Η ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΈΨΟΥΜΕ Η ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΈΨΟΥΝΕ…

Γραφει ο Ηλιας Φ.

Μέρος Ι

         Ζουμε στο φτωχό έτος 2012 και ο μήνας είναι Φλεβάρης……..

       Αν θέλαμε με απλό τρόπο να περιγράψουμε  την εποχή μας θα λέγαμε:

 στην Ελλάδα των 10.700.000εκ.κατοίκων, οι εργαζόμενοι είναι 4.400.000εκ.

κι  απ’ αυτούς οι 970.000χιλ.. είναι άνεργοι,  και έπεται συνέχεια………

       Καθημερινά πολλές παραγωγικές μονάδες  κλείνουν η απολύουν εργαζόμενους πετώντας

τους  στο δρόμο  απλήρωτους.  Τ’ αφεντικά  «εξαφανίζονται» και οι λίστες των ανέργων στον ψευδεπίγραφο οργανισμό απασχόλησης εργατικού δυναμικού(Ο.Α.Ε.Δ)μεγαλώνουν.

        Σήμερα πια είναι ελάχιστες ως ανύπαρκτες οι  μονοπωλιακές, μεσαίες, η μικρές, επιχειρήσεις που δεν έχουν απολύσει  εργαζόμενους. Μηδέ εξαιρουμένου και αυτού που συνηθίσαμε να λέμε δημόσιο τομέα.( μόνο ο υπουργός ασφάλειας έκανε προσλήψεις μπάτσων).

        Για χιλιάδες πλέον εργαζόμενους δεν υπάρχει, ούτε κατώτατος μισθός, ούτε ωράριο, ούτε ασφάλιση.

 Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, όπου δεν υπάρχει ταξικό σωματείο να αντιδράσει, οι εργαζόμενοι πληρώνονται κατά τη βούληση του αφεντικού, εργάζονται όποτε και όπως αποφασίσει το αφεντικό, απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, αποδέχονται τις μειώσεις μισθών και υπογραφουν ατομικές συμβάσεις.

Η ογκούμενη ανεργία έρχεται να λειτουργήσει σαν πολιορκητικός κριός για τους εργαζόμενους και να τους κάνει ακόμα πιο ευάλωτους στις ορέξεις των αφεντικών.

     Με αργό αλλά σταθερό τρόπο όλοι καταλαβαίνουμε ότι:

 Η «ανασυγκρότηση» του καπιταλιστικού συστήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια και το ξεπέρασμα της κρίσης τους, -που κατά την εκτίμηση μας βρίσκεται στην  αρχή του κύκλου, αργεί ακόμα να φάνει πάτος,-προϋποθέτει την καταστροφή, κεφαλαίων, μέσων παραγωγής, την καταστροφή χιλιάδων εργαζομένων, την προλεταριοποίηση  αυτοαπασχολούμενων ,μικρών  καπιταλιστών και το ξεκλήρισμα φτωχών αγροτών.

 Για να γίνουμε ακόμα πιο σαφεις στην Ελλάδα θα οδηγούνται μέρα τη μέρα, σε παρατεταμένη ανεργία-δηλαδή στην καταστροφή, πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι ,και όσοι θα εργάζονται θα παίρνουν το πολύ 500^ευρω σε συνθήκες γαλέρας.

Αυτό που αποτελούσε πρόβλεψη πριν λίγο καιρό είναι πια πραγματικότητα.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για    τις καλές και //φιλάνθρωπες// προθέσεις τους οι καπιταλιστές και οι πολιτικοι και άλλοι εκπρόσωποι τους, άλλη λύση δεν έχουν.

Η διαιώνιση της εξουσίας τους και η επιβίωση του συστήματος  τους αυτά προϋποθέτουν.

Ας ελπίσουμε ότι θα  προλάβουμε και το «φαινόμενο» της κρίσης  δεν θα πάρει τις ακόμα πιο ακραίες μορφές που είχε πάρει την προηγούμενη φορά ,1929 -1950, για να φτάσει στη λύση του, να κλείσει το κύκλο του .

       Αν και οι «κρυφοί» ενδοκαπιταλιστικοί πόλεμοι, οι καλυμμένοι προς το παρών μονοπωλιακοι ανταγωνισμοί, αλά και οι εξορμήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστών ληστών  με πιο «καθαρές μορφές»,

μετράμε αρκετούς πολέμους σήμερα και από ότι μαθαίνουμε οι Αμερικάνοι μετά των συμμάχων τους  ετοιμάζονται για νέες πολεμικές επιχειρήσεις, μας κάνουν πολύ σκεπτικούς.

Ας πάμε όμως παρακάτω……..

