Η προλεταριακή επανάσταση στην ημερήσια διάταξη(κείμενο διαλόγου)

Του Δημήτρη Κάβουρα

Όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και η ύφεση, όσο εντείνονται τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής, όσο μεγαλώνει η εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται η αδήριτη αναγκαιότητα ύπαρξης και εφαρμογής προλεταριακής πολιτικής που θα οδηγήσει στην απόκρουση της επιθετικότητας του κεφαλαίου και στην επαναστατική έξοδο απ’ την κρίση. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την χάραξη επαναστατικής πολιτικής, κρίσιμο ζήτημα για τον προσδιορισμό των άμεσων στόχων αποτελεί η σωστή ανάγνωση και ανάλυση της περιόδου που διανύουμε.

Σχετικά με την παρούσα περίοδο, βάλθηκαν να μας πείσουν οι ηγεσίες του ΚΚΕ, του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του μ-λ χώρου, δυστυχώς σύμπασα η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, που έχει αναφορά στην εργατική τάξη και την επανάσταση εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (κ.ο. Ανασύνταξη, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, κά), ότι δεν βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση και ότι η προλεταριακή, η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Δεν μπαίνουν καν στο κόπο να επιχειρηματολογήσουν πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, να μας εξηγήσουν γιατί θεωρούν ότι η κατάσταση που διανύουμε δεν έχει χαρακτηριστικά επαναστατικής κατάστασης, ή, τέλος πάντων, να πουν ποια είναι τα γνωρίσματα μιας τέτοιας κατάστασης.

Ως εκ τούτου, κατ’ αυτούς, δεν μπορεί να γίνει επανάσταση άμεσα στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει ούτε από κοινοβουλευτικής πλευράς κάτι ουσιαστικό, μιας και αν επιχειρήσουμε κάτι ανάλογο, θα πάθουμε ό,τι συνέβη στη Χιλή του Αλιέντε. Δεν βλέπουν μάλιστα να έχει καμία θέση η κοινοβουλευτική πάλη στην επανάσταση, μιας και την επανάσταση τη βλέπουν ως μέσα από την ειδυλλιακή περιγραφή στις σελίδες ενός λογοτεχνικού ή ιστορικού βιβλίου, ή μέσα από τη φωτογραφία ενός ανθρώπου που περπατάει με το όπλο στο χέρι… (Οι Μαρξ και Λένιν πουθενά δεν έγραψαν, απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω με τις φτωχές μου γνώσεις, ότι η επανάσταση θα πάρει, ντε και καλά, τη μορφή της ένοπλης πάλης και σίγουρα δεν έγραψαν φυσικά ότι δεν έχει σημασία η κοινοβουλευτική πάλη και η κατάθεση προγράμματος διακυβέρνησης κατά την επαναστατική διαδικασία).

Η άλλη πλευρά της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καταλήξει και αυτός ότι η επανάσταση δεν είναι εφικτή ούτε ορατή, χαιρέκακα θα μπορούσε να πει κανείς και έχοντας επιπλέον ως άλλοθι τα συμπεράσματα της υπόλοιπης αριστεράς, μας καλεί στο  να σώσουμε ότι μπορούμε μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση, κατά το «μη χείρον βέλτιστον». (Την οποία αριστερή κυβέρνηση για να είμαστε δίκαιοι, άλλοι τη βλέπουν σαν αυτοσκοπό και άλλοι ως μέσο για τη σοσιαλιστική προοπτική. Κατά τη γνώμη μας πολιτικά κερδισμένος, μέσα απ’ τη συγκυρία, θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι προτείνει κάτι απτό και άμεσο μπροστά στα αδιέξοδα της υπόλοιπης αριστεράς, η οποία δεν έχει και δεν καταθέτει πολιτική πρόταση διεξόδου από την παρούσα κρίση).

 Εφόσον οι σύντροφοι αυτοί, οι της πρώτης αριστεράς, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «δεν γίνεται επανάσταση», θέτουν όχι το πραγματικό «‘’ποιος/ποιον’’ που είναι το κλασσικό ερώτημα μιας επαναστατικής κατάστασης»,  αλλά ρητορικά ερωτήματα τα οποία απαντούν οι ίδιοι, προκειμένου να προσδιορίσουν τα καθήκοντα που προκύπτουν από την τρέχουσα κατάσταση, καθήκοντα τα οποία τελικά περιορίζονται στο «…να μην περάσουν κάποια μέτρα…» ή σε ένα γενικόλογο «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ρήξης και ανατροπής».

