Δραχμούλα, τους έβαλες στα... δίχτυα!

Από topontiki.gr

Του Παναγιώτη Τσόγκα 

Εδώ και μία δεκαετία, αλλά εντονότερα από τη στιγμή που η οικονομική κρίση αφήνει νωπά τα σημάδια της στην ελληνική οικονομία, έχει ξεκινήσει ένας ιδιαίτερα γόνιμος διάλογος για τα ποια θα πρέπει να είναι η τιμή του εισιτηρίου στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. 

Στη Super League, στην καλύτερη των περιπτώσεων ένας φίλαθλος μπορεί να προμηθευτεί ένα εισιτήριο 10 ευρώ, για κάποιο ματς χαμηλού ενδιαφέροντος συνήθως. Ένας πρωτοδιόριστος εκπαιδευτικός (για παράδειγμα) σε σχολεία πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με το νέο μισθολόγιο θα αμείβεται με 660 ευρώ «καθαρά». 


Θα πρέπει να δαπανήσει επομένως το 1/66 του μηνιαίου μισθού του για να καταφέρει να παρακολουθήσει τον συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό αγώνα. Για να προμηθευτεί ένα εισιτήριο των 20, 30 ή 40 ευρώ (στην καλύτερη των περιπτώσεων), σε ένα ματς μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος θα πρέπει να δαπανήσει αντίστοιχα το 1/33, το 1/22, το 1/18 του μισθού του. Δεν πάμε σε μεγαλύτερες τιμές, γιατί θα μας πιάσει... κατάθλιψη. 

Ας πάμε όμως λίγο πίσω, σε μια εποχή που το ελληνικό πρωτάθλημα είχε μια διαφορετική «μαγεία» για τους φιλάθλους και η Κυριακή ή κάποιο ευρωπαϊκό ματς είχε άλλη... χάρη. 

Ρίχνοντας μια ματιά στα «κιτάπια» εφημερίδων του 1963παρατηρούμε πως για έναν αγώνα της Εθνικής Ελλάδος ή έναν αγώνα πρωταθλήματος του Παναθηναϊκού (σεζόν 1963-64 οι «πράσινοι» πήραν αήττητοι το Πρωτάθλημα) στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, τα εισιτήρια κόστιζαν 20, 30 ή 40 ευρώ. 

Ένας πρωτοδιόριστος δάσκαλος (χρησιμοποιούμε το ίδιο μέτρο σύγκρισης) εκείνη την εποχή αμειβόταν με 2.200 δραχμές μηνιαίως. Δαπανούσε δηλαδή αντίστοιχα το 1/110, το 1/74 ή το 1/55 (για να καθίσει στην πιο ακριβή θέση). 

Η διαφορά αμβλύνεται κατά τη δεκαετία του '80. Για παράδειγμα τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας τη σεζόν 1988-89, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Πανιώνιο, μπορούσε να τον παρακολουθήσει ένας φίλαθλος με 500 δραχμές. Ένας μισθός δημοσίου υπαλλήλου μπορούσε να αγγίξει τότε τις90.000-100.000 δραχμές το μήνα. 

Δηλαδή ο φίλαθλος δαπανούσε το 1/180 ή το 1/200 του μηνιαίου εισοδήματός του για να δει μία ποδοσφαιρική αναμέτρηση ιδιαίτερα κρίσιμη, με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. 

Πρέπει ωστόσο να λάβουμε υπ' όψη ορισμένα δεδομένα. Τηδεκαετία του '60, τα γήπεδα δεν είχαν καθίσματα και ελάχιστα είχαν στέγαστρα για τη βροχή. Ποιος βέβαια μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είχαν τη «γλύκα» τους και τα «μαξιλαράκια» από φελιζόλ, που πουλούσαν πλανόδιοι έξω από το γήπεδο; Με όρους... αγορών, μπορεί έτσι να κινηθεί και η οικονομία. Σαν ακριβό όμως να βγαίνει το πλαστικό... 

Θα ισχυριστούν ορισμένοι ότι το θέαμα και το επίπεδο ποδοσφαίρου είναι καλύτερο στις ημέρες μας από τις δεκαετίες του '60 και του '80. Όσοι έχουν δει εν δράσει Δομάζο, Παπαιωάννου, Σιδέρη, Σαραβάκο, Ντέταρι, Ζάετς, Ρότσα, Χατζηπαναγή, μάλλον έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Ωστόσο το ποδόσφαιρο μεταβάλλεται συνεχώς και υπάρχουν διάφορες απόψεις επί του θέματος. 

Μην ξεχνάμε πως και ο δείκτης ασφαλείας σε ένα γήπεδο για τον φίλαθλο ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος εκείνες τις δεκαετίες. 

Επειδή έρχονται πολύ δύσκολοι καιροί για τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα, που κατά κανόνα, είναι... τακτικοί στα ελληνικά γήπεδα, καλό θα ήταν και οι σύλλογοι να επανεξετάσουν σοβαρά την πολιτική τους, όσον αφορά τα εισιτήρια. 

Σύμφωνα και με τα παραπάνω παραδείγματα, δεν θα ήταν εξαιρετικά ωραίο αν ένας φίλαθλος, που αμείβεται με 810 ευρώ μηνιαίως μπορούσε να παρακολουθήσει το φετινό τελικό του Κυπέλλου, πληρώνοντας εισιτήριο των 4,5 ευρώ. Για σκεφτείτε το...