Πτώχευση ή απλώς κρίση;

του Α.Μ

Πολλοί οικονομολόγοι και αρθρογράφοι  αναφέρουν συχνά ότι η Ελλάδα θα οδηγηθεί  σε πτώχευση. Μεταξύ άλλων και ο Kenneth Rogoff, καθηγητή οικονομικών του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, δήλωσε πρόσφατα πως η Ελλάδα ενδέχεται να χρεοκοπήσει ακόμα και μετά τη διάσωσή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ταμείο.

Από την άλλη πλευρά ο Έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνηση σπεύδουν κάθε φορά με πολύ ζήλο να το διαψεύσουν, τονίζοντας ότι η χώρα δεν πρόκειται να πτωχεύσει και θα ξεπεράσει την κρίση.

Ποιός λέει αλήθεια;

Χωρίς πολλά λόγια, ένας απλός παραλληλισμός ίσως μας αποκαλύψει πολύ περισσότερα απ’ ότι οι δηλώσεις των πολιτικών μας. Ίσως να μας βοηθήσει να απαντήσουμε στο ερώτημα και να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος .

Προκειμένου να αναπτύξουμε το σκεπτικό μας για το ερώτημα που μας απασχολεί θα κάνουμε μία παραδοχή. Έστω λοιπόν πως η χώρα μας είναι μία εισηγμένη εταιρεία στο Χρηματιστήριο, η οποία δεν πήγαινει καλά, δανείζεται για να καλύψει τις ανάγκες της και τελικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.

Τότε τι γίνεται?

Σε μία τέτοια περίπτωση η εισηγμένη αυτή εταιρεία, κατεβαίνει απο το ταμπλό, σταματάει δηλαδή να διαπραγματεύεται στις χρηματαγορές, μπαίνει μέσα στην εταιρεία διαχειριστής ή αλλιώς εκαθαριστής και ορίζει τι θα εκποιηθεί απο την περιουσία της και ποιές υποχρεώσεις θα καλυφθούν.

Τώρα ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Διαδραματίζεται στην χώρα μας κάτι διαφορετικό;

Δεν βγήκαμε απο τις διεθνείς χρηματαγορές;

Αυτό δεν θα γινόταν και σε μία εταιρεία που θα πτώχευε;

Δεν έχουν μπεί στη χώρα διαχειριστές;

Αυτό δεν σημβαίνει σε οποιαδήποτε επιχείρηση πτωχεύει;

Άρα η χώρα έχει ήδη πτωχεύσει.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει μετά την παραδοχή της δεδομένης πλέον πτώχευσης είναι αν θα ακολουθήσουμε μέχρι τέλους την διαδικασία πτώχευσης μιας εισηγμένης επιχείρησης ή αν όχι για ποιό λόγο.

Αρχικά οι ξένοι «φίλοι μας» χάρηκαν βλέποντας  πως τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πάνε καλά και πως οι αγορές το αντιλαμβάνονταν αυτό,  διότι λόγω των «κακών Ελλήνων» το Ευρώ άρχισε να ολισθαίνει έναντι του Δολαρίου και αυτό βοηθούσε να αυξηθούν οι εξαγωγές της Γερμανίας και της Γαλλίας ( των δύο σημαντικών εξαγωγικών χωρών της Ευρωζώνης ). Αυτός ήταν και ο λόγος της καθυστερημένης ανταπόκρισης της Ευρωζώνης (στην οποία κυριαρχεί η Γερμανία) στην αντιμετώπιση της κρίσης της Ελλάδας.

Οταν όμως έφτασε η ώρα κατά την οποία ο κίνδυνος μιας επίσημης πτώχευσης ήταν ορατός, τα πράγματα άλλαξαν ελαφρώς. Οι δανειστές της χώρας μας ανησύχησαν γιατί σε μία τέτοια περίπτωση θα έχαναν τα χρήματα τους. Τα χρήματα που μας έχουν δανείσει και τους τόκους τους. Απο την άλλη πλευρά πάλι θα χανόταν μία χώρα πελάτης, η οποία ξέρει πολύ καλά να καταναλώνει και συνεπώς να αγοράζει ό,τι όλοι οι άλλοι πουλούν.

Πέραν όλων αυτών υπήρχε και ο κίνδυνος των πιέσεων που θα ασκούσαν οι χρηματαγορές και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης με αδύνατη οικονομία και ο κίνδυνος για το κοινό νόμισμα, το Ευρώ, λόγο της αποτυχίας της Ευρωζώνης να στηρίξει τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες ενός μέλους της ή περισσότερων.

Με το σκεπτικό αυτό λοιπόν αποφάσισαν να μας «βοηθήσουν» ώστε να μην παραδεχτούμε επισήμως ότι πτωχέυσαμε. Αντι λοιπόν οι διαχειριστές να ορίσουν τι και με ποιόν τρόπο θα εκποιηθεί, (κάτι που βέβαια προβλέπεται στο μνημόνιο που έχουμε αποδεχτεί), θέτουν όρους και κανόνες έτσι ώστε όχι απλά να αποφευχθούν όλα αυτά που φοβούνται, αλλά να προετοιμαστεί το έδαφος προκειμένου να βγάλουν πολύ περισσότερα χρήματα. Έτσι, καταργούν τις νομικές  διατάξεις της χώρας που δυσκολεύουν τις ξένες επενδύσεις για να φτάσουν στην μεγαλύτερη αναλογία κόστους- κέρδους.

Όσο για το χρέος της χώρας; Αυτό όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αντίθετα αυξάνεται καθιστώντας εσαεί όμηρο την χώρα και τον λαό της.

Στην ίδια περίπου θέση με μας βρίσκεται σήμερα και η Ιρλανδία που κάτω από την πίεση των αγορών και των εταίρων στην ΕΕ προσέφυγε στον αποκαλούμενο μηχανισμό στήριξης και σύντομα θα ακολουθήσει όπως όλα δείχνουν και η Πορτογαλία και οι «θεοί» της αγοράς ξέρουν ποιες άλλες χώρες

Πολλοί πλέον ελπίζουν στις συζητήσεις στους κόλπους της ΕΕ για να βρεθεί μια  ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση του χρέους. Όμως, το σίγουρο είναι ότι η όποια λύση αποφασιστεί στόχο θα έχει την ικανοποίηση των αγορών ( οι όποιες κινήσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι στόχο έχουν να κατευνάσουν τις αγορές)  που είναι γερμανικές, γαλλικές κλπ τράπεζες. Αντίθετα, για τους λαούς η εντολή είναι μία: λιτότητα, ακόμη περισσότερη λιτότητα.ΠΗΓΗ Inprecor