Η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού δεν συνιστά δημοκρατία.

Απορίας άξια η σύγχυση της δημοκρατίας με το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Δύο πολιτεύματα που είναι εντελώς αλληλοαποκλειόμενα.
Το βλέπουμε ακόμη και στις επιστολές γνωστοποίησης μη συμμετοχής στην επέτειο για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας»: «…(δεν θα) παραβρεθούμε στη φετινή εκδήλωση για τον εορτασμό της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας.» (επιστολή ΣΥΡΙΖΑ ).
Αυτή η καλλιέργεια σύγχυσης, όταν δεν είναι σκόπιμη, όπως στη περίπτωση των καθοδηγούμενων ΜΜΕ, ή αποτελεί ρητορική τακτική, ή είναι αποτέλεσμα της χρόνιας πλύσης εγκεφάλου.

Κοινοβουλευτικό πολίτευμα

Η republica (republic) σχετίζεται με την ρωμαϊκή res publica και ουδεμία σχέση έχει με το δημοκρατικό πολίτευμα. Αναφέρεται στη δημόσια τάξη πραγμάτων, με την έννοια που της απέδωσε ο φιλελευθερισμός. Το κράτος είναι ο ουδέτερος κριτής που στέκει πάνω από την κοινωνία, παρ’ ότι εννοείται ότι η κοινωνία είναι αυτή που το νομιμοποιεί χάριν του Νόμου, της κοινωνικής ευταξίας. Το κράτος νυχτοφύλακας εννοείται ότι κατέχει μια ουδέτερη στάση σε σχέση με τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Η συνταγματική διακυβέρνηση εννοείται επίσης ότι περιορίζει την κυριαρχική εξουσία της κυβέρνησης και των σωμάτων εξουσίας, με συνταγματικές νομικές δεσμεύσεις και με την διάκριση των εξουσιών. Έτσι έχουμε την κοινωνία, το κράτος απέναντι και στη μέση τους διαμεσολαβητές που με την αντιπροσώπευση της βούλησης του λαού ή του έθνους, αναλαμβάνουν την κυρίαρχη εξουσία. Εννοείται ότι το κράτος και η διακυβέρνηση, τα σώματα εξουσίας, είναι τα αναγκαία κακά, γιατί διαφορετικά η κοινωνία θα αλληλοσπαραχθεί. Αυτή είναι περίπου και η υπόθεση της θεωρίας του κοινωνικού συμβολαίου. Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούν και άρα χρειάζονται μια εξουσία πέρα και πάνω από την κοινωνία που να τους φοβίζει και να τους σέβεται. Είναι ο μύθος της φιλελεύθερης διακυβέρνησης, που αφού χρεοκόπησε εμφανίστηκε μεταπολεμικά με φιλοκοινωνικό πρόσημο, ώστε να καθησυχαστούν οι εξεγερμένες μάζες.

