Επιτάχυνση στη λάσπη ή άλμα μπροστά;

Παναγιώτης Μαυροειδής

aristeroblog

Οι μέρες της βεβαιότητας για το ευρώ έχουν παρέλθει οριστικά, ανεξάρτητα από την ταχύτητα, την  τροπή ή την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις γύρω από την ‘’ελληνική χρεωκοπία’’ ή τις θνησιγενείς επιχειρήσεις διάσωσης της παραπαίουσας ευρωζώνης.

Δεν μιλάμε μόνο για την αλαζονική βεβαιότητα της ελληνικής αστικής τάξης και της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Αλλά και για τη σχετική σιγουριά ευρύτατων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, που σφυρηλατήθηκε στην  δεκαετία του ευρώ.  ‘’Οι αποδόσεις στο παρελθόν δεν προεξοφλούν και αυριανά κέρδη’’, έλεγε περίπου  μια ντροπαλή υποσημείωση με μικρά γράμματα στη διαφήμιση των ελληνικών αμοιβαίων κεφαλαίων της χρυσής πορείας του χρηματιστηρίου πριν τη μεγάλη κλοπή. Ακόμη και αυτό είχε ξεχαστεί και ήρθε μια βίαιη προσγείωση να τινάξει στον αέρα τα όνειρα και τις αυταπάτες του ανοδικού κύκλου του ευρώ.

Η ανάγκη της εξόδου από την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τεθεί πλέον καθαρά. Ως πρόταση δυνάμεων της αριστεράς, ενταγμένη σε μια άλλη αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας. Αλλά και ως απρόβλεπτο ενδεχόμενο, στο πλαίσιο των τριγμών στην ευρωζώνη και αποτέλεσμα των ανυπέρβλητων αντιθέσεων. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ακόμη και οι πιο ανυποψίαστοι, αντιμετωπίζουν πλέον στο σοβαρά αυτή την πιθανότητα και θέτουν μια σειρά εύλογα ερωτήματα για το τι θα γίνει μετά.

Κατά τη γνώμη μας οι ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, θα πρέπει να θέσουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ, στην πρώτη γραμμή των λαϊκών διεκδικήσεων ενός μετώπου ανατροπής.

Πρώτον, διότι η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία,  δεν αντέχει  άλλο την καταστροφήπου επιφέρει η συνέχιση της παραμονής στην Ευρωζώνη.

Δεύτερον, διότι τα χειρότερα  δεν τα έχουμε δει ακόμη, είναι μπροστά μας και σχετίζονται ακριβώς με την συνέχιση της αιχμαλωσίας της χώρας από την ΕΕ.

Τρίτον, διότι έχουμε τις δυνάμεις, την πείρα, τις υλικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις για ένα καλύτερο δρόμο κοινωνικής  ανάπτυξης, έξω και πέρα και από την ΕΕ και τον καπιταλισμό.

Ας τα συζητήσουμε διεξοδικότερα.

Αντέχουμε άλλο την  καταστροφή της ένταξης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη;

Στα 30 χρόνια συμμετοχής στην ΕΟΚ/ΕΕ και στα 10 χρόνια του ευρώ, όχι μόνο δεν άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών για τα αγροτικά προϊόντα όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄, αλλά είχαμε  καθίζηση της αγροτικής παραγωγής. Από κάλυψη των εγχώριων αναγκών σε πολλά  αγροτικά προϊόντα,  φτάσαμε να αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής. Δεν βρήκαμε πελάτες, γίναμε πελάτες…

Είναι και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, καθώς τα νούμερα και οι μέσοι όροι δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια. Είχαμε μια μεγάλη αναδιάρθρωση  της αγροτικής παραγωγής, σε βάρος των φτωχομεσαίων αγροτών και υπέρ των μεγαλο-αγροτών, των εμπόρων και των βιομηχανιών του αγροτο-διατροφικού συμπλέγματος.  Οι θεωρούμενες ‘’τζάμπα επιδοτήσεις στους αγρότες’’, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το γλίσχρο και προσωρινό αντίτιμο για αυτήν την καταστροφή.

