Δεν πληρώνονται, δεν πληρώνουν

Μάλλον... άργησε η κυβέρ­νηση να ανησυχήσει για το κίνημα «Δεν πληρώνω», το οποίο, όσον αφορά τα διόδια, είχε ξεκινήσει επί των ημερών της κυβέρ­νησης Ν.Δ., το 2008. Διογκώνεται, όμως, κι επεκτείνεται πέραν των διο­δίων επί ημερών του Γ. Παπανδρέου, με την παράδοση του κοινωνικούκρά­τους και της χώρας ολόκληρης στα... δόντια της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση θέλησε να δώσει ένα μήνυμα στα μέτωπα που έχουν ανοί­ξει και δεν φαίνεται να κλείνουν, αλ­λά... άργησε – και την πάτησε, καθώς ο αρχικός χαρακτηρισμός της μη πλη­ρωμής σε πλημμέλημα μετατράπηκε αναγκαστικά σε πταίσμα. Παρέμεινε όμως η απόπειρα ποινικοποίησης.

Η επιτηρούμενη πολιτική της βρί­σκεται ήδη σε στάδιο διάλυσης των κοινωνικών δομών ανατρέποντας τις ζωές εκατομμυρίων πολιτών. Έχει ήδη αποκαλυφθεί στα μάτια των περισσό­τερων το μέγεθος της κυβερνητικής απάτης, η οποία από το «υπάρχουν λε­φτά» πέρασε τάχιστα στο τσεκούρωμα μισθών, συντάξεων, θέσεων εργα­σίας, κάθε είδους δημόσιας δαπάνης και βέβαια κάθε είδους προοπτικής.

Έχει επίσης αποκαλυφθεί το μέγε­θος της αδικίας, καθώς οι εργαζόμε­νοι επωμίζονται μονομερώς τα αβά­στακτα βάρη του τοκογλυφικού δανει­σμού, ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να απορροφούν πόρους από το κράτος και τα κέρδη των ιδιωτών μένουν σχε­δόν άθικτα, οι δε δουλειές του επε­κτείνονται σε κάθε δημόσιο αγαθό και πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας (δημόσια έργα, ενέργεια, νερό, σκου­πίδια κ.ά.).

Στο πλαίσιο της εκπορευόμενης και καθοδηγούμενης εκ των άνω ανομίας, οι απειλές της κυβέρνησης, η συκοφάντηση των πολιτών με στρεψόδικα επιχειρήματα («ανομία», «τζαμπατζήδες», «αντικοινωνικοί») και εσχάτως η ποινικοποίηση της άρνησης πληρω­μής διοδίων και εισιτηρίων στις αστι­κές συγκοινωνίες ενισχύουν την κοι­νωνική ανυπακοή, αν δεν λιπαίνουν το έδαφος της κοινωνικής έκρηξης. Ο κόσμοςπεισμώνει, παρά κωλώνει... Και ήδη στέλνει τα χαιρετίσματα στην κυβέρνηση, η οποία πλέον στα μάτια του είναι ο επίσημος «εισπράκτορας» των εργολάβων!

Όλο και περισσότεροι πολίτες αρ­νούνται να πληρώσουν τις προκλητι­κές αυξήσεις που αφαιρούν περαιτέ­ρω από το εισόδημα που τους απέμει­νε μετά τις περικοπές, την ακρίβεια σε βασικά αγαθά, τα βάρη που ενδε­χομένως επωμίζονται λόγω της εξαπλούμενης σε κάθε οικογένεια ανερ­γίας, τη «δωρεάν» Παιδεία και Υγεία, την αύξηση της τιμής των καυσίμων κ.λπ.. Την ίδια ώρα, κάπου 600.000 νοικοκυριά δυσκολεύονται να πληρώ­σουν τους λογαριασμούς (των ανατι­μημένων τιμολογίων) της ΔΕΗ.

Από τα παραπάνω προέκυψε αβί­αστα και η απάντηση των κινημάτων αυτών: «Δεν πληρώνω, επειδήδεν πληρώνομαι»! Απάντηση που παίρνει πιο δυναμική έκφραση όσο η κυβέρ­νηση και τα συμφέροντα αποδεικνύ­ουν έμπρακτα το μέγεθος της ανησυ­χίας τους.

