"Γιατί ξεσηκώθηκαν στο Λονδίνο";

Νομίζω ότι ακόμα και η άρχουσα τάξη ξέρει πολύ τον λόγο - εδώ ένα απόσπασμα από "Τα Νέα":

Οι ταραχές σημειώθηκαν ενώ αυξάνεται η δυσφορία στη Βρετανία για τις μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και τις αυξήσεις φόρων με στόχο να περιοριστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα
...
Πολιτικοί και η αστυνομία επέρριψαν την ευθύνη για τα επεισόδια σε κοινούς κακοποιούς, όμως κάτοικοι του Τότεναμ (Βόρειο Λονδίνο), όπου ξέσπασαν οι ταραχές, τις απέδωσαν σε τοπικές εντάσεις και στην οργή των κατοίκων για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. 
Είκοσι έξι αστυνομικοί τραυματίστηκαν, από τους οποίους οκτώ χρειάστηκε να νοσηλευθούν, όταν μια ειρηνική διαμαρτυρία για τον πιθανόν τυχαίο θάνατο ενός νεαρού στη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης πήρε βίαιη τροπή.
...
«Το Τότεναμ είναι μια υποβαθμισμένη περιοχή. Η ανεργία είναι πολύ, πολύ υψηλή, ο κόσμος είναι απογοητευμένος και θυμωμένος», λέει η 49χρονη Ουζοντίνμα Ουίγκουε, μια καθαρίστρια που απολύθηκε πρόσφατα. «Ξέρουμε ότι αυτή η κυβέρνηση μας έχει κάνει θύματα, ξέρουμε πως η κυβέρνηση μας παραμελεί», είπε ένας άλλος μεσήλικας, αρνούμενος να πει το όνομά του. «Πώς μπορείς να ρίχνεις στην ανεργία ένα εκατομμύριο νέους και να περιμένεις να μείνουν αδρανείς;». 

Πολλά μέλη εθνικών μειονοτήτων κατοικούν στο Τότεναμ, το οποίο περιλαμβάνει περιοχές με την υψηλότερη ανεργία στο Λονδίνο. Εχει επίσης ιστορικό φυλετικών εντάσεων, καθώς οι ντόπιοι νεαροί, ιδιαίτερα οι μαύροι, αντιδρούν στους αστυνομικούς που τους σταματούν για να τους ελέγξουν. Το 1985 είχε σημειωθεί μία από τις χειρότερες ταραχές στην ιστορία της Βρετανίας, έπειτα από τον θάνατο ενός κατοίκου από αστυνομικούς. Οι ταραχές του Μπρόντγουοτερ Φαρμ, όπως αποκλήθηκαν (από την ονομασία ενός συγκροτήματος κατοικιών), είχαν οδηγήσει στην άγρια δολοφονία με μαχαίρι ενός αστυνομικού και στον τραυματισμό σχεδόν 60 άλλων. Η δημοσιογράφος και κάτοικος του Τότεναμ Ριζουάνα Χαμίντ, η οποία είχε καλύψει τις ταραχές του 1985, είπε ότι οι βιαιότητες της νύκτας του Σαββάτου θύμισαν εκείνες τις ταραχές. «Το κλίμα έχει αλλάξει, όμως τα θέματα εξακολουθούν να είναι τα ίδια», είπε στο BBC. Εκανε λόγο για την απελπισία, τη φτώχεια, αλλά και την ανικανότητα της αστυνομίας να αποσαφηνίσει τις συνθήκες υπό τις οποίες σκοτώθηκε την περασμένη εβδομάδα ο 29χρονος Μαρκ Ντάγκαν, για τον οποίο πραγματοποιήθηκε η αρχικά ειρηνική διαδήλωση. 

Στην Αγγλία η ανεργία των νέων είναι πάνω από 20%, σε μια ακόμα ένδειξη ότι ειδικά η νέα γενιά είναι μια "χαμένη γενιά" όπως την αποκαλούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες και τα φερέφωνα τους.

Ο καπιταλισμός εφαρμόζει αυτή τη στιγμή μια κολοσσιαίων διαστάσεων "δημιουργική καταστροφή", στην προσπάθεια του να κάνει πιο "ανταγωνιστικούς" (φτωχούς) τους εργάτες της Δύσης, και έτσι να αυξήσει τα ποσοστά κέρδους των κεφαλαιοκρατών.

Έτσι, δεν υπάρχουν επενδύσεις, και ούτε πρόκειται να υπάρξουν, μέχρι ότου οι εργάτες να δεχτούν λόγω πείνας μια "επιστροφή στο μεσαίωνα".