Στα πραγματικά ερωτήματα που τίθενται, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε εμείς.
Απαντάμε λοιπόν, στο ΠΟΙΟΣ, ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΠΩΣ:

Ποιος; 

Σε κοινωνικό επίπεδο, η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, η φτωχή αγροτιά, τα υπό συμπίεση-εξαφάνιση-προλεταριοποίηση μικρομεσαία στρώματα, η νεολαία, τμήματα της διανόησης.
 
Σε πολιτικό επίπεδο, εμείς οι κομμουνιστές μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο ενάντια στον καπιταλισμό, με τους σοσιαλδημοκράτες που έχουν διαχωριστεί απ’ το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του καθώς και άλλους σοσιαλδημοκράτες, τους αριστερούς, τους αντικακαπιταλιστές, τους αναρχοσυνδικαλιστές.
 
Το ενιαίο εργατικό πολιτικό μέτωπο μπορεί να πραγματοποιηθεί, να υπάρξει, μόνο ως μέτωπο εξουσίας και όχι απλά ως μέτωπο αντίστασης, πράγμα που επιπροσθέτως σημαίνει ότι πρέπει κατεπειγόντως να δημιουργηθεί στις συνθήκες που δημιουργεί η παρούσα κρίση.
 
Ποιον;
 
Την αστική τάξη, τον ίδιο τον καπιταλισμό!
 
Πώς;
 
Με επανάσταση! Σε συνθήκες λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ελλείψει επαναστατικών εργατικών και λαϊκών οργάνων, η επαναστατική ταχτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση» μπορεί να αποτελέσει  το δρόμο για την εργατική εξουσία, το δρόμο της επανάστασης. 

Που; (Για να θέσουμε και εμείς ένα ρητορικό ερώτημα) Στην Ελλάδα!

Η προσπάθεια της αριστεράς που έχει αναφορά στην εργατική τάξη και στην επανάσταση, να μας πείσει για την έλλειψη επαναστατικής κατάστασης και δυνατότητας ξεσπάσματος της επανάστασης είναι διαρκής και επίμονη.

Για του λόγου του αληθές, ας δούμε τις τοποθετήσεις αυτής της αριστεράς:

Η  Αλέκα Παπαρήγα δεν χάνει την ευκαιρία να μας λέει ότι:
«…Βεβαίως μακάρι να πούμε, εμπρός και τώρα να πάρουμε την εξουσία. Να την πάρει η εργατική τάξη. Έχουμε μια συναίσθηση. Ούτε σε επαναστατική κατάσταση είμαστε, ούτε υπάρχει αυτή τη στιγμή αυτός ο συσχετισμός δύναμης».
Μας λέει επίσης πως:
«Το ότι δεν είναι στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση, δεν σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν τίθεται ζήτημα αναγκαιότητας του σοσιαλισμού από την πλευρά του εργατικού κινήματος, ως απάντηση του ξεπερασμένου καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης».

Ο Παναγιώτης Μαυροειδής, στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άρθρο του στο αριστερό blog μας λέει:
«Φαίνεται κοινότυπο; Αν όμως σε κάποιους αριστερούς ή κομμουνιστές πάει ο νους στο γνωστό ‘’ποιος/ποιον’’ που είναι το κλασσικό ερώτημα μιας επαναστατικής κατάστασης, διευκρινίζουμε πως δεν έχουμε την εκτίμηση ότι είμαστε σε τέτοια περίοδο. Τουλάχιστον με τον κλασσικό τρόπο. Θα διαβούμε ένα σημαντικό διάστημα όπου οι νίκες αλλά και οι ήττες θα έχουν προσωρινό και όχι οριστικό χαρακτήρα».

Το ΝΑΡ λέει: « …Οι σημερινοί συσχετισμοί, το ότι η εργατική τάξη, παρά την θύελλα της κρίσης, δεν έχει ανεβάσει τη δράση της ως το επίπεδο του ιστορικά αναγκαίου, αυτοτελούς μαζικού επαναστατικού αγώνα, δεν κάνουν άμεσα εφικτή την επανάσταση, την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και την πορεία προς την κομμουνιστική χειραφέτηση». (ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΝΑΡ, Γενάρης του ’11.)

