Όταν μας τα' λεγε ο "εχθρός"

Ο πόλεμος δεν πρόκειται να αρχίσει, δεν άρχισε απλώς, αλλά βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, είτε ζει στον κόσμο του, είτε δεν άκουσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας να το επαναλαμβάνει με όλο το στόμφο που μπορεί να χωρέσει στο πρόσωπο ενός εμφανέστατα πατριδοκάπηλου απατεώνα. Επειδή το πολεμικό ζήτημα θα μας απασχολήσει, ειδικά εκείνους που ακόμη βρίσκονται στην αναζήτηση του πραγματικού εχθρού, είναι χρήσιμη μία ιστορική αναδρομή σε μία παρόμοια περίοδο της χώρας και να διαβάσουν αυτόν ακριβώς τον εχθρό που αναζητούν.


Ακολουθούν τρία κείμενα, ηλικίας εξήντα και πλέον ετών, γραμμένα όχι από κανέναν κομμουνιστή ιστορικό ή σοσιαλιστή κοινωνιολόγο, αλλά από γνήσιους εκπροσώπους του καπιταλισμού και εκφραστές του κεφαλαίου. Διαβάστε τα προσεκτικά...

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και το εισόδημα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ, οι λαϊκές μάζες περνούν άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι τον αριθμό και ο συνολικός πλούτος τους, περιερχόμενος εις το σύνολο του πληθυσμού, ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών θα επέτρεπε. Αλλά ο πολυτελής τρόπος ζωής τους εν μέσω της πτώχειας συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών [...] Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί κρίσιμη εργασία εις τους δυνάμενους να εργαστούν από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

Απ' ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμίαν άλλη πρακτική από το να ζητάει, συνέχεια, ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται διόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο του συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμπόδιζε να εξάγουν τα κέρδη τους σε ξένες τράπεζες. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα και να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

[...]

Οι μορφές των παγιωμένων συμφερόντων είναι αναρίθμητες, καινούργιες δημιουργούνται συνεχώς και οι παλιές επιβιώνουν. Εως ότου βρεθεί ικανή ηγεσία η ξένη βοήθεια θα είναι δύσκολο να εξυπηρετήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διαιώνιση αυτού του θλιβερού status quo

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

Το πρώτον μέτρον που πρέπει να ληφθή είναι να ευρεθούν μέσα όπως καμφθή ο αληθώς αρπακτικός εγωισμός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιομήχανους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν την χώραν και οι οποίοι εκ συστήματος και με αναισθησίαν απομυζούν τον πλούτον της, είτε ούτος παράγεται εντός αυτής, είτε στέλλεται από τας ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι υπενόμευσαν την προσπάθειαν της κυβερνήσεως, χρησιμοποιούντες εις τα αυτοκίνητά των την βενζίνην προοριζόμενην διά τα τρακτέρ που χρειάζονται διά την παραγωγή τροφίμων εις την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι εκραύγαζαν πατριωτικά συνθήματα, ενώ ηρνούντο να πληρώσουν φόρους ή να συμμετάσχουν εις τα απωλείας που απαιτούσε η νίκη, και οι οποίοι είχον καταθέσει τα χρήματά των εις Τράπεζας της Ν.Υόρκης, της Ελβετίας και της Αιγύπτου.

[ΚΕΙΜΕΝΟ 1 - Πολ Πόρτερ*, αμερικανός δικηγόρος, τοποτηρητής Αποστολής Οικονομικής Έρευνας στην Ελλάδα, Μάρτιος 1947] 
[ΚΕΙΜΕΝΟ 2 - Πολ Πόρτερ, περιοδικό Collier's, Σεπτέμβριος 1947]
[ΚΕΙΜΕΝΟ 3 - Τζόζεφ Χάρισον, αμερικανός δημοσιογράφος, Christian Science Monitor (σ.σ. το μέσο όπου έδωσε την περίφημη συνέντευξη ο ΓΑΠ ομιλώντας για πρώτη φορά περί "4ου δρόμου προς την παγκοσμιοποίηση"), Απρίλιος 1950]

Την κάνουνε αμάκα
Αφετηρία για τη συλλογή και παράθεση των παραπάνω κειμένων υπήρξε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, "Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους, 1830 - 1974" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Είναι πιστεύω η πιο αξιόλογη εκλαϊκευμένη καταγραφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και -παρά τις όχι πάντα ακριβείς ή και εμφανώς επηρεασμένες από τις προσωπικές πεποιθήσεις ερμηνείες του συγγραφέα- αξίζει να διαβαστεί από όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας.

Μία τέτοια αυθαίρετη παρερμηνεία του Ραφαηλίδη, αφορά και στην έκφραση "την έκανε αμάκα", η οποία, σύμφωνα με το συγγραφέα, προέρχεται από τα αρχικά της αμερικάνικης βοήθειας υπό το Δόγμα Τρούμαν (σ.σ. αυτού που τον κάναμε άγαλμα και το κρατάμε με το στανιό όρθιο να μας θυμίζει την αιώνια κατάντια μας ως γελοίοι δορυφόροι του παγκόσμιου καπιταλισμού) A.M.Α.G, δηλαδή American Mission to Aid Greece. Η αλήθεια είναι ότι η φραση αυτή που σημαίνει "τη βόλεψε", "τζάμπα" ή και "κλοπή" προέρχεται από τη βενετσιάνικη έκφραση a maca, που σημαίνει "με τα έξοδα άλλου" (λεξικό Τριανταφυλλίδη).