Οι κοινωνίες εκεί γυρίζουν, μιας και αυτό συμφέρει την άρχουσα τάξη. Νομίζω όμως ότι "λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο". Ακόμα και στην Αγγλία, που ειδικά μετά τη Θάτσερ το λαϊκό κίνημα είχε συντριβεί, βλέπουμε μεγάλες κινητοποιήσεις, έστω και τοπικά (όπως η σημερινή). Και δεν είναι τυχαίο που οι κινητοποιήσεις αυτές βασίζονται κυρίως στη νέα γενιά, μιας και ειδικά οι νεότεροι συνειδητοποιούν ότι ΑΝ βρουν δουλειά, θα εργάζονται στη φτώχεια. Η κυβέρνηση και η αστυνομία "πιάστηκαν στον ύπνο" πριν μερικούς μήνες, όταν οι φοιτητές βγήκαν στο δρόμο.

Ποιος ξεχνά άραγε και την επίθεση στον καλοζωισμένο βουτιρομπεμπέ Κάρολο και την Καμίλα στη Ρολλς Ρόις; Αυτό νομίζω ήταν μια στιγμή με μεγάλη συμβολική σημασία:

Αυτοί νόμιζαν ότι ο λαός θα μείνει με σταυρωμένα χέρια απέναντι στο ρήμαγμα του, την ίδια στιγμή που τα διάφορα παράσιτα -όπως οι γαλαζοαίματοι- τριγυρνάνε με τουαλέτες και λιμουζίνες. Διαψεύδονται.

Τώρα οι εξεγέρσεις αυτές επεκτείνονται - και δεν είναι βέβαια μόνο η Αγγλία, είναι ακόμα η Χιλή, ακόμα και το Ισραήλ (κάτι που θα φαινόταν ακόμα πιο απίθανο από την Αγγλία πριν λίγο καιρό).

Θα σταματήσουν αυτές οι εξεγέρσεις;

Όχι βέβαια. 

Θα γενικευτούν ακόμα περισσότερο. Εκτός και αν νομίζετε ότι στους λαούς αρέσει η μεσαιωνικού τύπου εξαθλίωση. Η εκμετάλλευση πλέον σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο (κάτι που απεικονίζεται και από τους σχετικούς δείκτες κοινωνικών ανισοτήτων, που οι ίδιοι οι κυβερνώντες υπολογίζουν ότι είναι σε ολοένα και πιο εξωφρενικά επίπεδα).

Και ποια είναι η πρόταση της άρχουσας τάξη; Ποια είναι η κοινωνία που προσπαθεί να οικοδομήσει ως "όραμα" για το μέλλον; Μήπως άραγε έχουν σκοπό να "πατήσουν φρένο";

Όχι. Αντίθετα, πατάνε γκάζι. Και αυτό δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο στους λαούς παρά να τους ανατρέψουν, ως μοναδική λύση.

Οτιδήποτε άλλο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό πολλών από εμάς, και στην "φτωχοποίηση" των υπόλοιπων.

Άρα λοιπόν θα ξεσηκωθούν οι λαοί;

Και βέβαια. Απλά μένει να δούμε αν και πόσο θα μπορέσουν να οργανωθούν, ιδεολογικά και πολιτικά.

Τα "ξεσπάσματα" όπως αυτό που βλέπουμε στην Αγγλία δεν είναι παρά "εμβρυακού" τύπου κινητοποιήσεις, και φανερώνουν ότι ακόμα δεν υπάρχει η ωριμότητα εκείνη που θα μπορούσαν να δώσουν οι αντίστοιχοι Ιακωβίνοι ή Μπολσεβίκοι του σήμερα.

Και γι' αυτό θα ξεσπούν όλο και πιο συχνά μεγάλες μάχες , από τις τεράστιες λαϊκές μάζες που ο καπιταλισμός εξαθλιώνει - όμως το αποτέλεσμα αυτών των μαχών, πόσο μάλλον ολόκληρου του πολέμου, δεν είναι καθόλου βέβαιο.

Ο κόσμος ολόκληρος είναι "ανάστατος", διότι απλούστατα η άρχουσα τάξη προωθεί μια κοινωνία με μια χούφτα ολιγάρχες να εξουσιάζουν ένα σωρό εξαθλιωμένους εργάτες.

Οι εργάτες θα τους αντιπαλέψουν - αυτό είναι ιστορικά εξακριβωμένο. Θα νικήσουν όμως; Πότε; Πώς; Πόσες ήττες θα δέχονται ακόμα μέχρι να πετύχουν την πρώτη σημαντική νίκη τους, που θα αποτελέσει "καταλύτη' για να αλλάξει η "ψυχολογία"; Πόσο καιρό θα τους πάρει να δημιουργήσουν μια πολιτική οργάνωση, με συγκροτημένο ιδεολογικό όραμα για το μέλλον;

Και πώς θα αντιμετωπίσουν στο μεταξύ την αναπόφευκτη επίθεση της άρχουσας τάξης εναντίον τους;
Βαθύ Κόκκινο