Χρεοκοπία άπαξ ή εσαεί;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Δεν υπάρχει λόγος να μπει η χώρα σε τέτοιες θυσίες και να κάνει τέτοιες περικοπές στην ποιότητα ζωής του ο Έλληνας φορολογούμενος και τα χρήματα να πηγαίνουν στις πληρωμές τόκων, οι οποίοι θα είναι σημαντικά αυξημένοι έναντι των προηγούμενων ετών. Αν και πολέμιος της πτώχευσης, οφείλω να σημειώσω ότι από την επιβολή επιτοκίου 8% είναι προτιμότερη»! Μα ποιος λέει τέτοιες ακρότητες;

Μήπως τις λέει κάποιος κομμουνιστής, κάποιος κολλημένος δογματικός; Κάποιος ανεύθυνος υποκινητής της «γιούχας», κατά προτίμηση «συριζαίος»; Κάποιος που έχει επενδύσει τα λεφτά του στην πτώχευση της χώρας και δεν κάνει άλλη δουλειά παρά να την προπαγανδίζει ασυστόλως για να «πάει ταμείο» και να εισπράξει τα πολύτιμα CDS του;

Κανείς απ’ όλους αυτούς τους εγκάθετους. Ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης τα λέει, σε ένα άρθρο του στην οικονομική ιστοσελίδα Euro2day, ο οποίος είναι απλώς ένας άνθρωπος της αγοράς. Πρόεδρος του Συνδέσμου Μελών του Χρηματιστηρίου Αθηνών, μέλος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών, πρόεδρος εταιρείας παροχής επενδυτικών υπηρεσιών (και μέλους του Χρηματιστηρίου).

Με απλά λόγια είναι ένας τύπος που επιδιώκει να λειτουργεί η οικονομία για να υπάρχουν επενδυτές και να τους παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες, να επενδύει και ο ίδιος και να βγάζει – μικρό ή μεγάλο – μπαγιόκο. Ο ίδιος, παρεμπιπτόντως, ανήκει σε όσους έχουν παροτρύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις «για να κινηθεί η οικονομία». Επίσης ανήκει σε αυτούς που λένε ότι πρέπει να εφαρμοστεί το Μνημόνιο και να συμπεριλάβει η κυβέρνηση στα μέλη της «ανθρώπους της αγοράς».

Μα τι διάολο, μύγα τον τσίμπησε έναν τέτοιο τύπο και προτιμά την... πτώχευση από τα πανύψηλα επιτόκια δανεισμού της χώρας; Περίεργα πράματα, αφού, ως γνωστόν, η ελληνική πτώχευση ισοδυναμεί με τον παγκόσμιο Αρμαγεδδώνα...

Παραλλαγές σε μια πτώχευση

Καμιά μύγα δεν τσίμπησε τον άνθρωπο αυτόν. Απλώς είδε, όπως όλοι, το είδος της πρότασης που υπέβαλε η Γαλλία για τη «μετακύλιση» χρέους, στο οποίο φάνηκε να συγκλίνει κάποια στιγμή σημαντικός αριθμός τραπεζών και να τη θεωρεί σοβαρή βάση για συζήτηση.

Το αρχικό σχέδιο της Γαλλίας, λοιπόν, για επανεπένδυση σε μέρος από τα ελληνικά ομόλογα λήξης των επόμενων ετών προέβλεπε επιτόκιο που έφτανε έως το 8%, με βασικό επιτόκιο 5,5%, συν ένα επιπλέον ποσοστό έως 2,5% με βάση τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ.

Τι σήμαινε αυτό; Ότι στο 5,5%, ένα ήδη υψηλό επιτόκιο – συγκριτικά με αυτό που η Ελλάδα πλήρωνε τη δεκαετία του 2000 – θα προσετίθετο ένα ποσοστό με οροφή το 2,5%. Το κριτήριο για το ύψος του πρόσθετου αυτού επιτοκίου θα ήταν η αύξηση του παραγόμενου πλούτου. Όσο περισσότερο η Ελλάδα θα ορθοποδούσε – αν υποτεθεί ότι με το σχέδιο αυτό θα συνέβαινε κάτι τέτοιο – τόσο θα μεγάλωνε το επιτόκιο που θα πληρώναμε.

