Με αφορμή αυτό το γεγονός, αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της wikipedia για τον "Κοινωνικό δαρβινισμό":
***
Ο Κοινωνικός Δαρβινισμός αναφέρεται στην τάση να θεωρούνται οι επιστημονικές θεωρίες του Καρόλου Δαρβίνου περί φυσικής επιλογής και επιβίωσης του καταλληλότερου εφαρμόσιμες στις ανθρώπινες κοινωνίες. Επηρεασμένοι από τα γραπτά του Δαρβίνου για τους μηχανισμούς και τις δυνάμεις που ωθούν την εξέλιξη και τη συνέχεια στη φύση και συγκεκριμένα στα έμβια όντα, οι θεωρητικοί του Κοινωνικού Δαρβινισμού πιστεύουν ότι με παρόμοιο τρόπο συγκροτείται και εξελίσσεται η κοινωνική ζωή. Ο όρος Κοινωνικός Δαρβινισμός εισήχθη στο κοινωνικό και πολιτικό ευρωπαϊκό προσκήνιο το 1877 όπως προέκυψε από ιδέες του Τόμας Μάλθους, του Χέρμπερτ Σπένσερ και του Φράνσις Γκάλτον. Αν και δεν είναι όλοι μεταγενέστεροι του Δαρβίνου, πολλές από τις απόψεις τους παραπέμπουν προφανώς σε μια κοινωνική διάσταση και εφαρμογή δαρβινιστικών θεωριών περί της εξέλιξης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η θεωρία διαδόθηκε το 1944 από τον ιστορικό Richard Hofstadter.
[...]
Άλλος γνωστός εκπρόσωπος των πεποιθήσεων του Κοινωνικού Δαρβινισμού είναι ο συγγενής του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον, ο οποίος με τις θεωρητικές του πεποιθήσεις και τις ψυχομετρικές πρακτικές του θέλησε να προωθήσει την εξυγίανση της κοινωνίας. Ο Γκάλτον θεωρούσε, ότι καταλυτικό ρόλο στα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες των ανθρώπων διαδραματίζει η κληρονομικότητα, και ως εκ τούτου θα πρέπει να ελέγχεται η αναπαραγωγή των αδυνάτων και ανίσχυρων, ώστε να μην επέλθει ο υπερπληθυσμός τους. Το 1883 εισήγαγε τον όρο ευγονική με τον οποίο εξέφρασε την υποστήριξή του για την επιλεκτική αναπαραγωγή μόνο των ικανών και επιφανών, έτσι ώστε να διαιωνιστεί η ομάδα των ανθρώπων που φαίνεται να είναι περισσότερο προσαρμοσμένη στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και όχι άλλες.
[...]
Λόγω της γενικότητας και της μη επιστημονικής του τεκμηρίωσης, ο Κοινωνικός Δαρβινισμός χρησιμοποιήθηκε ανά διαστήματα για διαφορετικούς λόγους εξυπηρετώντας διαφορετικές σκοπιμότητες. Συγκεκριμένα, οι απόψεις περί Κοινωνικού Δαρβινισμού αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο ακμής του καπιταλισμού του laissez-faire και του περιορισμού της κρατικής παρέμβασης, θεμελιώνοντας τον άκρατο ατομικισμό και την ιδιωτικοποίηση του κεφαλαίου.
Παράλληλα, εφόσον οι ιμπεριαλιστικές τακτικές είναι στενά συνδεδεμένες με την αντίληψη ότι ο ισχυρότερος επιβάλλεται με επεκτατικούς πολέμους και τη διάδοση του πολιτισμού του, είναι κατανοητό ότι ο Κοινωνικός Δαρβινισμός τροφοδότησε και υποστήριξε τις αποικιοκρατικές τάσεις των περασμένων αιώνων, αλλά και σύγχρονες ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις.
Επίσης, η ευγονική και η σχέση του με τη συγκεκριμένη θεωρία αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος, πάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν οι ναζιστικές αντιλήψεις που στόχευαν στη διαιώνιση της άριας φυλής και στη γενοκτονία πολλών άλλων λιγότερο ισχυρών στο πολιτικό προσκήνιο.
[...]
