Εμείς οι γυναικες!

 

Από την Κλάρα Τσέτκιν στο σήμερα

  
 Το 1857 στις 8 του Μάρτη στην Ν.Υόρκη, οι εργάτριες στα ραφτάδικα και στα υφαντουργία  
αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μείωση των ωρών εργασίας.
Να σκεφτεί κανείς ότι οι γυναίκες τότε εργάζονταν για 16 περίπου ώρες!
Και πληρώνονταν με μισθούς σημαντικά μικρότερους των ανδρών συναδέλφων τους
Απαιτούν, 10 ωρη εργασία και εξίσωση των μεροκάματών τους με τα ανδρικά. 
Οι δυναμικές και αποφασιστικές διαδηλώσεις των γυναικών αντιμετωπίζονται με τα όπλα και πνίγονται στο αίμα.
Οι υφαντουργίνες  της Ν.Υόρκης και η απεργία τους στις 8 του Μάρτη του 1857, υπήρξαν από τις πιο σημαντικές του Παγκόσμιου εργατικού κινήματος. 
Έμπαινε το ζήτημα της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, έθιγε το ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων. 

Στην Β΄Διεθνή συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών γυναικών το 1910 και μετά από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν,η 8η του Μάρτη καθιερώθηκε σαν Διεθνής μέρα της Εργαζόμενης  Γυναίκας. 
Μάλιστα, της εργαζόμενης γυναίκας όχι της γυναίκας γενικά.

 Το γυναικείο ζήτημα δεν είναι κάτι που μπορεί να το δει κανείς αποκομμένα από το οικονομικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα,γιατί έτσι και αλλιώς και αυτό όπως και όλες οι κοινωνικές σχέσεις απορρέουν και είναι άμεσα συνδεδεμένες με το σύστημα και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Στην Ελλάδα τα πρώτα  ψήγματα γυναικείου κινήματος εκφράστηκαν το 1907,κυρίως από γυναίκες της αστικής τάξης,που  στρέφονταν ενάντια στην Φεουδαρχία και  διεκδικούσαν το δικαίωμα στην μόρφωση και στην ψήφο.
Ήταν το λεγόμενο Φεμινιστικό κίνημα το οποίο γρήγορα έχασε και τα χαρακτηριστικά προοδευτικού κινήματος, αγγίζοντας μέχρι και τον συντηρητισμό.
Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού η γυναίκα μπαίνει στην παραγωγή.

Με βάση στοιχεία από τον Κορδάτο στην Ελλάδα το 1907 οι εργαζόμενες γυναίκες ανέρχονταν στις 31.9811 
20 χρόνια μετά διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη, 8 Μάρτη 1928, ότι  οι εργαζόμενες γυναίκες σύμφωνα με στατιστικές στην Ελληνική βιομηχανία είναι  περισσότερες από 60.000, σε σύνολο 285.000 εργατών και εργατριών.


Το ΣΕΚΕ από την ίδρυσή του (4-10/17-23 Νοέμβρη του 1918)ανέλαβε το καθήκον να αγωνιστεί για την ισοτιμία των γυναικών βάζοντας μάλιστα στο πρόγραμμά του τα αιτήματα:


*Δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι 


*Πλήρη πολιτική οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών(με τους άντρες)
κατάργηση των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του νόθου παιδιού

*Ίδρυση χωριστών φυλακών για ανήλικους και γυναίκες και για τα πολιτικά αδικήματα. (σημείο 14)


* Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.(με νόμο)


*Την υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για 8 εβδομάδες πριν και 8 εβδομάδες μετά τον τοκετό.


*Την καθιέρωση του πολιτικού γάμου»


 Από το 1929 κιόλας με το ιδιώνυμο,τον αντικομουνιστικό νόμο τους Βενιζέλου οι πρώτες κομουνιστριες βρέθηκαν στις φυλακές Αβέρωφ  


  
 
Οι κομουνίστριες πήραν με αυτοθυσία μέρος σε όλους τους απελευθερωτικούς και ταξικούς αγώνες.
Οι κομουνίστριες,και άλλες προοδευτικές γυναίκες, βρέθηκαν στις εξορίες και στις φυλακές, υπερασπιζόμενες το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, της ζωής και το δικαίωμά τους σε αυτήν. 

Στάθηκαν αλύγιστες, με το κεφάλι ψηλά, κατέβαλαν μεγάλες θυσίες, κάποιες φορές ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.