Την ίδια αντιδραστική αναδιάρθρωση  είχαμε και στη βιομηχανία. Βασικές βιομηχανίες που θα μπορούσαν να καλύψουν   ντόπιες ανάγκες, έκλεισαν ή μαράζωσαν. Η περίπτωση των πέντε ελληνικών ναυπηγείων είναι χαρακτηριστική. Την ίδια στιγμή οι νέοι κλάδοι αναπτύχθηκαν συμπληρωματικά προς την ευρωπαϊκά και διεθνή μονοπώλια και σε διάσταση με ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα  η  πληροφορική, όπου καταγράφηκαν ‘’καινοτομίες’’ της ΙΝΤΡΑΚΟΜ και άλλων  στα τυχερά παιχνίδια στην Ελλάδα και στην Ανατολική Ευρώπη ή στη βιομηχανία του πολέμου.  Ταυτόχρονα, η  αύξηση των  εισαγωγών και η αντίστοιχη μείωση εξαγωγών, σε αρκετούς βιομηχανικούς τομείς,  οδήγησε στηνπαραγωγική συρρίκνωσή τους και τη  μεταφορά μονάδων στο εξωτερικό, όπως για παράδειγμα στην  κλωστοϋφαντουργία. Τα αποτελέσματα του ‘’ελεύθερου ανταγωνισμού’’ μέσα στη δήθεν προοδευτική  καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και την ειδική της μορφή της ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της ΕΕ, ήταν και είναι πολύ οδυνηρά.

Αμέσως μετά την σύνδεση με το ευρώ, είχαμε μια ταχύτατη αύξηση  του δημόσιου χρέους της χώρας και διάλυση των δημόσιων οικονομικών, με εκτίναξη παράλληλα του εμπορικού ελλείμματος και του  ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει με την  απόλυτη έκθεση της ελληνικής οικονομίας στην κερδοσκοπία των ‘’αγορών’’ και της διεθνούς τοκογλυφίας; Ας ευθυμήσουμε λίγο ενθυμούμενοι το χιλιοφορεμένο επιχείρημα των οπαδών της ένταξης στην ευρωζώνη πως έτσι ‘’θα έχουμε νομισματική σταθερότητα και προστασία από κρίσεις’’…

Πολλοί υπενθυμίζουν την άνοδο των μισθών στην προηγούμενη δεκαετία. Ακόμη και τα σεμινάρια κατάρτισης  ανέργων. Πάντα όμως πρέπει να βλέπουμε το συνολικό απολογισμό και όχι μέχρι τη μύτη μας.. Ακόμη και στις ανοδικές φάσεις τις ελληνικής οικονομίας, είχαμε γιγάντωση  των κοινωνικών ανισοτήτων. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε ισχυρότερα  στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, μειώθηκε το μερίδιο των μισθών στον παραγόμενο πλούτο. Σταδιακά διευρύνθηκαν οι ζώνες της φτώχειας και της ανεργίας. Και βέβαια, σήμερα στις συνθήκες της κρίσης,  μειώνονται οι μισθοί, βίαια και  απόλυτα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε και επέβαλε με εκατοντάδες οδηγίες, την ιδιωτικοποίηση όλων σχεδόν των  κοινωνικών τομέων, στο όνομα των ‘’αντιμονοπωλιακών’’ ρυθμίσεων. Απαγόρευσε την ύπαρξη δημόσιας Ολυμπιακής, όσο και αν ορκίζεται ακόμη ο ΣΥΝ για το αντίθετο. Επέβαλε την ιδιωτικοποίηση, μέσω των ‘’προθύμων’’ κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Φυσικά, οδηγηθήκαμε στο ιδιωτικό μονοπώλιο του Βγενόπουλου. Οι μειώσεις τιμών αποδείχτηκαν παραμύθια. Τα δρομολόγια στα νησιά μειώθηκαν. Οι υπηρεσίες δεν βελτιώθηκαν. Απλά, η κοινωνία ζημιώθηκε.  Με αντίστοιχες  οδηγίες της ΕΕ για την ‘’απελευθέρωση (!)  της αγοράς’’, επιβλήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις σε μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες, λιμάνια.

Η παράδοση της Παιδείας στην αγορά και τις εταιρείες, δεν αποτελούν εμπνεύσεις μόνο της Διαμαντοπούλου ή άλλων Υπουργών Παιδείας. Χρειάστηκαν ‘’Λευκά’’ και ‘’Πράσινα’’ βιβλία,Λισσαβόνες και  Μπολόνιες, ντιρεκτίβες και νόμοι, δεκαετίες τώρα. Για να γίνει το μεγάλο βήμα προς το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, την ποδηγέτηση της έρευνας και της ελεύθερης σκέψης πανεπιστημιακών και φοιτητών. Οι επιλογές της ΕΕ και της τρόικας σήμερα, ήταν και  είναι σαφείς, αντιδραστικές και πανταχού παρούσες.

