Υπάρχουν όρια (;)

amcpromociones.com.ar

του Σπύρου Πλακιά

Μέρα με την ημέρα, όσο περισσότερο η πλειοψηφία του κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας βυθίζεται σε μια επιταχυνόμενη σπείρα γεγονότων που τείνουν να βγουν εκτός ελέγχου της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξης ή τουλάχιστον να ξεφύγουν λίγο της πεπατημένης, τόσο περισσότερο πιο απροκάλυπτα χυδαίος γίνεται ο ρόλος των μεγάλων ΜΜΕ και των διαφόρων γνωστών ….μεγαλοδημοσιογράφων. Εκείνων των δημοσιογράφων που επανειλλημμένως κόπτονται για την «αντικειμενικότητα» της είδησης, υπερασπιζόμενοι τον εαυτό τους, που καλλιεργούν ένα συγκεκριμένο «αξιόπιστο» και πιο «διανοουμενίστικο» προφίλ, που φροντίζουν, σε μετρημένες δόσεις, να εκφράζουν τη «φιλολαϊκότητά» και με επιλεκτικότητα τον «ανθρωπισμό» τους, πχ τώρα για τον λιβυκό λαό που αιματοκυλίζεται από τον Καντάφι, γεγονός που καθιστά αναγκαία την επέμβαση στη Λιβύη. (Αν και πχ την ίδια ώρα, ο παλαιστινιακός λαός που αιματοκυλίζεται δεκαετίες από τον ισραηλινό στρατό δεν χρήζει ανάλογης ..ανθρωπιστικής ανησυχίας).

Ο πολλοστός αυτός …χολλυγουντιανός πόλεμος που εξελίσσεται στις μικρές μας οθόνες, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο «προετοιμάστηκε» επικοινωνιακά (δηλαδή με καταιγιστικές καταγγελίες για σφαγές αμάχων  από το λιβυκό στρατό, για διακοπή ακόμη και της παροχής νερού από τις δυνάμεις του Καντάφι προς τις πόλεις, για χρήση βομβαρδισμών απέναντι σε κατοικημένες περιοχές) και παρουσιάζεται μέχρι και τη στιγμή αυτή, ήταν για άλλη μια φορά αποκαλυπτικός. Δεν σημαίνει ότι υπερασπίζεται κανείς το καθεστώς Καντάφι ή ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει. Αν, όμως, κανείς κόπτεται πραγματικά για την παρουσίαση της αλήθειας, θα έπρεπε, έστω, να αναφέρει ότι όλες οι προαναφερόμενες καταγγελίες υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει καμία ανεξάρτητη καταγραφή ή μαρτυρία. Μπορεί να είναι όντως έτσι, μπορεί να είναι χειρότερα, μπορεί όμως να μην ισχύουν κιόλας.

Και φυσικά, μέσα σε όλο αυτόν τον καταιγισμό «προετοιμασίας» της επέμβασης, κανείς δεν ασχολήθηκε με το ποιόν και την πορεία των… «επαναστατών», όπως επιμένει να τους αποκαλεί ο ανταποκριτής του κρατικού καναλιού. Ουδείς αναρωτήθηκε ποιοι ακριβώς είναι οι …«επαναστάτες»… Στην ηγεσία τουλάχιστον αυτής της πλευράς εμφανίζονται φύλαρχοι, και  συνεργάτες του Καντάφι, άνθρωποι, δηλαδή, που μέχρι πρότινος δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον συνταγματάρχη και αίφνης… εξαγριώθηκαν και μάλιστα επέλεξαν να το πράξουν μόνο αφού ένας ικανός αριθμός ανθρώπων βρέθηκε με όπλα στα χέρια. Και εδώ μπαίνει ένα ακόμη ερώτημα, που ουδέποτε τέθηκε από κανένα μεγάλο ΜΜΕ: πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι με όπλα, τόσο γρήγορα. Οι φυλές έχουν όπλα και μερίδα του στρατού πήρε το μέρος τους, θα απαντήσει κάποιος. Δεκτό.. Και τόσο γρήγορα έμαθαν να χειρίζονται απλοί πολίτες όπλα; Και σαν έτοιμοι από καιρό ενεπλάκησαν σε έναν σχεδόν εμφύλιο πόλεμο; Πώς ξαφνικά αποφασίστηκε να παρθούν όπλα, ενώ πχ στην Αίγυπτο ή στην Τυνησία, ο κόσμος βρισκόταν επί μέρες στους δρόμους, τον σκότωναν οι δυνάμεις καταστολής αλλά όπλα δεν πήρε (και γιατί δεν είναι τόσο διαδεδομένη η οπλοχρησία αλλά μήπως και γιατί επρόκειτο για πολύ πιο αυθεντικό, μαζικό, λαϊκό κίνημα από ό,τι οι …επαναστάτες της Βεγγάζης;;; Και τί διασύνδεση έχουν όλα αυτά με τις εξελίξεις στις υπόλοιπες αραβικές χώρες;