Ακόμη απλούστερα: Ακόμη και αν η οικονομία, με κάποιον μαγικό τρόπο, ξαναέπαιρνε μπροστά, ό,τι κι αν παρήγε αυτή η έρημη χώρα δεν θα πήγαινε ούτε στην ελάφρυνση των βαρών του ελληνικού λαού ούτε στη χρηματοδότηση της περαιτέρω ανάπτυξης ούτε στον εκσυγχρονισμό της χώρας ούτε στην παραγωγική της ανασυγκρότηση. Κάθε παραγόμενο ευρώ θα πήγαινε κατευθείαν στις βαθιές τσέπες των τραπεζιτών και των λοιπών τοκογλύφων. Κι αυτό παρότι ήδη, με το αρχικό 5,5%, θα είχαν εξασφαλίσει ήδη ένα μακροχρόνιο ληστρικό επιτόκιο!

Φυσικά δεν μπορούμε ούτε καθ’ υπόθεσιν να μιλήσουμε για ελάφρυνση των ελληνικών υποχρεώσεων. Δεδομένου μάλιστα ότι και η δεύτερη («βελτιωμένη» υποτίθεται) εκδοχή της ίδιας αυτής πρότασης από τους «φίλους μας» Γάλλους είχε ελάχιστες διαφορές από την πρώτη,

Ποια είναι η μεγάλη πλάκα – αν μπορούμε βεβαίως να μιλάμε για... πλάκα την ώρα που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές συμμορίες συσκέπτονται για τον τρόπο με τον οποίο θα μας επιβάλουν καθεστώς «διαρκούς χρεοκοπίας». Ότι, σύμφωνα με την απειλή των οίκων αξιολόγησης, ακόμη και αυτή η «μετακύλιση» ομολόγων μπορεί να θεωρηθεί «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή... πτώχευση. Και μάλιστα πτώχευση με το χρέος στην πλάτη και διαρκώς συσσωρευόμενο!

● Καταλάβαμε μήπως τώρα τι ακριβώς σημαίνουν οι επιδιώξεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για επιμήκυνση του συνόλου του χρέους;

● Είδαμε μήπως κάποια αντίδραση εκ μέρους της στη δημοσίευση του σχεδίου;

Όχι βέβαια, απλώς είδαμε την κυβέρνηση και τους «εταίρους» της ευρωζώνης να καταγγέλλουν τους... οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι, για τους δικούς τους φυσικά λόγους, παρεμποδίζουν αυτό το σενάριο!

Ωστόσο τη γαλλική πρόταση τορπίλισαν οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν τη δική τους οπτική για το θέμα. Αντιγράφω από την ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη στο χθεσινό «Π»:

«Την ανταλλαγή των παλαιών ελληνικών ομολόγων με νέα τα οποία θα έχουν μεγαλύτερες προθεσμίες εξόφλησης επαναφέρει προς συζήτηση και η Γερμανία, θέτοντας ουσιαστικά θέμα αναδιάρθρωσης χρέους.

(...) Σημειώνεται πως ήδη οι οίκοι αξιολόγησης έχουν προειδοποιήσει πως ενδεχόμενη εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, κατά την οποία οι ιδιώτες αγοράζουν νέα ομόλογα όταν λήγουν τα παλαιά θα αποτελούσε χρεοκοπία, εάν οι επενδυτές έχουν δεχτεί πιέσεις να αποδεχθούν τη συμφωνία γιατί φοβούνται χειρότερες επιπτώσεις.

Όπως μεταδίδει το Bloomberg η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός (credit event) θα ήταν περιορισμένο και δεν θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα όπως ενδεχομένως να συμβεί με άλλες λύσεις. Με άλλα λόγια η γερμανική κυβέρνηση δεν αποκλείει καθόλου μια περιορισμένη κατάρρευση τραπεζών, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

Βέβαια, πόσο "περιορισμένη" μπορεί να είναι μια τέτοια κατάρρευση, αυτό μόνο να το εικάσει κανείς μπορεί. Όσο για το τι θα γίνει με τις καταθέσεις των Ελλήνων καταθετών σε μια τέτοια περίπτωση "πιστωτικού γεγονότος", αυτό δεν απασχολεί καθόλου τη Γερμανία. Ούτε τους τραπεζίτες, μιας και γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ δεν υπάρχει κανενός είδους εξασφάλιση των καταθέσεων. Εκτός βέβαια από ανέξοδες δηλώσεις καθησυχασμού».