Κάθε τρία χρόνια περίπου κατεβαίνει ένα αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Όλα οδηγούν σε κατεδάφιση ασφαλιστικών  δικαιωμάτων. Δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Η αύξηση της ηλικίας εξόδου στη σύνταξη, η αύξηση εισφορών με μείωση καλύψεων, αλλά και η  καταλήστευση των αποθεματικών των ταμείων, αποτελούν μια συντεταγμένη πορεία  και χιλιο-διακηρυγμένη επιλογή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που υλοποιούνται σταδιακά σε  όλες τις χώρες της ΕΕ.

Το ίδιο συμβαίνει με την αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων. Στην ‘’ευρωκρατική’’ γλώσα, σε μια ακόμη επίδειξη γκαιμπελισμού, αυτό ονομάζεται ‘’προώθηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας’’. Στην ουσία, στόχος είναι ένα νέο εργασιακό τοπίο  με ‘’εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις και εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα’’.

Στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, με πρόσφατο ιστορικό δικτατορικών καθεστώτων, αναπτύχθηκε συχνά το επιχείρημα πως με την ένταξη στην ΕΕ, ‘’θα θωρακιστεί  η  δημοκρατία’’. Η πραγματικότητα λέει διαφορετικά πράγματα.  Οι ελευθερίες περιορίζονται όλο και περισσότερο, με τρομονόμους και ευρω-τρομονόμο. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε γόνιμο έδαφος ρατσισμού. Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και άθλιας εκμετάλλευσης οικονομικών μεταναστών  και πολιτικών προσφύγων, με τη συμφωνία Δουβλίνο-2 , τη Σένγκεν και τη λογική της Ευρώπης-φρούριο.  Σύμβολο της αντιδραστικής μετάλλαξης η είσοδος των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση.

Στην περίφημη Σημιτική περίοδο, τα ανοιχτά εθνικά θέματα επιστρατεύτηκαν δεόντως για να δικαιολογηθεί η ένταξη στην Ευρωζώνη, Πολύς κόσμος πίστεψε πως με την ΕΕ, ‘’Θα διασφαλιστούμε έναντι του κινδύνου  από Τουρκία’’, ενώ έξω από αυτήν ‘’οι γείτονες θα μας κάνουν μια χαψιά’’. Η αλήθεια όμως είναι ότι απλά συντηρήθηκε ένας  ανταγωνισμός των εξοπλισμών που  έχει γονατίσει τους λαούς και των δύο χωρών. Ο δε  κίνδυνος πολεμικής ανάφλεξης, με αφορμή  τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες  και τη συμμαχία πολέμου με το Ισραήλ,  είναι πάντα παρών. Ενώ ξορκίζεται ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία, την ίδια στιγμή η Ελλάδα και  η ΕΕ, διέθεσαν χρήματα και ζωές νέων ανθρώπων  σε πολέμους σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, σκορπίζοντας εκεί βόμβες, δυστυχία και χιλιάδες νεκρούς.

Ας συνοψίσουμε: όλα αυτά τα χρόνια του ευρώ και της ΕΕ,  κάποιοι κέρδισαν πολλά, κάποιοι έχασαν πάρα πολλά. Η αστική τάξη πλούτισε, την ίδια στιγμή που ο λαός και η χώρα φτώχυνε. Να πως βρέθηκαν τα 600 δις ελληνικές καταθέσεις στο εξωτερικό. Αλλά και οι ελληνικές επιχειρήσεις και  τα τραπεζικά καταστήματα στα Βαλκάνια και στην Τουρκία.

Ας μην κοιτάξουμε μόνο την Ελλάδα. Ας δούμε όλο το ‘’πιάτο’’. Για την Ευρώπη συνολικά, ευρωζώνη και ΕΕ σήμαναν δύο πράγματα. Όλες οι αστικές τάξεις κέρδισαν σε βάρος των εργατικών τάξεων σε όλες τις χώρες. Και αυτές των πιο ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών κέρδισαν σε βάρος των αντίστοιχων μικρότερων χωρών όπως η Ελλάδα.

