Μειωμένης ευθύνης

Ανάπτυξη ο φρουτάκιας... 

Του Στάθη από την Ελευθεροτυπία 

Μια ακόμα κωλοτούμπα ο κυρ Καρατζαφέρης! Πήγε προσκυνητής στο Βατοπέδι για τα σκάνδαλα του οποίου ωρυόταν. Πάντως όχι μόνον τον φουσκώνουν στα γκάλοπ (μάλλον περισσότερο απ' όσον τα αντανακλαστικά ορισμένων Ελλήνων που είναι τρομοκρατημένοι με το μεταναστευτικό – υπόθεση Υπατία – θα δικαιολογούσαν), αλλά του πλέκονται κι εγκώμια, όπως αυτό του διευθυντή της «Καθημερινής». Χρήσιμο για τον δικομματισμό το ακροδεξιό δεκανίκι, δεν λέω, αλλά και παιχνίδια με τον λεπενισμό; Τέτοια έλλειψη αρχών; 

Είναι που θα μείωνε τη σπατάλη ο Παπανδρέου. Μόνον στο πρώτο δίμηνο του 2011 οι δαπάνες αυξήθηκαν κατά 3,3%, ενώ αντιθέτως τα έσοδα μειώθηκαν κατά 1,3 δισ... 

Με έναν λόγο, ανάμεσα στα άλλα στρεβλά η σπατάλη συνεχίζεται, όσον το ίδιο συνεχίζεται και η φοροδιαφυγή. 

Ότι θα πάρουν το κεφάλι του κ. Παπακωνσταντίνου είναι πέραν ή βέβαιον. Ότι θα του χρεώσουν αυτήν την καταστροφική πολιτική (μπας και βγει πάλι «αθώος» για κάνα δυο - τρεις μήνες ακόμα ο Γιωργάκης) είναι σίγουρο. 

Και μετά; 

Πείτε ότι ο Γιωργάκης κάνει έναν ευρύ και δομικό ανασχηματισμό 9,8 ρίχτερ! 

Μια «νέα αρχή»; Ποια; Η 643η; 

Το ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου ήταν ανίκανος κι ανεπαρκής, ένας άνθρωπος απ' το πουθενά, το είδαν και το έβλεπαν ευθύς εξ αρχής όσοι ξέρουν να κάνουν τους στοιχειώδεις λογαριασμούς για το σπίτι τους. 

Ο άνθρωπος είναι οικονομικός και πολιτικός εγκληματίας, όχι όμως για την πολιτική του (σιγά μην μπορούσε να συνθέσει και να ασκήσει οικονομική πολιτική), αλλά για τις υπαγορεύσεις πολιτικής που δέχθηκε να εφαρμόσει. 

Ποικιλμένες ή όχι με τη δική του ασχετοσύνη, αυτές οι πολιτικές αποδεικνύονταν πριν αλέκτορα φωνήσαι θνησιγενείς ως προς τους στόχους τους και θανατηφόρες ως προς τον (πραγματικό) σκοπό τους. 

Όμως, είτε με τον κ. Παπακωνσταντίνου, είτε με τον κ. Ραγκούση ή τον κ. Χρυσοχοΐδη ή όποιον άλλον υπερτιμημένο στη θέση του ταμία, ο Παπανδρέου θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. 

Για παράδειγμα μια πτυχή της: ξεπουλάει δημόσιο πλούτο (κυρίως εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια των Ελλήνων) για να «πιάσει» 50 δισ. – το πολύ να «πιάσει» 10-15 δισ. σε πέντε - δέκα χρόνια. 

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση αυτών των κολοσσών διέγραψε 24 δισ. από χρέη μεγαλο-οφειλετών παραιτούμενη απ' τη διεκδίκησή τους έστω για το ποσόν των 10-15 δισ. στο εγγύς μέλλον. 

Όπερ έδει δείξαι. 

Η κυβέρνηση δηλαδή, που πήρε (και θα ξαναπάρει) από τη γερόντισσα συνταξιούχο 100 πολύτιμα (για την ίδια και την αγορά) ευρώ, δεν κυνηγάει να πάρει 1.000 ευρώ έστω από εκείνον που χρωστάει στο κράτος (συνεπώς και στη γερόντισσα) δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. 

Θα μου πείτε: οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι είναι πολλοί κι όταν παίρνεις απ' όλους τους πολλούς λίγα μαζεύονται πάρα πολλά, αν μάλιστα τους πάρεις περισσότερα μαζεύονται χοντρά. 

Και πού πάνε αυτά τα «χοντρά» (όσα δεν χάνονται στη σπατάλη) – πού πάνε τα λεφτά; Στην Ελβετία φέρ' ειπείν! Και ποιος τα πάει εκεί; οι λίγοι χάριν των οποίων μαζεύτηκαν. Αυτή ακριβώς η σχέση των πολλών με τους λίγους σε μια δημοκρατία την κάνει ολιγαρχική. 

Με το κράτος να υπηρετεί τους (κρατικοδίαιτους) ιδιώτες έως εξαντλήσεως του λαού αλλά και του ίδιου του επιχειρείν. 

Ποιες επενδύσεις; Ποια έρευνα; Ποια εκπαίδευση; Ποια αξιοπρέπεια; 

***

Ο Γιωργάκης κορύφωσε στο ζενίθ την παθολογία του ελληνικού κρατικού - κοινωνικού συστήματος σε έναν χρόνο. 

Δεν άλλαξε τίποτα απ' όσα έπρεπε να 'χουν αλλάξει εδώ και δεκαετίες, αντιθέτως προσήγαγε (με το Μνημόνιο) τη χώρα για άρμεγμα κι εν τέλει για σφαγείο. Σε μόνιμη υποταγή. 

Δεν χρειάζεται να 'ναι προδότης κανείς για να καταφέρει κάτι τέτοιο, αρκεί να 'ναι μειωμένης ευθύνης κι αντιλήψεως...