Η συναίνεση, οι εκλογές και ο αστάθμητος παράγοντας

του Νίκου Στεριανού

Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών κρίνονται καθοριστικές για τα όσα θα ακολουθήσουν. Το πολιτικό στοίχημα αφορά στην επισφράγιση όσων επιτεύχθηκαν το τελευταίο διάστημα. Και δεν είναι λίγα. Στο πολιτικό σύστημα επιτεύχθηκε μια πρωτόγνωρη συναίνεση των κομμάτων, ανάλογη της οποίας δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Δεν έχουμε κυβερνητική συμφωνία μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Δεν έχουμε ομογενοποίηση των πολιτικών σχηματισμών της χώρας. Έχουμε όμως την απόλυτη, μεταξύ τους συμφωνία ότι καθένα με τον τρόπο του, από το δικό του χαράκωμα, θα συμβάλλει ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η χώρα από τον περσινό Μάιο (τρόικα- μνημόνιο, αναζήτηση λύσης σε συνεργασία με τους δανειστές).

Με δεδομένη τη στάση του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ υπέρ του μνημονίου, το όλο ζήτημα της συναίνεσης αφορούσε τα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου που στον ένα ή στον άλλο βαθμό κινούνταν σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Έτσι η Ν.Δ.- που ποτέ δεν είχε μια συνολική αντιμνημονιακή πολιτική- περιόρισε την κριτική της προς το μνημόνιο στο ζήτημα των συντελεστών της φορολογίας, χωρίς φυσικά αυτό το αίτημα να αποτελεί και σημείο ρήξης με την κυβέρνηση. Η αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούσε, για παράδειγμα, να απαιτεί άμεσα εκλογές ώστε να έρθει εκείνη στην κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί, έστω και περιορισμένα, «καλύτερες» λύσεις με την τρόικα. Δεν το κάνει. Ούτε αρνείται το δικαίωμα στο ΠΑΣΟΚ να κυβερνά και να χειρίζεται τα ζητήματα της χώρας παρά το γεγονός ότι από την εκλογική αναμέτρηση του 2009 ως τα σήμερα έχουν συμβεί τόσα, που εκείνη η λαϊκή ετυμηγορία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τη σημερινή πραγματικότητα. Η στάση, όμως, της Ν.Δ. είναι απολύτως κατανοητή αφού μαζί με το ΠΑΣΟΚ αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η συναίνεση και η προκλητική προσχώρηση της Αριστεράς- Το φαινόμενο ΚΚΕ

Το παράξενο βρίσκεται στη στάση της Αριστεράς και κυρίως στη στάση του ΚΚΕ. Από τις συναινετικές διεργασίες φαίνεται πως προέκυψε η απόλυτη συμφωνία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων να μην διαταράξουν το σημερινό στάτους κβο μέσα στο οποίο κινείται το ζήτημα της ελληνικής, άτυπης, χρεοκοπίας. Να θέσουν δηλαδή στο απυρόβλητο τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη, να μην ευνοήσουν προτάσεις, αιτήματα και λύσεις έξω από το ευρώ. Υπό αυτή την έννοια η Αριστερά προσχώρησε πλήρως στην τρόικα. Ο Συνασπισμός το έχει κάνει από καιρό. Ουδέποτε αρνήθηκε την ευρωπαϊκή και ευρωζωνική προοπτική της Ελλάδας αν και ένα τμήμα του, το Αριστερό Ρεύμα του κ. Λαφαζάνη, το κάνει λειτουργώντας επί του παρόντος αποκλειστικά ως το αμορτισέρ που ενσωματώνει τους κοινωνικούς κραδασμούς, ως το ανάχωμα για να απορροφάται από τον Συνασπισμό ο ευρωσκεπτικισμός ή ο αντιευρωπαϊσμός του χώρου. Δικαίως επομένως όλα τα φώτα της συναίνεσης έπεσαν πάνω στο ΚΚΕ. Στο μόνο κόμμα που ήταν σταθερά ενάντια στην ΕΟΚ, στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη και που επισήμως δεν άλλαξε ποτέ θέση. Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;

