ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (Ε.ΠΑ.Μ.)
Επτά δεκαετίες μετά τον Οκτώβριο του 1940, ο ελληνικός λαός υποχρεώνεται να δώσει ξανά τον υπέρτατο αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα ψέματα τελείωσαν, ο στόχος των επίδοξων σφαγέων μας είναι κυνικά ξεκάθαρος.
Η κατοχική κυβέρνηση, ως πειθήνιο όργανο των «δανειστών»-τοκογλύφων και των αρπακτικών του Δ’ Ράϊχ, έχει κηρύξει για λογαριασμό των αφεντικών της τον πόλεμο στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας: απολύσεις, «εφεδρείες», ληστρική αρπαγή μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων και φοροαπαλλαγών, διπλές και τριπλές φοροεπιδρομές με μέτρα που συνιστούν δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου σε τιμή ευκαιρίας σε Νεοναζί «επενδυτές» και άλλους νέο-αποικιοκράτες που έρχονται να λεηλατήσουν τις ακίνητες ιδιοκτησίες και τις υποδομές της χώρας, λιμάνια, δίκτυα ύδρευσης, οδικούς άξονες…
Παρά την συστηματική προπαγάνδα των διαφόρων καθεστωτικών «αναλυτών», «διανοουμένων» και «δημοσιογράφων» και παρά την έως τώρα έλλειψη συντονισμού που θα οργάνωνε την λαϊκή οργή προς την κατεύθυνση μιας γενικευμένης ανυπακοής του συνόλου των κοινωνικών δυνάμεων, η κοινωνική αγανάκτηση φαίνεται πια να φτάνει στο σημείο βρασμού: απεργίες, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, μαζικές διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, προπηλακισμοί των δωσίλογων-προδοτών που συνεχίζουν να καθυβρίζουν και να κοροϊδεύουν αδιάντροπα τον ελληνικό λαό. Η ανοχή έχει τελειώσει απέναντι σε όλους αυτούς που απαιτούν από τον ίδιο τον λαό να συναινέσει στην εξαθλίωσή του, στην επιστροφή σε συνθήκες ζωής του 1940, στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας του, υπομένοντας την κατάθλιψη και πολλαπλασιάζοντας τις αυτοκτονίες ή να εξωθηθεί σε μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό για καλύτερη τύχη…
Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να σώσουν τους τραπεζίτες, καταστρέφοντας οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά την ελληνική κοινωνία, πρέπει τώρα αμέσως να πεταχτούν δεμένοι χειροπόδαρα στον ωκεανό της λαϊκής απόγνωσης που δημιούργησαν. Μπροστά μας είναι οι ημερομηνίες-σταθμοί για τον αγώνα του λαού ενάντια στη νέα κατοχή. Το 48ωρο 19-20 Οκτωβρίου με την γενική απεργία και τις μεγάλες κινητοποιήσεις που θα τρίξουν συθέμελα το καθεστώς. Η 28η Οκτωβρίου, η επέτειος του «ΟΧΙ!» στους φασίστες-επίδοξους κατακτητές. Η 17η Νοέμβρη, η επέτειος του «ΟΧΙ!» στην ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών. Ο Δεκέμβρης, με το ξέσπασμα της νεολαίας απέναντι στον αυταρχισμό του κράτους και στα πολύμορφα αδιέξοδα μιας παραγωγικά παρασιτοποιημένης ευρωπαϊκής κοινωνίας του «Νότου». Το αίτημα της γενικής πολιτικής ανυπακοής για να απαλλαγούμε από την νέα κοινοβουλευτική χούντα και να τιμωρήσουμε παραδειγματικά τους υπεύθυνους της σημερινής «ελληνικής τραγωδίας» γίνεται απολύτως επίκαιρο. Άλλωστε, η τελευταία βαλβίδα εκτόνωσης, σε περίπτωση εκλογών, η Ν.Δ., με ή χωρίς όλους εκείνους που θα επιθυμούσαν να «συγκυβερνήσουν» με το ΠΑΣΟΚ των Γιώργου-Βενιζέλου, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολύ αποδυναμωμένες επιλογές εφ’ όσον ακολουθήσει την ίδια καταστροφική συνταγή: παραμονή στο ευρώ –στο κοινό νόμισμα των νεοαποικιοκρατών του ευρωπαϊκού Βορρά, συρρίκνωση του δημοσίου τομέα με ιδιωτικοποιήσεις και «εφεδρείες», συμπίεση των μισθών για την «αύξηση της ανταγωνιστικότητας», διατήρηση των οδηγιών για το δήθεν «άνοιγμα των επαγγελμάτων» με στόχο την προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, την μαζική ανεργία και την βίαιη εξαθλίωση όλων… Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη η ηγεσία της Ν.Δ. στρέφεται με τις πρόσφατες δηλώσεις της κατά των απεργών και των εργαζόμενων ή των συνδικαλιστών που «τολμούν να αμφισβητούν τις αποφάσεις της διοίκησης» ή να παρεμποδίσουν τις ιδιωτικές εταιρείες να κόψουν το ρεύμα όσων δεν μπορούν να πληρώσουν τα «χαράτσια» που επιβάλλονται μέσω της ΔΕΗ ή ακόμα να μαζέψουν τα σκουπίδια από τους δρόμους…
