Γράφει ο Παύλος
Το κείμενο αυτό το γράφω με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύτηκε στους ΣΧΣ: Οι παρελάσεις, τα φασιστόμουτρα και η στρουθοκάμηλος.
Τελευταία έχει βρεθεί ένας εύκολος τρόπος για να κρυφτούν οι μεγάλες στρατηγικές αδυναμίες της Αριστεράς, ακροαριστεράς, αναρχικού χώρου κλπ. Η ευκολία αυτή είναι η ανάδειξη του «φασιστικού κινδύνου» ή έστω απλά του «ακροδεξιού», σαν κυρίαρχου ζητήματος της πολιτικής συγκυρίας.
Ας υποθέσουμε λοιπόν, χάριν της συζήτησης, ότι οι ακροδεξιοί και οι φασίστες πράγματι έχουν αυξήσει την επιρροή τους στην ελληνική κοινωνία και η τάση αυτή συνεχίζει να είναι αυξητική. Άραγε αυτό γιατί έχει συμβεί και γιατί συνεχίζει να συμβαίνει;
Αντιγράφω από το παραπάνω κείμενο:
«Ύστερα από μερικές δεκάδες γενικές απεργίες και τρεις μεγάλες μέρες στο δρόμο (5/5/2010, 19/10/2011 και 12/2 2012) μια κόπωση φαίνεται να εμφανίζεται στις διαθέσεις των ανθρώπων που βρέθηκαν τόσες φορές στο δρόμο. Η αριστερά και κάθε άλλη συνειδητή δύναμη (που παλεύει για μια άλλη κοινωνία) χάνει τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, νομίζοντας ότι αυτές θα συνεχίζουν να παρουσιάζονται μέχρι να “ωριμάσουν οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες”. Δυστυχώς η ιστορία δεν έχει δικαιώσει τέτοιες αναμονές. Το κενό διεξόδου που αφήνει η αριστερά γιατί δήθεν δεν έχει ακόμα τις δυνάμεις, έχουν βαλθεί να το καλύψουν όλοι αυτοί που ανοιχτά πλέον καλούν σε μια εθνική εξέγερση. Τίποτα το περίεργο σε αυτή την εξέλιξη»
Και:
«Στο βαθμό που η κοινωνική αριστερόστροφη δυναμική αρχίζει να εξαντλείται και ταυτόχρονα η νέα πραγματικότητα γίνεται μια νέα συνήθεια για τους καταπιεσμένους τότε κάθε αντεπαναστατική λύση έχει ανοιχτό το έδαφος για να επιβληθεί. Η μορφή που θα πάρει είναι ένα δευτερεύων ζήτημα. Σ’ αυτό το κλίμα οι προσδοκίες να εκφραστεί στην κάλπη η κοινωνική δυσαρέσκεια θα φέρει ακόμα μια απογοήτευση σε όσους τις περιμένουν. Αν ο κόσμος απογοητευτεί, αν θεωρήσει ότι αυτό ήταν, τότε ακόμα κι αυτά τα δημοσκοπικά ποσοστά που κάνουν ορισμένους να φαντάζονται τον διπλασιασμό των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, θα αποδειχτούν στο τέλος μια φενάκη»
Ενώ λοιπόν ο συγγραφέας κάνει στην Αριστερά την παραπάνω ουσιαστική κριτική, παραδεχόμενος μάλιστα ότι σχεδόν νομοτελειακά «το κενό διεξόδου που αφήνει η αριστερά» θα το «καλύψουν» οι άλλοι, μετά κάνει νοητική κολοτούμπα και καλεί την Αριστερά, που η ουσία της, όπως την παρουσιάζει ο ίδιος ο συγγραφέας είναι η στρατηγική της αδυναμία, να αντιμετωπίσει «τα μαντρόσκυλα, συντρίβοντας τα χωρίς κανένα έλεος». Η οποία άνοδος των «μαντρόσκυλων», όπως, επαναλαμβάνω, ο ίδιος ο συγγραφέας έχει παραδεχθεί, είναι αποτέλεσμα των στρατηγικών αδυναμιών της Αριστεράς (και βέβαια και του αναρχικού χώρου), που ο συγγραφέας ανάγλυφα έχει περιγράψει.
