Πολεμάμε ενωμένοι

Σύντροφοι έχουμε πόλεμο. Τον πόλεμο τον κήρυξαν οι Τράπεζες, οι πλουτοκράτες, οι πολιτικοί.

 Για να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Χρειάζεται ακόμα να έχουμε το νου μας στο στόχο μας και να μην αποπροσανατολιζόμαστε από μικρά και λιγότερο σημαντικά πράγματα. Ο εχθρός επιτίθεται παντού. Χρησιμοποιεί έτσι την προπαγάνδα για να θολώσει την κρίση μας, κατασκευάζει νέα κόμματα για να μας ξεγελάσει, δημιουργεί τρομοκρατία, καταστρέφει. Ο αγώνας είναι πολυμέτωπος. Από την ψήφιση ή όχι των νομοσχεδίων στη βουλή, μέχρι τις πλατείες. Από τους χώρους δουλειάς μέχρι το ίδιο μας το σπίτι και τον ίδιο μας τον εαυτό. Πως εννοώ αυτό το τελευταίο;


Είναι δικαίωμα του καθενός από εμάς να διαλέξει πλευρά. Να συνταχθεί με το κεφάλαιο, με τους εκμεταλλευτές, ή να τους αντιταχθεί. Να διαλέξει το λαό. Το να μείνει κάποιος αμέτοχος, το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο. Η αποχή από τη δράση, η αδιαφορία, διαιωνίζει τη σημερινή αφόρητη κατάσταση και επομένως είναι σιωπηλή βοήθεια, έστω και ακούσια, στην αδικία του συστήματος. Το να διαλέξει κάποιος την πλευρά του λαού, δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο. Πρέπει να πιστέψει πρώτα σε μια καλύτερη κοινωνία. Σε μια κοινωνία αταξική, που θα λείπει δηλαδή η αδικία, η σκλαβιά, ο φόβος.

Σε τέτοια κοινωνία, που μας προτείνει ο Μαρξ, η οικονομική παραγωγή γίνεται με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και ο άνθρωπος μαθαίνει να σέβεται τη φύση. Από αυτή την κοινωνία θα απουσιάζει η πηγή της κλεψιάς και όλων σχεδόν των δεινών: Η ατομική ιδιοκτησία. Δηλαδή δε θα έχουμε δικά μας σπίτια; Θα έχουμε. Και μάλιστα κανένας δε θα μένει άστεγος όπως τώρα. Ούτε θα έχει το άγχος μήπως χάσει το σπίτι του από τα χαράτσια, ούτε θα ανησυχεί μήπως τα παιδιά του βρεθούν στο δρόμο. Το σύνολο θα φροντίζει για το κάθε μέλος και το κάθε μέλος θα φροντίζει για το σύνολο. Εκείνο που θα λείψει, είναι η συσσώρευση πλούτου σε λίγα άτομα. Δείτε τι γίνεται σήμερα, με τους πλούσιους. Αδιαφορούν για τους φτωχούς αν πεινάτε, αν κρυώνετε, αν αρρωσταίνετε.

Κλείνονται στα παλάτια που έφτιαξαν από το δικό σας κόπο και καλοπερνάνε. Σας εκβιάζουν να τους δώσετε και άλλα. Όσο περισσότερα παίρνουν τόσο πιο πλεονέκτες γίνονται. Στη νέα αυτή κοινωνία ο κάθε ένας θα έχει μόρφωση, δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία, θα καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες του, πράγμα που σήμερα είναι αδύνατον για την πλειοψηφία των φτωχών. Αυτό είναι εφικτό, μιας κι η παγκόσμια παραγωγή με τα σύγχρονα μέσα υπερκαλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού. Άρα εκείνο που χρειάζεται για να εξαφανιστεί η πείνα, είναι η καλύτερη διαχείριση της παραγωγής. Αν οι εργαζόμενοι έχουν τα μέσα παραγωγής, αν παίρνουν αυτοί τις αποφάσεις, το κέρδος θα πάει σ’ αυτούς.  Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος, οι πλουτοκράτες, που είναι και οι μοναδικοί «χαμένοι» από μια τέτοια κατάσταση, θα κάνουν τα πάντα για να μην γίνουν τα όνειρα των εργατών πραγματικότητα. Γι αυτό και πολεμούν. Για να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα, να θελήσουμε να αλλάξουμε εμείς. Έπειτα οι γύρω μας. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, χρώματος, φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων, καταγωγής, ύψους, βάρους, θρησκευτικών πεποιθήσεων είμαστε ίσοι. Έχουμε τα ίδια ακριβώς δικαιώματα και υποχρεώσεις.

