Σεισαχθεια

συνέντευξη του Darius Nazemroaya

στον Xu Jingjing

μετάφραση Inprecor

O  Darius Nazemroaya είναι ερευνητής και συνεργάτης του Κέντρου για την Έρευνα για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), το οποίο είναι μια ανεξάρτητη ομάδα έρευνας και ενημέρωσης συγγραφέων, διανοουμένων και ακτιβιστών που έχει σαν βάση το Μόντρεαλ του Καναδά και εργάζεται ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση. Ο Darius Nazemroaya ειδικεύεται στη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία και έδωσε μία συνέντευξη στον Xu Jingjing και το εβδομαδιαίο περιοδικό Life (ένα σημαντικό κινεζικό περιοδικό που έχει την έδρα του στο Πεκίνο) σχετικά με το αδιέξοδο που φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί στον πόλεμο στη Λιβύη.

Ο Nazemroaya, στη συνέντευξή του, υποστηρίζει ότι το αδιέξοδο στον πόλεμο στη Λιβύη εντάσσεται στην στρατηγική του Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ που στοχεύει στη διαίρεση της χώρας. Η συνέντευξη αναφέρεται επίσης στους ρόλους της Τουρκίας και της Γερμανίας καθώς επίσης και της ΕΕ, η οποία, κατά τον Nazemroaya, σχεδιάζει να στείλει ειρηνευτικές δυνάμεις στη βορειοαφρικανική χώρα. Επίσης, υπογραμμίζεται  η οικονομική σημασία της πόλης Μιζράτα, η οποία εξηγεί και τους λόγους που την κατέστησαν επίκεντρο των σκληρότερων μαχών.

Ακολουθεί  μετάφραση της συνέντευξης που έχει ημερομηνία 26 Απριλίου 2011.

XU JINGJING: Φαίνεται ότι ο δυτικός συνασπισμός έχει επιβραδύνει τις κινήσεις του τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Κατά τη γνώμη σας, ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό το διαφαινόμενο αδιέξοδο;

NAZEMROAYA: Το αδιέξοδο στη Λιβύη είναι υπολογισμένο. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θέλουν να διατηρήσουν ένα στρατηγικό αδιέξοδο μεταξύ της λιβυκής κυβέρνησης στην Τρίπολη και του μεταβατικού Συμβουλίου στη Βεγγάζη Χρησιμοποιούν αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο για να χειριστούν και την Τρίπολη και τη Βεγγάζη. Όσο πιο απελπισμένοι και κουρασμένοι είναι  στην Τρίπολη και την Βεγγάζη τόσο, περισσότερο θα στραφούν στις ΗΠΑ και τους συνεργάτες του ΝΑΤΟ  για να τελειώσουν τη σύγκρουση. Το μεταβατικό Συμβούλιο θα κάνει επίσης περισσότερες διαπραγματεύσεις με  τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Το λιβυκό καθεστώς στην Τρίπολη θα παρακαλέσει τις ΗΠΑ και την ΕΕ για να τελειώσουν τον πόλεμο και θα κάνει επίσης παραχωρήσεις.

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ θέλουν και τις δύο πλευρές, και τη Βεγγάζη και την Τρίπολη, να αποκτήσουν σχέση εξάρτησης με την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, έτσι ώστε τελικά αυτές να κρίνουν το τι μέλλει γενέσθαι στη Λιβύη. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ότι η Λιβύη θα μετασχηματιστεί σε αυτό που οι ΗΠΑ και η δυτική Ευρώπη ήθελαν να γίνει  από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου το 1945.

Ο στόχος των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι να μετατρέψουν τη Λιβύη σε μια διαιρεμένη χώρα. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι ειδικοί στο να το κάνουν. Είναι ειδικοί στο να στρέφουν ανθρώπους  τον έναν ενάντια στον  άλλο και να κομματιάζουν χώρες.