Και δεν μας ξεκαθαρίζει ο συγγραφέας, όταν μιλάει περί «συντριβής», τι ακριβώς εννοεί; Μήπως εννοεί στρατιωτικού τύπου σύγκρουση στους δρόμους και τέτοιου είδους συντριβή του ακροδεξιού κινδύνου; Γιατί η αλήθεια είναι ότι διάφοροι τελευταία εμφορούνται από τέτοιες απόψεις. Μετά βίας όμως αποκρύπτεται η θλιβερή τους πραγματικότητα: Μην έχοντας μπορέσει να «συντρίψουν» στους δρόμους τα ΜΑΤ, ονειρεύονται τουλάχιστον να συντρίψουν τους Χρυσαυγίτες και άλλους ακροδεξιούς ή και όποιους αυτοί με εξαιρετικά καταχρηστική επέκταση θεωρούν τέτοιους*. Και πράγματι αυτό είναι, από στρατιωτική άποψη, ευχερέστερο και επομένως προφανής διέξοδος στο ηρωικό ανικανοποίητο τους.
Η ονειρώξεις, αυτού του είδους, όμως, πρέπει να τελειώνουν: Κανένα αντιφασιστικό μέτωπο και κανένας αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί να στεριώσει πάνω στις στρατηγικές αδυναμίες αυτών που καλούν σε τέτοια μέτωπα και αγώνες. Ακόμη χειρότερα: Αυτοί οι τελάληδες επιχειρούν με ηρωικές φρασεολογίες και πιθανά ηρωικές στρατιωτικές επιχειρήσεις αύριο στους δρόμους, να αποκρύψουν την πραγματική τους αδυναμία. Και απ’ αυτή την άποψη όχι απλώς μαλακίζονται πολιτικά, αλλά και εγκληματούν. Εγκληματούν διότι προσπαθούν να κάνουν τα δικά τους αδιέξοδα ζήτημα ενός ολόκληρου λαού.
Και η ουσία της μεγάλης τραγωδίας του ελληνικού λαού είναι η ακόλουθη:
Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του είναι αντίθετη στον σφαγιασμό του, που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, οι πολιτικοί χώροι που αντιτίθενται σε αυτό το σφαγιασμό (και δεν εννοώ την ακροδεξιά), αδυνατούν να συνεννοηθούν στα αυτονόητα και να αναχαιτίσουν αυτό το σφαγιασμό. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι η μεγάλη σημερινή τραγωδία και το πραγματικό πρόβλημα του ελληνικού λαού.
Αλλά ακόμη και να διαφωνεί κανείς με την παραπάνω διάγνωση, δύσκολα νομίζω μπορεί να διαφωνήσει με την ακόλουθη:
Η άνοδος του φασισμού ή της ακροδεξιάς, δεν γίνεται γιατί ξαφνικά ένας λαός τρελαίνεται. Γίνεται γιατί δεν του παρουσιάζονται άλλες διέξοδοι ή γιατί οι άλλες διέξοδοι έχουν σοβαρές αδυναμίες. Επομένως πριν καλέσει κανείς σε αντιφασιστικούς αγώνες και άλλα τέτοια ηρωικά, καλά θα κάνει να κοιτάξει πρώτα τα μούτρα του στον καθρέφτη και να δει τι μπορεί να διορθώσει σ’ αυτά και στον εαυτό του. Πρέπει πρώτα να σκεφθεί τα σοβαρά λάθη του και πιθανά τα αδιέξοδα του. Και αν χρειαστεί, πριν συντρίψει τους φασίστες να συντρίψει πρώτα τον εαυτό του. Εν ανάγκη, αν χρειασθεί, ας αυτοκτονήσει με έντιμο τρόπο, χωρίς δηλ. να περιμένει να τον τελειώσει η ιστορία. Αυτά βέβαια δεν γίνονται. Κανένας πολιτικός χώρος και καμία ιδεολογία δεν είναι σε θέση να παραδεχθούν πιθανή ιστορική αδυναμία και εξάντληση τους. Έτσι είναι ικανοί να βασανίζουν και εμάς τους υπόλοιπους.
Και θα έλεγα, πάρτε τα κουβαδάκια σας και πηγαίνετε να παίξετε με τους φασίστες παραπέρα, χωρίς να μας ενοχλείτε, αν δεν φοβόμουνα ότι τέτοια παιχνίδια, ανόητα όπως υποστήριξα προηγουμένως, ενέχουν τον κίνδυνο πραγματικά να θεριέψουν τον φασισμό ή την ακροδεξιά.
Όλοι όμως εμείς οι υπόλοιποι, που καταλαβαίνουμε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής, πρέπει να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε από την αρχή μια νέα σκέψη και νέες πραχτικές, που, κατ’ ελάχιστο, δεν θα υπακούουν στις ασυγχώρητες ευκολίες σκέψης σαν του κειμένου που μόλις κριτίκαρα.
* Εδώ δεν συζητάω καθόλου το θέμα της ευκολίας με την οποία είναι του συρμού, σε κάποιους πολιτικούς χώρους, να τσουβαλιάζονται στους φασίστες και τους ακροδεξιούς σωρηδόν πολίτες και οι εκδηλώσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.