Και το Μ-Λ ΚΚΕ κατηγορεί το ΚΚΕ ότι θέτει ως άμεσο ζήτημα αυτό της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας «… αγνοώντας τους συσχετισμούς δυνάμεων, ονειροβατούν και θέλουν εδώ και τώρα σοσιαλισμό, σπέρνοντας τις χειρότερες αυταπάτες στον κόσμο».

Είναι φανερό γιατί και δεν είναι να απορεί κάποιος, που η αριστερά αυτή, με αυτή τη γραμμή, δεν μπορεί να σώσει τίποτα, δεν μπορεί να ανατρέψει την επίθεση του κεφαλαίου, δεν μπορεί να μετριάσει καν την επιθετικότητά του. Δεν μπορεί δηλαδή, να υπηρετήσει ούτε τον ελάχιστο στόχο που η ίδια θέτει. Τρανή απόδειξη γι’ αυτό είναι ολόκληρη η προηγούμενη περίοδος κατά την οποία το κίνημα δεν μπόρεσε να αποτρέψει σχεδόν τίποτα, κανένα μέτρο.
Κι αυτό διότι σε περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, μέση λύση δεν υπάρχει. Ή, η εργατική τάξη θα ανατρέψει τους καπιταλιστές, τον καπιταλισμό, την εξουσία και φυσικά την κυβέρνησή  του,  ή,  οι καπιταλιστές θα συντρίψουν κυριολεκτικά την εργατική τάξη, θα τσακίσουν και θα συρρικνώσουν δραματικά τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, τις οργανώσεις της.

Στόχοι του τύπου της «ανατροπής των μονοπωλίων» ή της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης» δεν μπορούν να δημιουργήσουν ανάχωμα στην επίθεση και να φέρουν αποτελέσματα μέσω υποχωρήσεων και παραχωρήσεων εκ μέρους της αστικής τάξης, λειτουργώντας ως πολιτική μπλόφα. Διότι περί μπλόφας πρόκειται όταν αυτοί οι στόχοι συνοδεύονται από το συμπέρασμα της ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι: «…Ούτε σε επαναστατική κατάσταση είμαστε, ούτε υπάρχει αυτή τη στιγμή αυτός ο συσχετισμός δύναμης» και από το συμπέρασμα του ΝΑΡ ότι οι συσχετισμοί δύναμης  «…δεν κάνουν άμεσα εφικτή την επανάσταση, την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και την πορεία προς την κομμουνιστική χειραφέτηση…». Αυτές οι πολιτικές εκτιμήσεις υπονομεύουν το διακηρυγμένο στόχο και την απαντητική του ικανότητα,  όπως αυτός διατυπώνεται απ την Παπαρήγα και τον Μαυροειδή, αντίστοιχα: «… Εμείς λέμε ότι στο κίνημα πρέπει να συγκεντρώνεις δυνάμεις σε αυτό το στόχο (σ.σ. στο στόχο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας). Ε, αυτό το κίνημα μπορεί να ματαιώσει και ορισμένα μέτρα….» και «…οι καταχτήσεις θα είναι προϊόν οξυμένης συνολικής πολιτικής σύγκρουσης. Θα ανακύψουν, προσωρινά και  για επιμέρους ζητήματα,  ως παράγωγο του κοινωνικού αγώνα για τον αμετάθετο στόχο ενός ριζικού επαναστατικού μετασχηματισμού».

Οι αστοί ξέρουν γράμματα, ξέρουν να διαβάζουν και καταλαβαίνουν πολύ καλά πως καμιά αξιόλογη δύναμη της αριστεράς, με σχετικά μαζική επιρροή, δεν αμφισβητεί πραγματικά, εδώ και τώρα, τον καπιταλισμό και δεν παλεύει για την ανατροπή του. Οι αστοί καταλαβαίνουν απόλυτα ότι «… το ΚΚΕ παλεύει για να δυσκολέψει, για να κερδίσουμε ακόμη και χρόνο να μην περάσουν κάποια μέτρα», καταλαβαίνουν επίσης ότι η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής και  εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς παλεύει στο όριο και στο πλαίσιο ενός ««αγωνιστικού μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης» ή στην κατεύθυνση μιας πρότασης  «...μετωπικού συντονισμού κοινής δράσης και αγώνα» που απεύθυνε πρόσφατα το ΚΚΕ (μ-λ) και στην οποία ανταποκρίθηκε θετικά το Μ-Λ ΚΚΕ.