Διαίρεσαν τους Άραβες που θα έπρεπε να είναι μια χώρα ή το πολύ  πέντε αραβικές χώρες. Βοήθησαν να διαιρεθούν οι πληθυσμοί της Ινδίας. Διαίρεσαν τους νότιους Σλάβους στα Βαλκάνια. Διαίρεσαν τους ανθρώπους της Νοτιοανατολικής Ασίας. Έχουν δουλέψει για να διαιρέσουν το νησί της Ταϊβάν από την ηπειρωτική χώρα, την Κίνα. Εργάσθηκαν για να κάνουν την  Ουκρανία  να πολεμήσει με τη Ρωσία. Με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία διαίρεσαν πολιτικά τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους.

Τώρα οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι προσηλωμένες στο να διαιρέσουν περαιτέρω  τους Άραβες καθώς επίσης και να  δημιουργήσουν διαιρέσεις   στην Αφρική και τις νότιες αμερικανικές χώρες. Και συνεχίζουν να δουλεύουν για να διαιρέσουν τους μουσουλμάνους με τον προσδιορισμό τους ως Σιίτες ή Σουνίτες. Δουλεύουν επίσης πολύ σκληρά για να διαιρέσουν τη Ρωσία, το Ιράν, και την Κίνα.

Από το 1951 υπάρχουν σχέδια διαίρεσης της Λιβύης

Πριν το 1951, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιταλία, και η Μεγάλη Βρετανία είχαν συμφωνήσει  μεταξύ τους για να διαιρέσουν τη Λιβύη σε σφαίρες επιρροής και ακόμη προσπάθησαν να αποτρέψουν τη Λιβύη  να γίνει ενωμένη και ανεξάρτητη χώρα. Αυτές οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις  αρχικά ήθελαν  τη Λιβύη  να είναι τρία χωριστά εδάφη. Οι Λίβυοι αντιστάθηκαν σθεναρά σε αυτό.

Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, και το Παρίσι πραγματοποίησαν ακόμη και συζητήσεις με τη Σοβιετική Ένωση για την δημιουργία τριών προτεκτοράτων στη Λιβύη, από τα Ηνωμένα Έθνη. Ένα από αυτά θα ήταν η Κυρηναϊκή, υπό βρετανικό έλεγχο, ένα δεύτερο η περιοχή Φαζάν, υπό γαλλικό έλεγχο, και ένα τρίτο η Τριπολίτιδα υπό ιταλικό έλεγχο. Και πάνω από όλους, ως γενικός κηδεμόνας, οι ΗΠΑ. Οι Σοβιετικοί, όμως, είχαν διαφορετική άποψη: ήθελαν υπό το δικό τους έλεγχο την Τριπολίτιδα ή στη χειρότερη περίπτωση να την μοιραστούν με την Ιταλία. Τελικά δεν μπόρεσε να υπογραφτεί καμία συμφωνία, και έτσι προέκυψε η Λιβύη  ως ανεξάρτητη χώρα μετά από συζήτηση στα Ηνωμένα Έθνη.

Όταν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, και η Ιταλία συμφώνησαν να δώσουν την ανεξαρτησία της Λιβύης συμφώνησαν να το κάνουν με τον όρο ότι η Λιβύη θα γινόταν ένα ομοσπονδιακό κράτος κάτω από το βασιλιά Ιντρίς. Ο Ιντρις έγινε ο αρχηγός του  κράτους της Λιβύης από τους Βρετανούς και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Στο πλαίσιο του ομοσπονδιακού συστήματος άλλοι μικρότεροι εμίρηδες θα διοικούσαν την Κυρηναϊκή και τη Φαζάν και θα λειτουργούσαν ως διορισμένοι εκπρόσωποι των εδαφών αυτών.

Στην Τριπολίτιδα, που ήταν η περιοχή όπου συγκεντρώθηκε το μεγαλύτερος μέρος του λιβυκού πληθυσμού, οι Λίβυοι αντιπρόσωποι θα εκλέγονταν από τους πολίτες. Αλλά στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού συστήματος που απέδιδε την ίδια σημασία και στις τρεις περιοχές (Τριπολίτιδα, Κυρηναϊκή και Φαζάν), οι εκλεγμένοι από τον λαό αντιπρόσωποι θα ήταν, μετά βεβαιότητας, μειονότητα μεταξύ των εμίρηδων και των σεΐχηδων.