Η καπιταλιστική μηχανή έχει μπει κανονικά μπροστά και δουλεύει στην προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση, δεν χρειαζόμαστε την ολοκλήρωση του /φαινόμενου/  της  οικονομικής κρίσης-να μετράμε στους δρόμους πτώματα δηλαδή- για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Τόσο η προγενέστερη ιστορία ,όσο και η ίδια η ζωή μας καθημερινά μας πείθουν, ότι τα πράγματα για την εργατική τάξη θα δυσκολεύουν, ο  καπιταλισμός δεν ξεπερνά τις κρίσης του με μικροδιευθετήσεις με πιο χρηστή  διαχείριση, με δήθεν αναδιανομές του κοινωνικού πλούτου,  με καλύτερα φορολογικά συστήματα  μ΄ αλλαγές στο πολιτικο του προσωπικό, και με το κλείσιμο στην φυλακή κάποιον καμένων πρώην. Αυτά αποτελούν ένα μικρό μέρος των αναγκαίων διορθωτικών κινήσεων και προσαρμογών του συστήματος, για την περιφρούρηση του γενικού συμφέροντος της αστικής τάξης απέναντι στους μεμονωμένους καπιταλιστές, αλλά και ανάγκη για να ρίξει στάχτη στα ματιά της εργατικής τάξης και των άλλων χειμαζόμενων στρωμάτων.

Οι λύσεις…

 Το δίλλημα λοιπών  που τέθηκε και παλιότερα, σε οριακές στιγμές απ’ το εργατικό κίνημα τίθεται και σήμερα με ακόμα πιο επιτακτικό τρόπο:

ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ Η ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ

Στην δική τους μοναδική λύση που είναι η καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων ,είναι η στιγμή να προτάξουμε την δική μας μοναδική λύση που είναι η κατάργηση τους, γιατί θέλουμε να ζήσουμε.

Στην μίζερη, φτωχη ,ψεύτικη ζωή, που θέλουν να μας επιβάλουν, τώρα ν’ απαντήσουμε παίρνοντας την Ζωη μας στα χεριά μας .

Δίνοντας, άμεσο  πραχτικό, υλικό περιεχόμενο σ’ αυτό το σύνθημα που παλιότερα το χρησιμοποιούσαμε σαν σύνθημα ζύμωσης και που ως προϋποθέσεις έχει:

1)   Να παλέψουμε να καταργήσουμε τα αφεντικά. Κάθε είδους και τύπου αφεντικά.(όσοι γνωρίζουν Ρωσικά θα καταλάβουν τι σημαίνει η λέξη «νατσάλνικ»)………..

  2)   Να πάρουμε τα μέσα παραγωγής στα χεριά μας και να αποφασίζουμε, τι θα παράγουμε, πως θα το παράγουμε και πως θα το διαθέτουμε. Γνωρίζουμε καλά τις ανάγκες μας.

   ( Το σημερινό καταναλωτικό πρότυπο που μας έχουν επιβάλει τα μονοπώλια πρέπει στο σύνολο του να το απορρίψουμε).

   3)  Να μάθουμε να αυτοδιαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας και να μην αναθέτουμε τις  λύσεις των προβλημάτων  μας,  σε κάποιους επαίοντες που ανεξέλεκτοι και ερήμην μας θα αποφασίζουν για /μας   χωρίς   εμάς/.

    4)  Να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση ανθρώπου φύσης, γιατί ο μέχρι σήμερα ανθρώπινος πολιτισμός – ο καπιταλιστικος τρόπος ζωής- οδηγεί στην καταστροφή τη γη. (Τα τελευταία συμβάντα στην Ιαπωνία έδειξαν με πολύ καθαρό τρόπο τα προβλήματα του καπιταλιστικού  τρόπου παραγωγής. Σήμερα στον πλανήτη στα πυρηνικά παρκινγ πάνω από 200000 χιλ. πυρηνικές  κεφαλές που είναι ικανές να μετατρέψουν την γη σε σκόνη, περιμένουν)

Τι θα κανουμε;   

Εμείς , εργάτες, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι σε μαύρες εργασίες, μπλοκάκιδες    απλήρωτοι, φτωχοί αγρότες , αυτοαπασχολούμενοι νέες και νέοι μετανάστες, είναι η στιγμή που χρειάζεται να συντονίσουμε την δράση μας και να απαντήσουμε με πραχτικό τρόπο, στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ,των αφεντικών, των ευρωπαίων επικυρίαρχων γερμανών, γάλλων και άγγλων ιμπεριαλιστών, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, των κινέζων και ρώσων νεοιμπεριαλιστών:

Ότι, δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε τον τρόπο ζωής που θέλουν να μας επιβάλουν.

