ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΦΛΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Κ. ΚΑΠΠΟΥ
Tου Γ. ΑΘΑΝ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Χαιρετίζοντας την πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την κοινή δράση με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ καταθέτω τον εξής προβληματισμό.
Διαπράττει τραγικό λάθος η αριστερά στην προσαρμογή των νέων δεδομένων του Μνημονίου και της Τρόικας. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα . Δεν κατανοούν την κατάσταση ούτε με ταξικά κριτήρια. Νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι τα πράγματα λίγο- πολύ είναι τα ίδια με την δεκαετία του 80 και του 90 .

Αν έβλεπαν τα πράγματα με το βλέμμα που τα βλέπει ο λεγόμενος κοινός νους τότε θα έβλεπαν τον δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ ΝΔ) να μετατρέπεται σε μονοκομματισμό με την αρωγή του ΛΑΟΣ και της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Όλες αυτές οι δυνάμεις υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας θα μετατραπούν σε οδοστρωτήρα των κοινωνικών κατακτήσεων, των ελευθερίων αλλά και της επιβίωσης του λαού. Η χώρα θα ζήσει ένα ιδιότυπο καθεστώς που κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίζει σε μέγεθος και σε χρόνο. Τίποτα πια δεν θα θυμίζει την κοινωνία που μεγαλώσαμε. Επειδή οι νέες συνθήκες που θα ζήσουμε είναι απροσδιόριστες καλό είναι να μην επεκταθούμε.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντισταθούμε ως λαός. Κάθε αγώνας απαιτεί οργάνωση και καθοδήγηση. Απαιτεί ενότητα και μαζικότητα για να κερδίσει. Αυτό το στοίχημα πρέπει να το διεκδικήσει η αριστερά με την πολιτική κοινή δράση. Παρά τις υπαρκτές και φυσικά σεβαστές διαφορές της πρέπει να κινηθεί στο πλαίσιο αυτό. Παρότι η αριστερά, διαπράττει εδώ και δύο περίπου χρόνια πολιτικό έγκλημα που μετά το μνημόνιο και την πρωτοκαθεδρία της τρόικας δεν έχει πρωτοπορήσει στην κοινή δράση όλων των δυνάμεων της κοινωνίας στην ανατροπή της νέας τάξης πραγμάτων , μάλλον έχει ακόμα τον πολιτικό χρόνο να αλλάξει ρότα . Και γιατί?

Πρώτον γιατί απ΄ ότι απέδειξε η πράξη ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο αγρότης, ο σπουδαστής κτλ δεν κέρδισε, απεναντίας έχασε από την πολυδιάσπαση και την πολυκερματικότητα της αριστεράς. Ο ενδοαριστερός εμφύλιος δεν βοήθησε κανέναν. Ούτε το λαό ούτε τα ποσοστά της. Να το διατυπώσω αλλιώς. O χωρισμός των δυνάμεων που εναντιώνονται στον καπιταλισμό δεν μας έφερε κανένα αποτέλεσμα. Χάθηκαν οκτάωρα, πουλήθηκαν Ολυμπιακές , ξεκληρίστηκαν αγροτικά νοικοκυριά, εξατμιστήκαν κατακτήσεις και δικαιώματα , μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις , ήρθε φτώχεια κτλ

Δεύτερον. (Ας επιτραπεί η χρήση ονομάτων για να γίνει πιο σαφής η σκέψη). Ο Χαρίλαος Φλωράκης και Κώστας Κάππος έζησαν και πέθαναν κομμουνιστές . Είχαν δύο διαφορετικές εκτιμήσεις ή θέσεις σε δύο διαφορετικά ζητήματα. Ο μεν πρώτος στήριξε την συμμετοχή του ΚΚΕ και του τότε ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στην Κυβέρνηση Τζανετάκη. Ο δεύτερος αντέδρασε και εναντιώθηκε στο εγχείρημα.
Ως προς τον σοσιαλισμό των Ανατολικών χωρών (κυρίως της ΕΣΣΔ). Ο Φλωράκης μέχρι τέλους υπερασπίστηκε το σύστημα. Ο Κάππος εναντιώθηκε προς αυτό. Αν, παρά τις διαφορετικές τους εκτιμήσεις ή απόψεις, δεχτούμε ότι και οι δύο ήταν κομμουνιστές , τότε αδήριτο βγαίνει το ερώτημα:

Γιατί να είναι χωριστά στην ταξική πάλη αφού έχουμε να κάνουμε με κομμουνιστές? Αν θεωρήσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δύο πρόσωπα αλλά κατ' επέκταση με δύο διαφορετικές ομάδες ή διαφορετικά κόμματα, πάλι γιατί να είναι χωριστά ?

Τρίτον. (Ας επιτραπεί πάλι να χρησιμοποιήσω ως παραδείγματα δύο κομμουνιστές που ο γράφων είχε την ακριβή τιμή να τους γνωρίζει και να τους θεωρεί πρότυπα) O Κώστας Τζιαντής δεν ήταν «λιγότερο» αγωνιστής και κομμουνιστής από τον Παναγίωτη Κοσσιώνη και το αντίθετο . Και για να περάσω και στους μαχόμενους αριστερούς δημοσιογράφους , ούτε ο Στάθης Σταυρόπουλος είναι «λιγότερος» από τον Νίκο Μπογιόπουλο , ούτε η Λίανα Καννέλη «λιγότερη» από τον Γιώργο Δελαστικ . Φυσικά περιττεύουν τα λόγια και οι έπαινοι για τον Μανώλη Γλέζο.

Αναφέρω πρόσωπα για να καταστήσω σαφές ότι οι αγωνιστές είναι «από δω από το ποτάμι». Είναι απέναντι από εκείνα που μας κάνουν κοντότερους ως ανθρώπους . Μας κάνουν μικρότερους ως κοινωνία. Αυτό και μόνο αρκεί να τους ενώσει. «Αν τρέμεις για κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός μου» έλεγε ο Τσε Γκεβάρα.

Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα .

Προσωπικά έχω άποψη όμως δεν χρειάζεται να κατατεθεί . Όλοι στην αριστερά έχουμε άποψη . Εκείνο όμως που προέχει είναι η αγωνία για το μέλλον του τόπου. Μια αγωνία που μόνο μέσω της αριστεράς μπορεί να βρει πολιτική διέξοδο.

Τώρα και χωρίς λαϊκισμούς τι πλαίσιο θα έχει , αν θα χαρακτηρίσει και πως τον καπιταλισμό , αν θα βάλει θέμα εξόδου πρώτα από το ΝΑΤΟ και μετά από την Ε.Ε. ή αν θα βάλει θέμα λαϊκής εξουσίας ή αν θα προτείνει γενική απεργία, ή... τα θεωρώ δευτερεύοντα θέματα. Ας υιοθετηθούν οι θέσεις του ΚΚΕ , ας υιοθετηθούν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ , ας υιοθετηθούν οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Αρκεί να συμπράξουν οι αριστερές δυνάμεις στο «ποιος είναι ο εχθρός, ποιος είναι ο στόχος».

Με αυτές τις σκέψεις καταθέτω την συμφωνία μου με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που απεύθυνε προς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ με την ευχή να βρει αποδέκτες στο σύνολο των αριστερών δυνάμεων και εκτός των άλλων η συνεργασία να είναι και εκλογική !

*Ο Γιώργος Αθ. Μαρκόπουλος είναι δημοσιογράφος στον Πύργο Ηλείας
 iskra