Ψάχνουν... υποκινητές

Στο μεταξύ, τα επιχειρήματα με τα οποία η κυβέρνηση επιτίθεται σε όσους αντιστέκονται και αντιδρούν αποδεικνύονται φτωχά και διάτρητα: Μπορεί οι κυβερνητικοί να βγάζουν λογύδρια κατά της «ανομίας», όμως εδώ και μήνες οι επιτροπές κατά των διοδίων καλούν μόνες τους τις κοινο­πραξίες σε δικαστικό αγώνα προκει­μένου να αποκαλυφθεί ο ληστρικός και «χαριστικός» χαρακτήρας των συμβάσεων.

Ταυτόχρονα, καλούν τον Ρέππα «να στείλει τον λογαριασμό και τα πρόστι­μα στους καναλάρχες που εκπέμπουν τζάμπα  στις  δημόσιες  συχνότητες, στους τραπεζίτες που πήραν τζάμπα 80 δισ. ρευστό και εγγυήσεις από το Δημόσιο, στους εργολάβους που μα­ζεύουν τζάμπα κεφαλικό φόρο από τους οδηγούς, στους εργοδότες που απασχολούν τζάμπα τους εργαζόμε­νους ή που δεν αποδίδουν τις εισφο­ρές στο ΙΚΑ».

Στα δε περί «ηθικής απαξίας» της λαθρεπιβίβασης απαντούν πως μόνο ως αποτυχημένο ανέκδοτο ακούγονται όταν η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τη Βουλή σε «πρωτοκολλητή της τρόικας» και σε «εκδοτήριο απαλλαγής ευθυ­νών και διαρκούς ασυλίας των πολιτι­κών και των επιχειρηματιών».

Αναφορικά με την υποκίνηση που αποδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, με την οποία επιχειρείται να διαστρεβλω­θούν οι αιτίες και οι στόχοι τού «Δεν πληρώνω» και να τους αποδοθεί κομ­ματική εκμετάλλευση, όσοι συμμετέ­χουν γνωρίζουν καλύτερα από τον κα­θένα ότι οι επίσημες ηγεσίες των κομ­μάτωνακολούθησαν και στήριξαν το ρεύμα που προέκυψε από τα κάτω.

Όσο για τα συμφέροντα των εργο­λάβων, που από το βήμα της Βουλής την προπερασμένη Παρασκευή ο πρω­θυπουργός απέδωσε εξ ολοκλήρου στον Σουφλιά λέγοντας ότι η δική του κυβέρνηση τα πολέμα (!), ο Τσίπρας τον... ρούμπωσε κανονικά: «Το νομο­σχέδιο του κ. Σουφλιά το ψηφίσατε και εσείς. Δεν το γνωρίζετε αυτό; Ή μήπως η σύμβαση της Αττικής Οδού δεν είναι δικό σας κατασκεύασμα, δικών σας κυβερνήσεων»; Ο Τσίπρας μάλιστα του θύμισε ότι τα διαπλεκόμενα που τώρα υπερασπίζεται μην τυ­χόν και του (ξανα)επιτεθούν, στο πρό­σφατο παρελθόν πολέμησαν και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Αποκάλεσε δε «τζαμπατζήδες» εκείνους που «όλα τα χρόνια της ανά­πτυξης έφαγαν το καταπέτασμα και έφτιαχναν δρόμους και μεγάλα έρ­γα δεκατέσσερις φορές ακριβότερα από ό,τι τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά» και τώρα «προσανατολίζονται και σε άλλες χρυσοτόκους όρνιθες», όπως ο τζόγος και τα σκουπίδια – «έχετε κά­νει την Κερατέα στρατόπεδο συγκέ­ντρωσης, μην και χαλάσει το μεγάλο έργο» υπογράμμισε – αλλά και ο δη­μόσιος πλούτος.