Η Ελλάδα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων μετά την μεταπολίτευση που μετέτρεψαν την χώρα σε ένα οικόπεδο προς αξιοποίηση και κατέστρεψαν τον παραγωγικό της ιστό, κατάντησε όχι απλώς «ψωροκώσταινα», αλλά κλωτσοσκούφι των Ευρωπαίων «εταίρων» της. Η παραγωγικότητα σήμερα, για την νεοφιλελεύθερη αποικιοκρατία, μας επιστρέφει σε συνθήκες ζωής και εργασίας του 19ου αιώνα. Η χώρα υφίσταται την λαίλαπα του μεγαλύτερου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων του πλανήτη. Οι οικονομίες και οι ιδιωτικές περιουσίες των κατοίκων κατάσχονται ή δημεύονται. Ξένες δυνάμεις καταστολής των λαϊκών εξεγέρσεων (η ευρω-στρατοχωροφυλακή) εγκαθίστανται στο ελληνικό έδαφος για να αποτρέψουν την προβλεπόμενη ανάφλεξη της λαϊκής οργής. Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας, με ευθύνη της ηγεσίας τους, θα εξακολουθήσουν να συμμετέχουν με την σιωπή τους σ’ αυτό το πραξικόπημα, όπου το Σύνταγμα και η στοιχειώδης νομιμότητα παραβιάζονται κάθε μέρα από όλες τις πλευρές, ή θα αφουγκρασθούν την οργή του λαού και θα στοιχηθούν πλάϊ του;
Μέσα στον όγκο των καθημερινών προβλημάτων που γονατίζουν τους πολίτες στα ζητήματα της άμεσης επιβίωσής τους, δεν πρέπει να ξεχάσουμε το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος που μας νομιμοποιεί να υπερασπιστούμε μόνοι μας, με κάθε τρόπο, την πατρίδα μας, την αξιοπρέπειά μας, την ελευθερία μας, την κοινή μας τελικά μοίρα. Για να αποτρέψουμε τα χειρότερα, που έρχονται πάνω μας με ταχύτητα αφηνιασμένου αλόγου, είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε την κακομοιριά και τις πρακτικές του αυτο-ενοχοποιημένου δουλοπάροικου-ραγιά και να βρούμε ξανά το ιστορικό ανάστημα του ΟΧΙ διεκδικώντας την δημοκρατία μαζί με ο,τιδήποτε άλλο μας ανήκει δικαιωματικά. Για να μην γίνει η ελληνική κοινωνία θυσία στο ολοκαύτωμα της χρεωκοπίας που μας σέρνουν Ε.Ε.-Τρόϊκα-ΔΝΤ και κυβέρνηση. Για να μην χύσει ξανά ο ελληνικός λαός άδικα το αίμα του σε μια νέα εθνική καταστροφή.
Αφήνοντας κατά μέρος τις διασπαστικές κενολογίες περί δεξιάς και αριστεράς, καλούμε όλες τις δημοκρατικές και πατριωτικές οργανώσεις και όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς του κόσμου της εργασίας να συμπτύξουν άμεσα τις δυνάμεις τους γύρω από ένα κύριο αίτημα: την ανατροπή της χούντας Παπανδρέου-Βενιζέλου και την σύλληψη των πρωτεργατών και των συνεργατών τους. Την αναβάθμιση των λαϊκών αγώνων στο επίπεδο της γενικής πολιτικής απεργίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
16/10/2011
Η ανατροπή αυτή απαιτεί την ύπαρξη ενός ενιαίου μαζικού κινήματος. Αυτό το μαζικό κίνημα μπορεί να προκύψει από την συνένωση όλων των επιμέρους κινημάτων που έχουν δημιουργηθεί στην κοινωνία με βάση φυσικά κάποια συνεκτική ύλη, το θέμα της οποίας θα αναπτύξω παρακάτω γιατί είναι το θεμελιώδες στοιχείο του κειμένου. Το ΕΠΑΜ μπορεί να θέλει να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά αυτού του ενιαίου μαζικού κινήματος (όπως θα ήθελε εδώ που τα λέμε και η κάθε άλλη συνιστώσα του κινήματος) αλλά αντικειμενικά αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα κίνημα τόσο νεαρό, σε τόσο