Με την πάροδο του χρόνου τα ερωτήματα αυτά θα βρουν την απάντησή τους. Μόνο που η μνήμη όλων είναι… κοντή. Οι περισσότεροι μπορεί και να έχουμε ξεχάσει πώς αντιμετώπισαν μεγαλοδημοσιογράφοι και ΜΜΕ τις εξελίξεις στη Λιβύη, ή τις λαϊκές εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία και αλλού. Θα πρέπει, όμως, κάποια στιγμή, να μην ξεχνάμε. Και όχι μόνο να μην ξεχνάμε αλλά να είμαστε σε θέση ν’ αντιληφθούμε τι παίζεται πίσω από τις ωραίες εικόνες που προβάλλονται στην οθόνη μας και γιατί.

Ίσως ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, το οποίο ως ένα βαθμό, αντικατοπτρίζει και τον τρόμο του συστήματος απέναντι έστω και στην ελάχιστη πιθανότητα πραγματικού ξυπνήματος της λαϊκής οργής και στην Ελλάδα, είναι η εκπομπή του κ. Παύλου Τσίμα, στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA υπό τον τίτλο «Έρευνα». Πρόκειται για την εκπομπή που μεταδόθηκε την Τετάρτη 2 Μαρτίου και είχε ως θέμα τη λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία. Ο δημιουργός της εκπομπής είχε μεταβεί στη χώρα και είχε μιλήσει με ορισμένους από τους «πρωταγωνιστές», όπως ο ίδιος διατεινόταν της εξέγερσης. Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης.. Μα καλά, εδώ ο κόσμος καίγεται, πόλεμος γίνεται, και ασχολούμαστε με μια εκπομπή ενός κυρίου σε ένα κανάλι;;;  Και μάλιστα, για ένα θέμα, πχ την εξέγερση στην Τυνησία, που έληξε; Ασχολούμαστε, για να γινόμαστε, όλοι, ολοένα πιο επιφυλακτικοί και πιο υποψιασμένοι στο τί μας σερβίρουν ως ενημέρωση, στην προκειμένη περίπτωση για την Τυνησία, σε άλλες για το ο,τιδήποτε αφορά άμεσα την Ελλάδα. Ασχολούμαστε για να ανακαλύπτουμε, σιγά σιγά, τα κίνητρα πίσω από τέτοιου είδους ….«ενημερώσεις», τα οποία μπορεί και να μας αφορούν άμεσα.

Η εκπομπή

Είναι γεγονός ότι η εκπομπή του κ. Τσίμα ξεκίνησε πολύ αισιόδοξα με τη ρήση ότι αν και ορισμένοι προφήτευαν το τέλος της ιστορίας, στην Τυνησία ζήσαμε την πρώτη επανάσταση του 21^ου αιώνα. Σε αυτή τη φράση θα μπορούσε κανείς να πει ότι συμπυκνώνεται και το σύνολο των θετικών στοιχείων της συγκεκριμένης δημοσιογραφικής… «έρευνας».

