Η λιτότητα σκοτώνει

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά 

«Η οικονομία πάει για φούντο / Έχουμε να δούμε μπόλικα φονικά στην πόλη» (από το τραγούδι «Broken Safety» του Αμερικανού ράπερ Τζάντακις). 

Στην πόλη όπου ζει, στο Μπρούκλιν, ο συγγραφέας Μάλκολμ Χάρις σκέφτηκε μια μέρα έναν νέο τρόπο για να μετρήσει το μέγεθος της εξαθλίωσης των φτωχών και των εργαζομένων: τον αριθμό των συλλήψεων στον σταθμό του υπόγειου τρένου. Επειδή είναι ένα μέτρο που σίγουρα δείχνει πιο ρεαλιστικά από το ποσοστό της ανεργίας πόσο επηρεάζει η λιτότητα τις ζωές των ανθρώπων. 


«Τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, όταν κατεβαίνω τα σκαλιά του σταθμού, βρίσκομαι μπροστά σε έναν δυο νεαρούς που είναι δεμένοι στα κάγκελα με χειροπέδες από ένοπλους αστυνομικούς», γράφει στο περιοδικό «Τζάκομπιν». 

«Οι δημόσιες μεταφορές είναι ένας από εκείνους τους χώρους όπου οι πιο στερημένοι της χώρας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς. Εκεί οι αστυνομικοί δρουν με περισσότερη ατιμωρησία από οπουδήποτε αλλού. Και εκεί τα εισιτήρια είναι ένα χειροπιαστό μέτρο της λιτότητας».

Οι αστυνομικοί αναλαμβάνουν να επιβάλουν την υπόσχεση που έχει δώσει η χώρα στις παγκόσμιες αγορές, λέει ο συγγραφέας: να υποστούν δηλαδή αυτή τη λιτότητα οι πιο ευάλωτοι πολίτες της. 

Με τις απανωτές αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που πρώτα είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν για να μετακινούνται στην πόλη – για όσο δηλαδή ήταν ακόμη επικερδές για το κράτος να διευκολύνει τις μετακινήσεις τους – δεν είναι πια σε θέση να το κάνουν χωρίς να παραβούν τον νόμο. 

Η λιτότητα σκοτώνει. Σκοτώνει στερώντας βασικές υπηρεσίες από εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που τις χρειάζονται περισσότερο. Και σκοτώνει περιφρουρώντας, στην ανάγκη και με τα όπλα, εκείνο ακριβώς το χάσμα που χωρίζει τους πιο πλούσιους από τους πιο φτωχούς. 

«Ο Κένεθ Χάρντινγκ ήταν δεκαεννέα ετών όταν πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν αστυνομικό σε σταθμό του τρένου στο Σαν Φρανσίσκο», γράφει ο Μάλκολμ Χάρις. 

«Το είχε βάλει στα πόδια, όταν τον έπιασαν να περνάει τα κάγκελα λαθραία για να μην πληρώσει τα δύο δολάρια που κόστιζε το εισιτήριο. Η λιτότητα απαιτεί να επιβληθεί η φτώχεια στον πληθυσμό. Και με την ποινικοποίηση της φτώχειας, κάθε φτωχός αντιμετωπίζεται αναπόδραστα σαν κακοποιός».

Το κράτος και εκείνοι που το έχουν θέσει στην υπηρεσία των συμφερόντων τους γνωρίζουν καλά πως όσο περισσότερο θα ακριβαίνουν τα εισιτήρια τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα πηδούν τα κάγκελα. Γνωρίζουν καλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Και γνωρίζουν επίσης καλά πόσο φθηνές έχουν καταντήσει οι ζωές τους («Μόνο οι κηδείες μας απόμειναν φθηνές», τραγουδάει ο Τζάντακις). 

Όσο περισσότερο το κράτος θα επιτρέπει και θα ενθαρρύνει τους πλουσιότερους να παραβιάζουν τον νόμο τόσο περισσότερο θα αναγκάζει τις επικίνδυνες τάξεις να σκύβουν το κεφάλι.