Αυτό τους κάνει να κοιμούνται ήσυχοι, χωρίς να φοβούνται κάτι απ’ την πλευρά της αριστεράς στην οποία αναφερόμαστε. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η απειλή της «ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων» και της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης», δεν είναι για εδώ και τώρα, αποτελεί μια μεγάλη μπλόφα και γι’ αυτό δεν πρόκειται να κάνουν ούτε βήμα πίσω, δεν πρόκειται να κάνουν καμιά σοβαρή παραχώρηση εφόσον δεν νιώθουν ότι κινδυνεύουν.

Η γραμμή που χαράσσουν οι παραπάνω πολιτικές δυνάμεις, έχει άμεση σχέση με το μαζικό κίνημα και τους αγώνες που αναπτύσσονται. Με τους στόχους, τη διάρκειά τους, το συνολικό προσανατολισμό τους, την αποτελεσματικότητά τους. Η συνολική πολιτική γραμμή τους επιδρά αρνητικά στο κίνημα, στο βαθμό που το επηρεάζει ο καθένας, το περιορίζει, το αδυνατίζει, το καθιστά αναποτελεσματικό. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αγωνιστικό ρεφορμισμό και γι’ αυτό πλήρως αναποτελεσματικό, εφόσον  ιδιαίτερα σήμερα και η παραμικρή κατάκτηση και η απόκρουση της επίθεσης αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ξεπεσμένη και πλήρως εκφυλισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πάλη αυτή θα δημιουργήσει συνθήκες απόσπασης καταχτήσεων και υποπροϊόν αυτής της πάλης θα είναι οι υποχωρήσεις και παραχωρήσεις της αστικής τάξης και οι όποιες καταχτήσεις του μαζικού κινήματος, πράγμα άλλωστε που δέχονται και οι παραπάνω δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε.

Εμείς απ’ την πλευρά μας θα επιμείνουμε ότι η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη, είναι ιστορικά επίκαιρη, πολιτικά και οικονομικά δυνατή και αποτελεί άμεσο πολιτικό καθήκον των κομμουνιστών μιας και ήδη βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση, αξιοποιώντας για το σκοπό αυτό, για το ξέσπασμα της επανάστασης, μια επαναστατική ταχτική. Η ταχτική αυτή συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση».

Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε, με επιχειρήματα, γιατί,  κατά τη γνώμη μας, στην Ελλάδα είχαμε και θα έχουμε ξανά, επαναστατική κατάσταση.

Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι η επαναστατική κατάσταση είναι αντικειμενική κατάσταση και δεν έχει να κάνει με τον υποκειμενικό παράγοντα, με τη θέλησή του. Πολλοί στην κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ταυτίζουν την επαναστατική κατάσταση με την επαναστατική κρίση. Αυτή η σύγχυση έφερε στο παρελθόν ολέθρια αποτελέσματα και τέτοια θα φέρει και τώρα.

Ας δούμε όμως πως όριζε την επαναστατική κατάσταση ο Λένιν:

1.    Αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους η μια ή άλλη κρίση των «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ' όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζομένων τάξεων.

2.    Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζομένων τάξεων.

3.    Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να «τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ' όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις «κορυφές», σε αυτοτελή ιστορική δράση». (Λένιν, «Η χρεοκοπία της ΙΙ Διεθνούς». σελ. 14, εκδ. Σύγχρονη Εποχή 1975)

Φυσικά για τα κριτήρια 2 και 3 της επαναστατικής κατάστασης, κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλει, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ισχύ τους. Για την ισχύ ή όχι του 1ου κριτήριου,  αρκεί να γυρίσουμε λίγο πίσω, στον Οκτώβρη του ’11, για να δούμε κατά πόσο ισχύει ή όχι.
Στην Ελλάδα μπορεί να λείπουν, ίσως,   κάποια στοιχεία που συνοδεύουν συνήθως την επαναστατική κατάσταση,  πράγμα που συμβαίνει όπου διαμορφώνονται συγκεκριμένες συνθήκες, όταν βγαίνει“γυμνή στο προσκήνιο” η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία. 