Στο ομοσπονδιακό σύστημα, που ήθελε η Ουάσιγκτον, οι διορισμένοι εμίρηδες που εκπροσωπούσαν τους μικρότερους πληθυσμούς της Κυρηναϊκής και της Φαζάν θα ήταν η πλειοψηφία στη λιβυκή εθνοσυνέλευση. Αυτό που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προσπαθούσαν να κάνουν ήταν να εξαφανιστεί οποιαδήποτε μορφή αυτοδιάθεσης από τους Λίβυους. Η Ουάσιγκτον και οι συνεργάτες της προσπαθούσαν να μετατρέψουν τη Λιβύη σε εμιράτο όπως το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Κουβέιτ, και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ( Η.Α.Ε).

Σήμερα οι ΗΠΑ και η ΕΕ μεθοδεύουν είτε την επιβολή ενός νέου ομοσπονδιακού συστήματος στη Λιβύη είτε τη διαίρεση της χώρας σε τουλάχιστον δύο διοικήσεις: μία στην Τρίπολη και μία στη Βεγγάζη. Αυτές οι χώρες είναι επίσης οι δυνάμεις που ωθούν στην κατεύθυνση μιας φυλετικής σύγκρουσης στη  Λιβύη, η οποία θα μετέτρεπε τη χώρα σε μια δεύτερη Γιουγκοσλαβία. Η φυλετική πάλη στη Λιβύη θα επηρέαζε πολύ μεγάλο τμήμα της Αφρικής, από τη Δυτική Αφρική έως την Ανατολική Αφρική και πιθανώς θα άλλαζε και τα εκεί σύνορα.

«Η ΕΕ θέλει να στείλει ειρηνευτική δύναμη»

XU JINGJING: Πίσω από το αδιέξοδο, δηλαδή, εξελίσσεται μια πολιτική διαπραγμάτευση; Κατά τη γνώμη σας, πώς οι εμπλεκόμενες χώρες θα διανείμουν τις υποχρεώσεις τους στον πόλεμο και τα συμφέροντα τους μετά από τον πόλεμο;

NAZEMROAYA: Οι Βρετανοί έχουν, ήδη, εκπονήσει ένα σχέδιο, με βάση το οποίο, οι αραβικές χώρες που συμμετέχουν σε αυτόν τον συνασπισμό  ενάντια στη Λιβύη θα στείλουν τα στρατεύματά τους στη Λιβύη ή θα χρηματοδοτήσουν έναν ογκώδη στρατό ξένων μισθοφόρων. Μια μερικώς ιδιωτικοποιημένη χερσαία εισβολή στη Λιβύη θα πραγματοποιηθεί. Εν προκειμένω, οι Βρετανοί θέλουν τις αραβικές χώρες όπως το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να χρηματοδοτήσουν τους βρετανούς και τους αμερικανούς μισθοφόρους στη Λιβύη.

Το Λονδίνο, όπως όλα δείχνουν, φαίνεται έτοιμο να κάνει αυτό που έκανε και στο Ομάν πριν από πολλά χρόνια: να επιτρέψει στα μέλη του βρετανικού στρατού να αφήσουν  προσωρινά τις θέσεις τους και να εργαστούν ή να πολεμήσουν στη Λιβύη ως μισθοφόροι. Γι΄ αυτό οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν στην προοπτική να συμπεριληφθεί στην πρώτη απόφαση του ΟΗΕ για την Λιβύη, την 1970, πρόβλεψη περί άσκησης νομικής δίωξης κατά των ξένων μισθοφόρων που δρουν στη χώρα, εφόσον οι χώρες καταγωγής τους δεν έχουν αποδεχτεί τη δικαιοδοσία του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου.

Ενώ οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει να καθοδηγήσουν την επίθεση στη Λιβύη, θα είναι οι δυτικο-Ευρωπαίοι που θα διαχειριστούν την κατοχή.