Το προφανές επιστημονικό σφάλμα της θεωρίας του Κοινωνικού Δαρβινισμού είναι ότι παραγνωρίζει το ρόλο της ανατροφής και της εκπαίδευσης όσον αφορά στις διαφορές και στις ανισότητες στις ανθρώπινες κοινωνίες. Σύμφωνα με τη θεωρία, οι λύσεις (βασισμένες στην ιδέα του κληρονομικού ντετερμινισμού) που δίδονται για αυτές τις ανισότητες δεν περιλαμβάνουν την αρωγή και την παιδεία, ώστε να επωφεληθούν οι κοινωνικά και οικονομικά υποδεέστεροι, αλλά βασίζονται σε μεθόδους σκληρές, όπως είναι η ευγονική (που περιλαμβάνει τη στείρωση) και ο επεκτατισμός. Επιπλέον, παρά αυτήν την κοινωνική επέκταση που έλαβε η θεωρία του Δαρβίνου, στο έργο του δε συναντάμε ποτέ την ιδέα της προόδου που θα αναπτύξουν οι θεωρητικοί του Κοινωνικού Δαρβινισμού, αλλά, αντίθετα, η εξέλιξη στο δικό του έργο θεωρείται κατά κάποιο τρόπο τυφλή, χωρίς στόχο. Ο Δαρβίνος δεν είχε την πρόθεση να δημιουργήσει μια θεωρία που θα αφορά τις κοινωνικές δομές, ή θα έχει μια δυνάμει επέκταση σε αυτές, αλλά στόχευε αποκλειστικά στη μελέτη της βιολογικής εξέλιξης. Ακόμη και αν αναγνωρίζεται η μεταβίβαση στοιχείων από γενιά σε γενιά, τα στοιχεία αυτά αφορούν ένα επίπεδο φυσικό και νευροφυσιολογικό και όχι νοητικό, όπως πίστευε ο Σπένσερ. Παράλληλα, αν και στη θεωρία του Δαρβίνου υπάρχει η αντίληψη του ανταγωνισμού λόγω της ανεπάρκειας των πόρων, αυτή η ανεπάρκεια ισχύει σε πολύ μικρό βαθμό στην κοινωνική ζωή, αφού ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να παράγει τα αγαθά για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Η σπανιότητα των πόρων σήμερα δε θεωρείται φυσική, αλλά, αντίθετα, θεσπισμένη και βασισμένη στην άνιση κατανομή των πηγών.
***
Σε παλιότερο άρθρο, είχαμε δει και τη θέση των Μαρξ-Ένγκελς, που αναγνώρισαν αμέσως την αξία του δαρβινισμού στη βιολογία, αλλά απέρριψαν τον κοινωνικό δαρβινισμό:
[...] Ο Ένγκελς επέμενε στην άρνησή του να εφαρμόσει βιολογικούς νόμους στις ανθρώπινες κοινωνίες.Οι πολιτικοί δαρβινιστές, έλεγε ο Ένγκελς, μπορούν να περιγραφούν «καταρχήν σαν κακοί οικονομολόγοι και κατα δεύτερον σαν κακοι φυσικοί επιστήμονες και φιλόσοφοι».
Το 1845, στη «Γερμανική Ιδεολογία», ο Μαρξ και ο Ένγκελς ισχυρίζονται ότι η ικανότητα να παράγει τα μέσα της επιβίωσής του διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα: «Οι άνθρωποι μπορούν να διαχωριστούν από τα ζώα λόγω της συνείδησης, της θρησκείας ή για οποιοδήποτε λόγο επιθυμείτε. Οι ίδιοι αρχίζουν να διαχωρίζονται από τα ζώα μόλις αρχίσουν να παράγουν τα μέσα της επιβίωσης τους, ένα βήμα το οποίο υπαγορεύεται από τη φυσική τους οργάνωση. Με τα να παράγουν τα μέσα της επιβίωσης τους, δημιουργούν έμμεσα και την υλική τους ζωή».
Στο ημιτελές βιβλίο του «Η διαλεκτική της Φύσης», γραμμένο τη δεκαετία του 1870 έγραφε: «Ας αποδεχτούμε για μια στιγμή τη φράση “η επιβίωση του ισχυρότερου” για χάρη της συζήτησης. Τα ζώα το περισσότερο που μπορούν να επιτύχουν είναι να συλλέγουν. Ο άνθρωπος παράγει, προετοιμάζει τα μέσα της επιβίωσής του, με την πιο ευρεία έννοια των λέξεων, τα οποία χωρίς αυτόν η φύση δεν θα μπορούσε να έχει παράξει. Αυτό καθιστά αδύνατη κάθε προσπάθεια μεταφοράς των νόμων της ζωής των ζωικών κοινωνιών στην ανθρώπινη κοινωνία».
[...]
τα ανθρώπινα όντα είναι φυσικοί και βιολογικοί οργανισμοί που υπόκεινται στους ίδιους φυσικούς και βιολογικούς νόμους όπως και όλα τα άλλα ζώα, αλλά είναι ταυτόχρονα και κοινωνικά όντα που παράγουν τα μέσα της επιβίωσής τους, ώστε η ζωή και η ιστορία τους να μην μπορεί να εξηγηθεί πλήρως από τη φυσική και τη βιολογία.
Και όπως έγραφε: «Η αντίληψη της ιστορίας σαν μια σειρά από ταξικές συγκρούσεις, είναι ήδη πολύ πιο πλούσια σε περιεχόμενο και βαθύτερη, από την υποβίβασή της σε μια χωρίς ιδιαίτερο νόημα φάση της πάλης για την επιβίωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.