Μετά, ανάμεσα σε ορισμένα πολύ καλλιτεχνικά ομολογουμένως πλάνα, παρέλασαν η μητέρα και η αδελφή του Μουχάμαντ Μπουαζίζι, του 26χρονου νεαρού που αυτοπυρπολήθηκε στο Σίντι Μπουζίντ στις 17 Δεκεμβρίου,  όταν η αστυνομία κατέσχεσε τον πάγκο με τα λαχανικά που πουλούσε για να ζήσει με αποτέλεσμα η απελπισία του να ξεχειλίσει και η αξιοπρέπειά του να καταρρακωθεί. Μετά από τα λίγα λόγια της πονεμένης αλλά περήφανης μάνας, η οποία είδε το γιό της να μετατρέπεται, κυριολεκτικά, στη σπίθα που πυροδότησε την εκκωφαντική λαϊκή έκρηξη που σάρρωσε τη χώρα, είδαμε δύο γλυκύτατες νεαρές Τυνήσιες να μας εξηγούν πώς ενεπλάκησαν με την κινητοποίηση στο Facebook και πώς κλιμάκωσαν τη δράση τους αυτή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Είδαμε, επίσης, έναν πρώην πολιτικό κρατούμενο ισλαμιστή, δάσκαλο, να περιγράφει, σύντομα, τα όσα υπέφερε και το πώς νιώθει σήμερα ελεύθερος.

Και, τέλος, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και τον ηγέτη του ισλαμικού κόμματος «Ennahdha», Ρασίντ Γκανούσι, (ένα κόμμα που ήταν παράνομο την τελευταία δεκαετία ενώ ο Γκανούσι γύρισε μόλις πριν από λίγες εβδομάδες από το Λονδίνο), να εξηγεί πώς ο ίδιος οραματίζεται τη συμμετοχή του κόμματός του στην νέα πολιτική ζωή του τόπου και να διαβεβαιώνει ότι δεν επιδιώκει ένα ισλαμικό κράτος, προσομοιάζοντας το κόμμα του με αυτό του Ερντογάν στην Τουρκία (με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Και μετά, με μια εξαιρετικά συγκινητική σκηνή όπου μια νεαρή Τυνήσια τραγουδά στην κεφαλή μιας σιωπηλής διαδήλωσης, πιθανότατα για τους πεσόντες στην εξέγερση (δεν διευκρινίζεται), η εκπομπή κλείνει, αφήνοντας τους πάντες εμβρόντητους!  Για την ακρίβεια, η ολοκλήρωση της συγκεκριμένης εκπομπής άφησε όσους δεν γνώριζαν το τι έγινε στην Τυνησία εντελώς παραπληροφορημένους και όσους γνώριζαν απολύτως εξοργισμένους!

Γιατί η εικόνα που έμενε σε έναν οποιονδήποτε μέσο θεατή ήταν, με λίγα λόγια, ότι μετά την αυτοπυρπόληση ενός απελπισμένου νεαρού, μέσα από το διαδίκτυο χιλιάδες κόσμος οργανώθηκε και κατέβηκε στο δρόμο. Έμεινε επίσης και ότι η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη, η οποία είχε υποστεί την μήνυ του καθεστώτος Μπεν Άλι και σήμερα μπορεί να διεκδικεί ηγετικό ρόλο, είναι οι Ισλαμιστές. Μετριοπαθείς μεν, αλλά Ισλαμιστές! Τι σχέση έχει η εικόνα αυτή με την πραγματικότητα; Απολύτως καμία.

Η πραγματικότητα

Σε αυτό που έγινε στην Τυνησία το διαδίκτυο, και όλες οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, διαδραμάτισαν ρόλο, αλλά δεν οργάνωσαν τους διαδηλωτές. Για την ακρίβεια, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως εναλλακτικό μέσο διάδοσης ειδήσεων εξαιτίας του μπλακ – άουτ που το καθεστώς επέβαλλε όταν άρχισαν οι διαδηλώσεις. Αυτός που οργάνωσε, επισήμως τουλάχιστον, τις διαδηλώσεις, και αυτό φάνηκε στην πορεία, ήταν η Γενική Ένωση Τυνήσιων Εργατών, εντός της οποίας υπήρχαν, εννοείται, «άνθρωποι» της δικτατορίας. Συμμετείχαν, όμως, και άλλοι συνδικαλιστές που άσκησαν ασφυκτικές πιέσεις, μέσα σε θυελλώδεις συνεδριάσεις, προκειμένου να ληφθούν αποφάσεις διαδηλώσεων και γενικών απεργιών. Υπήρχαν τοπικές και περιφερειακές επιτροπές αγώνα καθώς και πρωτοβάθμια συνδικάτα που είχαν ενισχυθεί σε κύρος, μετά τις μεγάλες απεργίες, με παρόμοιες διεκδικήσεις, το 2008, στην πόλη Γκάφσα, στην κεντρική Τυνησία, οι οποίες καταπνίγηκαν  στο αίμα αλλά άφησαν την πείρα τους.

