Η Λιβύη σε σταυροδρόμι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, δεν αναζητούν το πετρέλαιο:  το έχουν ήδη. Ο στόχος τους είναι να θέσουν υπό ηγεμονία τη Λιβύη προκειμένου να εγκαταστή­σουν εκεί την Africom (τη στρατιωτική διοίκηση για την Αφρική) - που σήμε­ρα έχει τη βάση της στη Στουτγκάρδη στη Γερμανία - μετά την άρνηση των αφρικανικών χωρών, ανεξαρτή­τως του τι μπορεί να σκεφθεί κανείς για τις χώρες αυτές, να δεχθούν την εγκατάστασή της στην Αφρική.

Σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο διάλυ­σης της χώρας σε δύο ή τρία κράτη, η Ουάσιγκτον μπορεί μια χαρά να επι­λέξει ένα σχήμα σαν αυτό του Ιράκ, δηλαδή την τυπική διατήρηση της ενότητας υπό δυτική στρατιωτική προστασία».

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχε­ται από συνέντευξη του παλαίμαχου - αλλά πάντα ενεργού - Αιγύπτιου δι­ανοητή Σαμίρ Αμίν στις αρχές Αυγού­στου στη γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ», με θέμα τις αλλαγές στον αρα­βικό κόσμο. Οι παραπάνω φράσεις, ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις του παλαίμαχου Αμίν, συμπυκνώνουν σε λίγα λόγια δύο καθοριστικές παρα­μέτρους αυτού που όλος ο πλανήτης ονομάζει «τέλος του Καντάφι»:

1 Η πρώτη παράμετρος είναι το πο­λιτικό κίνητρο της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη.

Η πληροφορία που μας προσφέ­ρει ο πολύπειρος Αιγύπτιος είναι σημαντική: οι ΗΠΑ θέλουν τη Λιβύη ωςβάση επιτήρησης ολόκληρης της «μαύρης ηπείρου», ως όπλο απώθη­σης της... Κίνας, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αποκτήσει σοβαρά ερεί­σματα στις αφρικανικές χώρες εκτο­πίζοντας - ως... δανειστής- ακόμη και το... ΔΝΤ, ενώ είχε σε μεγάλο βαθμό περιορίσει την παρουσία της Διεθνούς Τράπεζας.

Ωστόσο η Διεθνής Τράπεζα, με την αναγγελία της εισόδου των αντικαθεστωτικών στην Τρίπολη, προχθές, δή­λωσε ότι έρχεται με φόρα και... επι­βαίνουσα στο όχημα του ΟΗΕ, υπό τη στιβαρή ηγεσία του αξιότιμου διεθνούς πρεσβευτή της δημοκρατί­ας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μπαν Κι Μουν!

2 Η δεύτερη παράμετρος αφορά την επόμενη μέρα της Λιβύης. Ποια θα είναι η οργάνωση αυτού του κράτους ύστερα από το τυπικό τέλος του καθεστώτος Καντάφι; Εδώ τα πράγματα είναι λίγο περισσότεροπε­ρίπλοκα, αφού η επίκληση της «νέας Λιβύης» από τον Ομπάμα και τα περί αποκατάστασης της δημοκρατίας δεν είναι άξια λόγου, πέρα από τη διεθνή νομιμοποίηση της εκστρατείας κατά ενός ακόμη αιμοσταγούς ηλιθίου.

Ο Καντάφι, πάντως, μέχρι πρότι­νος στήριζε τη βεβαιότητά του για τη δικτατορική κυριαρχία στη χώρα του στο ότι ήταν ένας καλός φίλος των σημερινών «κυνηγών κεφαλών». Όπως, αν θυμάστε, ήταν και ο Σαντάμ Χουσεΐν και, στη γειτονιά μας, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Όπως και ο Άσαντ στη Συρία...

