Χαρίζεται η αλληλεγγύη;

ΠΗΓΗ: Μάλλον Ακίνδυνος

Με σημερινή ανακοίνωση του ΔΟΛ (με mail), οι εργαζόμενοι στον όμιλο έμαθαν ότι θα δεχτούν μία ακόμη οριζόντια περικοπή 20% στους μισθούς τους και μάλιστα χωρίς καμία προηγούμενη συνεννόηση με την εργοδοσία. Έτσι, "για να μην κλείσει το μαγαζί". Σε προσωπικό επίπεδο έχω γράψει δύο έως τώρα κείμενα (εδώ, εδώ και βέβαια δεν ξεχνάμε και αυτό) ειδικά για την περίπτωση "δημοσιογράφος στο ΔΟΛ" (όχι μακετίστας, γραμματέας, καθαρίστρια ή σαντουιτσάς), αναφέροντας ότι η δική μου υπομονή για το ρόλο της επικρατούσας άποψης των επαγγελματιών δημοσιογράφων του ομίλου σε ό,τι αφορά την κοινωνία και τα κινήματα, έχει αρχίσει να εξαντλείται. Το ζήτημα λοιπόν επανέρχεται, για το πώς αντιλαμβάνομαι τη σημερινή εξέλιξη και τη θέση μου απέναντι στους δημοσιογράφους του Οργανισμού Λαμπράκη, των οποίων οι μισθοί πριονίζονται περαιτέρω.

Σημείωση: επειδή σήμερα, με αφορμή τις εξελίξεις στο ΔΟΛ, δέχτηκα φραστική επίθεση για τα προηγούμενα αυτά κείμενα, αποφάσισα να γράψω και πάλι σε προσωπικό επίπεδο. Χωρίς εγχειρίδια ταξικής πάλης. Το τι έπραξα ως αλληλέγγυος στο παρελθόν δεν το καταθέτω, γιατί επιθυμώ η ανάγνωση να γίνει χωρίς όρους ανταπόδοσης.

Να κλείσει ή να μην κλείσει; Ιδού η απορία

Ας πάρουμε ως παράδειγμα μία χημική βιομηχανία που κατασκευάζει όπλα χημικού πολέμου. Τα όπλα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί στον άμαχο πληθυσμό μίας άλλης χώρας σε μία άλλη ήπειρο. Αναρωτιέμαι λοιπόν:

Θέλω να κλείσει αυτή η χημική βιομηχανία;

Θέλω να κλείσουν όλες οι βιομηχανίες που παράγουν όπλα ή ακόμη και μέσα καταστολής;

Αν ναι, τι θα συμβεί στους εργαζόμενους σε αυτά;

Θα σταματήσουν άραγε να παράγονται όπλα;

Μήπως θα μπορούσε να αλλάξει η παραγωγή, χωρίς να κλείσουν;

Χωρίς καν να αλλάξει το μοντέλο ιδιοκτησίας;

Η εύκολη απάντηση είναι να κλείσουν. Το ίδιο εύκολη είναι να μη γίνει τίποτε έως ότου αλλάξει το μοντέλο ιδιοκτησίας (με την ανατροπή του καπιταλισμού), οπότε και θα πάψει -αν όλα πάνε καλά- και η παραγωγή χημικών όπλων. Ενδιάμεσα υπάρχουν πολλές απαντήσεις (και ισάρριθμοι αγώνες). Σε κάθε περίπτωση, (μου) είναι ξεκάθαρο ότι ο εργαζόμενος της χημικής αυτής βιομηχανίας έχει μηδαμινή ευθύνη για τη χρήση του παραγόμενου προϊόντος. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως ότι δεν έχει καμία ευθύνη, γιατί τότε αρχίζουν οι προεκτάσεις σε τομείς όπου τα όρια δεν είναι τόσο ευδιάκριτα. Η ευθύνη ξεκινά (και τελειώνει) στο ατομικό και συνειδησιακό επίπεδο καθενός από αυτούς τους εργαζόμενους.

Ισχύει άραγε το ίδιο για μία εφημερίδα ή ένα κανάλι, που καθημερινά συκοφαντεί, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, παραπληροφορεί και πολεμά την ίδια την κοινωνία; Πρέπει ή όχι να κλείσει κάθε παραμάγαζο, το οποίο αποτελεί το μακρύ χέρι της εξουσίας στον πολύ ευαίσθητο τομέα του μαζικού ελέγχου συνειδήσεων; Και βέβαια, ποιος ο ρόλος ενός "εργαζόμενου" (σ.σ. δημοσιογράφου και όχι γραφίστα, πορτιέρη, καφετζή) που τελικά μετατρέπεται ο ίδιος στο "χημικό όπλο" που ψεκάζει άμαχους;

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη...

