Οι Σταυροφόροι του Μνημονίου διαλύουν τη χώρα

Οι Έλληνες σύντομα θα ξεσηκωθούν ^[*^]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου έχει ανέβει από τον Οκτώβρη και συνεχίζεται η θεατρική διασκευή ενός έργου που γράφτηκε πριν από 100 χρόνια, αλλά δυστυχώς φαντάζει και πάλι επίκαιρο. Πρόκειται για το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που πέρασε στην νεότερη καλλιτεχνική ιστορία μας χάρη στην «πολιτική» διασκευή του από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, το 1959. Το έργο καταγράφει αλληγορικά την παρακμή και την διαφθορά της Ελλάδας –«Η χώρα των Μοιρολατρών»- των αρχών του 20^ου αιώνα πριν από την επανάσταση του 1909. Οι ανίκανες αρχές της χώρας, ο βασιλιάς «Αστόχαστος» και η αυλή των «Πανούργων» έχουν κατακλέψει και ρημάξει τα πάντα.

Ο νεαρός πρίγκηπας, που συμβολίζει τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, ανατρέπει στο «παρά πέντε» της καταστροφής το ξεπεσμένο κατεστημένο με την βοήθεια της «κυρα-Φρόνησης» και της κόρης της «Γνώσης», και έτσι σώζει την χώρα. Η αλληγορία είναι προφανής για την ανερχόμενη αστική τάξη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η σωτήρια αντίδραση του λαού στο έργο έρχεται με την κινητοποίηση του φιλότιμου των κατοίκων και την πανστρατιά όλων των υγιών δυνάμεων, όταν το κράτος φθάνει στην έσχατη φτώχεια και κατάντια. Ήταν πάλι μια εποχή για την Ελλάδα μεγάλης ταπείνωσης μετά την ήττα του 1897 (η ανοιχτή πληγή της Κύπρου είναι κάτι αντίστοιχο σήμερα) και οικονομικής χρεωκοπίας. Το έργο, όταν ξανανέβηκε επί χούντας, ενίσχυσε το αντιστασιακό πνεύμα στηλιτεύοντας τις ανίκανες ηγεσίες που προδίδουν τον λαό και εγκαταλείπουν την άμυνα της χώρας.

Είναι εξαιρετικά επίκαιρο στις ημέρες του Μνημονίου, που η εθνική μας υπόσταση κινδυνεύει και ο λαός ψάχνει να βρει την λύση σε μια νέα πατριωτική επιστράτευση.

Οι σημερινοί «Σταυροφόροι» του ΔΝΤ και οι «Πανούργοι» συνεργάτες τους στην ντόπια πολιτική εξουσία ετοιμάζονται για τον δεύτερο γύρο της ταπείνωσης και της λεηλασίας της χώρας. Το ζητούμενο θα είναι η απογύμνωση, σε βραχύ ορίζοντα, των Ελλήνων από κάθε όπλο άμυνας, ιδεολογικό και φυσικό, με την διάλυση μέσω νέων «μεταρρυθμίσεων» της εθνικής παιδείας, των πνευματικών ιδρυμάτων και των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Θέλουν να μας αφαιρέσουν κάθε ελπίδα αντεπίθεσης και ανάστασης για να προχωρήσουν στην οριστική κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Η θρασύτατη παρουσία της διεθνούς μαφίας των Στρως-Καν, Τρισέ και Σία… στην Αθήνα σηματοδοτεί την τελική εισβολή για την εξόντωσή μας με συνοπτικές διαδικασίες.

