iengage.org.uk
Ενας διπλωματικός «πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη στο παρασκήνιο με επίκεντρο το Παλαιστινιακό. Ενας «πόλεμος», που, παρά τους χαμηλούς τόνους που τηρούνται μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι γίνεται ολοένα σκληρότερος αλλά και ευρύτερος. Η ισραηλινή διπλωματία, όπως έχει πολλάκις δηλωθεί και επισήμως, «κήρυξε τον πόλεμο» στην εκστρατεία της Παλαιστινιακής Αρχής που στοχεύει στην αποδοχή από τον ΟΗΕ μονομερούς ανακήρυξης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους το Σεπτέμβρη, κατά τη διάρκεια της ετήσιας γενικής συνέλευσης.
Στην όλη αυτή ιστορία, φυσικά, εμπλέκονται ενεργά και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσουν, όπως κάνουν πάντα άλλωστε, το Παλαιστινιακό ως μοχλό προώθησης των δικών τους συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, η οποία, με δεδομένες και τις εξελίξεις που δρομολόγησαν οι λαϊκές αντιδράσεις σε σειρά από αραβικές χώρες, διανύει μιαν εξαιρετικά ρευστή περίοδο. Μια περίοδο που μοιάζει να δημιουργεί προϋποθέσεις, έτσι ώστε «η τράπουλα να μπορεί να επαναδιανεμηθεί».
Πιο συγκεκριμένα, μόλις πριν λίγα 24ωρα, ο νέος Ισραηλινός πρέσβης στον ΟΗΕ έθετε τους δύο βασικούς άμεσους στόχους της διπλωματίας της χώρας του: Να ανακοπεί το ρεύμα υπέρ της μονομερούς αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους από χώρες – μέλη του ΟΗΕ και να μην πραγματοποιηθεί καμία ανθρωπιστική αποστολή διά μέσου θαλάσσης προς τη Γάζα (καμπάνια Ενα Καράβι για τη Γάζα ΙΙ). Και στις δύο περιπτώσεις, ο Ρον Πρόσορ χρησιμοποίησε τα χιλιοειπωμένα ισραηλινά επιχειρήματα: Τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια του Ισραήλ που έχει κάθε δικαίωμα να αμυνθεί, στις ανθρωπιστικές αυτές αποστολές συμμετέχουν και εξτρεμιστικά στοιχεία, οι μονομερείς αναγνωρίσεις αποτελούν συνταγή για νέα έκρηξη βίας.
Εμπλοκή και αποκαλύψεις σε Αγκυρα – Αθήνα για το στολίσκο
Ως προς το δεύτερο στόχο, δηλαδή τη μη πραγματοποίηση της αποστολής του στολίσκου «Ενα Καράβι για τη Γάζα», ορισμένα πρώτα αποτελέσματα της ισραηλινής διπλωματικής άσκησης πίεσης είναι ήδη απτά. Το πρώτο εμφανές δείγμα «ήρθε» από την Αγκυρα. Παρά το γεγονός ότι, σε επίπεδο εντυπώσεων, η τουρκική ηγεσία συντηρεί ψηλά τους τόνους της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ (δηλώσεις Ερντογάν περί κατοχής, αιματηρή επίθεση στην τουρκική ναυαρχίδα του προηγούμενου στολίσκου, στο «Μάβι Μαρμαρά», τον περασμένο Μάη), επί της ουσίας λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στις σχέσεις των δύο χωρών. Η οικονομική, και κυρίως η στρατιωτική και αμυντική τους συνεργασία, ελάχιστα έχει επηρεαστεί από την όλη αυτή ιστορία.
Ετσι, η, πριν από λίγες μέρες, ανακοίνωση ότι το «Μάβι Μαρμαρά» δεν είναι σε θέση «για τεχνικούς λόγους» να συμμετάσχει στο στολίσκο, μια ανακοίνωση που έδωσε οριστικό τέλος στην οποιαδήποτε προοπτική συμμετοχής τουρκικού πλοίου στο στολίσκο, δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Πόσο μάλιστα, που συνοδεύτηκε από πλήθος δημοσιευμάτων, στον τουρκικό και στον ισραηλινό Τύπο, με βάση τα οποία η Ουάσιγκτον, παρεμβαίνοντας στο ζήτημα, φρόντισε να προσφέρει σειρά ανταλλαγμάτων προς την τουρκική ηγεσία, με πρώτο δέλεαρ την ανάληψη της ευθύνης οργάνωσης μιας νέας συνόδου για το Παλαιστινιακό εντός των επόμενων μηνών, ενέργεια που αναβαθμίζει περαιτέρω τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας (στόχο που υπηρετεί με μεθοδικότητα και επιμονή η τουρκική διπλωματία όλους αυτούς τους μήνες εμφανιζόμενη ως «η φωνή της συνείδησης» και το «πρότυπο» προς όλες τις αραβικές χώρες που βρίσκονται σε αναβρασμό).