Η ΕΕ θέλει να καταλάβει τώρα τη Λιβύη. Θα το κάνει αυτό υπό την αιγίδα και την εξουσιοδότηση μιας δύναμης διατήρησης της ειρήνης. Αυτό θα συμβάλλει περαιτέρω στη διαίρεση της Λιβύης. Υπό την εποπτεία αυτής της ευρωπαϊκής δύναμης «διατήρησης της ειρήνης»,  οι δύο κυβερνήσεις, στην  Βεγγάζη και την Τρίπολη θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Πιθανότατα η Λιβύη θα καταλήξει να κυβερνάται είτε από δύο κυβερνήσεις είτε υπό ένα ομοσπονδιακό σύστημα.

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν, ήδη,  βοηθήσει να δημιουργηθεί μια νέα κεντρική τράπεζα και μια νέα εθνική επιχείρηση πετρελαίου στην  Βεγγάζη. Δεν αποκλείεται καθόλου οι ΗΠΑ να επιδιώξουν να εγκατασταθούν στρατιωτικά στη Λιβύη και ίσως, στο μέλλον,  να προσπαθήσουν ακόμη και να εγκαταστήσουν τη διοίκηση των στρατιωτικών τους δυνάμεων για την Αφρική, την AFRICOM  στη Λιβύη. Η Γουόλ Στριτ και οι μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές τράπεζες θα διευθύνουν επίσης τους πόρους χρηματοδότησης της Λιβύης. Ο τομέας της ενέργειας θα μοιραστεί ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, που θα φροντίσουν, όμως,  να διασφαλίσουν μια ανταμοιβή στο εμίρη του Κατάρ για τη στάση του. Ο εμίρης του Κατάρ είναι ήδη αρμόδιος για τις συμφωνίες με τη νέα εθνική επιχείρηση πετρελαίου στην Βεγγάζη και το Al Jazeera έχει βοηθήσει να δημιουργηθούν τα πρώτα στοιχειώδη μέσα ενημέρωση του μεταβατικού Συμβουλίου.

«Το ΝΑΤΟ είναι ο αμερικανοβρετανικός και γαλλογερμανικός άξονας»

XU JINGJING: Βλέπετε να υπάρχει κάποια διαφωνία μεταξύ των χωρών του συνασπισμού που έχει εξαπολύσει επίθεση κατά του Καντάφι; Έχουν, οι χώρες του συνασπισμού, διαφορετικούς στόχους και συμφέροντα;

NAZEMROAYA: Δεν βλέπω στοιχεία τα οποία να μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κανείς για εκτιμήσει ότι υπάρχει σημαντική διαφωνία μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Οποιαδήποτε διαφωνία  υποβόσκει ή θα προκύψει,  θα μπορούσε να εμφανιστεί μόνο μεταξύ της αμερικανοβρετανικής και της γαλλογερμανικής πλευράς. Αυτοί είναι οι δίδυμοι στυλοβάτες του ΝΑΤΟ. Οποιοσδήποτε άλλος στο ΝΑΤΟ ακολουθεί βασικά μια από αυτές τις πλευρές.

Έχει ειπωθεί ότι η Γερμανία και η Τουρκία έχουν αντίθετες απόψεις από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, και τη Γαλλία. Και η Ρώμη είναι κάπου στη μέση. Αλλά οι πράξεις των εκπροσώπων των κυβερνήσεων που δήθεν διαφωνούν είναι πολύ πιο σαφείς και ηχηρές από τα όσα υποτίθεται ότι διατείνονται. Η γερμανική κυβέρνηση υποστήριξε τον πόλεμο από την αρχή. Επειδή οι Γερμανοί δεν θα το επέτρεπαν, το Βερολίνο δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στην επίθεση ενάντια στη Λιβύη άμεσα.

Αυτό που έκανε η γερμανική κυβέρνηση ήταν να στείλει  περισσότερες στρατιωτικές ενισχύσεις στο Αφγανιστάν έτσι ώστε περισσότερες ενισχύσεις του ΝΑΤΟ να μπορούν να πάνε στη Λιβύη. Και η Τουρκία και η Γερμανία θα μπορούσαν να έχουν σταματήσει την ανάμειξη του ΝΑΤΟ εάν ήταν πραγματικά ενάντια στον πόλεμο. Στην Τουρκία έχει την έδρα του, επίσης, ένα από τα επιχειρησιακά στρατηγεία για τον πόλεμο  Η Τουρκία είναι επίσης η διοικητική αρχή στον αερολιμένα της  Βεγγάζης και  βοηθά στις ναυτικές διαδικασίες ενάντια στη Λιβύη.