Βαλκάνια ή... Ιράκ;

Αυτές μπορεί να είναι... παλιές ιστορίες, είναι όμως απολύτως διδα­κτικές. Άλλωστε και στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ το μοντέλο ελέγχου ήταν ο διαμελισμός: σε ανεξάρτητα κράτη στη βαλκανική γειτόνισσά μας, σε ημιανεξάρτητα - ημιαυτόνομα... καντόνια στη χώρα του Ευφράτη. Με κρίσιμο μπαλαντέρ ελέγχου των νέων κρατών και περαιτέρω... κατακερμα­τισμού δύο δυναμικά «εθνικά» αιτή­ματα:

1 Τον αλβανικό αλυτρωτισμό στα Βαλκάνια και το αίτημα για μια «Μεγάλη Αλβανία», με όχημα την ένωση της Αλβανίας με το Κόσοβο στη Σερβία και το Τέτοβο στην ΠΓΔΜ. Οι ΗΠΑ ενίσχυσαν και τα δύο επιμέρους αλβανικά στοιχεία. Μπορεί, μετά την εκτεταμένη βαλκανική καταστροφή, η... «Μεγάλη Αλβανία» να μην έχει «ολοκληρωθεί», αλλά στα σύνορα Κοσόβου - ΠΓΔΜ εγκαταστάθηκε μια τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην προσπάθεια ελέγχου των βαλ­κανικών ενεργειακών δρόμων.

Έκτοτε το «αίτημα» για «Μεγάλη Αλβανία» επικεντρώνεται στη διεκ­δίκηση της ελληνικής Ηπείρου από κάτι παρανοϊκούς που ονειρεύονται έναν νέο UCK… α λα Κόσοβο!

2 Το αίτημα των κουρδικών πληθυ­σμών για ενοποίηση και εθνική ολοκλήρωση για πρώτη φορά στην Ιστορία τους, με πρόπλασμα το ημι­ανεξάρτητο πετρελαιοπαραγωγό πρόπλασμα στο Ιράκ. Ας μην ξεχνάμε ότι η προοπτική ενός κουρδικού κρά­τους 32 εκατομμυρίων ανθρώπων εί­ναι ένας πραγματικός εφιάλτης για τέσσερις χώρες:

♦ Τη σουνιτική Τουρκία.

♦ Το σιιτικό Ιράν.

♦ Το μοιρασμένο μεταξύ σουνιτών και σιιτών Ιράκ, με όλα τα προβλήμα­τα της ξένης κατοχής, της σύγκρου­σης σιιτών και σουνιτών και της κοι­νής αντιπαλότητας έναντι των Κούρ­δων, των οποίων το κράτος κατ’ ουσί-αν εγγυάται η – με ημερομηνία λήξης – αμερικανονατοϊκή κατοχή.

♦ Τη Συρία με τη σουνιτική πλειο­ψηφία και την αλαουιτική μειοψηφία που εκφράζει το υπό κατάρρευση καθεστώς Άσαντ.

Συμπέρασμα: Στη Λιβύη λοιπόν υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος για τους νέους «ηγήτορες»: ο πολυ-φυλετισμός και η λογική της ισχύος των οπλαρχηγών και των φυλετικών καπετανάτων μέχρι τώρα υπερίσχυε κάθε επιθυμίας για τη δημιουργία «εθνικής συνείδησης». Οι φύλαρχοι στήριζαν τον Καντάφι μόνο επει­δή ασκούσαν πραγματική κυριαρχία στα πασαλίκια τους. Τώρα όλα παί­ζονται...

Ίσως λοιπόν οι – κακοί μαθητές σε κάτι τέτοια – Δυτικοί, προετοιμάζο­ντας ένα μοντέλο τύπου Ιράκ, βρε­θούν μπροστά σε μια πραγματικότη­τα τύπου... Αφγανιστάν! Αυτά βεβαί­ως θα μας τα δείξει η επόμενη περί­οδος...

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη σελίδα 19 στο Ποντίκι που κυκλοφορεί την Πέμπτη 25 Αυγούστου.  Η συνέντευξη στην «Ουμανιτέ» δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στην «Αυγή».