Και σημείωσε κλείνοντας: «Στην Ελ­λάδα του 21ου αιώνα, εσείς θα στέλ­νετε φυλακή πολίτες για 2,5ευρώ στα διόδια. Μας γυρίζετε πίσω στην εποχή των “Αθλίων”».

Αλήθεια θα τολμήσουν να ανάψουν μόνοι τους αυτό το φιτίλι;

Κοινωνική συμμαχία

Το χειρότερο για την κυ­βέρνηση είναι η διαφαι­νόμενη   οριζόντια δια­σύνδεση των διαφόρων εστιών αντίδρασης ή κινη­μάτων, με την αλληλοϋποστήριξη να κερδίζει έδα­φος κόντρα στον καλλιερ­γούμενο «κοινωνικό αυτο­ματισμό». Οι αγρότες και οι φορτηγατζήδες πλέον συμπαραστέκονται στον αγώνα κατά των διοδίων, γιατροί και εκπαιδευτικοί διαδηλώνουν μαζί, ενώ οι κάτοικοι της Κερατέας τυγ­χάνουν   της   υποστήριξης όλο και    μεγαλύτερου τμήματος της κοι­νωνίας. Ο φόβος της κυβέρνησης ότι αυτά τα κινήματα σιγά - σιγά θ’ αρχίσουν να συνδέουν τα αιτήματά τους με το μνημόνιο και ο αγώνας τους να αποκτήσει χα­ρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής δι­εκδίκησης, είναι απολύτως δικαιολο­γημένος.

Τα καθημερινά μαθήματα «νόμου και τάξης» από τα δελτία των 8.00 δεν έπιασαν τόπο, ούτε οι απειλές εργο­λάβων και κυβέρνησης για πρόστιμα μέχρι και ποινές φυλάκισης. Τον τελευταίο μήνα το κί­νημα «Δεν πληρώνω» βαφτίστηκε, όχι άδικα, υπ’ αριθμόν ένα απο­σταθεροποιητικός παράγοντας για το παραπαίον πολιτικό σύστημα, αλλά και κυρίως άμεση απει­λή για μια κυβέρνηση που προωθεί, στο πλαί­σιο του μνημονίου, με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των πάσης φύ­σεως μεγαλοεργολάβων.

Περισσότερο    απ’    όλα, όμως, ανησυχεί η διακομ­ματική του αποδοχή και κυ­ρίως η πιθανότητα να απο­τελέσει πρότυπο αυτο-οργάνωσης και  διεκδίκη­σης και σε άλ­λα πεδία. Δεν πρέπει να διαφύγει τη προσοχή μας ότι το κίνημα που αρνείται να ακυρώσει τα εισιτήρια όχι μόνο δεν στέκεται αντιπαραθετικά στις απεργίες των εργαζομέ­νων στις συγκοινωνίες, αλλά εκδηλώ­νει τη συμπαράστασή του υιοθετώντας πλήρως τα αιτήματά τους.

Αυτή η άτυπη, προς το παρόν, «κοι­νωνική συμμαχία» σε ΜΜΜ και διόδια ίσως το επόμενο διάστημα συναντηθεί και με άλλες υπερκομματικές πρωτο­βουλίες, όπως αυτή για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, της οποί­ας ηγείται η ανεξάρτητη βουλευτής Σο­φία Σακοράφα και στην οποία συμμε­τέχουν μεταξύ άλλων ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρος, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παν.Λαφαζάνης, ενώ τη συνυπογράφουν και διεθνείς προσωπικότητες, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, ο ΛοτάρΜπίσκι κ.ά.

Υπάρχουν επίσης τα κινήματα για την άρνηση του χρέους και η «Σπίθα» υπό τον Μίκη Θεοδωράκη, τα οποία επίσης έχουν υπερκομματικό χαρα­κτήρα, ενώ στα σκαριά βρίσκεται ένα νέο αντιμνημονιακό φόρουμπου θα επιχειρήσει να λειτουργήσει και ως κινηματική «ομπρέλα» εντάσσοντας στο εσωτερικό του κινήματα πολιτών, εργατικές ενώσεις και Ομοσπονδίες Εργαζομένων που αμφισβητούν το μνημόνιο. Από Το Ποντίκι