Αποτέλεσμα της τουρκικής «απόσυρσης» (σε επίπεδο ηγεσίας τουλάχιστον, γιατί Τούρκοι ακτιβιστές θα συμμετάσχουν στην αποστολή) ήταν το «κέντρο βάρους» να γείρει προς την ελληνική κυβέρνηση, η οποία, εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, συσφίγγει με ταχύτατους ρυθμούς τις σχέσεις της με το Ισραήλ, εμπλέκοντας ολοένα περισσότερο τη χώρα στον πυρήνα των μακρόχρονων και επικίνδυνων αυτών αντιπαραθέσεων που σοβούν στην ευρύτερη περιοχή εδώ και χρόνια (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες, κοινές συνεδριάσεις υπουργικών συμβουλίων, συνεργασία στον τομέα της ενέργειας κ.λπ). Αξιοποιώντας την τοποθέτηση του ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Γκι μουν, ο οποίος απροκάλυπτα υιοθέτησε σχεδόν αυτολεξεί την ισραηλινή επιχειρηματολογία («εφόσον λειτουργούν τα μεθοριακά περάσματα της Γάζας (στο Ερετζ και στη Ράφα, δεν υπάρχει λόγος να προκληθούν εντάσεις»), η ελληνική κυβέρνηση αναπαρήγαγε τη συγκεκριμένη λογική εναρμονιζόμενη πλήρως με την άποψη της ταύτισης του θύτη και του θύματος, και φυσικά αφήνοντας στο περιθώριο το κύριο: Το γεγονός ότι περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι υφίστανται, από το 2007, ένα εξοντωτικό εμπάργκο που επέβαλε το Ισραήλ και αποδέχονται ΗΠΑ και ΕΕ, το οποίο έχει οδηγήσει τη μικρή αυτή λωρίδα γης σε ανθρωπιστική καταστροφή, με τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της να εξαρτά πλήρως την επιβίωσή του από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις!
Ισραηλινές απειλές και προειδοποιήσεις για αμερικανικό βέτο
Οσον αφορά στο δεύτερο στόχο της ισραηλινής διπλωματίας, δηλαδή στο να αποτύχει η παλαιστινιακή εκστρατεία μονομερούς αναγνώρισης ανεξαρτησίας, επίσης φαίνεται ότι έχουν γίνει ορισμένα βήματα. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ισραηλινή διπλωματία έχει εξαπολύσει «λυτούς και δεμένους» σε όλες τις πρωτεύουσες, προκειμένου να «πείσει» για το «καταστροφικό» του συγκεκριμένου παλαιστινιακού αιτήματος, θέτοντας, ουσιαστικά, επί τάπητος και την απειλή, εμμέσως πλην σαφώς, της έκρηξης βίας. Κατά το ισραηλινό ραδιόφωνο, 118 χώρες από τις 192 που συμμετέχουν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι «θετικά προσκείμενες» σε μια μονομερή αναγνώριση.
Οι ΗΠΑ, στεκόμενες σταθερά στο πλευρό του Ισραήλ ασχέτως του «διαφορετικού περιτυλίγματος» της προεδρίας Ομπάμα, έχουν καταστήσει σαφές ότι αν φτάσει τέτοιο αίτημα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα ασκήσουν βέτο. Είναι προφανές, όμως, ότι αν υιοθετηθεί μια τέτοια απόφαση από τη Γενική Συνέλευση με μεγάλη πλειοψηφία, μπορεί να μην έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, αλλά σαφώς αλλάζει τα διπλωματικά δεδομένα και φέρνει σε δυσκολότερη θέση τόσο το Ισραήλ, αλλά και τις ΗΠΑ, οι οποίες αναθεωρώντας συμμαχίες, όπως και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, π.χ. Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου προσεταιρισμού και χειραγώγησης των διαφόρων ειδών διαδηλώσεων, κινημάτων και αντικαθεστωτικών στον αραβικό κόσμο.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, η Ουάσιγκτον, εξαρχής, άρχισε να ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στην παλαιστινιακή πλευρά να υπαναχωρήσει από το συγκεκριμένο αίτημα. Η πίεση αυτή δεν είχε άμεσα αποτελέσματα, αφού άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως, π.χ., η Γαλλία ή η Ρωσία, επιδιώκοντας να ισχυροποιήσουν τη θέση τους, υιοθετούσαν πιο θετική στάση ως προς την προοπτική μονομερούς ανεξαρτητοποίησης «εφόσον δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση».