 Έχουμε δικαίωμα στην εργασία, την ασφάλιση, στην πρόνοια, στην παιδεία. Η μόνη διάκριση είναι μεταξύ αυτών που βλάπτουν τους συνανθρώπους τους εξ αιτίας της απληστίας, και των θυμάτων. Από αυτό θεωρώ, ότι ο φτωχός που θέλει το ίδιο με μένα και κατανοεί την αναγκαιότητα της αλλαγής, ανεξάρτητα αν πιστεύει κάποιο διαφορετικό τρόπο, είναι εν δυνάμει σύμμαχος. Για να νικήσουμε, εφόσον δεν έχουμε, ούτε θα αποκτήσουμε ποτέ υπεροπλία σε χρήματα και μέσα, πρέπει να κινητοποιήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Ακόμα, μια απεργία, όπως αυτή στη Χαλυβουργία, δείχνει ότι χωρίς τους εργαζόμενους οι εργοδότες είναι τίποτα. Μια δυναμική κίνησης αντίστασης, όπως ο ηρωισμός των μαθητών, είναι υπενθύμιση προς  το σύστημα πως, αν θελήσουμε, είμαστε σε θέση να ελευθερωθούμε.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Χρειάζεται να βοηθήσουμε τους ήρωες μαθητές και εργάτες, γιατί το σύστημα έχει λυσσάξει εναντίον τους. Μια τιμωρία ενός μαθητή να δημιουργήσει καταλήψεις παντού, μια απόλυση ενός εργάτη γενική απεργία. Η ενότητα είναι η ουσία του αγώνα. Ο κάθε ένας από εμάς είναι αδύναμος μπροστά στον εργοδότη, που έχει με το μέρος του το κράτος. Όλοι μαζί όμως είμαστε πιο δυνατοί. Σήμερα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας καλλιεργούν τη διχόνοια. Καλλιεργούν το σωβινισμό είτε με τη μορφή του σεξισμού, είτε με τη μορφή του ρατσισμού. Δε θέλουν κοινωνία ισότητας, γι’ αυτό προωθούν τις διακρίσεις. Εφόσον οι άνδρες είναι «πάνω» από τις γυναίκες πχ, τότε είναι «φυσικό» να κυβερνούν οι πλούσιοι τους φτωχούς! Επίσης, δημιουργούν καχυποψία και ρίχνουν την ευθύνη στα θύματα: Φταίνε οι μετανάστες για όλα. Τα θύματα της πολιτικής εμφανίζονται ως υπεύθυνοι δεινών. Χρησιμοποιούν τη θρησκεία. Διχάζουν τους λαούς. Οι άπιστοι, οι φανατικοί που θα μας κάνουν, θα μας ράνουν… Χρησιμοποιούν την καταγωγή.

Δημιουργούν πολέμους. Για να κερδίζουν περισσότερα και να μας απασχολούν. Χρησιμοποιούν τις διαφωνίες μας ακόμα. Απορίες που καλόπιστα μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς. Δηλητηριάζουν το μυαλό μας κάνοντας μας καχύποπτους. Να βλέπουμε το σύμμαχο σαν εχθρό. Έσπασε κάτι εκείνος; Προβοκάτσια! Δεν έσπασε αυτός; Ρεφορμιστής! Οι πραγματικοί προβοκάτορες, όσες φορές βρεθήκαν μέσα σε πορεία, έγιναν αντιληπτοί. Βλέπετε, διαθέτουμε μυαλό και μάτια. Γι αυτό προτιμούν τα κανάλια. Είναι πιο ασφαλή. Σύντροφοι, ο εχθρός δεν είναι ο Αναρχικός, ο Κομμουνιστής , ο Αριστερός ή ο απλός Άνθρωπος. Αυτοί είναι μαζί μας. Έχουν δώσει μάχες κατά της αντίδρασης, έχουν ματώσει, είχαν νεκρούς, συλληφθέντες. Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να δώσει τη μάχη. Το ξαναλέω: Χρησιμοποιούμε όλα τα όπλα σε όλα τα μέτωπα. Ο κάθε ένας από τους συμμάχους μπορεί να ξεκινήσει την Επανάσταση. Για να νικήσει όμως, χρειαζόμαστε όλοι.

Βαθύ Κόκκινο