Μέσα στην Ευρωζώνη,  τα χειρότερα για το λαό δεν τα έχουμε ακόμη δει

Είδαμε τα καψόνια για την έκτη δόση των 8 δις. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τι χορός εκβιασμών και αντεργατικών μέτρων θα στηθεί μπροστά στην σούπερ-δόση των 88 δις που είναι προγραμματισμένη για τον ερχόμενο Φεβρουάριο;

 Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί αφελείς που να μην κατανοούν ότι ο  ζυγός των μνημονίων  θα είναι μόνιμος, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική στην ΕΕ. Όλοι  πλέον μιλούν ανοιχτά για υπερδεκαετή ορίζοντα μέτρων, χωρίς μείωση του χρέους στο τέλος, που σημαίνει ατέρμων κύκλος αντεργατικών πολιτικών.

Η Ελλάδα και ο λαός της αποτελούν πειραματόζωο της επιχείρησης ‘’επανίδρυση του καπιταλισμού’’,  όπως το έθεσε καθαρά ο Σαρκοζύ ή/και της επιχείρησης ‘’οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ’’, όπως το επέβαλε η Γερμανική αστική τάξη.

Για τον αστικό κόσμο, για την δική του απάντηση στην κρίση, πρόκειται για ‘’μονόδρομους’’. Για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα και στη λοιπή Ευρώπη θα πρόκειται για τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Οι αντιδραστικές τομές βάθους στην ΕΕ της νέας συνθήκης, είναι πολύ σημαντικές.

Οι προϋπολογισμοί των κρατών θα σχεδιάζονται, εγκρίνονται και ελέγχονται για την εκτέλεση τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Θεσμοθετούνται, μέσω του ‘’Συμφώνου για το ευρώ΄΄, διαδικασίες καθορισμού πολιτικής μισθών, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα συγκριτικά με τους κύριους αντιπάλους όπως η Κίνα. Τι να συζητήσουμε για συλλογικές συμβάσεις μετά;

Καθορίζεται δικαίωμα αυτόματης επιβολής προστίμων στην περίπτωση ελλειμμάτων μεγαλύτερων από το 3% ή αύξησης χρέους ή μη εφαρμογής συστάσεων για συγκράτηση μισθών. Απλά αυτό σημαίνει άγριες περικοπές. Δικαίωμα επιβολής προστίμου, δεν σημαίνει μόνο κάποιο οικονομικό βάρος για μια χώρα. Σημαίνει και δικαίωμα χρήσης αντίστοιχων μέτρων για την διασφάλιση της είσπραξης, για να μην ξεχνιόμαστε. Ακόμη και με τη χρήση στρατιωτικής βίας… Είναι η αρχή μιας επικίνδυνης πορείας αυτή η ρύθμιση.

Και όλα αυτά φυσικά, με κατάργηση της λήψης αποφάσεων με βάση την ομοφωνία. Με απλή πλειοψηφία από εδώ και μπρος οι αποφάσεις. Λέγε με Γερμανία, Γαλλία και ακόλουθοι.  

Που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά; Μα σε ‘’μια νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ’’, που θα περιλαμβάνει:

Καθίζηση-βουλγαροποίηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ.

Μετατροπή των  εργαζομένων σε  δούλους του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι μόνο η αρχή. Στόχος είναι ‘’καμία σύμβαση’’. Ατομικές συμβάσεις. Όλοι  μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Να μιλήσουμε για δημοκρατία και κοινωνική διακιοσύνη;

 Απογείωση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 50% σε ορισμένες κατηγορίες), που οδηγεί στην απαξίωση των εργαζομένων,  στη μείωση της διαπραγματευτικής τους θέσης  και στην κατάρα μιας νέας  μαζικής μετανάστευσης.

Διάλυση δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία, η δημόσια παιδεία, όλος ο κοινωνικός δημόσιος  τομέας, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγούνται σε πλήρη επιχειρηματοποίηση ή διάλυση.

Ξεπούλημα ή υποθήκευση δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές.

Η Ελλάδα υπό τη  σιδερένια κηδεμονία  ΕΕ, ΔΝΤ και διεθνούς κεφαλαίου. Επιβολή καθεστώτος επιτροπείας, ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής.   Η δημοκρατία στο απόσπασμα. Αποφάσεις Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού. Κλειστά επιχειρηματικά λόμπι. Κυβερνήσεις μαριονέτες του κεφαλαίου. Τριάκοντα αργύρια στους έλληνες  ‘’πατριώτες του χρήματος’’  και τις κυβερνήσεις κοινωνικού πολέμου.  Αυτούς που  ‘’δείχνουν’’ και ‘’δίνουν’’ τον εχθρό λαό  στην πυρά που ανάβουν μαζί το ελληνικό κεφάλαιο,  με τις δυτικοευρωπαϊκές και πλανητικές πολυεθνικές και τράπεζες. Τσαλαπάτημα κάθε έννοιας  λαϊκής κυριαρχίας. Κάθε δικαιώματος του λαού, του «έθνους των εργαζομένων» να ορίζει τις τύχες του στη χώρα που ζει.  Αν δεν το πήραμε χαμπάρι η ΕΕ και οι τράπεζες μας διόρισαν και πρωθυπουργό….

