Προχθές στις ειδήσεις άκουγα για τα ιστορικά ρεκόρ στασιμότητας στους ρυθμούς ανάπτυξης: στις ΗΠΑ, 0.3%. Στην ΕΕ ως σύνολο, 0.2%. Στη Γερμανία, 0.1%. Στη Γαλλία, το απόλυτο μηδέν: 0.0%. Μηδέν της στασιμότητας, υφεσιακό μηδέν.
Θυμήθηκα κάποια παλαιότερα μηδενικά, την μηδενολογική σημασιολογία που προηγήθηκε της κρίσης: μηδέν τοις εκατό επιτόκιο για ένα διάστημα στην αγορά αυτοκινήτων· μηδέν δόσεις για έξι μήνες· μηδέν τοις εκατό λιπαρά· μηδέν θερμίδες: μηδέν της χρηματοπιστωτικής φενάκης, καταναλωτικό μηδέν.
Και έπειτα, πίσω στην σημερινή συγκυρία, στην όψη της που ονομάζεται κρίση χρέους, ένα άλλο είδος μηδέν, το μηδέν που πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα πίσω από κάποιον ακέραιο, το μηδέν μιας αβύσσου, μιας μαύρης τρύπας, μέσα στην οποία εξαφανίζονται σπίτια, αυτοκίνητα, σχολεία, νοσοκομεία, διακοπές, επίπεδο διαβίωσης, διαπροσωπικές σχέσεις, σεξουαλική ορμή, κοινωνικότητες: μηδέν της συσσώρευσης του τραπεζικού μείον, αφανιστικό μηδέν.
Πριν λίγες μέρες, στην Αγγλία, η ρητορική του ηθικολογικού κράτους, που κρατά στο ένα χέρι διαλέξεις αναμόρφωσης και στο άλλο το γκλομπ του αστυφύλακα: το πρόβλημα του "μηδενισμού" μιας νεολαίας που δεν σέβεται θεσμούς και αξίες (αλλά ποιους θεσμούς και ποιες αξίες;), που σκέφτεται και ενεργεί ωσάν να ήταν παιδί του μηδέν. Αλλά γιατί "ωσάν"; Τι άλλο συγκροτεί την νεολαία "από τα πάνω", τι άλλο εκλαμβάνει "από τα πάνω" η νεολαία αν όχι την εκρηκτική συνισταμένη, το αφόρητο σημείο τομής μεταξύ του χρηματοπιστωτικού/καταναλωτικού μηδέν (όλα δωρεάν, όλα προσβάσιμα, όλα χωρίς κόστος), του υφεσιακού μηδέν (μηδέν ελπίδες, μηδέν ευκαιρίες, μηδέν μέλλον), και του αφανιστικού μηδέν (μηδέν χρήματα, μηδέν πρόνοια, μηδέν ζωή, μηδέν κοινωνική αλληλεγγύη ή συνοχή);
Από την άλλη όχθη αυτών των τριών μηδέν, από τη σκοπιά μιας πολλαπλάσια κατεσταλμένης ζώνης της σκέψης και της συνείδησης, η φόρμουλα της Διεθνούς -- ένα τέταρτο μηδέν, αυτό της προλεταριακής υποκειμενικότητας ως επαναστατικής υποκειμενικότητας: "δεν είμαστε τίποτε, θα γίνουμε τα πάντα." Μηδέν της εξέγερσης, μηδέν της άρνησης της άρνησης.
Η παροντική ιστορική στιγμή δεν είναι, όπως επικράτησε να λέγεται, η "εποχή των τεράτων", εκτός αν δεχθεί κανείς ότι το "τερατώδες" είναι μία από τις διαστάσεις του αριθμού που μάς απασχολεί. Η παροντική ιστορική στιγμή είναι η εποχή των πολλαπλοτήτων του μηδενός, της διαπλοκής και των εντάσεων μεταξύ τους, της διαλεκτικής ανάμεσα στην καταστροφή και την καταστροφή της καταστροφής, την άρνηση και την άρνηση της άρνησης, η εποχή του πολλαπλασιασμού του μείον και της σώρρευσης αφαιρέσεων, της διαφοράς ανάμεσα σε παθητικούς και ενεργητικούς μηδενισμούς, της τοποθέτησης του σύγχρονου υποκειμένου ανάμεσα σε μηδενισμούς διαλεκτικά ανοιχτούς στην υπερκέρασή τους απ' το ατέρμονο και μηδενισμούς συμβατούς μόνο με μια κακή απειρότητα, μια απειρότητα που εξαντλείται στη μηχανική, απ-άνθρωπη επανάληψη του μηδέν.
Είναι χρέος τόσο της φιλοσοφίας όσο και της πολιτικής να ενσκύψει πάνω από αυτό το ερεβώδες κύκλωμα από μηδενικά· να περάσει, με την πιο εμφαντική έννοια της φράσης, μέσα από το μηδέν απ' το οποίο περνούν καθημερινά οι μάζες, και περισσότερο από όλους η νεολαία, της οποίας μοναδικός τροφός υπήρξε, στην μία ή την άλλη του εκδοχή, το "από τα πάνω" μηδέν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.