Στην Ελλάδα η  ισοτιμία των γυναικών "αναγνωρίστηκε" και θεσμοθετήθηκε το 1981, αλλά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ποτέ η γυναίκα δεν απαλλάχτηκε από την κοινωνική καταπίεση, δεν της αναγνωρίστηκε η μητρότητα σαν κοινωνικό λειτούργημα και στην ουσία οι προκαταλήψεις σε βάρος της, όσο και αν  αμβλύνθηκαν, ποτέ δεν έπαψαν,όπως ποτέ δεν έπαψαν οι αντιδραστικές αντιλήψεις  και πρακτικές στις σχέσεις των δύο φύλων. 
Θεσμοθετήθηκε η ισοτιμία των γυναικών.Τι είναι όμως η ισοτιμία;
Είναι ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην μόρφωση, στην οικογένεια και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας.
Τα δικαιώματα όμως όχι μόνον των γυναικών, αλλά και των δύο φύλων μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πραγματικά και ουσιαστικά.
Οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, μέσα στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν μπορεί να κατακτήσουν ολόπλευρα τα δικαιώματά τους, μιας και οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό είναι το αντικείμενο εκμετάλλευσης του κεφαλαίου.  
Η πραγματική τους απελευθέρωση, μόνον με την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης μπορεί να πραγματωθεί.
Τα δυο φύλα μπορεί να είναι διαφορετικά,  αλλά είναι ίσα και σαν τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται.
Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και στις ανταγωνιστικές σχέσεις, ανταγωνιστικά αναπτύχθηκαν και οι σχέσεις των δύο φίλων, αυτή άλλωστε ήταν η επιδίωξη της Αστικής τάξης. 


Τα δύο φύλα αν δεν αναπτύξουν ανταγωνιστικές σχέσεις, τότε θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την δύναμη που μπορούν να ασκήσουν  από κοινού ενάντια στον πραγματικό τους εκμεταλλευτή.
Το κεφάλαιο.  
Και ο κοινός τους αγώνας, είναι που θα μπορούσε πραγματικά να δώσει αποτελέσματα. Καταργώντας κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κοινωνικής ανισότητας, πράγμα που σημαίνει ανατροπή του καπιταλιστικού  συστήματος,γιατί μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να καταργηθεί η εκμετάλλευση.  
Το σύστημα όπως σε όλους τους τομείς του επικοδομήματός του, διαθέτει μηχανισμούς εκπονεί προγράμματα αντιμετώπισης της όποιας μορφής πίεσης μπορεί να ασκηθεί σε βάρος του και να θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία του.
Έτσι με παρεμβάσεις,και με τους μηχανισμούς που διαθέτει, μετέτρεψε τον αγωνιστικό χαρακτήρα του γυναικείου εργατικού κινήματος.
Μετετράπηκε  σε νεοφεμινιστικό και έβαλε στόχο της γυναίκας να φορέσει την ποδιά στον άντρα, πείθοντάς την ότι με αυτόν τον τρόπο κατακτούσε την ανεξαρτησία της.


Η διεθνής μέρα των εργαζομένων γυναικών όλου του κόσμου μετατράπηκε σε μασκαράτα με γυναικοπαρέες  σε τσιφτετέλάδικα και  πάνω στα τραπέζια να ανεμίζουν την "σημαία" της απελευθέρωσής τους.  
Και εκείνη την μέρα, στις 8 του Μάρτη κάθε χρόνου, ή γυναίκα αισθάνεται απελευθερωμένη από τα δεσμά του "αντρός", γιατί μπορεί να λέει σόκιν ανέκδοτα για άντρες.
Εκείνη την μέρα γιορτάζει η Ματίνα ταμίας στο S/M της γειτονιάς μου και η κυρία Βαρδινογιάννη!
Εκείνη την μέρα γιορτάζει η Τρέμη και η Κατερίνα της Κοκκινιάς!
Η Στάη-Γουλανδρή, με την Ειρήνη από την Καισαριανή!......
Παρ΄όλη την επίθεση αποπροσανατολισμού γυναίκες που ανέπτυξαν  ταξική συνείδηση, δεν έπαψαν να αγωνίζονται μέσα από τα ταξικά τους σωματεία για την πραγματική απελευθέρωση από την καταπίεση του εκμεταλλευτικού συστήματος.  


  
Σήμερα και κάτω από την βάρβαρη και ανελέητη επίθεση του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου ενάντια στην ζωή μας, ενάντια στο μέλλον των παιδιών μας, ενάντια στις οικογένειές μας,έχουμε χρέος να υψώσουμε το ανάστημα.
Εμείς οι γυναίκες οι εργαζόμενες, οι γυναίκες της εργατικής οικογένειας, οι φοιτήτριες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι επιστημόνησες, όλες οι γυναίκες,τώρα, να πάρουμε την ζωή στα δικά μας χέρια, να υπερασπιστούμε την ζωή των παιδιών μας πριν είναι αργά.
Στο σωματείο, στην γειτονία, στις λαϊκές επιτροπές, στον γυναικείο σύλλογο, παντού όπου υπάρχει εστία ταξικής αντίστασης ενάντια στην βαρβαρότητα,να συμβάλλουμε στην δημιουργία της οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. 

blackbedlam.blogspot.com/