Από την υπερχρέωση στην υποθήκευση της Ελλάδας

Νέες δεσμεύσεις και λεηλασία της δημόσιας περιουσίας σχεδιάζονται από την τρόικα με την άμεση συνεργασία της κυβέρνησης. Έτσι, ένα χρόνο μετά την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου που οδήγησε στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και ξεχαρβάλωσε εντελώς την οικονομία, η «διεθνής των δανειστών» προχωρά στη δεύτερη φάση του σχεδίου της, που δεν είναι άλλη απότην απόκτηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας αντί πινακίου φακής.

Προσχεδιασμένη η υπερχρέωση της χωρας

Είχαμε ήδη αναλύσει πριν από ένα έτος ότι το Μνημόνιο οδηγούσε στη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και στην υπερχρέωση της χώρας. Κι αυτή ήταν μια συνειδητή επιλογή του ΔΝΤ, προκειμένου να μπορέσει να βάλει στο χέρι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Άλλωστε, όπως έχει αποκαλύψει σε βιβλία του και ο Stiglitz , το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει κάνει ακριβώς το ίδιο σε όλες τις άλλες χώρες στις οποίες έχει πάει δήθεν για να τις σώσει.

Την τακτική αυτή ασπάστηκαν και οι δήθεν εταίροι μας, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δύο θεσμικά όργανα τα οποία έχουν μετατραπεί σε υπηρετικό προσωπικό των δανειστών.

Κι ενώ κυβέρνηση και τρόικα επέβαλλαν επί ένα χρόνο ένα σύγχρονο κοινωνικό Αρμαγεδδώνα στη χώρα προκειμένου να μπορέσει δήθεν η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της και να επιστρέψει στις αγορές για δανεισμό το 2012, τώρα μας ενημερώνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και, ως εκ τούτου, απαιτείται νέος δανεισμός της χώρας από ΔΝΤ και Ευρωζώνη, ύψους τουλάχιστον 60-65 δις ευρώ, προκειμένου να πληρωθούν ομόλογα που λήγουν το 2012-2013.
Έτσι, για άλλη μια φορά η χώρα θα δανειστεί προκειμένου να πληρώσει παλιά «επονείδιστα χρέη».

«Σχέδιο Μάρσαλ» για την ελληνική οικονομία

Αν όμως το ποσό αυτό επενδυόταν στη χώρα μας, τότε αυτό θα ισοδυναμούσε με ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» που θα απογείωνε την ελληνική οικονομία και θα παρείχε τη δυνατότητα, μέσα από την ανάπτυξη, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της υπερχρέωσης της χώρας και της αναχρηματοδότησης των δανειακών της αναγκών.
Όμως αυτό θα σήμαινε ότι η Ελλάδα θα αποκτούσε σιγά σιγά τα εργαλεία για να ξεφύγει από την τοκογλυφική θηλιά των δήθεν εταίρων και φίλων της και θα είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει διαφορετική θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, ο οποίος θα μπορούσε να εγγυηθεί ένα διαφορετικό μέλλον για τη χώρα και το λαό μας.

Στην περίπτωση αυτή, όμως, η «διεθνής των τοκογλύφων» θα έχανε ένα σημαντικό, προσοδοφόρο, βολικό και υπάκουο πελάτη, τον οποίο απομυζά από το 1821.
Για το λόγο αυτό, οι δανειστές ακολουθούν την πεπατημένη. Δηλαδή τη χορήγηση νέου δανείου για την ασφαλή εξόφληση των δανείων και των ομολόγων που λήγουν την επόμενη διετία.
Αλλωστε, και το δάνειο των 110 δισ. ευρώ σχεδιάστηκε προκειμένου να πληρωθούν παλαιότερα δάνεια. Έτσι, ενώ μέχρι στιγμής η χώρα έχει λάβει δάνεια 53 δις ευρώ περίπου η οικονομία, αντί να απογειωθεί, έχει βρεθεί σε μεγάλη ύφεση. Κι αυτό γιατί όλο το ποσό των εν λόγω δανείων έχει πάει για την αποπληρωμή παλαιότερων «επονείδιστων χρεών και δανείων».