Ναι, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ της αμερικανο-βρετανικής και γαλλογερμανικής πλευράς, ιδιαίτερα όσον αφορά τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στη Λιβύη και τη βόρεια Αφρική. Αντίθετα από τις ΗΠΑ, οι χώρες της ΕΕ εξαρτώνται από τη λιβυκή ενέργεια, ειδικά η Ιταλία. Έχουν στρατηγικό συμφέρον από την απόκτηση του ελέγχου επί των αποθεμάτων πετρελαίου και αερίου στη βόρεια Αφρική. Εάν οι ΗΠΑ και το Λονδίνο διασφαλίσουν σε σημαντικό βαθμό τον έλεγχο αυτών των ενεργειακών πηγών, θα ελέγξουν την οικονομική ασφάλεια της ΕΕ. Αλλά πιστεύω ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ συνεργάζονται στη βόρεια Αφρική και συντονίζουν πραγματικά τις ενέργειες τους ενάντια στην Κίνα και τους συμμάχους της Κίνας στην Αφρική.

«Η Μιζράτα είναι η Σαγγάη της Λιβύης»

XU JINGJING: Η μάχη για την πόλη Μιζράτα τραβάει το μεγαλύτερος μέρος της προσοχής τώρα. Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημασία της πόλης; Πώς το αποτέλεσμα της μάχης αυτής θα επηρεάσει τις κινήσεις των αντικαθεστωτικών της Λιβύης;

NAZEMROAYA: Η πόλη Μιζουράτα είναι η Σαγγάη της Λιβύης. Για το μεταβατικό Συμβούλιο θα είναι ένα σημαντικό οικονομικό βραβείο. Είναι μια σημαντική βάση βιομηχανίας και εμπορίου για τη Λιβύη και την Αφρική. Μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Αφρικής είναι εκεί, συμπεριλαμβανομένης της λιβυκής επιχείρησης σιδήρου και χάλυβα. Η Μιζράτα είναι επίσης σημαντικότατο λιμάνι. Πολλές λιβυκές εθνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες λειτουργούν και έχουν την έδρα επιχείρησής τους στην Μιζράτα και την γύρω περιοχή.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους η Γερμανία και η ΕΕ θέλουν να στείλουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους στην Μιζράτα με το πρόσχημα της διατήρησης της ειρήνης. Η ΕΕ θέλει να στείλει τους στρατιώτες εκεί για καθαρά οικονομικούς και στρατηγικούς λόγους και όχι ανθρωπιστικούς. Η δύναμη της ΕΕ αποτελείται από τις ίδιες χώρες που είναι στο ΝΑΤΟ. Χρησιμοποιούν απλά ένα άλλο όνομα. Η διαφορά μεταξύ της δύναμης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι μόνο τεχνική.

Αυτό που είναι επίσης γελοίο είναι ότι οι χώρες που θέλουν να στείλουν τους στρατιώτες τους ως ειρηνευτική δύναμη, είναι αυτές που εμπλέκονται ενεργά στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα, επειδή το ΝΑΤΟ μπήκε στον πόλεμο μετά από μια συλλογική απόφαση, καθεμία χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ είναι σε πόλεμο. Αυτό περιλαμβάνει και τη Γερμανία. Αυτό θα μπορούσε  να αποκλείσει την είσοδο μιας  ειρηνευτικής δύναμης αποκλειστικά της ΕΕ στη Λιβύη. Χρειάζονται κάποιοι τρίτοι, ως ουδέτεροι, οι οποίοι δεν έχουν εμπλακεί στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ν’ αναλάβουν ειρηνευτικό ρόλο.