Το νέο «περιτύλιγμα» της τακτικής Ομπάμα
Εντούτοις, για άλλη μια φορά, οι διαφωνίες ανάμεσα στις δύο κύριες παλαιστινιακές οργανώσεις «Φατάχ» – «Χαμάς» (διαφωνίες που τρέφουν επισταμένα το Ισραήλ, αλλά και περιφερειακές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να μπορούν να έχουν πρόσχημα παρέμβασης) καθυστερούν τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, δημιουργώντας το κατάλληλο έδαφος για ενίσχυση των αμερικανικών πιέσεων, οι οποίες εννοείται ότι χρησιμοποιούν και το μοχλό της παροχής οικονομικής βοήθειας προς την Παλαιστινιακή Αρχή. Στο πλαίσιο των πιέσεων αυτών, θα πρέπει να ενταχθεί και η «θέση» που υιοθέτησε ο Αμερικανός Πρόεδρος, στα τέλη Μάη, λέγοντας ότι στόχος θα πρέπει να είναι «η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στα όρια του ’67 μέσα από διαπραγματεύσεις» και διευκρινίζοντας ότι «οι ανταλλαγές επαφών κοινής συναίνεσης θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες».
Το νέο «περιτύλιγμα» Ομπάμα αποτελεί όπλο στη φαρέτρα των επιχειρημάτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, προκειμένου να πιέσουν περαιτέρω την παλαιστινιακή πλευρά, η οποία θα μπορούσε πιο εύκολα να δεχθεί μια νέα διαπραγμάτευση «με γνώμονα τα όρια του ’67», εγκαταλείποντας την προϋπόθεση «παγώματος των εποικισμών» που έχει θέσει ως «κόκκινη γραμμή». Επιπλέον, στην πρόταση αυτή «χωρά» και μια μερίδα της «Χαμάς», που μοιάζει να έχει εγκαταλείψει την πολύ ακραία ρητορική και κάνει ολοένα και συχνότερα λόγο για τα όρια του ’67. Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, στην παρούσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης, θα προτιμούσαν να μην έρθουν σε ευθεία αντιπαράθεση με τον αμερικανικό και ισραηλινό ιμπεριαλισμό και έτσι εμφανίζονται να «προτιμούν» τη λύση των διαπραγματεύσεων. Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουν εντελώς τα δικά τους συμφέροντα, ιδιαίτερα στην τρέχουσα περίοδο όπου οι εξελίξεις, στην ευρύτερη περιοχή, «τρέχουν» με μεγάλη ταχύτητα.
Ετσι, Αμερικανοί διπλωμάτες διέρρεαν, μόλις πριν λίγα 24ωρα, ότι η παλαιστινιακή πλευρά «επανεξετάζει» τη στάση της μην απορρίπτοντας κατηγορηματικά το «νέο πλαίσιο» που θέτει ο Ομπάμα. Επισήμως, αυτό δεν επιβεβαιώθηκε από τους Παλαιστίνιους. Δεν μπορεί, όμως, και να αποκλειστεί. Πόσο μάλλον που μπορεί κανείς να επισημάνει ότι, μέχρι την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, οι αντιδράσεις των ίδιων των παλαιστινιακών δυνάμεων στις αλλεπάλληλες ισραηλινές απειλές με αφορμή το στολίσκο προς τη Γάζα είναι μάλλον χλιαρές. Οπερ σημαίνει ότι το Παλαιστινιακό, για άλλη μια φορά, μετατρέπεται σε πεδίο ευρύτερης ενδο-ιμπεριαλιστικής και περιφερειακής αντιπαράθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.