Στην αντίστοιχη περίπτωση της Ιρλανδίας, το Σιν Φέϊν (πολιτική έκφραση του IRA) είχε την δύναμη να πει «ΟΧΙ». Εφ’ όσον απειλείται πάλι η εθνική μας ανεξαρτησία, ενεργοποιούμε και εμείς ξανά τον ένοπλο αγώνα, είπαν οι Ιρλανδοί. Εκεί δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες στρατιές από δημοσιογράφους-παπαγαλάκια, απαθείς δικαστικούς, εξωνημένους διανοούμενους και πουλημένους κρατικούς υπαλλήλους που γονατίζουν την Ελλάδα. Ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσκυνάνε στα τέσσερα τα αδηφάγα οικονομικά συμφέροντα.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί και όσα πρόκειται να συμβούν θα δοκιμάσουν σκληρά τις ελληνικές αντιστάσεις. Το σάπιο καθεστώς σύντομα θα αρχίσει να ξεψυχάει γι’ αυτό θα γίνεται και πιο επικίνδυνο, πιο υποκριτικό και πιο αδίστακτο. Πιο έτοιμο από ποτέ για να παραδώσει τα πάντα στις πιο καταστροφικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.

«Η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να σωθεί, αλλά έντεχνα θα χρεωθεί ακόμη περισσότερο μέχρις ότου οι πόροι της χώρας να περάσουν σε χέρια συγκεκριμένων εταιρειών. Αυτό θα γίνεται μέχρις ότου οι πολίτες καταλάβουν πως τους επιβάλλουν μια σύγχρονη δουλεία και ξεσηκωθούν…».

Τάδε έφη ο John Perkins, πρώην στέλεχος της CIA, οικονομικός εκτελεστής και συγγραφέας του βιβλίου: «Καταθέσεις ενός οικονομικού εκτελεστή».

Έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Η επιχείρηση των Σταυροφόρων του Μνημονίου για την διάλυση της χώρας είναι ένα ζωντανό «Παραμύθι χωρίς Όνομα» στο οποίο μπορούμε να βρούμε αρκετές ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση. Οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουμε πρώτη φορά παρόμοιους κινδύνους, απειλές και κατοχές, προερχόμενες εξ Εσπερίας. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία μας, θα δούμε ότι εκεί υπάρχουν οι απαντήσεις, γι’ αυτό οι νεοταξίτες δωσίλογοι την φοβούνται «όπως ο διάολος το λιβάνι». Ο σπουδαίος Τσιφόρος γράφει σχετικά στις περίφημες «Σταυροφορίες» του, όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος απευθύνεται στον επικεφαλής των Σταυροφόρων: «[…] Όλα καλά και άγια, αλλά δω είμαστε κράτος, αυτοκρατορία και έχουμε δικιά μας συνήθεια. Και λοιπόν σαν κράτος που είμαστε και σαν άνθρωποι που πολεμάμε αιώνες για την ελευθερία μας, δεν γίνεται να καταντήσουμε τσογλάνια των δυτικών, έτσι δηλαδή επειδή μούρθατε πνιγμένοι στο σιδερικό. […] Εγώ είμαι ο αφέντης, δικό μου το μαγαζί, εγώ θα κάνω κουμάντο, ετεροδικίες και κολπάκια δεν έχει, σύμμαχοι–σύμμαχοι, όχι όμως και μπάτε σκύλοι αλέστε, αυτά οι σημερινοί Έλληνες δεν τα σηκώνουνε, δεν ξέρω τι θα κάνουνε οι παρακάτω, τώρα σεβόμαστε τον εαυτό μας, γι’ αυτό είμαστε και αυτοκρατορία». Κι ο Αλέξιος μάζεψε τους ανθρώπους του. «Βαράτε τους τώρα που ΄ναι λίγοι, γιατί άμα πολλέψουνε θάχουμε χειρότερα». Είναι πλέον η ώρα και εμείς οι «παρακάτω» Έλληνες… να σεβαστούμε τον εαυτό μας και την ιστορία μας. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει για την μεγάλη σύγκρουση. Ή αυτοί ή Εμείς. Χωρίς έλεος, χωρίς δισταγμό!

*[Εκτενής ανάλυση για το θέμα υπάρχει στο Hellenic Nexus, τ.47, Δεκ. 2010, που κυκλοφορεί]