Έχουμε τις δυνατότητες για μια άλλη πορεία, έξω από την ΕΕ και πέρα από τον καπιταλισμό

Η επιλογή της σύγκρουσης  με την ΕΕ, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν  έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.

 Η έξοδος  από την ευρωζώνη και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα,  είναι απόφαση αλληλοσυμπληρούμενη και αξεχώριστη με τον αγώνα   για αντικαπιταλιστική ανατροπή.  Για  μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων.

Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η  άρνηση,  μη αναγνώριση και διαγραφή του ληστρικού χρέους.  Το επιχείρημα ότι  θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή  η επιλογή μας  πρέπει να είναι  η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους. Απαραίτητο όπλο σε αυτό το δρόμο, είναι η κατάργηση της βασικής αρχής του Μάαστριχτ για ‘’ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων’’, με  εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση.

Ακούγεται ως αντεπιχείρημα ότι  οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν τοπρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος. Όμως αυτό έχει  σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική  και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα.  Το  σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται  από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία  από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των ΑΕ και των ΕΠΕ; Πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους “αφορολόγητα αποθεματικά” και τους “αναπτυξιακούς νόμους” που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις έχουν δοθεί για εξοπλισμούς  για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων  στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ); Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο  λαός;

Επιστρατεύεται  ακόμη  από το μνημονιακό μπλοκ  το επιχείρημα πως  η  εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε  μεγάλη υποτίμηση  έναντι του ευρώ, που θα σημάνει  εκτίναξη πληθωρισμού,  και μείωση  του λαϊκού εισοδήματος.  Οι εκτιμήσεις όμως  για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η εμπειρία της Αργεντινής ή/και της Ισλανδίας, δεν συνηγορεί σε αυτή τη κινδυνολογία. Άλλωστε ποιος μας λέει ότι το ευρώ θα παραμένει σταθερό; Αντίθετα βλέπουμε διαρκώς να υποτιμάται. ‘Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ,  ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο, πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών ήδη από το 2009.

Το σπουδαιότερο είναι να μην ξεχνούμε τις ταξικές αφετηρίες και στοχεύσεις αυτών των μέτρων. Στόχος μας δεν είναι ‘’να σωθεί η χώρα’’ γενικά. Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. Ο λαός  δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια αξιοβίωτη ζωή και με πραγματική δημοκρατία.  Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός. Αλλά και να γίνει άμεση  επαναφορά στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν με  επιβολή πραγματικά κοινωνικής λειτουργίας.  Προοδευτική πορεία,  για μας σημαίνει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου, από ένα οργανωμένο λαό σε νέα πανίσχυρα όργανα επιβολής της θέλησης του.

 Η όξυνση της ταξικής πάλης σε υπέρτατο βαθμό, όχι μόνο δε θα μετριαστεί με μία αποχώρηση από την ΕΕ, αλλά θα κορυφωθεί σε γενικό πολιτικό παν-κοινωνικό επίπεδο.   Ο ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την πλήρη κοινωνικοποίησή τους, είναι η κατεύθυνση που συμφέρει την κοινωνική πλειοψηφία και έχει το δικαίωμα να την επιβάλει. Η ανάπτυξη εργατικών-λαϊκών θεσμών πραγματικής δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, στις συνοικίες και γειτονιές, στη δημόσια πολιτική δραστηριότητα, είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, αν εννοεί κανείς να παλέψει για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή και μια νικηφόρα για το λαό  μετέπειτα πορεία.

Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι ‘’θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα  προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’.  Πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους σήμερα. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Ηαντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των  ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει  τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών. Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο  στη μείωση του ελλείμματος  του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και  θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της χώρας, η αστική τάξη,  επιδιώκει να παρουσιάσει ως πρόβλημα της κοινωνίας, το δικό της πρόβλημα, στην περίπτωση που σπάσει ο αμαρτωλός δεσμός της με την ΕΕ και κλονιστεί η πολιτική κυριαρχία της επί της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Κινδυνολογεί ο Καρατζαφέρης, πως ελλοχεύει  ο κίνδυνος από την αντιευρωπαϊκή όπως διευκρινίζει  αριστερά να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα της Μεσογείου (''φυσικά δεν ομιλώ για κόμματα της αριστεράς που συμφωνούν με την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Τα κόμματα αυτά θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συμμετέχουν και στην κυβέρνηση'', 21/11/11).  Αναρωτιούνται άλλοι, μήπως …πεινάσουμε έξω από το ευρώ.