Ορισμένα, μάλιστα, κλαδικά συνδικάτα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, κηρύσσοντας απεργίες και συγκεντρώσεις, (πρώτα οι δικηγόροι, μετά εκπαιδευτικοί και γιατροί) από πόλη σε πόλη, αρχικώς από μόνα τους, με αποτέλεσμα να ασκήσουν ασφυκτικές πιέσεις στα όργανα της Γενικής Ένωσης Τυνήσιων Εργατών. Τα συνδικάτα αυτά έχουν ειδικά τμήματα και για τους πτυχιούχους, πλην ανέργους, συναδέλφους τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η Τυνησία είναι η αραβική χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό αποφοίτων Πανεπιστημίου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι και αυτό αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα έκρηξης της οργής.

Ο κ. Τσίμας δεν πληροφορήθηκε, ούτε πριν πάει στην Τυνησία ούτε μετά, τίποτε για την Γενική Ένωση Τυνήσιων Εργατών; Δεν πληροφορήθηκε τίποτε για τα πρωτοβάθμια συνδικάτα; Δεν πληροφορήθηκε τίποτε για τις επιτροπές αγώνα, ανά χώρο δουλειάς, και για τις λαϊκές επιτροπές ανά συνοικία, που ανέλαβαν να προφυλάσσουν το χώρο τους από τις επιθέσεις διαφόρων ασφαλιτών που εξαπέλυσε το καθεστώς για να δημιουργήσει χάος, αλλά και να κατανέμουν τα τρόφιμα ανά γειτονιά με βάση τις ανάγκες, όλες εκείνες τις ημέρες που τα καταστήματα παρέμεναν κλειστά, στην πλειοψηφία τους, συμμετέχοντας στις γενικές απεργίες που κηρύσσονταν από πόλη σε πόλη;  Δεν θυμήθηκε ο κ. Τσίμας ότι την ημέρα (14 Ιανουαρίου) που δραπέτευσε από τη χώρα ο Μπεν Άλι (ο Πινοτσέτ της βόρειας Αφρικής) είχε κηρυχθεί γενική απεργία στις περισσότερες πόλεις και στην πρωτεύουσα;

Δεν αναρωτήθηκε έστω ο κ. Τσίμας για ποιο λόγο τα απομεινάρια του καθεστώτος, ως «μεταβατική» κυβέρνηση, υποχρεώθηκαν να καλέσουν για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση και την Γενική Ένωση Τυνήσιων Εργατών; Ούτε αναρωτήθηκε γιατί αυτή, τελικά, δεν συμμετείχε και μέσα από επίπονες διαδικασίες εσωτερικής κάθαρσης, παρέμεινε ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες πίεσης που οδήγησαν σε σειρά υποχωρήσεων το σύστημα, όπως ήταν η διάλυση της «δήθεν μεταβατικής» κυβέρνησης Γκανούσι, τη διάλυση των υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας, την άρση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων;

Όπως φάνηκε, η άγνοια του κ. Τσίμα δεν σταματά εδώ. Υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν έμαθε ποτέ. Δεν έμαθε ότι εκτός από τους ισλαμιστές, στις φυλακές βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και έμειναν επί χρόνια, ως πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη και οπαδοί πολλών άλλων κομμάτων, που θα μπορούσαν να ενταχθούν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς; Δεν έμαθε ποτέ ότι λίγες μέρες μετά την φυγή του Μπεν Άλι συστήθηκε το «Μέτωπο της 14^ης Ιανουαρίου» με τη συμμετοχή  του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τυνησίας, της Λίγκας των Αριστερών Εργατών, του Ενωμένου Νασερικού Κινήματος, του Εθνικού Δημοκρατικού Κινήματος, των Εθνικών Δημοκρατών, του Κινήματος Μπάαθ, των Ανεξάρτητων Αριστερών, και του Εθνικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος;

