Mπρέιβικ & Σια: Ο Αγών τους

Το πρωτοφανές φονικό της Νορβηγίας ξύπνησε τους Ευρωπαίους από το λήθαργό τους. Η άνοδος της ακροδεξιάς σε συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι μία πραγματικότητα που, ενώ θυμίζει έντονα ημέρες του μεσοπολέμου, ολόκληρη η Ευρώπη προτιμά να αγνοεί. Φιλοναζιστές ή ακόμη και αμετανόητοι νεοναζί έχουν ενταχθεί πλήρως στις αστικές δημοκρατίες και αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι συνομιλητές του πολιτικού συστήματος, στα δημοσιογραφικά πάνελ, τα πανεπιστήμια ακόμη και τα κοινοβούλια. 90 πτώματα εφήβων και 1.500 σελίδες μίσους, χαστούκι στα μούτρα των Ευρωπαίων. Δεν μπορούν πια να κοιμούνται αμέριμνοι.

Η πρώτη αντίδραση των μίντια στην τρομοκρατική επίθεση της περασμένης Παρασκευής ήταν αποκαλυπτική του πόσο διαβρωμένη είναι και η ευρωπαϊκή κοινωνία. Πόσο βουτηγμένη στη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό. Πόσο ενταγμένη σε αυτό το είδος “αμερικανισμού” που χλευάζαμε όταν το αντικρίζαμε στο πρόσωπο και την πολιτική του Μπους, αλλά τον αγκαλιάσαμε σφιχτά όταν αφήσαμε το φόβο να κυριαρχήσει. Αλ Κάιντα, Ιρακινοί, Ταλιμπάν και καμικάζι Ισλαμιστές. Η στερεοτυπική αντίδραση του μικροαστού που θέλει να ξεχνά ότι συνεστιάζεται παραδοσιακά με τα φίδια της ακροδεξιάς.

Συνήθεις παρανοήσεις

Όταν αποκαλύφθηκε ότι ο τρομοκράτης δεν ήταν μελαμψός, γενειοφόρος με το Κοράνι παραμάσχαλα, αλλά λευκός, ξανθός, αγκαλιά με τη Βίβλο, έσπασε απότομα η φούσκα. Προτιμήθηκαν, ως συνήθως, οι ψυχοπαθολογικές ερμηνείες του τρομοκρατικού χτυπήματος και κανένας μα κανένας δε ζήτησε συγγνώμη για την αναπαραγωγή της πάγιας αντιμουσουλμανικής τρομοϋστερίας. Μόνο που ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δεν είναι τρελός. Είναι απόλυτα λογικός και υπολογιστής που πιστεύει τυφλά σε μία παρανοϊκή ιδεολογία μίσους. Το μανιφέστο των 1500 σελίδων, με τίτλο “2083 – Μία Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας” που συνέγραψε με στοχοπροσήλωση και εξαιρετική σχολαστικότητα σε μία περίοδο δύο χρόνων, αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Το χτύπημα του Μπρέιβικ δεν είναι το αποτέλεσμα της “μανίας” του, αλλά το πρώτο βήμα ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου. Ο 32χρονος Νορβηγός δεν προσπάθησε να διαφύγει, αλλά, αφού εκτέλεσε ψυχρά τα θύματά του, παραδόθηκε χωρίς αντιρρήσεις. Επιχειρεί να αναχθεί στον μεγάλο πολιτικό αγωνιστή-γκουρού του αντιισλαμισμού στην Ευρώπη. Να γίνει διάσημος ως πολιτικός κρατούμενος και να εμπνεύσει ως στρατάρχης-οραματιστής. Το μανιφέστο του, ένας άλλος “Ο Αγών μου”, είναι λεπτομερέστατο για τους στόχους και τους συμμάχους, τις τακτικές, τις στρατηγικές, τον οπλισμό και τα χρονοδιαγράματα της ευρωπαϊκής αποϊσλαμοποίησης. Κι αν προτιμάτε να το ρίχνετε στην ψυχολογία για να υποτιμήσετε τον “τρελό αυτό Νορβηγό αγρότη”, θυμηθείτε ότι ο Χίτλερ τη δεκαετία του ’20 ήταν ένας αποτυχημένος ζωγράφος μισερός απόστρατος δεκανέας (σ.σ. δεν πιστεύω ότι ο Μπρέιβικ θα μπορούσε να γίνει ένας νέος Χίτλερ, αλλά επισημαίνω ότι με παρόμοιο τρόπο ξεπετιούνται οι “σχιζοφρενείς” ακροδεξιοί πολέμαρχοι).