Η Γ.Γ. του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας τη Δευτέρα 30/5 στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη στον ΑΝΤΕΝΝΑ (βλέπε Ριζοσπάστης 31/5) άφησε τους πάντες- εντός κι εκτός ΚΚΕ- άναυδους. «Σας άκουσα να λέτε- τη ρωτάει ο έμπειρος δημοσιογράφος- ότι περίπτωση να επιστρέψουμε στη δραχμή δεν υπάρχει. Ή κάνω λάθος; Μου έκανε εντύπωση η άποψή σας. Μπορείτε να μας το εξηγήσετε;

Αλ. Παπαρήγα: Καταρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ, η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική». Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς ελληνικά παρερμηνεία στη δήλωση της κ. Παπαρήγα δεν υπάρχει. Δεν διαφωνεί με το συμπέρασμα του κ. Παπαδάκη ότι για την ίδια και του ΚΚΕ «περίπτωση να επιστρέψουμε στη δραχμή δεν υπάρχει». Εγκρίνει και επαυξάνει: Αν και το ΚΚΕ, γενικά είναι υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. «η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική». Παρ’ όλα αυτά ο Ριζοσπάστης της 1^ης Ιουνίου, στην τελευταία του σελίδα, θέλησε να μας πείσει ότι η καταστροφή, για την οποία μίλησε η κ. Παπαρήγα, αφορούσε το κεφάλαιο και όχι την χώρα και τον λαό της. Η δουλειά είχε γίνει και τώρα- με κομματική έγκριση- έπρεπε να διαστρεβλωθεί πλήρως το περιεχόμενο των δηλώσεων της Γ.Γ., για εσωτερική κατανάλωση, ώστε να συγκρατηθούν εσωκομματικές αντιδράσεις που ενδεχομένως υπήρξαν. Άλλη ερμηνεία δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά εμείς θέλουμε να πιστέψουμε ότι το ορθόν των δηλώσεων της κ. Παπαρήγα είναι η ερμηνεία του Ριζοσπάστη. Η καταστροφή για την οποία μίλησε η κ. Παπαρήγα αφορούσε το κεφάλαιο και όχι ένα συμβιβασμό του ΚΚΕ στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Με βάση αυτή την ερμηνεία θα περιμέναμε από το ΚΚΕ και το δημοσιογραφικό του όργανο να σηκώσουν μέτωπο κατά την Ε.Ε., της Ευρωζώνης και του ευρώ. Δεν το κάνουν, και το μόνο που ψελλίζουν είναι ότι η έξοδος από το ευρώ πρέπει να συνοδεύεται με Λαϊκή Εξουσία, δηλαδή με ανατροπή του καπιταλισμού, με δικτατορία του προλεταριάτου και με μια νέα εργατική κυβέρνηση την οποία θα στελεχώνουν οι ηγέτες του ΚΚΕ με επικεφαλής της κ. Παπαρήγα. Το βλέπει κανείς ορατό αυτό το σενάριο στις παρούσες συνθήκες; Η ηγεσία του ΚΚΕ το θεωρεί ζήτημα άμεσο; Αν «ναι», αν πιστεύει πως ήρθε η ώρα της να μας το πει καθαρά. Αν «όχι», τότε το μόνο που μένει είναι η υπάρχουσα κατάσταση: Ναι στο ευρώ και την ευρωζώνη, ναι στην Ε.Ε., ναι στην διαχείριση των πραγμάτων από τα ευρωατλαντικά κόμματα του δικομματισμού, ναι στην τρόικα και τα μνημόνια- παλιά και νέα.

Η επίκληση της Λαϊκής εξουσίας είναι το φύλο συκής του ΚΚΕ για να κρύψει τον συμβιβασμό του με την κρατούσα κατάσταση, είναι το όπιο για τον λαό του και τίποτα περισσότερο. Αν το ΚΚΕ ήθελε να πράξει κάτι περισσότερο από αυτόν τον συμβιβασμό, ακόμη κι αν δεν ήθελε να αντιταχθεί άμεσα στο ευρώ, θα φρόντιζε να δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα ή να εκμεταλλευτεί αυτές που υπάρχουν. Πράττει το ακριβώς αντίθετο.

