Η μεγαλύτερη προπαγάνδα που τέθηκε εξ’ αρχής, ώστε να προκαλεί εξαρτημένα αντανακλαστικά ήταν η εξής: Το Μνημόνιο σου φέρνει το γάλα για τα παιδιά σου, χάρη στο Μνημόνιο έχεις πετρέλαιο, είναι ευλογία το Μνημόνιο για τους μισθούς και τις συντάξεις, το Μνημόνιο διατηρεί τρόφιμα στα ράφια. Αλίμονο μην χρεοκοπήσουμε!
Ο δικομματισμός προκειμένου να επιβιώσει με οποιοδήποτε χρώμα και σχηματισμό, επιτίθεται εναντίον της Αριστεράς και επιστρατεύει ακραίες δυνάμεις για να συντηρητικοποιήσει και να τρομοκρατήσει τους πολίτες. Το κομματικό σύστημα χρησιμοποιεί ένα παλιό τέχνασμα, παλιό όσο η εξουσία, για να πείσει ότι υπερασπίζεται την “δημοκρατία”. Οι επιθέσεις σε πολιτικούς και οι διαδηλώσεις βαφτίζονται πρακτικές “ακραίων δυνάμεων” και πράξεις μειοψηφιών. Εκτός αν βέβαια πίσω από αυτές κρύβεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που με τα όσα του καταλογίζουν, κανονικά θα έπρεπε να είναι κόμμα εξουσίας και να καταμετρά εκατομμύρια ψηφοφόρων.
Οι απειλές περί εμφυλίου, περί εμπλοκής του στρατού, αλλά και η δημιουργία κλίματος εν όψει των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου, εξυπηρετούν την τακτική της “αυτοεκπληρώμενης προφητείας”. Στην τακτική αυτή συμμετέχουν με περίσσια χαρά τα media και ο καθεστωτικός ηλεκτρονικός τύπος, ενώ οι “πατριωτικές” σελίδες γεμίζουν με τραγικές τοποθετήσεις δήθεν αντισυστημικές, αλλά γεμάτες μίσος.
Η διοχέτευση της οργής του λαού συμφέρει να παρουσιάζεται με την μορφή γιαουρτωμάτων, επιθέσεων με νεράντζια και με γραφικές εκδηλώσεις αγανάκτησης. Συμφέρει για 2 λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί ταυτίζονται οι αγωνιστές με παππούληδες που γιαουρτώνουν τον Βενιζέλο και αυτόματα ο αγώνας συνδέεται με την μη παραγωγική βία. Ο δεύτερος είναι, ότι το σύστημα προτιμά να μην υπάρχει οργανωμένο λαϊκό κίνημα που θα αντιπαρατεθεί με ουσιαστικό τρόπο (από την παραγωγή πολιτιστικών συμβόλων, μέχρι την διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων) απέναντι στην χυδαιότητα.
Τα διλήμματα τα θέτει το σύστημα για να προκαλέσει τρόμο. Το μόνο δίλημμα, είναι αν θέλουμε ή όχι να ζήσουμε ως δούλοι.