Ο Μπρέιβικ είναι ακροδεξιός αλλά δεν είναι ναζιστής. Για την ακρίβεια, εμφανίζεται αντίθετος με τους νεοναζιστές όσο διατηρούν το αντισημιτικό τους μένος. Ένας πιο σωστός χαρακτηρισμός για το όραμά του θα ήταν η δημιουργία ένοπλης πτέρυγας ενός “Tea Party”. Υπερσυντηρητικός προτεστάντης, νεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα φιλοσιωνιστής (αν και μόνο για λόγους τακτικής, επειδή θεωρεί το Ισραήλ ανάχωμα στα ισλαμιστικά κράτη της Μ.Α).

Δεν είναι όμως ούτε και εθνικιστής, με την κλασική έννοια. Στον πυρήνα του ακροδεξιού του μανιφέστου βρίσκονται ο αντιισλαμισμός και ο ευρωπαϊσμός. Οραματίζεται μία Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, χωρίς ούτε ένα μουσουλμανικό ρουθούνι. Δεν μιλά για Άρειους, ούτε θεωρεί τους Σλάβους χιμπατζήδες και τους νεοέλληνες μαυριδερούς τουρκόσπορους. Και σε αυτό το σημείο μπαίνει ο “σύντροφος Καρατζαφέρης” στο κάδρο…

Μπρέιβικ, ο “φιλέλληνας”

Στο μανιφέστο του 32χρονου Νορβηγού, η Ελλάδα έχει κεντρικό ρόλο. Τόσο η ιστορική του αναδρομή, όσο και οι απόψεις του για την Τουρκία θα προκαλούσαν στο χρυσαυγίτη της διπλανής πόρτας… μερική στύση. Η Τουρκία και από (αρκετά πιο) πίσω η Αλβανία, αποτελούν τις κύριες εστίες κινδύνου εξισλαμισμού της Ευρώπης. Ο Μπρέιβικ χύνει ποταμούς δακρύων για τα δεινά που έχουν υποστεί οι Έλληνες και οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι από τους Τούρκους. Όλα όσα συγκινούν τους καρατζαφερικούς θαμώνες των ΚΑΠΗ, συγκλονίζουν τον ακροδεξιό αυτό δολοφόνο: διωγμοί,  εκτοπίσεις, πογκρόμ, Μικρασιατική Καταστροφή, εθνοκαθάρσεις,  Έλληνες, Αρμένιοι, Πόντιοι αλλά και εχθροί τουρκαλβανοί, τσάμηδες, ουτσεκάδες. Η Ευρώπη πρέπει να περιορίσει την Τουρκία σε μία μικρή έκταση στα υψίπεδα της κεντρικής Ανατολίας. Η Αλβανία θα πρέπει να “τεμαχιστεί” και μοιραστεί σε Έλληνες και Μαυροβούνιους. Κι όμως, ο Μπρέιβικ οραματίζεται τη “μεγάλη Ελλάδα” του Βενιζέλου (σελ. 1316):

Η κομπανία του μίσους 

Δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς τη λίστα των φίλων του στην Ελλάδα (σελ. 1251), όπου αναγράφονται (ξεσηκωμένα από λίστα του wikipedia) τα ΛαΟΣ, Χρυσή Αυγή, Πατριωτική Συμμαχία (σ.σ. έχει διαλυθεί και υφίσταται μόνο η εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος” του Ζαφειρόπουλου) και το Ελληνικό Μέτωπο (σ.σ. πρώην νεοναζιστικό κόμμα Βορίδη, σήμερα “Ελληνικές Γραμμές”). Ούτε βέβαια να προσφύγει στη σελίδα 929 για να μάθει τους πολιτικούς εχθρούς και προδότες της Ελλάδας: ΚΚΕ, Σύριζα, ΠΑΣΟΚ (σ.σ. η ΝΔ τη γλυτώνει όσο “παραμένει ουδέτερη” σύμφωνα με τον Μπρέιβικ). 