Ο κ. Τσίμας δεν έμαθε ποτέ ότι αυτό το Μέτωπο (ανεξαρτήτως τί άποψη μπορεί να έχει κανείς για τις θέσεις ή την εμβέλεια των κομμάτων που συμμετέχουν) σε συνεργασία πχ με την πιο γνωστή ανθρωπιστική οργάνωση της χώρας, το Κέντρο για τις Πολιτικές Ελευθερίες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άσκηση πιέσεων και εντός της Γενικής Ένωσης Τυνήσιων Εργατών, αλλά και σε επίπεδο τοπικών επιτροπών αγώνα, συνοικιών και πρωτοβάθμιων σωματείων, για την υιοθέτηση λίστας πραγματικά ανατρεπτικών αιτημάτων; Δεν συνειδητοποίησε ότι αυτά είναι τα αιτήματα, που ακόμη και σήμερα, οι Τυνήσιοι που παραμένουν σε εγρήγορση και διαδηλώνουν, ζητούν να υλοποιηθούν;

Δεν αναρωτήθηκε γιατί οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και, σε αντίθεση με τα σχέδια του συστήματος και των συμμάχων του στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκές χώρες, που έσπευσαν να εκφράσουν αίφνης την υποστήριξή τους στον τυνησιακό λαό, αν και τόσα χρόνια συνεργάζονταν άψογα με τον Μπεν Άλι), οι Τυνήσιοι πέτυχαν να καθυστερήσουν τη διεξαγωγή εκλογών έτσι ώστε να λειτουργήσουν φυσιολογικά και ελεύθερα τα διάφορα κόμματα αλλά και ν’ αλλάξει συλλήβδην το σύνταγμα; Και μάλιστα, ν’ αλλάξει από μια βουλή που θα εκλεγεί ελεύθερα για αυτόν και μόνο τον σκοπό; Δεν πληροφορήθηκε ότι έχουν, ήδη, γίνει τουλάχιστον τρεις μαζικές διαδηλώσεις με ξεκάθαρο αίτημα τη διατήρηση της κοσμικότητας της χώρας, το σεβασμό της θέσης της γυναίκας και με σαφή προειδοποίηση και προς τους …μετριοπαθείς Ισλαμιστές, ότι «να μην επιδιώξουν ούτε έμμεσα να περάσουν τέτοιου είδους μέτρα»;

Τα κίνητρα

Φυσικά, ουδείς μπορεί να προκαταλάβει το αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης στην Τυνησία. Ουδείς μπορεί, σήμερα, να πει με βεβαιότητα ότι δεν θα καταφέρουν οι ισλαμιστικές δυνάμεις να κυριαρχήσουν σε πολιτικό επίπεδο (εξέλιξη που θα συνέφερε, εννοείται, όλες τις μεγάλες δυνάμεις καθώς στους ισλαμιστές βρίσκουν ή καλούς συμμάχους –πχ Σ. Αραβία -  ή έτοιμα φόβητρα –πχ Ιράν- για να τους αξιοποιήσουν κατά το δοκούν. Ήδη, άλλωστε, ορισμένες «απόπειρες» διαμόρφωσης εικόνας περί ύπαρξης ισλαμισμού στην Τυνησία έχουν γίνει..πχ η πυρπόληση της συναγωγής της εβραϊκής κοινότητας της χώρας, η οποία διαμένει στο συγκεκριμένο σημείο αιώνες και ουδέποτε είχε πρόβλημα με τον υπόλοιπο πληθυσμό… Τυχαίο;;;)