Την περασμένη εβδομάδα, 16 βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό ζητούσαν σύγκλιση των κομματικών οργάνων ώστε να δοθούν εξηγήσεις για την αποτυχία της πολιτικής του μνημονίου και για όσα θα ακολουθήσουν με τη πολιτική των νέων μνημονίων. Το ενδεχόμενο κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές- ή κάποιοι άλλοι πέραν των 16- να καταψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο, τη νέα δανειακή σύμβαση (Μνημόνιο ΙΙ) ή το σύμφωνο του ευρώ δεν το αποκλείει κανείς σοβαρός άνθρωπος και φυσικά δεν το αποκλείουν ούτε τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου που λειτουργούν ως οι Ηρακλειδείς του Στέμματος, δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο το ΚΚΕ βγήκε ανοικτά να απαξιώσει και να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη. Στις 3 Ιουνίου (Ριζοσπάστης 4 Ιουνίου) το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σχολίασε ως εξής την κίνηση των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ: «Όποιος μετάνιωσε για τη στήριξη που παρείχε στα βάρβαρα μέτρα που τσακίζουν το λαό και στηρίζουν την πλουτοκρατία και δεν θέλει πια να είναι συνένοχος παραιτείται και περνάει με το λαϊκό κίνημα. Όλα τα άλλα είναι κόλπα του Χατζηαβάτη, για να ελπίζουν οι χιλιοπροδομένοι ψηφοφόροι τους στο δήθεν καλό ΠΑΣΟΚ». Τέτοια δήλωση ούτε ο Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να κάνει. Τι λέει το ΚΚΕ; Διαφωνείτε κύριοι με το μνημόνιο και όσα έρχονται; Αν διαφωνείται παραιτηθείτε. Διαφορετικά, αν μείνετε στις βουλευτικές σας θέσεις και καταψηφίσετε το Μεσοπρόθεσμο, το Μνημόνιο ΙΙ και όσα έρχονται, αν μείνετε και με την ψήφο σας ρίξετε την κυβέρνηση είστε ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΔΕΣ. Παραιτηθείτε για να πάρουν τη θέση σας κάποιοι άλλοι που θα ψηφίσουν όσα έρχονται προς ψήφιση. Διαφορετικά είστε ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΔΕΣ!!! Για ποιον άλλο λόγο, αν δεν έχει συμβιβαστεί το ίδιο κι αν δεν έχει συμφωνήσει να περάσουν τα μέτρα οπωσδήποτε, το ΚΚΕ ανέλαβε εργολαβικά να περιφρουρήσει την συνοχή και την ομόθυμη στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ υπέρ των μέτρων, ποινικοποιώντας πολιτικά, απαξιώνοντας και χλευάζοντας τις ενδεχόμενες διαφοροποιήσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο εντός Βουλής;