Ακόμη κι αν δεν τους κατέγραφε αναλυτικά ο σχολαστικός Νορβηγός, οι φυσικοί του σύμμαχοι είναι κάτι παραπάνω από ορατοί. Διαδίδουν την ίδια μισαλλόδοξη ιδεολογία, απεχθάνονται τους ίδιους ανθρώπους, έχουν τα ίδια ακριβώς οράματα (για την “μεγάλη χριστιανική Ελλάδα”), θα σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη τους κοινούς εχθρούς τους. Χρησιμοποιούν ακόμη και την ίδια ορολογία για να χαρακτηρίζουν τους τελευταίους. “Θολοκουλτουριάρηδες” τους αποκαλεί η ημέτερη ακροδεξιά, “κουλτουρομαρξιστές” (“cultural marxists”) ο πολιτικά ορθός Σκανδιναβός συναγωνιστής της. Ταυτόχρονα όμως υπηρετούν με την ίδια πίστη το κεφάλαιο και αναμασούν νεοφιλελεύθερες μανιέρες, περί κράτους και φόρων, προσπαθώντας -με τραγικά αποτελέσματα- να τους αφαιρέσουν τα χαρακτηριστικά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Όσο ζω ελπίζω

Είναι αλήθεια ότι τα ανακλαστικά του νορβηγικού πολιτικού κατεστημένου ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Πρωθυπουργός και υπουργός εσωτερικών, από την πρώτη στιγμή μίλησαν για περισσότερη δημοκρατία και πιο ανοικτές κοινωνίες. Δεν υπέπεσαν στο σύνηθες (και προσφιλέστατο στον ημέτερο νότο) λαϊκίστικο παραλήρημα με καφτά δάκρυα και πύρινες δηλώσεις μικρομεγαλισμού που θα τόνωναν το ηγετικό τους προφίλ. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι έδωσαν μαθήματα στην ευρωπαϊκή μιντιοκρατία που έσπευσε να αναθερμάνει τις φοβίες και τα ρατσιστικά σύνδρομα.

Τα δικά μας πολύχρωμα εξωτικά πτηνά της δημοσιογραφίας από την άλλη, προτίμησαν το κλασικό μενού. Αποϊδεολογικοποίηση του χτυπήματος ή ακόμη χειρότερα, εξίσωσή του με το “αντίθετο άκρο”. Με λίγα λόγια υπηρετούν τον κλασικό γκεμπελισμό της ακροδεξιάς, περί τέλους των ιδεολογιών. Δεν τίθεται θέμα αναζήτησης των φυσικών συμμάχων του Μπρέιβικ στη χώρα μας. Δεν ζητήθηκε από κανέναν Καρατζαφέρη, κανέναν Βορίδη και κανέναν Μιχαλολιάκο, η άποψη για τον ομοϊδεάτη τους και η καταδίκη της μαζικής δολοφονίας. Στην προκείμενη περίπτωση δεν υφίσταται τρομοκρατία και ο δολοφόνος εμφανίζεται ως μεμονωμένος παρανοϊκός. Ναι μεν έχει “σχέσεις με την ακροδεξιά”, αλλά εκεί μακριά στην παγωμένη σκανδιναβική χερσόνησο. Ουδείς σκέφτηκε ούτε για ένα λεπτό να ασκήσει κριτική (και αυτοκριτική) για την προνομιακή μεταχείριση της ιθαγενούς δολοφονικής ακροδεξιάς. Ο Μιχαλολιάκος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως ένας “δημοτικός σύμβουλος” και ο Βορίδης ως ένας “αξιοπρεπής φιλελεύθερος βουλευτής”. Ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί σχολιαστές ποιούν την νήσσα, ή και ξεδιάντροπα λοξοκοιτούν προς την Αριστερά εφευρίσκοντας τεμνόμενες γραμμές μεταξύ “άκρων”.