Παρά την ελεύθερη ερμηνεία του συγγραφέα, η κατάσταση δεν απέχει από την πραγματικότητα. Στον πόλεμο αυτό που μας έχει κηρύξει ή άρχουσα τάξη, κάποιοι την κάνουν καθημερινά αμάκα με τα λεφτά των άλλων. Με τους φόρους και τις κρατήσεις των μισθωτών, αλλά και τα γενναία πακέτα χρηματοδότησης των τραπεζών από το ευρωπαϊκό ταμείο (δηλαδή από τους φόρους και τις κρατήσεις των υπόλοιπων ευρωπαίων εργαζομένων). Πρόκειται για τους ίδιους ραντιέρηδες, τραπεζίτες, εργολάβους και γενικώς αρπακτικάστα οποία αναφέρονται οι Αμερικανοί συγγραφείς των παραπάνω κειμένων. Πρόκειται για το ίδιο αδίστακτους κομπραδόρους, όπως χαρακτηριστικά (σχεδόν με τρόμο αλλά και πλήρη απέχθεια) περιγράφουν οι καθόλα καλοί καπιταλιστές τους προ εξηκονταετίας προγόνους τους.

Ειδικά όμως το πολιτικό προσωπικό. Αυτό το κλειστό κλαμπ υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου και ανδρείκελων της εξουσίας του. Ακόμη και εδώ υπάρχουν περισσότερα κοινά από όσα νομίζουμε με την περίοδο 1944-1949. Μία περίοδο οπότε η προπολεμική Δεξιά είχε "καεί" τόσο από την μεταξική δικτατορία, όσο όμως και από την φυγομαχία της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μία εποχή κατά την οποία έπρεπε να επιστρατευτεί το "ιδεολογικά αδιάφορο" -και θεατρινίστικα φιλολαϊκό- Κέντρο για να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Τότε που οι Άγγλοι φύτευαν τον παππού του σημερινού πρωθυπουργού στην κατάλληλη θέση και -κινώντας τα νήματα της μαριονέτας Παπανδρέου- έστρωσαν συστηματικά, από την Καζέρτα έως και τα Δεκεμβριανά, το δρόμο προς τον Εμφύλιο. Κεντρώοι ήταν τότε αυτοί που έστελναν μαζικά στα αποσπάσματα εργάτες αντιστασιακούς. Κεντρώοι και σήμερα εκείνοι που στέλνουν στο οικονομικό απόσπασμα, τους αφελέστατους απογόνους τους, οι οποίοι με μία πιστωτική κάρτα και ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο, νόμιζαν ότι μπήκαν στο κλαμπ των πλουσίων.

Θα την κάνουν λούηδες
Όμως ο στρατός της άλλης πλευράς. Αυτό το συνονθύλευμα κληρονόμων "λαδεμπόρων" πλοιοκτητών, εργολάβων και εισοδηματιών, δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναοικονομικά ισχυρό σκορποχώρι, που θα πέσει στο πρώτο συντονισμένο "φου".

Για του λόγου το αληθές, ας πάμε πάλι μία 60αριά χρόνια πίσω και να δούμε -για το τέλος, για την ώρα- τι γράφει ο Δημήτριος Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο "Ο Αντισυμμοριακός Αγώνας 1945-1949". Υπενθυμίζω ότι ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος, υπήρξε διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΣ και βέβαια υπηρέτησε συνειδητά την αστική τάξη μέχρι το τέλος.

Πολλά τέκνα των πλουσίων, είτε ενεγράφησαν εις τα Πανεπιστήμια ως φοιτηταί, δια να τύχουν αναβολής λόγω σπουδών και παρετηρήθη ούτω αύξησις του αριθμού των φοιτητών εις 27.000 έναντι 4.000 προπολεμικώς, είτε επίεζον τους καθηγητάς του Πανεπιστημίου διά των συγγενών και πολιτικών δι' ένα πενταράκι, βαθμόν δια να προαχθούν και τύχουν αναβολής, είτε κατετάσσοντο εις το ναυτικόν, ένθα δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος λόγω του παρεμβαλλόμενου υδάτινου φράγματος της θαλάσσης, είτε ευχαρίστως εδέχοντο τον χαρακτηρισμόν του κομμουνιστού διά να αποφύγουν τη στράτευσιν, είτε εδωροδόκουν γιατρούς διά χρυσίου διά να απαλλαγούν της στρατεύσεως με το δικαιολογητικόν της υγιεινής καταστάσεως, είτε απεδήμουν εις το εξωτερικόν διά δήθε σπουδάς τέκνα ευπόρων και ισχυρών οικογενειών καθ' ην εποχήν μόλις προ ολίγων μηνών πάντες οι εξ αναστολής σπουδασταί εκλήθησαν υπό τα όπλα, είτε εδημιούργησαν σκάνδαλα, ως πολλά τέκαν βιομηχάνων, είτε και τόσα είτε... Οι πλούσιοι δεν συνεισέφερον εναντίον του κομμουνισμού μεγάλα χρηματικά ποσά, ή προσεπάθουν να διοχετεύσουν το χρήμα εις το εξωτερικόν και οι ίδιοι να αποδημήσουν.

(*) Ο Πολ Πόρτερ έχει μείνει γνωστός στην ιστορία για το σφυριχτό χαστούκι που έριξε στο γλοιώδη Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος στη συνέχεια «δώρισε στην κυρία Πόρτερ ένα διαμαντένιο περιδέραιο, για να κατευνάσει τον Πόρτερ». Έτσι, για να γνωρίζουμε το επίπεδο της ελληνικής διπλωματίας. Αν και, σύμφωνα με το Ραφαηλίδη, ο Πόρτερ δικαίως σφαλιάρισε τον τότε υπουργό Συντονισμού, ακριβώς λόγω της απίστευτα χυδαίας και προκλητικής συμπεριφοράς της τάξης που είχε έρθει να εξυπηρετήσει.

Μάλλον Ακίνδυνος