Σκληρές εγγυήσεις υπέρ των δανειστών

Η τρόικα, προκειμένου να διασφαλιστεί για το δάνειο των 110 δις, ζήτησε και πέτυχε συγκεκριμένες εγγυήσεις.
Η πρώτη ήταν η υπογραφή και η εφαρμογή του Μνημονίου, με το οποίο καθορίζεται πλέον από τους δανειστές η πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Πρόκειται για ένα εργαλείο άσκησης της νεοαποικιακής πολιτικής στην Ελλάδα εκ μέρους του ΔΝΤ και των δανειστών κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Ταυτόχρονα, οι δανειστές χώρες της Ευρωζώνης και η γερμανική κρατική τράπεζα KfW με τη σχετική δανειακή σύμβαση επέβαλαν συγκεκριμένες εγγυήσεις προς διασφάλιση τους σε περίπτωση που η Ελλάδα αρνηθεί ή δεν μπορέσει να τους εξοφλήσει το τοκογλυφικό δάνειο των 80 δις ευρώ που συμφωνήθηκε.

Έτσι, επέβαλαν την παραίτηση της Ελλάδας από την «ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας», γεγονός που σημαίνει ότι:

1.    Η Ελλάδα δεν διαθέτει πλέον ετεροδικία σε σχέση με τη δικαστική επίλυση διαφορών που ενδεχόμενα θα προκύψουν από την εν λόγω δανειακή σύμβαση. Οι διαφορές δεν θα επιλύονται από τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά από το Δικαστήριο της ΕΕ σε σχέση με τις απαιτήσεις των χωρών της Ευρωζώνης και από τα αγγλικά ή τα γερμανικά δικαστήρια σε σχέση με τις απαιτήσεις της γερμανικής κρατικής τράπεζας KfW.

2.    Σε περίπτωση έκδοσης δικαστικών αποφάσεων με τις οποίες θα υποχρεώνεται τυχόν η Ελλάδα στην καταβολή οιουδήποτε ποσού στους άνω δανειστές, οι εν λόγω δικαστικές αποφάσεις θα μπορούν να εκτελεστούν (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) σε βάρος της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του Δημοσίου, δηλαδή ακόμη και σε βάρος της κατά τα λοιπά ακατάσχετης δημόσιας περιουσίας.

Ταυτόχρονα, οι δανειστές επέβαλαν ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό, το οποίο εφαρμόζει το δίκαιο των δικαστικών αποφάσεων των αγγλικών δικαστηρίων που έχουν διαμορφώσει μια νομολογία επί εκατονταετίες, η οποία είναι ιδιαίτερα σκληρή έναντι του οφειλέτη και υπερασπίζεται κυρίως τα δικαιώματα του δανειστή.

Υποθήκευση δημόσιας περιουσίας

Όμως η «διεθνής των δανειστών» δεν φαίνεται να ικανοποιείται από τις εν λόγω εγγυήσεις. Έτσι, προκειμένου να χορηγήσει το νέο δάνειο των 60-65 δις ευρώ απαιτεί ισχυρότερες εγγυήσεις, στις οποίες περιλαμβάνεται η υποθήκευση δημόσιας ακίνητης περιουσίας και η ενεχυρίαση ή η εκχώρηση διαφόρων δημόσιων εσόδων στους δανειστές.

Τα δημόσια έσοδα μπορεί να προέρχονται από τα κέρδη των δημόσιων επιχειρήσεων, από μερίσματα του Ελληνικού Δημοσίου σε διάφορες επιχειρήσεις, από τα έσοδα μέρους των διοδίων των εθνικών οδών, από εισπράξεις διαφόρων τελών, από την εκχώρηση μελλοντικών εσόδων που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας και ιδίως από την εξόρυξη φυσικού αερίου, πετρελαίου κ.λπ.