είναι η στιγμή που απαιτείται να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ,σε τοπικό  αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, για να φτιάξουμε ένα πολύμορφο κίνημα, που δεν θα στοχεύει μοναχά σε κάποιες παρηγορητικές παροχές απ’ τους καπιταλιστές προς τα φτωχά και εξαθλιωμένα θύματα τους, αλλά θα θέτει το κυρίαρχο ζήτημα,  της εποχής που είναι:

Η ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΚΑΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ Η ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Hδη από πολλές πλευρές, απ’ όλο  τον κόσμο, φτάνουν μηνύματα που μας δείχνουν τον δρόμο. Μας πείθουν ότι οι εργαζόμενοι κι αυτού του τόπου δεν θα σκύψουν το κεφάλι .Μπορεί προς το παρων να μην έχουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και κάποιες στιγμές να νοιώθουμε ότι ξανά οδηγούμαστε στην ήττα.

Πρέπει να γίνει συνείδηση όλων μας, ότι ερχόμαστε από μια βαρια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα για το εργατικό κίνημα. Τόσο εδώ ,όσο και σ’ όλο τον κόσμο τώρα αρχίζει να ανασυντάσσεται και να αναπτύσσεται το καινούργιο εργατικό κίνημα. Εδώ παίζεται ένα στοίχημα με τον χρόνο.

Να διδαχτούμε απ’  τα παλιά μας λάθη και τις παλιές αμαρτίες, να βαθύνουμε στην ιστορία του εργατικού κινήματος,  για να πάψουμε να τ’ αναπαράγουμε και  να αποτελούν τροχοπέδη, να δράσουμε συστηματικά με σχέδιο.

Τα δυο τελευταία χρόνια το εργατικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έδωσε μάχες ,αντιστάθηκε  δημιούργησε ρήγματα στο μέτωπο των αντιδραστικών δυνάμεων του τόπου.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου χρόνου με τους χιλιάδες απεργούς, οι άλλες πολύμορφες κινητοποιησεις, καταλήψεις, δράσεις, η δημιουργία συλλογικοτήτων, επιτροπών και συνελεύσεων στις γειτονιες, επιτροπών για την οργάνωση των ανέργων, η επάνοδος -αργή αλλά σταθερή- των εργαζόμενων στα σωματεία τους, οι προσπάθειες να λειτουργήσουν συνελευσεις των εργαζόμενων στους τόπους δουλειάς κόντρα στους εργατοπατέρες καις στους πράκτορες της εργοδοσίας , τα πρώτα φύτρα για το χτίσιμο δικτύου ταξικής αλληλεγγύης, οι αγώνες σήμερα των  χαλυβουργών ,των εργαζομένων στην υγεία ,των ανέργων, των εργαζομένων  στα Μ.Μ.Ε , δείχνουν τον δρόμο.

   Κάτι νέο γεννιέται .

Αργά βασανιστικά .ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΆ, με ταλαντεύσεις, με  τη ψευδαίσθηση ότι θα ξεπεραστούν τα προβλήματα με τις ελάχιστες απώλειες ,με πρόταγμα πολλές φορές του «μικροσυντεχνιακού» μας συμφέροντος, αδιαφορώντας για το γενικό συμφέρον της τάξης, με ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις που δεν καταφέρνουν να ενώσουν το μέρος με το όλο,  αλλά αναπαράγουν τις γνωστές από παλιά διαχωριστικές γραμμές που ξεχνούν το κύριο και χάνονται στα επί μέρους, τα δευτερεύοντα, κυνηγώντας από πίσω τις πολιτικές που υλοποιεί η αστική τάξη, διαμαρτυρόμενοι και γενικώς καταγγέλλοντες.

 Μέσα λοιπόν σ’ αυτήν την αντιφατικότητα κάτι καινούργιο γεννιέται.

«Το παλιό αντιστέκεται, όμως μέσα απ’ την λυσσασμένη  αντίσταση του, προδιαγράφει το πιο τέλειο μέλλον μας».

          Χιλιάδες αγωνιστές δρουν καθημερινά σ όλη την χώρα.

 Το ζητούμενο της εποχής είναι πλέον φανερό ,να καταφέρουμε να σπάσουμε τους κώδικες που διαμορφωθήκαν σε άλλες εποχές και τις παράλληλες ασύμπτωτες και πολλές φορές ηλίθια ανταγωνιστικές πορείες μας. Μην σπαταλάμε τζάμπα τις δυνάμεις μας.

 Να συνεννοηθούμε ,να  ενωθούμε  σε κοινή δράση , σε κοινή πάλη σε κοινό αγώνα,  απέναντι στους κοινούς εχθρούς της ανθρωπότητας που είναι οι καπιταλιστές και το σύστημα τους, με περιεχόμενο τα πραγματικά προβλήματα της εργατικής τάξης, τα πραγματικά προβλήματα του ανθρώπου.