Χώρες όπως η Κίνα, η Αλγερία, το Καζακστάν, η Ουκρανία, η Ρωσία, το Ιράν, η Λευκορωσία, η Βραζιλία, η Μαλαισία, και η Βενεζουέλα θα μπορούσαν  να στείλουν ειρηνευτικές δυνάμεις. Οι Ρώσοι και οι στρατιωτικοί συνεργάτες τους στη μετα-σοβιετική εποχή θα μπορούσαν όλοι να διαδραματίσουν έναν σημαντικό ρόλο ως ειρηνευτικής δύναμη. Ακόμη και η οργάνωση συνεργασίας της Σαγγάης (SCO) θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο. Είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Κίνας και των συμμάχων της  να σιγουρευτεί ότι η Λιβύη δεν θα γίνει αποικία ή ότι δεν θα γίνει θύμα όπως το κατειλημμένο από το ΝΑΤΟ Αφγανιστάν. Οι εξελίξεις στη Λιβύη είναι καθοριστικής σημασίας για τη δυτική στρατιωτική συμμαχία που αποβλέπει στην απομόνωση και αντιμετώπισης του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας στην Ευρασία.

«Οι ΗΠΑ επικεφαλής δια του ΝΑΤΟ»

XU JINGJING: Σκέφτεστε ότι οι ΗΠΑ είναι ακόμα ο αποφασιστικός «παίχτης»; Γιατί;

NAZEMROAYA: Ναι, χωρίς  αμφιβολία. Για να απαντήσω στην ερώτηση ας καθορίσουμε αρχικά το συνασπισμό που συμμετέχει σε αυτόν τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στη Λιβύη. Το Πεντάγωνο μετέφερε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις  στη  Βόρειο- Ατλαντική συμμαχία  μετά από μερικές ημέρες. Κατά συνέπεια, ο πόλεμος διευθύνεται επίσημα από το ΝΑΤΟ. Μερικές άλλες χώρες όπως το Κατάρ, η Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σουηδία συνεργάζονται, επίσης, υπό την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ.

Έτσι προτού εξετάσουμε  το ΝΑΤΟ, ας εξετάσουμε μια άλλη στρατιωτική συμμαχία ψυχρού πολέμου το αποκαλούμενο σύμφωνο της Βαρσοβίας.  Η Ουάσιγκτον και η δυτική Ευρώπη για να επικρίνουν την παλαιά Σοβιετική Ένωση συνήθιζαν να λένε ότι το σύμφωνο της Βαρσοβίας ήταν βασικά μια πλαστή οργάνωση, δηλαδή ότι στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς ο σοβιετικός κόκκινος στρατός. Με άλλα λόγια η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ανατολική Γερμανία, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Ουγγαρία, και η Αλβανία δεν είχαν καμία πραγματική δύναμη μέσα στο σύμφωνο της Βαρσοβίας και το σύμφωνο της Βαρσοβίας ήταν ακριβώς η Σοβιετική Ένωση που ενεργούσε υπό το προσωπείο της πολυπλευρικότητας στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν θα αμφισβητήσω αυτό το σημείο.

Το ΝΑΤΟ είναι πολύ πιο περίπλοκο από το σύμφωνο της Βαρσοβίας και δεν διοικείται  από μια χώρα. Οι ΗΠΑ, ηΜεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, και η Γερμανία είναι οι στυλοβάτες του ΝΑΤΟ και είναι οι πραγματικοί ιθύνοντες στις Βρυξέλλες. Η Τουρκία λόγω της κληρονομιάς του Κεμάλ Ατατούρκ έχει  επίσης κάποια ανεξαρτησία στο ΝΑΤΟ. Όλοι οι υπόλοιποι είτε ακολουθούν τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία ή ακολουθούν τη Γαλλία και τη Γερμανία. Υπό την έννοια αυτή, το ΝΑΤΟ είναι ακριβώς ένα πιο προηγμένο σύμφωνο της Βαρσοβίας. Οι ΗΠΑ πρέπει να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Το επιχείρημα της Ουάσιγκτον για το σύμφωνο της Βαρσοβίας ισχύει επίσης για το ΝΑΤΟ.