Η δικαίωση του Τζίμη Πανούση

Το κείμενο του Καζάκη έχει γραφτεί με όσα δεδομένα υπήρχαν έως και την Τετάρτη το πρωί. Χθες το μεσημέρι, λοιπόν, στην ιστοσελίδα SofokleousIn, διαβάζουμε ότι:

«Η αλλαγή στάσης από την πλευρά της Γερμανίας και η διάθεση των πολιτικών να "τρενάρουν" τις εξελίξεις στο θέμα της επίλυσης του προβλήματος της Ελλάδας αλλάζει τους συσχετισμούς με αποτέλεσμα ο επικεφαλής του IIF να ανοίγει τώρα το θέμα της ελεγχόμενης πτώχευσης, με προσωρινή πάυση πληρωμών. Το ίδιο χαρτί χρησιμοποίησαν παρασκηνιακά και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ πιέζοντας τους Ρεπουμπλικάνους για τη συμφωνία στην αύξηση ορίου του χρέους».

Και λίγο παρακάτω:

«Οι πιστωτές της Ελλάδας ενδεχομένως να είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μία προσχεδιασμένη και ελεγχόμενη χρεοκοπία ώστε να επιλυθεί η κρίση χρέους της χώρας. Αυτό τουλάχιστον άφησε να εννοηθεί ο Charles Dallara, ο επικεφαλής του Institute for International Finance, που εκπροσωπεί 400 χρηματοοικονομικούς οργανισμούς και προεδρεύει των συναντήσεων των ιδιωτών επενδυτών για την Ελλάδα.

"Ενδεχομένως ορισμένοι οίκοι αξιολόγησης να έχουν καταλήξει σε αποφάσεις που να περιλαμβάνουν επιλεκτική χρεοκοπία" δήλωσε ο κ. Dallara στην τηλεόραση του Bloomberg και συμπλήρωσε: "Δεν νομίζω ότι μία βραχυπρόθεσμη περίοδος επιλεκτικής χρεοκοπίας όπως έχει στενά οριστεί για τα κράτη στο παρελθόν είναι απαραιτήτως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή την περίπτωση".

Το σενάριο αυτό ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει την έντονη αντίδραση της Ε.Ε. και της ΕΚΤ, καθώς αλλάζει πλήρως τα δεδομένα και οδηγεί σε δρόμους που δεν μπορούν να ελεγχθούν».

Και τώρα τι ακριβώς να προτιμήσω;

● Την επισήμανση για το δίκιο – για πολλοστή φορά – του Καζάκη;

● Ή μήπως τη δικαίωση, ύστερα από τόσα χρόνια, του Τζίμη Πανούση και της προφητικής του ρήσης«Δεν μας χέζεις ρε Dallara»; Μην βλέπετε που παρεξηγήθηκε τότε εκ παραδρομής και συνηχήσεως ο...Γιώργος (αντί για τον Τσαρλς) Νταλάρας και τραβιόντουσαν με τον Τζιμάκο στα δικαστήρια. Αυτή είναι η μοίρα των προφητών: ποτέ δεν αναγνωρίζονται εγκαίρως στον τόπο τους και η δικαίωση έρχεται ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερα βάσανα...

Πετάνε το μωρό μαζί με τα βρομόνερα

Ας κλείσουμε με μερικές επισημάνσεις:

1. Δεν συμμερίζομαι, ως γνωστόν, τις γενικότερες απόψεις του κ. Μωραϊτάκη. Είναι όμως εκπληκτικό το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι της «αγοράς» διαπιστώνουν το πλήρες αδιέξοδο του δρόμου στον οποίο βαδίζει η κυβέρνηση. Συνισταμένη των απόψεων είναι ότι η Ελλάδα, η οικονομία της και ο λαός της βαδίζουν προς τον θάνατο.

2. Όπως καταδεικνύουν τα υπό διαπραγμάτευση σενάρια, τα οποία αποτελούν τη βάση επί της οποίας θα δομηθεί τελικά η «λύση» για το χρέος της Ελλάδας, ένα μόνον δίλημμα υπάρχει: αν η ελληνική πτώχευση θα είναι μια κι έξω ή συνεχής. Εδώ και πολύ καιρό το διατυπώναμε ως εκτίμηση. Τώρα όμως βρίσκεται μπροστά μας ως απτή ύλη διαπραγμάτευσης μεταξύ των δανειστών και επιτηρητών μας.