Ουδείς, επίσης, μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα στεφθεί με επιτυχία ο αγώνας του τυνησιακού λαού, ο οποίος διανθίζεται και με αιτήματα οικονομικού περιεχομένου: επανεξέταση των συμφωνιών ιδιωτικοποίησης μεγάλου μέρους του πλούτου της χώρας, βελτίωση των εργασιακών συνθηκών, δημιουργία θέσεων εργασίας, αύξηση των μισθών κλπ. Υπάρχει μερίδα του πληθυσμού που θεωρεί ότι τα αιτήματα αυτά θα πρέπει να παραπεμφθούν για αργότερα; Ναι υπάρχει. Υπάρχει σύγκρουση μέσα στους κόλπους σωματείων, ενώσεων και στη Γενική Ένωση Τυνήσιων Εργατών; Ναι υπάρχει. Υπάρχει κόσμος ο οποίος ακολουθεί το Ισλαμικό κόμμα; Φυσικά και υπάρχει. Και θα ήταν παράλειψη του κ. Τσίμα να κάνει εκπομπή για την τυνησιακή αντιπολίτευση ή για τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις της χώρας και ν’ αποκρύψει την ύπαρξη και τις θέσεις του Ισλαμικού κόμματος Ennahdha.

Ο κ. Τσίμας δεν είπε ψέμματα. Απέκρυψε, όμως, το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας. Απέκρυψε τις διασυνδέσεις του καθεστώτος Μπεν Άλι με τις ισχυρές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (πχ Παρίσι), τη συνεργασία του ως προς την εφαρμογή οικονομικών προγραμμάτων με το ΔΝΤ (το οποίο χαρακτήριζε την Τυνησία πρότυπο προς μίμηση), απέκρυψε το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, απέκρυψε τη συντριπτική πλειοψηφία των αιτημάτων του τυνησιακού λαού, απέκρυψε το τι ακριβώς διακυβεύεται στην Τυνησία,απέκρυψε, όπως κάνουν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, ότι η εξέγερση στην Τυνησία με άλλη μορφή συνεχίζεται και οι διεργασίες που τώρα βρίσκονται σε εξέλιξη, ίσως, να είναι και οι πλέον επίπονες. Και δεν το έκανε από άγνοια, γιατί ο κ. Τσίμας δεν είναι ανενημέρωτος ούτε αμόρφωτος. Το έκανε διατελώντας σε συντεταγμένη υπηρεσία. Το έκανε γιατί τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στα αιτήματα του τυνησιακού λαού και του ελληνικού είναι πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε.

Το έκανε γιατί μπορεί εμείς, εδώ, να μην έχουμε (ευτυχώς) τη χούντα του Μπεν Άλι και την ασφυξία που επικρατούσε εκεί ως προς τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, αλλά έχουμε ή στην καλύτερη περίπτωση οδεύουμε προς τα ίδια προβλήματα και αδιέξοδα, με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και την αναγκαιότητα σιώπησης κάθε διαφορετικής φωνής που προκύπτει από τις επιλογές αυτές. Το έκανε γιατί αν ο μέσος Έλληνας δεν πεισθεί ότι ό,τι γίνεται στην  Τυνησία και στην Αίγυπτο, κατά κύριο λόγο, (γιατί η αναταραχή στις υπόλοιπες αραβικές χώρες έχει, σε κάθε μία, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά) του είναι πολύ μακρινό, αφορά ζητήματα που δεν τον αγγίζουν, και σχετίζεται κυρίως με Ισλαμιστές (μετριοπαθείς, αλλά Ισλαμιστές), τότε υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να ταυτιστεί και να πειστεί και αυτός ότι μπορεί. Ότι μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του, να πάψει να είναι μοιρολάτρης, όπως έπαψαν και αυτοί οι λαοί μην περιμένοντας από «μεσσίες» παντός τύπου και Τύπου να τους οδηγήσουν σε «έτοιμους παραδείσους». Οτι μπορεί να κατακλύσει τους δρόμους, να διεκδικήσει, να γίνει ενεργό υποκείμενο της ίδιας της ιστορίας του και, πού ξέρεις… να κερδίσει… Να καταφέρει να τρέψει σε φυγή όλους τους Μπεν Άλι και όλους τους Μουμπάρακ (ή αυτούς που τους είχαν εταίρους στη Σοσιαλιστική Διεθνή) που τον δυναστεύουν και να αμφισβητήσει το σύστημα που αυτοί υπηρετούν…ΑΠΟ ΤΟ Inprecor