Σήμερα το ΝΑΤΟ δεν είναι πολύ διαφορετικό από το πώς οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν το σύμφωνο της Βαρσοβίας ως η Σοβιετική Ένωση κάτω από μια πολύπλευρη σημαία. Το ΝΑΤΟ το ίδιο και οι διοικητές του Πενταγώνου λένε ότι στρατιωτικά το ΝΑΤΟ διαμορφώνεται σχεδόν εντελώς από τις ΗΠΑ. Με άλλα λόγια το ΝΑΤΟ είναι στρατιωτικά οι ΗΠΑ που συμπληρώνεται από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Τουρκία, τον Καναδά, την Ιταλία, και μερικές άλλες ευρωπαϊκές χώρες σε βοηθητικό ρόλο. Οι ΗΠΑ διεξάγουν τους πολέμους και παίρνουν έπειτα αυτές τις χώρες για να πάνε και να καταλάβουν τη νικημένη χώρα και να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία της θέτοντας την υπό ξένο έλεγχο. Αν τα βάλουμε κάτω θα δούμε ότι, το ΝΑΤΟ είναι πραγματικά ο στρατός των ΗΠΑ με την πολιτική υποστήριξη και τη χρηματοδότηση αυτών των άλλων χωρών. Ο Γερουσιαστής Μακ Κέϊν και η αμερικανική Σύγκλητος, ακριβώς μερικές εβδομάδες πριν, απαιτούσαν να χρηματοδοτήσουν τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ τις ΗΠΑ για τον πόλεμο ενάντια στη Λιβύη. Τα περισσότερα από τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ είναι πραγματικά αμερικανικοί δορυφόροι.

Το ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ δεν θα ήταν σε θέση ποτέ ακόμη και να επιτεθεί στη Γιουγκοσλαβία ή να  εισβάλει στο Αφγανιστάν, πόσο μάλλον να ξεκινήσει οποιονδήποτε δυσβάστακτο πόλεμο ενάντια  στους Λίβυους. Απλά εξετάστε το ρόλο που οι ΗΠΑ διαδραμάτισαν στο βομβαρδισμό της Λιβύης. Έκαναν τους περισσότερους βομβαρδισμούς  και την βαριά εργασία. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ΗΠΑ κρύβονται πίσω από μια εικόνα πολυπλευρικότητας με το ΝΑΤΟ. Δεν θέλουν  να εμφανιστούν σαν να είναι αυτοί οι υπεύθυνοι. Η Ουάσιγκτον φοβάται την κοινή γνώμη. Γι΄ αυτό ο Ομπάμα, ο Κλίντον, και ο Γκέϊτς προσποιήθηκαν δημόσια ότι η αμερικανική κυβέρνηση ήταν ενάντια στην ζώνη εναέριου αποκλεισμού μέχρι την τελευταία στιγμή όταν οι πραγματικοί αμερικανικοί στόχοι έγιναν διαφανείς. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Ομπάμα έλεγε ότι ήταν ενάντια στην ζώνη εναέριου αποκλεισμού, οι ΗΠΑ είχαν κινητοποιηθεί για να επιτεθούν στη Λιβύη. Το Παρίσι και το Λονδίνο έπαιξαν απλώς το ρόλο του δήθεν καθοδηγητή για τα μάτια του κόσμου.

Θέλω να θίξω επίσης ένα τελευταίο και πολύ σημαντικό θέμα. Ο Πρόεδρος  Ομπάμα, ο πρωθυπουργός Κάμερον, και ο Πρόεδρος  Σαρκοζί, όλοι κρύβονται πίσω από το ΝΑΤΟ, επειδή το ΝΑΤΟ είναι διεθνής οργανισμός που ξεφεύγει από οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ευθύνης. Δεν υπάρχει καμία εκλογική περιφέρεια  όπου οι άνθρωποι μπορούν να ψηφίσουν ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να καταστεί υπεύθυνο. Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία μπορούν να βομβαρδίσουν τη Λιβύη με το ΝΑΤΟ για μήνες και να υποστηρίξουν ότι είναι στο χέρι του ΝΑΤΟ και ότι το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για τον πόλεμο. Κατά συνέπεια ο Ομπάμα, ο Κάμερον, και ο Σαρκοζί, όλοι προσπαθούν να αποφύγουν την πολιτική ευθύνη ως πολιτικοί στο κοινό αφήνοντας το ΝΑΤΟ να διεξαγάγει τον πόλεμο και κρύβονται πίσω από αυτό. ΑΠΟ ΤΟ Inprecor