και μετά εκλογές

Το παιχνίδι είναι στημένο απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικού συστήματος. Κι αυτό δείχνει ότι οι πάνω ακόμη μπορούν όσο κι αν οι κάτω όλο και περισσότερο δεν θέλουν αφού η ανέχεια και η εξαθλίωσή τους ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια αγκαλιάζοντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, όσο κι αν το κίνημα των πλατειών φανερώνει την απαρχή περάσματος των μαζών σε αυτοτελή ιστορική δράση. Το σύστημα τρέχει να προλάβει και με την επιτευχθείσα συναίνεση έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Το σχέδιο είναι απλό και στη σύλληψη του και στην εκτέλεσή του. Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η έγκριση από την Ε.Ε. της νέας δανειακής σύμβασης-ύψους ενδεχομένως και πάνω από 100 δισ. ευρώ- και η έγκριση της από τη Βουλή ως Μνημόνιο ΙΙ που θα καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας ως το 2014, τα νέα σκληρά μέτρα που θα συνοδεύουν τα παραπάνω και η πιθανή υιοθέτηση από την Ε.Ε. και έγκριση από το ελληνικό κοινοβούλιο του Συμφώνου για το ευρώ, συνιστούν την βασική σταθερά (με τους όρους του κεφαλαίου) με την οποία η χώρα θα οδηγηθεί το Φθινόπωρο σε εκλογές. Αν δεν υπάρξουν απρόοπτα αυτό είναι το ιδανικό σενάριο για εκλογές. Οι εκλογές είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητες για τους εξής λόγους: α) Το υπάρχον πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις εξελίξεις που έχουν μεσολαβήσει- ιδιαίτερα με τις τωρινές. Αυτό το πολιτικό σύστημα, εχει προκύψει από τις εκλογές του Φθινοπώρου του 2009 με ένα πολιτικό πλαίσιο που αναφερόταν σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Από τότε μεσολάβησε το πρώτο μνημόνιο και η εφαρμογή του και τώρα έρχεται το μεσοπρόθεσμο, νέο δάνειο, νέο μνημόνιο και φυσικά νέα ευρωζώνη. β) Η λεγόμενη λαϊκή εντολή πρέπει να αναβαθμιστεί στην κολυμβήθρα της νέας κατάστασης. Αν αυτό δεν γίνει το χάσμα ανάμεσα στη λαϊκή ψήφο του 2009 και στην πρακτική διακυβέρνηση του σήμερα θα βαθαίνει διευκολύνοντας αφάνταστα την αποδέσμευση λαϊκών δυνάμεων από τους υπάρχοντες κοινοβουλευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα τους κυρίαρχους. γ) Η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει να εκτονωθεί με ακίνδυνο, άρα με κοινοβουλευτικό τρόπο. δ) Το εκλογικό αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση πρέπει να δώσει κυβέρνηση και όπως όλα δείχνουν επειδή δεν θα δώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ενός κόμματος θα θέσει τη συναίνεση των δύο κομμάτων σε νέα αναγκαστική βάση διευκολύνοντας την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος συνολικά. ε) έκτακτες καταστάσεις με κοινοβουλευτικό μανδύα θα είναι πιο εύκολο να προκύψουν σε περίπτωση μονοκομματικής κοινοβουλευτικής αδυναμίας. ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Η ΠΑΤΡΙΣ…

Το πολιτικό δίλλημα των εκλογών είναι εξίσου απλό: Από την μια θα υπάρχουν το Μεσοπρόθεσμο, το νέο Μνημόνιο και ενδεχομένως το σύμφωνο του ευρώ, δηλαδή μια σκληρή, χειροπιαστή όμως λύση που θα εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία της χώρας ως το 2014 αλλά και μετά γιατί θα υπάρχει από το 2013 ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης και από την άλλη θα υπάρχουν οι περιπέτειες: Με την Ευρώπη και σταθερότητα ή με το άγνωστό και το χάος. Αυτό θα προβάλλουν, πάνω σ’ αυτό θα στηριχθούν για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή ψήφο. Κι όσοι θέλουν να διαμαρτυρηθούν μπορούν να απέχουν, να ψηφίσουν λευκό ή να ψηφίζουν- σε ελεγχόμενες δόσεις- κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς. Η πραγματική λαϊκή αγανάκτηση, όπως καταγράφεται από την σύγκρουση των λαϊκών ανθρώπων με την κατάσταση που ζουν θα στραφεί προς εκτόνωση στο περιθώριο. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατό αν εδώ και πολλά χρόνια η Αριστερά είχε ακολουθήσει αυτοτελή αντισυστημική πολιτική, αν δεν είχε συμβάλλει στο σμπαράλιασμα του συνδικαλιστικού κινήματος, αν είχε πάει στη λαϊκή βάση και δεν αρεσκόταν σε συνδικαλιστικές κινήσεις κορυφών προβάλλοντας μια δική της συνδικαλιστική γραφειοκρατία, στενά ελεγχόμενη, ως το αντίδοτο στον κυβερνητικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, αν είχε εμπιστευτεί την λαϊκή αυτενέργεια και αν είχε φροντίσει να δει την κρίση ως τη δική της ευκαιρία αξιοποιώντας και διευρύνοντας τις ρωγμές του συστήματος, αν δεν είχε εσχάτως συναινέσει. Αν με δυο κουβέντες είχε φροντίσει συγχωνευόμενη με τον λαό να προπορεύεται και να ηγείται.