Δεν κρύβω ότι -σε αυτή τη φάση- επιθυμώ να κλείσουν όλες οι εφημερίδες και τα κανάλια του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη αλλά και των Ομίλων Αλαφούζου και Μπόμπολα. Θεωρώ ότι η λειτουργία τους είναι άκρως βλαπτική για την κοινωνία και βέβαια απολύτως εχθρική για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τα εταιρικά αυτά σχήματα έχουν καταστρέψει συνειδήσεις, κατακρεουργήσει την πραγματικότητα, σπιλώσει, διαφθείρει, ενδεχομένως οδηγήσει και στην αυτοκτονία ανθρώπους. Συγκεκριμένα στελέχη αλλά ακόμη και χαμηλότερης βαθμίδας δημοσιογράφοι, ως διαμορφωτές κοινής γνώμης, έχουν συμμετάσχει (οι περισσότεροι εν γνώση τους ή και ηθελημένα) σε αυτόν τον πόλεμο. Άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλος σε μικρότερο. Άλλος με αυτοσκοπό την εξυπηρέτηση συμφερόντων και άλλος με τη σιωπή και τη συναίνεσή του.

Όπως επαναλαμβάνω συχνά είμαι υπέρμαχος της ατομικής ευθύνης. Όσο χυδαίο και φασιστικό είναι το "μαζί τα φάγαμε", άλλο τόσο επιφανειακό και ανέξοδο είναι το "είμαστε όλοι εργάτες". Ειδικά για τον τομέα της δημοσιογραφίας, είμαι διπλά αυστηρός, θεωρώντας την σκέλος ενός θεσμικού οικοδομήματος (σ.σ. δεν είναι τυχαίο ότι εμφανίζει τις ίδιες ακριβώς παθογένειες με τους υπόλοιπους θεσμούς) και όχι μία ακόμη φάμπρικα, με εργάτες και αφεντικά. Αν ο εργάτης της χημικής βιομηχανίας του παραδείγματός μας δεν ευθύνεται ενεργά για τα χημικά όπλα που αυτή παράγει (πόσο μάλλον για τη χρήση τους), δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για τον δημοσιογράφο που γίνεται αγωγός της καθεστωτικής προπαγάνδας που πρωταρχικό στόχο έχει τον εξανδραποδισμό  της κοινωνίας και την καταστροφή των (πραγματικών) εργατικών κινημάτων.

Όταν επισήμαινα την ευθύνη όσων συναινούν στα άρθρα των Νέων και του Βήματος, έκανα λόγο για την συνεισφορά καθενός από αυτούς στην μάχη ενάντια στην κοινωνία και το εργατικό κίνημα (επεκτείνοντας προφανώς και στις περιπτώσεις των "συνενόχων" των διαφόρων πασχοπρετεντέρηδων - και όχι των ίδιων των πασχοπρετεντέρηδων που ούτως ή άλλως είναι και ορατοί στόχοι και αναπόσπαστα κομμάτια της εργοδοσίας). Καλώς ή κακώς, δεν πιστεύω ότι η αλληλεγγύη χαρίζεται με τη μορφή ελεημοσύνης. Όπως και ο σεβασμός, κερδίζεται. Κερδίζεται μάλιστα σε ατομικό επίπεδο, παρόλο που και η συνεισφορά και η αποδοχή έχουν μαζική μορφή. Τα κινήματα έχουν ούτως ή άλλως κουραστεί, αποδυναμωθεί και κατακερματιστεί από τους διάφορες "ατομικότητες" που εκμεταλλεύτηκαν το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων για να υπηρετήσουν το προσωπικό συμφέρον (δικό τους και εργοδοσίας). Οι δημοσιογράφοι κατέχουν εκ των πραγμάτων διπλή ιδιότητα - θεσμική και υπαλληλική. Όπως περίπου οι δικαστές και οι αστυνομικοί, καθώς επιπλέουν ασκούν μορφή εξουσίας.

Συμπεράσματα έχουμε;

Δεν είμαι σε θέση ούτε τα κινήματα να συμβουλέψω, ούτε καν καθέναν ξεχωριστά από εμάς. Παρόλο που σε ατομικό επίπεδο έχω ξεκαθαρισμένη θέση, ως ενεργό μέλος της κοινωνίας πιστεύω ότι δεν υπάρχει αυτόν τον καιρό η πολυτέλεια για εσωτερικό ξεκαθάρισμα και ενδοταξικές ρήξεις. Ούτως ή άλλως έχω αναφερθεί στην εκμετάλλευση του πατριωτικού συναισθήματος, παρόλο το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε επικίνδυνα και αποπροσανατολιστικά μονοπάτια. Δεν πρόκειται να στυλώσω τα πόδια για μερικές εκατοντάδες απολυμένους δημοσιογράφους, παρόλο που νιώθω αηδία απέναντι σε συγκεκριμένους εκπροσώπους του κλάδου (και δεν είναι λίγοι αυτοί). Αλλά να συμμετέχω στον αγώνα να μείνουν ανοικτά κάτι μαγαζιά σαν τα Νέα και την Καθημερινή, σαν το Βήμα και το Σκάι; Με συγχωρείτε αλλά δεν θα πάρω. Παρά μόνον αν οι δημοσιογράφοι τους αποφασίσουν είτε να τα καταλάβουν, είτε απλώς να πάψουν να (συν)υπογράφουν την φθηνή, απεχθή και καταστροφική προπαγάνδα που παράγουν.

Ζαphod