Αν κάποιοι σύντροφοι αναζητούν να βρουν «ατόφια» κάποια στοιχεία «επαναστατικής κατάστασης» τα οποία θεωρούν «κλασικά» και δεν τα βρίσκουν, θα μας επιτρέψουν να παρατηρήσουμε ότι επιδίδονται σε «μηχανιστική μεταφορά» της επαναστατικής εμπειρίας. Αν επίσης ψάχνουν για όργανα εργατικού και λαϊκού ελέγχου και εξουσίας, όπως αυτά που υπήρξαν στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, τότε πρέπει να τους πούμε ότι αυτά έγιναν μέσα στην επανάσταση, στην αστικοδημοκρατική επανάσταση που συνδέθηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Να επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά αυτό που τονίζουμε σε προηγούμενα άρθρα: Βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση σημαίνει κατ’ αρχήν αντικειμενική κατάσταση, πράγμα που έχει να κάνει με την κατάσταση που διαμορφώνεται και τις αλλαγές που γίνονται μέσα στην κοινωνία και ανάμεσα στις τάξεις και την εξουσία, εν τω μέσω της καπιταλιστικής κρίσης.

«Χωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές» έλεγε ο Λένιν, «που δεν εξαρτούνται ούτε απ’ τη θέληση ορισμένων χωριστών ομάδων και κομμάτων, μα ούτε και από τη θέληση ορισμένων χωριστών τάξεων, η επανάσταση είναι, κατά γενικό κανόνα, αδύνατη. Το σύνολο αυτών των αντικειμενικών αλλαγών είναι εκείνο που ονομάζεται επαναστατική κατάσταση».

Δείγματα τέτοιας κατάστασης, επαναστατικής κατάστασης, που δημιουργείται και υπάρχει αντικειμενικά, χωρίς να χρειάζεται την επίδραση του επαναστατικού πολιτικού παράγοντα παρά μόνο για να τη μετατρέψει σε επανάσταση, βιώσαμε στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2011 και εκδηλώθηκε με τη 48ωρη απεργία και τις λαϊκές διαμαρτυρίες, τη ματαίωση των παρελάσεων, όπου απαξιώθηκε και κυνηγήθηκε το πολιτικό προσωπικό και αμφισβητήθηκε συνολικά το πολιτικό σύστημα και υπήρξε «κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ' όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζομένων τάξεων», εκτός των άλλων παραγόντων που ήταν ήδη διαμορφωμένοι. 

Για το λόγο αυτό επιμέναμε, μεταξύ των άλλων, τότε στην υιοθέτηση της πρότασης Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, το οποίο θα διεξαγόταν, εφόσον διεξαγόταν, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Η απάντηση της αστικής τάξης στην επαναστατική κατάσταση που διαμορφώθηκε, ήταν η κοινοβουλευτική χούντα της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, για να αλλάξει αυτή την κατάσταση, να  αποστρέψει τη μετατροπή της σε εξέγερση και επανάσταση. Και αυτό έγινε διότι η αστική τάξη κάνει αγώνα δρόμου μόνη της,  χωρίς οργανωμένο και με επαναστατική ταχτική πολιτικό αντίπαλο και όσες φορές να σκοντάψει και να πέσει, θα σηκωθεί και πάλι πρώτη θα βγει. Κι αυτό γίνεται γιατί η υπάρχουσα αριστερά που έχει αναφορά στην εργατική τάξη και στην επανάσταση, αρνείται πεισματικά να καταθέσει πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της, διότι δεν είναι πραγματικά επαναστατική και ως εκ τούτου δεν διαθέτει επεξεργασμένη επαναστατική ταχτική και φοβάται διαρκώς ότι αν κάνει πρόταση για το εδώ και τώρα, θα νερώσει το κρασί της (Αυτό στην καλύτερη περίπτωση).

Ο παράγοντας που μπορεί να παρέμβει αποφασιστικά και καταλυτικά σε τέτοιες εξελίξεις, εκτός απ τους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν, είναι η ταχτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση» με ένα αντίστοιχο πρόγραμμα που θα οξύνει την κρίση – με την έννοια της κρίσης της αστικής κυριαρχίας – και θα αποτελεί την εργατική απάντηση στην κρίση.

Τα καθήκοντα των κομμουνιστών στην Ελλάδα απορρέουν από την αντικειμενική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, που συνιστά επαναστατική κατάσταση, εν τω μέσω μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης η οποία αποτελεί «τη μήτρα της επανάστασης» και με τη χώρα να αποτελεί τον αδύνατο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Από εδώ προκύπτουν τα καθήκοντα των κομμουνιστών και αυτά είναι να μετατρέψουν την επαναστατική κατάσταση σε επανάσταση και να σπάσουν τον αδύνατο κρίκο. Η προλεταριακή επανάσταση είναι «… πέρα για πέρα δυνατή γιατί όλη η οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι εξαιρετικά πλούσια σε εύφλεκτες ύλες και αφορμές για την ανάφλεξή τους (...)».