Τι φοβάται το καθεστώς

Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα η καθεστηκυία τάξη το μόνο που φοβάται είναι τον λαϊκό ξεσηκωμό, την αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση- αυθόρμητη γιατί εκδηλώνεται από την προσωπική ανάγκη που γεννά η σύγκρουση με το πρόβλημα και γιατί δεν υπήρξε και δεν υπάρχει καμία πολιτική δύναμη να την εκφράσει και να την καθοδηγήσει-, το λαϊκό ξέσπασμα. Το κίνημα της Πλατείας ειρηνικό και διαμαρτυρόμενο, αγανακτισμένο και περιορισμένο στις κατσαρόλες και στα συνθήματα δεν το φοβούνται. Από μια σκοπιά το επιθυμούσαν κιόλας γιατί δεν τους ήταν αρκετή η καταγραφή της δυσαρέσκειας στις δημοσκοπήσεις. Από την δυσαρέσκεια στη δημοσκόπηση ως τη δυσαρέσκεια στις πλατείες υπάρχει μεγάλη απόσταση. Είχαν λοιπόν την ευκαιρία να δουν ότι η δυσαρέσκεια εκφραζόμενη σε μια πολυθρόνα, με τον φραπέ δίπλα, μπορεί να βγει στους δρόμους, να γεμίσει τις πλατείες, να φτιάξει συγκεντρώσεις που μόνο επαναστάσεις τις κατόρθωσαν. «Η επανάσταση στην πλατεία καλά πάει. Το ζήτημα είναι να βγει έξω από την πλατεία», ειρωνευόταν ο Ένγκελς τους αναρχικούς της εποχής του. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε. Στο ενδεχόμενο- που είναι και το πιο πιθανό- αυτή η συγκέντρωση, αυτή η λαϊκή έκρηξη, να βγει έξω από την πλατεία, να αγκαλιάσει- σε κάθε ώρα και στιγμή και όχι μόνο τα απογεύματα και τις Κυριακές- το σύνολο το όλο της ζωής του λαού, όπου υπάρχουν, ζουν και εργάζονται λαϊκές μάζες. Αυτό το ενδεχόμενο το έχει κατά νου, το φοβάται, το υπολογίζει πολύ και το παραδέχεται ανοικτά η καθεστηκυία τάξη.

Ο Αντώνης Καρακούσης, παλιός μαρξιστής, την Παρασκευή 3/6 δημοσίευσε ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ ONLINE που είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Από το νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα, στις εκλογές ή στην επανάσταση;».Διαβάζουμε: «Όπως και αν έχει η απρόσκοπτη κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μας μέχρι τα μέσα του 2014 και η διασφάλιση της πιστωτικής σταθερότητας δεν θα προσφερθεί χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς ανάληψη πολύ συγκεκριμένων υποχρεώσεων. Απ’ αυτή τη σχέση λοιπόν θα τεθεί και το πολιτικό δίλημμα. Πρώτα στο υπουργικό συμβούλιο, έπειτα στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και κατ’ επέκταση στο Κοινοβούλιο και στα κόμματα. Και σε δεύτερο πλάνο στον κυρίαρχο ελληνικό λαό. Είτε με τη μορφή δημοψηφίσματος, είτε με την προσφυγή σε εθνικές εκλογές. Είναι η φύση του προγράμματος τέτοια, που συνιστά επιλογή ζωής για τη χώρα και τους πολίτες. Άρα δεν μπορεί παρά να τύχει λαϊκής έγκρισης. Η επιλογή του δημοψηφίσματος έχει πολλά προβλήματα, δεν είναι ίσως η καταλληλότερη μέθοδος, καθώς τα ερωτήματα μπερδεύονται, η κρίση και οι επιλογές μπερδεύονται, πέραν του γεγονότος ότι το ερώτημα δεν μπορεί να είναι »μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», αλλά »ευρώ ή δραχμή», δηλαδή στο αποτέλεσμα της επιλογής, πράγμα που μπορεί να επηρεάσει συμπεριφορές κατά την προεκλογική περίοδο και να οδηγήσει ντεφάκτο στη δραχμή. Το πιθανότερο είναι πως το νέο μνημόνιο θα οδηγήσει σε εκλογές, εκτός κι αν τις προλάβει… η επανάσταση των αγανακτισμένων. Οπότε τότε θα μιλάμε αλλιώς, αν θα μιλάμε…».

