΕΙΣ;

Απο το Ε.ΠΑ.Μ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Του Χρήστου Κυργιάκη

Αρνούμαι – να συναινέσω στο ξεπούλημα της χώρας μου στους ξένους δανειστές και θέλω να είμαι ανεξάρτητος πολίτης – να συναινέσω στο ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου, του ήλιου και του αέρα του τόπου μου στα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα αρπακτικά με γραβάτες και χρυσά μανικετόκουμπα – να δεχτώ οποιαδήποτε…κυβέρνηση που συμφωνεί με τους στόχους των μνημονίων και παζαρεύει για το αν το μαχαίρι της σφαγής των λαϊκών δικαιωμάτων θα είναι δίκοπο ή όχι

– να δεχτώ το γκρέμισμα της δημόσιας δωρεάν παιδείας από κανέναν γιατί τα σχολεία δεν είναι τσιφλίκι κανενός ακόμη και αν αυτός προέρχεται από τα σπλάχνα του λαού – να δεχτώ την ύπαρξη μαθητών χωρίς βιβλία και δασκάλων χωρίς ηθικό και αξιοπρέπεια λόγω του ανελέητης οικονομικής επιδρομής που δέχτηκαν από την κυβέρνηση – να δεχτώ το γκρέμισμα της δωρεάν παροχής ιατρικής και νοσοκομειακής περίθαλψης από κανέναν γιατί τα νοσοκομεία χτίστηκαν με χρήματα του λαού για να προσφέρουν τις απαραίτητες υπηρεσίες υγείας σε όποιον πολίτη τις χρειάζεται – να συμφωνήσω με τους βουλευτές του μνημονιακού μπλοκ που ψηφίζουν εδώ και δύο χρόνια την επιστροφή του κόσμου στα χρόνια του 1960 επειδή η κυβέρνηση έχει, δήθεν, τέτοια πληροφόρηση που δικαιολογεί τη λήψη όλων αυτών των μέτρων ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα – να συμπάσχω με τους ευαίσθητους υπουργούς της κυβέρνησης που «μαραίνεται» η ψυχή τους κάθε φορά που τρώνε τα σωθικά των πολιτών – να δεχτώ την ανεργία ως την πιο πιθανή κατάληξη για εμάς και τα παιδιά μας – να δεχτώ την στυγνή εκμετάλλευση των αφεντικών μου στο όνομα της κρίσης και της δικής του κερδοφορίας – να καταπιώ ότι πιο τοξικό μου σερβίρουν τα τηλεοπτικά κανάλια ώστε να μπορούν να ελέγχουν το μυαλό μου και να μετατρέπουν τα προϊόντα των πολυεθνικών σε δικές μου ανάγκες – να πιστέψω ότι τα μέτρα παίρνονται για το καλό μου τη στιγμή που βλέπω τη ζωή μου να γίνεται μαρτύριο – να πιστέψω πως τα άψυχα ακριβά κοστούμια που μας κυβερνούν ξέρουν ποιο είναι το καλό μας γιατί εδώ και 40 χρόνια αυτοί οι ίδιοι κυβερνούν – να πιστέψω πως η αριστερά δεν μπορεί σε τούτη τη δύσκολη ώρα να βρει κοινό βηματισμό για όλες τις αντιμνημονιακές συνιστώσες της – να αποδεχτώ τον χαρακτηρισμό του τεμπέλη όταν όλοι ξέρουν πως δουλεύω περισσότερο από αυτούς που με χαρακτηρίζουν ως τέτοιο έχοντας πολύ λιγότερες αποδοχές από εκείνους – να πιστέψω πια τον οποιονδήποτε δηλώνει πως έχει καλές προθέσεις – να ακολουθήσω κάθε εργατοκηδεμόνα ή εργολάβο λαϊκών αγώνων που θυμάται να μιλήσει για δικαιώματα λίγο πριν πέσει στη χειμερία νάρκη του – να πιστέψω όποιον κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση δηλώνοντας προσήλωση στους στόχους του μνημονίου και διαφοροποίηση στους τρόπους επίτευξής των – να πιστέψω τα ευρωλαμόγια αλλά και τα ντόπια παπαγαλάκια τους που θυμήθηκαν μετά από δέκα χρόνια να μας πουν ότι δεν έπρεπε να μπούμε στη ζώνη του ευρώ όταν για δέκα ολόκληρα χρόνια ορκίζονταν για το ακριβώς αντίθετο – να δεχτώ το ότι πρέπει να σώζονται οι τράπεζες με τα χρήματα των πολιτών και να δυστυχούν οι πολίτες για να εξακολουθούν οι τράπεζες να έχουν κέρδη – να δεχτώ ότι το μέλλον των ανθρώπων είναι ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα Θέλω – να κοιμάμαι το βράδυ και να ξέρω πως και αύριο θα έχω δουλειά – να ξυπνάω το πρωί και να ξέρω πως τα χρήματα που έχω φτάνουν για να ζήσω την οικογένειά μου – να δουλεύω χωρίς το άγχος μη με διώξουν για να μπορώ να αποδώσω όσο το δυνατόν περισσότερο – να είμαι σίγουρος πως αν αρρωστήσω δεν θα πεθάνω από έλλειψη γιατρών ή φαρμάκων ή μονάδων εντατικής ή επειδή δεν θα έχω χρήματα για να πληρώσω – να μπορούν τα παιδιά μου να μορφώνονται έχοντας ίσες ευκαιρίες με όλα τα άλλα παιδιά – με το μισθό μου να μπορώ να εξασφαλίζω τα απαραίτητα για να ζήσει η οικογένειά μου και την απαιτούμενη αξιοπρέπεια για να συνεχίζω την προσπάθεια χωρίς να χρειάζεται να κάνω και δεύτερη δουλειά – να έχω ελεύθερο χρόνο για μένα τον ίδιο, την οικογένειά μου και τους φίλους μου – να τιμωρούνται όσοι εφαρμόζουν μετεκλογικά τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκαν προεκλογικά – να μπορώ να ελέγχω τους εκπροσώπους στη βουλή όχι κάθε 4 χρόνια αλλά κάθε φορά που κρίνεται απαραίτητο – να μπορώ να διαδηλώνω τις απόψεις μου χωρίς να με ψεκάζουν σαν ζαρζαβατικό ούτε να με δέρνουν σαν να μη νιώθω πόνο – να μπορώ να σχεδιάζω και να κάνω όνειρα χωρίς να έχει κανένας το δικαίωμα να μου τα στερήσει ή να μου τα ανατρέψει χωρίς τη θέλησή μου – οι κυβερνώντες να πάψουν να ισχυρίζονται πως ότι κάνουν το κάνουν για το καλό μας διότι, μπορούν κάλλιστα να παραιτηθούν, αποφεύγοντας έτσι το ψυχολογικό τους στρεσάρισμα – να μπαίνει φυλακή όποιος κλέβει δημόσιο χρήμα – πηγαίνω διακοπές το καλοκαίρι και βόλτες τα σαββατοκύριακα – να υπάρχει αξιοκρατία και όχι ρουσφετολογία – το ελικόπτερο να χωράει όσο γίνεται λιγότερους Ας συμπληρώσει ο καθένας τις δικές του «αρνήσεις» και τα δικά του «θέλω».
Θα μας χρειαστούν για την «επόμενη μέρα» που έρχεται.