Κατά την άποψή μου, ο Μπρέιβικ και τα τραγικά θύματά του, μπορεί να έχουν μία και μόνη χρησιμότητα και μάλιστα πολύτιμη: να επαναφέρουν στο προσκήνιο το τεράστιο ζήτημα της εθνικιστικής παράνοιας. Ειδικά στη χώρα μας, που μπορεί τα ακροδεξιά κόμματα να μη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις μεγάλες μάζες των ψηφοφόρων, αλλά η ακραία ρατσιστική και μισαλλόδοξη ρητορική αποτελεί κοινό τόπο που διαπερνά οριζοντίως όλα τα αστικά κόμματα. Μηνύματα ή και πράξεις μίσους, περνούν απαρατήρητες και σίγουρα ατιμώρητες. Χυδαίες εκφράσεις που παραπέμπουν στον αμερικάνικο νότο του 19ου αιώνα εκφέρονται στις δημόσιες συχνότητες και γίνονται αποδεκτές ως “απόψεις” ελεύθερα εκπεφραζόμενες σε μία δημοκρατική χώρα.

Όχι δε ζητώ ποινικές διώξεις. Απαιτώ περισσότερη σοβαρότητα και ευαισθησία. Λιγότερη υποκρισία από τον προοδευτικό κόσμο και αφύπνιση από το δημοσιογραφικό. Πάρτε το χαμπάρι, ο Μπρέιβικ δεν είναι ένας “ψυχάκιας” από την “ανήλιαγη Νορβηγία”. Χιλιάδες Μπρέιβικ σιτίζονται σε πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικούς φορείς, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Οι ακροδεξιοί φασίστες, ρατσιστές, μισάνθρωποι δεν είναι “τρελάκηδες” και έχουν ονοματεπώνυμα: Γιώργος Καρατζαφέρης, Σπυρίδων (Αδωνις) Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Νίκος Μιχαλολιάκος κ.λπ. Δεν πρόκειται να βουτήξουν ένα καλάσνικοφ και να καθαρίσουν κόσμο, αλλά τροφοδοτούν με μίσος όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να ζωστούν τα φισεκλίκια και να ταχθούν στο πλευρό του κάθε Μπρέιβικ που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Ζαphod

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-bzk

Υ.Γ.1 Είναι εντυπωσιακή η ακρίβεια του αριθμού των προδοτών (“κατηγορίας Α και Β”) που εντοπίζει ο Μπρέιβικ στην Ελλάδα: 11.312 (σ. 932). Ούτε ένας πάνω, ούτε ένας κάτω. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιους ακριβώς εννοεί. Πάντως, σύμφωνα με τον ορισμό του, οι δύο αυτές κατηγορίες περιλαμβάνουν την πολιτική ελίτ του “κουλτουρομαρξισμού”, πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους, ακτιβιστές κ.λπ. Όλοι αυτοί θα πρέπει να θανατωθούν και η περιουσία τους να δημευτεί.
Υ.Γ.2  Ο Μπρέιβικ επισημαίνει ότι, παρόλο που η Ελλάδα διαθέτει το πιο αντιμουσουλμανικό κοινό από όλη την Ευρώπη, τα εθνικιστικά κόμματα δεν έχουν μεγάλη επιρροή στο εκλογικό σώμα. Βιάζεται ο Νορβηγός…
Υ.Γ.3  Ο ακροδεξιός δολοφόνος είναι σχολαστικός και ταυτόχρονα εγωπαθής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ αναλλώνεται σε δεκάδες στατιστικά στοιχεία για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες χρησιμοποιεί τον εαυτό του και τους φίλους του ως πηγές. Έχει επιπλέον απάντηση για όλους και για όλα: “Γιατί απέτυχε ο ΔΣΕ; Επειδή είχε προβληματική ιδεολογία”(!!!)
Υ.Γ.4  Ο Μπρέιβικ αναφέρεται σε Έλληνα, μέλος της αρχικής “ομάδας των οκτώ” των “σταυροφόρων” του, χωρίς να αποκαλύπτει στοιχεία ταυτότητας. Υποτίθεται ότι ο κύριος Παπουτσής και η κουστωδία των “προστατών” του έχει θορυβηθεί για το θέμα. Ας ψαχτούν μεταξύ τους…
Υ.Γ.5  Θα επανέλθω στο ζήτημα και, όχι, δεν πρόκειται να διαβάσω μία προς μία τις χίλιες πεντακόσιες σελίδες του μανιφέστου (εκτός των άλλων, κάνει ακόμη πολύ ζέστη).

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ LINK ΣΤΟ “ΜΑΝΙΦΕΤΣΟ” ΤΟΥ ΜΠΡΕΪΒΙΚ

ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ, ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

του Γαλαξιάρχη

 

//ΠαραλληλοΓράφος//