Η παγκόσμια ιδιαιτερότητα του ελληνικού συστήματος. Κοινοβουλευτισμός ή Κλεπτοκρατία;
Ενώ στις περισσότερες χώρες το κοινοβουλευτικό πολίτευμα λειτουργεί-με κάποιες παραλλαγές-στη βάση του φιλελεύθερου μοντέλου, το ελληνικό πολίτευμα παρουσιάζει τέτοιες ιδιαιτερότητες, ώστε είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ταξινομηθεί.
Μία πρόταση είναι αυτή που το χαρακτηρίζει ως Κλεπτοκρατία.
Κλεπτοκρατία είναι το πολίτευμα όπου το κράτος και η διακυβέρνηση λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε η κυρίαρχη εξουσία να συσσωρεύει πλούτο και δύναμη. Δεν υπάρχει ουδεμία διάκριση εξουσιών και ο πρωθυπουργός είναι ο εκλεγμένος οιονεί δικτάτορας.
Για να μην υπάρχει η υποψία δικτατορίας, υπάρχουν δύο κόμματα-όπως οι όψεις ενός νομίσματος- που εναλλάσσονται στην κατοχή της απόλυτης εξουσίας. Ταυτόχρονα για να υπάρχει κάποιο είδος νομιμοποίησης, τα μέλη των κομμάτων, με βάση την αρχή της πατρωνίας, βολεύονται ιεραρχικά στην πυραμίδα της εξουσίας, με ανάλογα οφέλη από την διασπάθιση του δημοσίου πλούτου.
Το πολίτευμα της κλεπτοκρατίας παρότι εμπεριέχει στοιχεία από το αντιπροσωπευτικό σύστημα που κατά βάση είναι ολιγαρχικό, αποκλίνει από εκείνο, δεδομένου ότι ακόμη και στην ολιγαρχία ή αριστοκρατία, υπάρχει ένα είδος δίκαιης διακυβέρνησης, καθότι οι ολιγάρχες εξυπηρετούν κυρίως ταξικά και όχι προσωπικά συμφέροντα. Στην Κλεπτοκρατία το κυρίαρχο στοιχείο είναι η εξυπηρέτηση των ίδιων συμφερόντων.
Έτσι, σε ένα κλεπτοκρατικό κράτος, οι μηχανισμοί που είναι υπό την άμεση εποπτεία της κυβέρνησης είναι καταρρακωμένοι και διεφθαρμένοι. Μπορεί κάποιοι να έχουν στην Ελβετία τα ποσά που υποτίθεται ότι θα είχε εισπράξει ο φορολογικός μηχανισμός, ενώ τα ταμεία της χώρας να είναι άδεια.
Αν και είναι αντιεπιστημονικό έως αισχρό να μιλάει κανείς για ελληνική «δημοκρατία», είναι φανερό ότι είναι εξίσου ατεκμηρίωτο το να χαρακτηρίζει k;apoiow την ελληνική περίπτωση ως κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Είναι επίσης εξαιρετική υπηρεσία στην αναίσχυντη εξουσία το να χαρακτηρίζει κανείς τους έλληνες υπηκόους ως πολίτες. Ο χαρακτηρισμός σκλάβος ίσως είναι υπερβολικός, αν και πολιτικά ισχύει. Εντούτοις ο χαρακτηρισμός «θύματα», είναι καταλληλότερος για τους υπηκόους μιας κλεπτοκρατίας.

Για την αληθινή Δημοκρατία

Ο Αριστοτέλης όρισε τη δημοκρατία, ως το πολίτευμα εκείνο στο οποίο οι πολίτες είναι αυτοί που συμμετέχουν στα κοινά. Οι πολίτες αυτενεργούν, έτσι ώστε: αποφασίζουν, νομοθετούν και κρίνουν, ενώ χρησιμοποιούν τους ειδικούς όπου είναι ανάγκη αποκλειστικά για τεχνικούς λόγους. Έτσι, η δημοκρατία συνιστά την διαδικασία της συλλογικής αυτοθέσμισης.
Το κράτος της δημοκρατίας είναι αυτό στο οποίο κυριαρχούν οι πολίτες και όχι τα κόμματα και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Οι εξουσίας είναι απόλυτα διαχωρισμένες, αφού οι θέσεις των θεσμικών οργάνων καταλαμβάνονται από τους πολίτες μέσω κλήρωσης. Η ισότητα είναι ο απαράβατος όρος της λειτουργίας της. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η εξουσία είναι υπό συνεχή αίρεση και λογοδοσία, ώστε να είναι αδύνατη η αυτονόμησή της. Αντίθετα από το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, η εξουσία δεν πηγάζει από το λαό, αλλά ασκείται από το λαό. Δεν υπάρχει αντιπροσώπευση της γενικής βούλησης του λαού ή του έθνους από κάποιους επαγγελματίες αντιπροσώπους που εμφανίζουν την μειοψηφία ως πλειοψηφία.
Το κοινοβουλευτικό πολίτευμα-η φιλελεύθερη ολιγαρχία κατά Καστοριάδη-είναι το αντίθετο της δημοκρατίας, όσο και η συγκάλυψή της.
Είναι αν μη τι άλλο επαίσχυντη η ταύτιση της ελληνικής κλεπτοκρατίας, όσο και του καπιταλιστικού κοινοβουλευτικού συστήματος με την έννοια της δημοκρατίας.

Γρ. Σουλτάνης http://gregordergrieche.blogspot.com/