Να τους πούμε κατ’ αρχήν ότι είναι πρόστυχοι κινδυνολόγοι και τρομοκράτες του λαού, επιδιώκοντας να μη δούμε όλοι μας την καταστροφή που έχουμε σήμερα μέσα στο ευρώ, την πείνα, την ανεργία, τη μετανάστευση.

Αλλά να τους πούμε ακόμη πως αυτά είναι δικά τους προβλήματα, όχι της κοινωνίας.  Είναι ανησυχίες όσων δεν ζουν από τη δουλειά τους. Από τα χέρια τους ή το μυαλό τους.  Όσων ‘’δεν έχει ιδρώσει ποτέ ο κώλος τους για 20 ευρώ μεροκάματο’’, όπως έλεγε ο πρόεδρος των ταξιτζήδων.  Όσων ζουν, εκμεταλλευόμενοι τη δουλειά άλλων, πατώντας πάνω στην ανάγκη και το φόβο τους. Αυτοί χωρίς εμάς δεν είναι τίποτα. Εμείς χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα.

Η πρόταση της αριστεράς, έχει το μεγάλο ατού: Τα συμφέροντα των παραγωγών κοινωνικού πλούτου και πολιτισμού.  Είναι η πιο δημοκρατική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία, που θέλει να κινηθεί σε μια πορεία αξιοπρεπούς ζωής και ελευθερίας.

Έχει και κάτι άλλο όμως. Το πλεονέκτημα του διεθνισμού. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια ευλογημένη περιοχή. Γύρω μας, στη λεκάνη της Μεσογείου, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Β. Αφρική, στη Ν. Ευρώπη. Λαοί με εκατοντάδες χρόνια κοινής διαδρομής. Άνθρωποι μορφωμένοι, ζωντανοί, με πείρα εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Περιοχή με  ιστορία, πολιτισμό, γνώση, πόρους και ομορφιά. Τίποτα δεν λείπει πραγματικά. Κράτη με παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης και δυνατότητες οικοδόμησης αμοιβαία επωφελών σχέσεων. Αυτός ό δρόμος είναι πιο ρεαλιστικός από την αυταπάτη  της ισοτιμίας με τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες.

Ο δρόμος της αριστεράς για έξοδο από την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή, είναι η μοναδική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και με αυτή την αυτοπεποίθηση πρέπει να προβληθεί.

Φυσικά χρειάζεται σκληρή δουλειά. Υπάρχουν ακόμη δυνάμεις της αριστεράς που το ψειρίζουν, το γυροφέρνουν, το κουράζουν. ‘’Να πούμε μόνο για το ευρώ μήπως;’’,  ‘’Να αφήσουμε το θέμα της ΕΕ για αργότερα;’’. Είναι η λογική της ήττας. Της άρνησης της γενναίας αυτοκριτικής. Της αυταπάτης για αποφυγή της σύγκρουσης.  Του φόβου  της συνάντησης με τις ανάγκες των εργατών, των ανέργων, των πληβειακών στυρωμάτων της κοινωνίας που τσακίζονται από την κρίση. Της εξάρτησης από τα μικροαστικά κυρίως στρώματα και τα πιο βολεμένα τμήματα της γραφειοκρατικής υπαλληλίας, που δε ζουν το μαρτύριο της ανεργίας, της επισφάλειας, του μισού μισθού. Είναι ο ορισμός τελικά της περιθωριοποίησης και της αυτο-αναφοράς. Είναι τραγικό να ακούς σε διάφορες παραλλαγές πως η πολιτική πρόταση της αριστεράς  είναι η …ενότητα της!

Η πρόταση, ο στόχος και ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς είναι  η ανατροπή του αντιπάλου,  από τον οργανωμένο λαό και τον αγώνα του. Όταν αυτό προταχθεί, σωστά, με σαφήνεια, χωρίς ταλαντεύσεις, όταν υπηρετηθεί μαχητικά στην κοινή δράση, στον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα για την ανατροπή, τότε η αριστερά θα έχει ενωθεί πριν το καταλάβει και αυτό θα είναι η νίκη των εργαζομένων.