 Σ’ όλους αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και αντιλαμβάνονται την προοπτική μας μέσα από μια //μοναστηριακή αντίληψη//, απ’ την δημιουργία μιας οικονομίας λόχου και ενός κράτους λεβιάθαν, θέλουμε να πούμε ότι παρά τις καλές τους προθέσεις αυτό που στην ουσία κάνουν, είναι να αναπαράγουν το καπιταλιστικό σύστημα . (τα πεπραγμένα και το αποτέλεσμα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού θα έπρεπε να μας είχαν οδηγήσει σε σοβαρά συμπεράσματα).

Δεν είμαστε οπαδοί  της μονολιθικότητας ,δεν θέλουμε κοινωνίες που θα παράγουν μαζανθρώπους, δεν πιστεύουμε σ’ ένα κίνημα που θα δρα με εντολές κάποιου σοφού πολιτικού γραφείου,  όμως το κίνημα μέσα απ την πολυμορφία του  πρέπει να ανακαλυψει τρόπους να είναι αποτελεσματικό και ικανό να αντιπαρατεθεί με το μαύρο μέτωπο των συνασπισμένων καπιταλιστών στην Ελλάδα, και των πολιτικών εκπροσώπων τους, με τον τον πάνοπλο  ιμπεριαλισμό και τις απανταχού εκφράσεις του.

     Οι αστοί  και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, δείχνουν τον δρόμο. Παρά τα μύρια όσα αντικρουόμενα συμφέροντα τους συνασπίζονται για να αντιμετωπίσουν την  εργατική δυσαρέσκεια, αλλά και να «λύσουν» κατά το συμφέρον τους, σε κοινό το βαθμό που μπορούν, τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος, να αναπαράξουν αυτό τον τρόπο ζωής, σε πείσμα της πραγματικότητας που λέει ότι: εκατομμύρια άνθρωποι  σ όλο τον πλανήτη οδηγούνται στην εξαθλίωση  και χωρίς υπερβολή στο θάνατο.

    Ας σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων,  με ότι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα μας. Αυτό  που ήταν ώριμο πριν 100 χρόνια, η ανθρωπότητα  να περάσει στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό,  σήμερα είναι υπερώριμο , ο καπιταλισμός σαπίζει πρέπει να προσέξουμε , υπάρχει ο κίνδυνος να σαπίσουμε και μεις μαζί του.

μια υποσημείωση…….

//Mαύρα σύννεφα,  φέρνουνε μπόρα// χαμαιλέοντες γέμισε η χώρα//.

Οι οικονομολογουντες και δημοσιολογουντες, /αριστεροί/, αργόμισθοι, μικροαστοί παράγοντες και αρχηγίσκοι , που χρόνια κόπτονται για το συμφέρον της τάξης και του λαού και υποφέρουν περνώντας απ’ τα κομματικά  η «άλλα ταμεία» ,- στα αλήθεια γιατί να φύγουμε απ’ την ευρωπαϊκή ένωση αφού τα χοντροπαιρνετε; - για να πάρουν τις αγωνιστικές τους αποζημιώσεις,  είναι προσκεκλημένοι, με ανοιχτή ισόβια πρόσκληση:

 Στις πύλες των εργοστάσιων και μαγαζιών που κλείνουν.

 Στις ουρές των ανέργων που μεγαλώνουν,

 Στις ουρές των απόρων που συνωστίζονται για ένα πιάτο φαί,

 Στα πεζοδρόμια κρεβάτια των αστέγων που χαλάνε την βιτρίνα της ιερής Αθήνας, 

Στις υπόγειες διαδρομές των δέσμιων της πρέζας που πεθαίνουν αβοήθητοι- ο θάνατος των ναρκομανών δεν αποτελεί είδηση πια-

Στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων που συνωθούνται μικροκλέφτες και μικροληστές  -οι μεγάλοι ληστές φροντίζουν για το μέλλον μας,  --

  Στι πιάτσες της φτωχοπουτανιάς, 

Στις γκετοποιημένες πια γειτονιές των μεταναστών

NA αποφανθείτε για το τι κρίση   έχουμε, για το τι βάθος έχει αυτή η κρίση για τους συσχετισμούς δύναμης που τους μετράτε με το υποδεκάμετρο του γραφειοκράτη και να  μας πείτε αν είναι ώριμες οι υποκειμενικές συνθήκες  ή  να μας πείτε πως θα αλώσουμε το σύστημα απ’ τα μέσα ή πως πρώτα θα κατακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και μετά άντε μας κάνετε την χάρη να λύσουμε και το κοινωνικό μας πρόβλημα  , και να μας καταδικάσετε ξανά σε καμία σαρανταριά ακόμα  χρόνια δυστυχίας,  αν ζούμε …….. 

Συνεχιζεται...........