Ο ίδιος άνθρωπος, την επόμενη ημέρα (Σάββατο 4/6) έδωσε συνέχεια στις παραπάνω σκέψεις. Σε ένα άρθρο που είχε τον τίτλο «Ο δρόμος και το σύστημα» έγραφε: «Δύο βασικά σενάριατρέχουν τούτο τον καιρό στη χώρα μας. Το πρώτο και αυτό που διακινείται μεταξύ των πολλών πια αγανακτισμένων, λέει ότι με το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο δεν υπάρχει ελπίδα, ότι ο λαός είναι ήδη πτωχευμένος και ότι ο κόσμος με τη συγκεκριμένη συνταγή δεν έχει πολλά να περιμένει. Το δεύτερο σενάριο, είναι αυτό του συστήματος, που μπορεί σήμερα να κλονίζεται, να καταδιώκεται και να αμφισβητείται, αλλά διατηρεί αντοχές, άμυνες και δυνατότητες. Αυτή τη στιγμή βάλλεται πανταχόθεν, αλλά κατέχει την εξουσία, διατηρεί δεσμούς και σχέσεις με τον έξω κόσμο, θα τύχει υποστήριξης, θα βρει ανοχές και ταυτόχρονα έχει την υπομονή να διεκδικήσει χρόνο, ώστε αρχικά να επιτύχει σταθεροποίηση και στη συνέχεια να καλλιεργήσει προσδοκίες, που από μόνες του αρκούν να φέρουν εκ νέου τη σταθερότητα και μετέπειτα την επικράτηση… Η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη γι’ αυτό το δεύτερο σενάριο. Αν κερδηθεί πολιτικά η επόμενη εβδομάδα από το σύστημα, τότε θα κερδηθεί ο διεκδικούμενος χρόνος και τα πράγματα δεν είναι απίθανο να ξαναπάρουν το δρόμο τους. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιο σενάριο θα επικρατήσει. Ο δρόμος έχει το συναίσθημα, αλλά το σύστημα διαθέτει τη μέθοδο και τα εργαλεία. Η μάχη εξελίσσεται ήδη, αλλά ο χρόνος, οφείλουν άπαντες να γνωρίζουν, κυλάει υπέρ του συστήματος».

Την προβληματική αυτή, με τον δικό του κυνικό τρόπο, συμπλήρωσε στο άρθρο του στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ οΣταύρος Ψυχάρης. Κάτω από τον τίτλο «Οι εκδοχές της εκτροπής» γράφει: «Τι συμβαίνει; Είναι οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής μας που μεταβάλλουν τη διαμαρτυρία κοινωνικών ομάδων (που νιώθουν ότι αδικούνται) σε πυριτιδαποθήκη. Αν η ευημερούσα μερίδα της κοινωνίας ανησυχεί για τα προβλήματα δημόσιας τάξης, από την πλευρά τους οι ανήκοντες σε κοινωνικά στρώματα που κινούνται στα όρια της φτώχειας πιστεύουν ότι πρέπει και μπορούν να εξεγερθούν. Και να ανατρέψουν ‘‘την κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς’’. Και μετά; Τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση; Ανάκτορα θερινά ή έστω και χειμερινά δεν υπάρχουν πλέον. Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή. Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;».

Όσα διαβάσατε παραπάνω είναι η μαρξιστική ανάλυση της κατάστασης από την άρχουσα τάξη και προς το συμφέρον της. Έχετε διαβάσει παρόμοιες μαρξιστικές αναλύσεις από αυτούς που δηλώνουν μαρξιστές και στο πλευρό του εργαζόμενου λαού και του προλεταριάτου; Η απάντηση στο ερώτημα καθορίζει τα όρια του σήμερα και προδιαγράφει την απάντηση στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο ερώτημα: «Τι να κάνουμε;».-http://www.inprecor.gr/