επείγουσες συνθήκες όσο οι σημερινές. Δεν υπάρχει ο χρόνος για να αποκτήσει το ΕΠΑΜ με τις δράσεις του μέσα στην κοινωνία εκείνο το ειδικό βάρος που θα του δώσει την δυνατότητα να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξελιχθεί σε ραχοκοκαλιά του κινήματος. Μπορεί όμως το ΕΠΑΜ να παράγει εκείνη την συνεκτική ύλη που θα συνενώσει όλα τα κομμάτια του κινήματος που έχει δημιουργηθεί ώστε να μπορέσει -το κίνημα- να πετύχει το στόχο του, την ανατροπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή τη συνεκτική ύλη την παρομοιάζω με τις κόλλες των δυο συστατικών: το κολλώδες και ο σκληρυντής, που όσο υπάρχουν χωριστά κανένα από τα δυο δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά μόλις ενωθούν το μείγμα γίνεται κόλλα. Τα δυο συστατικά στην περίπτωσή μας είναι τα εξής: οι θέσεις (που προτείνει το ΕΠΑΜ) είναι το κολλώδες συστατικό από τη μια και το πρόγραμμα δράσης (που δεν προτείνει ακόμα το ΕΠΑΜ) είναι το σκληρυντικό συστατικό από την άλλη. Σε ότι αφορά τις θέσεις, το πρώτο συστατικό, ήδη αναφέρθηκα και επαναλαμβάνω ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά πάνω σ' αυτό το θέμα. Είναι τεκμηριωμένες όσο δεν πάει άλλο, είναι λιτές και έχουν τέτοια διατύπωση που μπορούν να υιοθετηθούν από το μεγαλύτερο μέρος του κινήματος. Δεν είναι η ώρα για μεγαλύτερη ανάπτυξη αυτών των θέσεων, γιατί όσο διευρύνεται το φάσμα που αυτές καλύπτουν τόσο θα μειώνεται η κολλώδης υφή τους δηλαδή η εν δυνάμει κολλητική τους ιδιότητα. Με άλλα λόγια δηλαδή, όσο το ΕΠΑΜ θα παίρνει θέση σαν κίνημα για επί μέρους θέματα (πολλές φορές και λίγο άσχετα) τόσο θα αποδυναμώνεται ο συνεκτικός του ρόλος. Σε ότι αφορά το δεύτερο συστατικό, το πρόγραμμα δράσης που σαν τον σκληρυντή θα δώσει την τελική στέρεη μορφή στην κόλλα, αυτό που έχω να πω είναι ότι έχει υποτιμηθεί αρκετά μέχρι τώρα. Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως τα μέσα πάλης που θα χρησιμοποιηθούν στον αγώνα και ο προγραμματισμός τους είναι κάτι που προκύπτει στην πορεία ανάλογα με τις συνθήκες. Αν αυτό ισχύει κάτω από πιο ομαλές συνθήκες, σε καταστάσεις όπου τα γεγονότα τρέχουν και οι λύσεις επείγουν τα πράγματα έχω την εντύπωση πως είναι διαφορετικά. Σε τέτοιες συνθήκες όσο σημαντικό για την ύπαρξη του κινήματος είναι να ορίσει από την αρχή τις θέσεις του, άλλο τόσο σημαντικό είναι να ορίσει και ένα πρόγραμμα δράσης και τα μέσα πάλης που θα χρησιμοποιήσει.
Όταν μιλώ για δράσεις δεν αναφέρομαι σε δράσεις που έχουν σχέση με ενέργειες που στοχεύουν ας πούμε στην οργανωτική ανάπτυξη, στην διάδοση των θέσεων, στις επαφές με τα άλλα κομμάτια του κινήματος και άλλες παρόμοιες δράσεις. Μιλώ για τη δράση και το πρόγραμμα αυτής της δράσης που αναφέρεται απευθείας στο ζήτημα της ανατροπής που είναι η εξ ορισμού απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση των στόχων. Για μένα το ΕΠΑΜ πρέπει να ορίσει τον ρόλο του ως τον δημιουργό αυτής της συνεκτικής ύλης -που αποτελείται από τις θέσεις και το πρόγραμμα δράσης- και να δουλέψει στο δρόμο της ενοποίησης του κινήματος χρησιμοποιώντας κάθε δυνατότητα γι αυτόν τον στόχο. Το κίνημα είναι ευαίσθητο και αντιδρά αρνητικά σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης, αλλά από την άλλη διψά για οργάνωση και ενότητα. Προσωπικά έχω επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα δράσης που σαν ατομικό δημιούργημα έχει προφανώς τις ελλείψεις και αδυναμίες του αλλά το καταθέτω σαν πρόταση και σαν βάση για συζήτηση. Βρίσκεται αναρτημένο στο κεντρικό site του ΕΠΑΜ στον πολιτικό διάλογο με τίτλο:
ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ. Περιμένω σχόλιά σας.