Η διέξοδος από την αδιέξοδη πολιτική της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομματικών και πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς, βρίσκεται στην αναγνώριση απ’ τους κομμουνιστές των καθηκόντων που προκύπτουν. Οι κομμουνιστές, σε διάσπαση με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, πρέπει να προτάξουν, εδώ και τώρα, πρόταση διεξόδου απ’ την παρούσα καπιταλιστική κρίση, πρόταση εξουσίας απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η πρόταση αυτή συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση». Η ανάδειξη, η εγκαθίδρυση της θα αποτελέσει την αφετηρία της επανάστασης, μπορεί να αποτελέσει το δρόμο για την εργατική εξουσία. Η εργατική κυβέρνηση στηριγμένη στο εργατικό και λαϊκό κίνημα,  μπορεί να πραγματωθεί από ένα ενιαίο μέτωπο όλων των πολιτικών δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, με ένα πρόγραμμα που θα απαντάει στις ανάγκες του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού.

- Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Να χάσουν τα κεφάλαια τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οι απαιτήσεις των καπιταλιστών. Κανένα νέο δάνειο, καμιά επιπλέον δόση από προηγούμενο δάνειο δεν πρέπει να δεχτούμε ως χώρα, διότι κάθε δόση και κάθε δάνειο σφίγγει ακόμα περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του λαού.

- Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτό-απασχολουμένων και των επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται.
 Ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
- Έξοδος από την ΟΝΕ την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
- Ανατροπή του αντεργατικού προγράμματος σταθερότητας και του Μνημονίου, του συμφώνου για το ευρώ και του μεσοπρόθεσμου σφαγείου.
- Κρατικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των οργανισμών κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
- Χωρισμός κράτους-εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
 
- Απαγόρευσή των απολύσεων-αυξήσεις στους μισθούς-μείωση του χρόνου εργασίας-Δουλειά για όλους. Ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος.
 
- Τιμωρία όλων όσων εμπλέκονται σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα, όσων ευθύνονται για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση πόρων και κυριαρχίας της χώρας.

Οι συνέπειες μιας τυχόν ολιγωρίας των κομμουνιστών θα είναι τεράστιες για το λαό,  για την εργατική τάξη, για τις καταχτήσεις και τα δικαιώματά της, για την οργάνωσή της. Η τρικομματική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ είναι αναγκασμένη, και αυτός είναι ο ρόλος της, να εφαρμόσει και να πάρει νέα αντιλαϊκά-αντεργατικά, φιλοκαπιταλιστικά μέτρα και πολύ σύντομα θα απονομιμοποιηθεί πλήρως. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα βγουν ξανά στους δρόμους κάτω απ το βάρος των προβλημάτων που συσσωρεύει η  εφαρμογή της αντεργατικής πολιτικής. Αν όμως δεν δουν πολιτική διέξοδο από την αριστερά, τότε, ή θα αποδεχθούν τη μοίρα τους ή θα στραφούν σε άλλες «διεξόδους».

Η επανάσταση στην Ελλάδα, μπορεί να γίνει, μπορεί να νικήσει και να στηριχθεί. Μπορεί να γίνει απ’ την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά και κάποια μικρομεσαία στρώματα, τη νεολαία, τμήματα της διανόησης. Η  αστική τάξη μπορεί να νικηθεί και να σπάσει ο αδύνατος κρίκος. Η επανάσταση μπορεί να επιβιώσει στηριγμένη στην εργατική τάξη της Ελλάδας, στην εργατική τάξη της Ευρώπης και του κόσμου και αξιοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές κόντρες και διαφορές.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι, η προλεταριακή επανάσταση είναι «… πέρα για πέρα δυνατή γιατί όλη η οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι εξαιρετικά πλούσια σε εύφλεκτες ύλες και αφορμές για την ανάφλεξή τους (...)».

Απομένει στους κομμουνιστές, στους επαναστάτες, να το κατανοήσουν και να δράσουν έγκαιρα…

Κάβουρας Δημήτρης