«Κυνηγοί κεφαλών».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής», περιστοιχιζόμενος από ναζιστοειδή - μπράβους, «κοσμεί» το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας εκφωνώντας λόγους κατά των «Ινδομπαγκλαντέζων» και απευθύνοντας στους παριστάμενους «περήφανο» ναζιστικό χαιρετισμό!

Ο Βελόπουλος του ΛΑ.Ο.Σ. δηλώνει ότι πρέπει οι ακροβολισμένοι φαντάροι πάνω στο φράκτη του Παπουτσή, μετά το δεύτερο «Αλτ τις ει;», να πράττουν τα «δέοντα» κατά των μεταναστών...

Οι «σοσιαλιστές» παίζουν ένα παιχνίδι αποπροσανατολισμού και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στους μετανάστες για την οικονομική λεηλασία που οι ίδιοι προκαλούν στους Ελληνες εργαζόμενους, προχωρώντας σε πολιτικές κινήσεις έμφορτες κτηνώδους συμβολισμού τύπου «φράκτης».

Οι νεοδημοκράτες επιδίδονται σε αντιμεταναστευτικές ρητορείες, προσπαθώντας να τρυγήσουν κι αυτοί κατιτίς επενδύοντας στο κλίμα της ανασφάλειας, του φόβου και της ξενοφοβίας.

Οι δημοσκόποι υποδύονται τον «καθρέφτη» της κοινωνίας, την οποία εμφανίζουν με «δικτατορικά» ποσοστά, βγαλμένα μέσα από τονπαραμορφωτικό καθρέφτη της δικής τους αφασίας, να ζητά «να φάμε τους μετανάστες».

*

Δυστυχώς, βέβαια, το φαινόμενο μια κοινωνία να οδηγείται σεπαράκρουση δεν είναι απίθανο.

Με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα μπορεί κάποιος να μάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αμερικαναράδες», ιδεολογικοί πρόγονοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους ...Ελληνες, τότε, μετανάστες. Συνέβη στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιείτο το «διαφορετικό» και σταμπαριζόταν με ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς.

Εχει, δε, αποδειχτεί: Οποτε η άρχουσα τάξη αποφάσισε να προωθήσει τα συμφέροντά της παίζοντας το χαρτί της ακροδεξιάς, και μάλιστα στο όνομα του «κατευνασμού» της ακροδεξιάς, έσυρε την κοινωνία στη βαρβαρότητα και έγινε συνειδητά τροφός του φασιστικού φιδιού.Η περίπτωση Λεπέν στη Γαλλία ή της Λίγκας στην Ιταλία, είναι μερικά μόνο παραδείγματα της «δημοκρατικής» ΕΕ.

*

Η «πατρίδα», όπως τη διακονούν οι φορείς του αντιμεταναστευτικού μίσους, είναι πατριδοκαπηλεία, είναι δηλαδή ύβρις και προσβολή του γνήσιου πατριωτισμού εκ μέρους εκείνων που εννοούν το ακριβώς αντίθετό του. Η βία που εισηγούνται ενάντια στους «άλλους», στους «απ' έξω», είναι ευθέως ανάλογη του αυταρχισμού που επιδεικνύουν στα ενδότερα του «φράκτη».

Πριν λίγους μήνες, ο υπουργός Εσωτερικών του Μπερλουσκόνι, ο Μαρόνι, υπερασπιζόμενος το πογκρόμ του Σαρκοζί κατά των Τσιγγάνων, δήλωσε ότι έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων όποιου «παραβιάζει τους κανόνες που απαιτούνται για να ζει κάποιος σε κράτος - μέλος της ΕΕ: Ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος, στέγη και να μην είναι βάρος στην κοινωνική πρόνοια της χώρας που τον φιλοξενεί».

Σύμφωνα με τα «κριτήρια» του «κυρίου» Μαρόνι, πάνω από 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι της Ελλάδας «περισσεύουν» και πρέπει να απελαθούν. Και δεν είναι μετανάστες...

*

Η λυδία λίθος για την προσέγγιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι τούτη: Ο μετανάστης θα αντιμετωπίζεται, τελικά, ως άνθρωπος ή σαν «ζώο» όπως εισηγούνται οι «κυνηγοί κεφαλών». Από εκεί απορρέουν όλα τα υπόλοιπα.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντιστάσεις και, στην πλειοψηφία της, απαντά με απέχθεια στα «ζωώδη» ένστικτα του αγριανθρωπισμού.

Λόγω ιστορικών και πολιτικών καταβολών, έχει την πείρα και τα εργαλεία να ξεχωρίζει ότι η εθνικοφροσύνη, όπως κι αν εκδηλώνεται, με το ρατσισμό, την ξενοφοβία, το σοβινισμό, ήταν και είναι πάντα το ιδεολογικό μαστίγιο και το προσωπείο μιας τάξης που δε γνωρίζει πατρίδα. `Η που, μάλλον, σφετερίζεται την πατρίδα του λαού ως λάφυρο, ως ενέχυρο και ως βάση εξόρμησης για ίδιον όφελος και πουτο μίσος της απέναντι στον άνθρωπο δε σταματά μπροστά στο χρώμα του δέρματος ή στα νομιμοποιητικά έγγραφα. Είτε πρόκειται για αλλοδαπό, είτε για γηγενή.