Στα σχέδια των δανειστών είναι η έκδοση εκ μέρους της Ελλάδας ομολόγων με ρήτρα υποθήκης επί της δημόσιας ακίνητης περιουσίας αλλά και η δημιουργία Οργανισμού στον οποίο θα μεταβιβαστούν ως περιουσιακά στοιχεία οι υπό ιδιωτικοποίηση διάφορες κρατικές επιχειρήσεις αλλά και διάφορα κρατικά ακίνητα. Στη συνέχεια, ο εν λόγω Οργανισμός θα προχωρήσει στην πώληση των εν λόγω δημόσιων επιχειρήσεων είτε ως σύνολο είτε κομμάτι κομμάτι. Ταυτόχρονα, δεν αποκλείεται με την εν λόγω διαδικασία να πωληθεί από κοινού και συνδυασμός κρατικών επιχειρήσεων.

Η αποτίμηση της αξίας των εν λόγω ακινήτων και των κρατικών επιχειρήσεων θα γίνει φυσικά από τον ως άνω Οργανισμό ιδιωτικοποιήσεων, τον οποίο θα διαχειρίζονται οι τροϊκανοί σύμφωνα με τις ορέξεις των δανειστών. Μάλιστα, σχεδιάζεται ο εν λόγω Οργανισμός να μην έχει καν έδρα την Ελλάδα, αλλά να εδρεύει στις Βρυξέλλες ή στο Λουξεμβούργο και να διέπεται από αλλοδαπό δίκαιο. Στην πορεία, επίσης, μεθοδεύεται η επιβολή φόρου τουλάχιστον 15% επί των ιδιωτικών ακινήτων. Με τον τρόπο αυτό οι δανειστές θα μπορέσουν να βάλουν στο χέρι και την ιδιωτική ακίνητη περιουσία που βρίσκεται στην Ελλάδα. Ο φόρος θα επιβληθεί για αρκετά χρόνια και τα έσοδα του θα εκχωρηθούν επίσης στους δανειστές. Είναι προφανές ότι, σε περίπτωση αδυναμίας καταβολής του εν λόγω φόρου, οι δανειστές θα έχουν δικαίωμα εκπλειστηρίασης των εν λόγω ιδιωτικών ακινήτων.

Παραχώρηση νησιών και αρχαιολογικών μνημείων

Επίσης, οι δανειστές θέλουν να βάλουν στο χέρι και τους αρχαιολογικούς χώρους προκειμένου να αποκτήσουν δικαίωμα  τουριστικής,  δήθεν,  αξιοποίησης τους και είσπραξης των κάθε λογής εσόδων από εισιτήρια, διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.λπ. Ταυτόχρονα, σχεδιάζουν και ενδεχόμενη μεταφορά αρχαιολογικών μνημείων και αγαλμά¬των σε μουσεία του εξωτερικού, κυρίως του Βερολίνου και του Παρισιού.

Η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στην Corriere Della Sera ότι «είναι προσβλητικό να ζητείται ένα νησί ή ένα μνημείο ως εγγύηση» (Τα Νέα, 16/5/2011, σελ. 15) αποδεικνύει ότι τρόικα και κυβέρνηση προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για μια λεηλασία διαρκείας της δημόσιας περιουσίας,συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της παραχώρησης ελληνικών νησιών και αρχαιολογικών μνημείων στους δανειστές.

Για το λόγο αυτό οι δυνάμεις που αντιτίθεται στο Μνημόνιο και στη μετατροπή της χώρας σε σύγχρονο προτεκτοράτο των δανειστών οφείλουν να ενεργοποιηθούν άμεσα και να κλείσουν το δρόμο της υποτέλειας και της νέας εξάρτησης.