3. Όλα τα παραπάνω – δεδομένα πλέον, που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, και όχι εικασίες –επιβεβαιώνουν πλήρως αυτό που λέμε τόσο καιρό: ούτε η παρέμβαση και ο οικονομικός - πολιτικός έλεγχος της χώρας εκ μέρους των πιστωτών ούτε οι επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου έχουν στόχο οποιαδήποτε προοπτική «σωτηρίας» της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως καμιά σχεδόν από τις «μεταρρυθμίσεις» δεν θεραπεύει τις πολλές και θανατηφόρες ασθένειες της ελληνικής οικονομίας:

● Τη διαφθορά πληρώνουν οι συνεπείς φορολογούμενοι, αφού οι συνεπείς και οι φοροκλέφτες παραμένουν ανέγγιχτοι.

● Επειδή οι εφοριακοί είναι «μαφιόζοι» και «τεμπέληδες» και οι εφορίες είναι «διεφθαρμένες», τις καταργούν και παραδίδουν την κρατική αρμοδιότητα συλλογής των φόρων σε ιδιώτες, που με όρους... μαφίας θα απειλούν και θα εκφοβίζουν όλους τους φορολογούμενους – πάλι πρωτίστως τους συνεπείς, και κυρίως τους αδύναμους, διότι οι κλέφτες έχουν ήδη καλύψει τα ίχνη τους μέσω των off-shore και άλλων παρόμοιων μεθόδων.

● Επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια κουβαλάνε χίλιες δύο – διοικητικού και διαχειριστικού χαρακτήρα – αβαρίες, προτιμούν απλώς να ισοπεδώσουν την αξία των πτυχίων τους, και να τα καταστήσουν κακέκτυπα Α.Ε. που θα λειτουργούν με κριτήριο τη δική τους οικονομική αποδοτικότητα και όχι τη συμβολή τους στην εθνική οικονομία!

● Η «πλάκα» βεβαίως είναι ότι το σχέδιο της υπουργού Παιδείας «μυρίζει» περισσότερο... ιδεοληψία Παπανδρέου παρά άποψη Διαμαντοπούλου – κάτι που κατά καιρούς συμβαίνει και με άλλους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης. Κι αυτό έχει την εξήγησή του.

● Το ότι η συνήθεια των συμβούλων του πρωθυπουργού και του ιδίου να αναπαράγουν στην Ελλάδαάσχετα ξένα μοντέλα έχει αποτέλεσμα να πετάμε το μωρό μαζί με τα βρομόνερα ή το ότι αυτές οι επιδιώξεις τους συμπίπτουν με μια Ελλάδα έρμαιο των διεθνών «επενδυτών» και όχι με μια Ελλάδα παραγωγική και αυτοτελώς αναπτυσσόμενη μάλλον δεν θα πρέπει να θεωρηθεί σύμπτωση.

● Το ότι ο γερμανικός Τύπος και τα ινστιτούτα, σύμφωνα με δημοσιεύματα αυτών των ημερών, παροτρύνουν τους επιχειρηματίες τους να τρέξουν στην Αθήνα για να βρουν στελέχη για τις επιχειρήσεις τους πολύ καλά καταρτισμένα και να τα πάρουν τσάμπα λόγω της ύφεσης δημιουργεί ένα απλό ερώτημα: Ποιο κράτος και ποιο πανεπιστήμιο έχουν παραγάγει αυτά τα στελέχη; Απάντηση: Το «διεφθαρμένο» ελληνικό κράτος και το «ξοφλημένο» ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα οποία διαλύονται από τον πρωθυπουργό και τους ανθρώπους του.

4. Εξ αρχής το ζητούμενο και το ερώτημα ήταν ποιος θα ελέγξει την ελληνική πτώχευση. Και η απάντησηείναι σαφής: Οι πιστωτές – και σε καμιά περίπτωση η Ελλάδα. Το μέλλον της έχει εκχωρηθεί στους τοκογλύφους – μαζί με την περιουσία της και τα όποια δικαιώματα των ανθρώπων της. Όπως άλλωστε αναμένεται να συμβεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια η επιχείρηση σωτηρίας της ευρωζώνης και του νομίσματός της δεν χωράει τους Ευρωπαίους – και συνεπώς ούτε τους Έλληνες.

Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν...

ΥΓ.: Ραντεβού ξανά τον Αύγουστο, που 'ναι παχιές οι μύγες – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου...