Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε λάθος ερωτήσεις

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ 

Η κρίση στο πολιτικό επίπεδο περιγράφεται στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Στην ουσία της η πολιτική κρίση αποτυπώνει την αδυναμία των κομμάτων να δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις - λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής κρίσης θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει, όσο οι πολιτικές δυνάμεις αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές ερωτήσεις. 


Αυτές οι – αναπάντητες από το πολιτικό σύστημα – ερωτήσεις είναι που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή, διαλύουν την οικονομία και εντείνουν τον φαύλο κύκλο στον οποίο περιστρέφεται χωρίς δυνατότητα διεξόδου το μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας. 


Η «λάθος» ερώτηση 

«Μέσα ή έξω από την Ε.Ε. - Ευρωζώνη, ναι ή όχι στο ευρώ;». Κάπως έτσι διατυπώνει η πολιτική - οικονομική ελίτ της χώρας το δίλημμα στην ελληνική κοινωνία. Το εν λόγω ερώτημα και ο φόβος - απειλή που το συνοδεύουν μπορεί να εξασφαλίζουν κάποιον χρόνο, να δίνουν μια παράταση ζωής στο κυρίαρχο μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας. 

Ωστόσο αυτό το σύστημα και οι ελίτ που το διαρθρώνουν εξασφάλισαν την κυριαρχία τους διαχειριζόμενες το πλαίσιο ανάπτυξης - ευημερίας - διανομής που υποσχόταν η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη. 

Από τη στιγμή που το συγκεκριμένο πλαίσιο έχει τιναχτεί στον αέρα είναι προφανές ότι το δίλημμα που χρησιμοποιείται («ναι ή όχι στο ευρώ») χάνει με το πέρασμα του χρόνου την ικανότητα να διαχειριστεί – διάα του φόβου – την ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα απογυμνώνει αυτούς που το διατυπώνουν. 


Η κρυφή ερώτηση 

Η πραγματική ερώτηση που κρύβεται πίσω από το δίλλημα «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη» είναι, όπως συμβαίνει με την πραγματικότητα, περισσότερο πολύπλοκη και θα έπρεπε να διατυπωθεί ως εξής: Μέχρι ποιου σημείου είναι η ελληνική κοινωνία διατεθειμένη να πληρώσει για να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη; 

Το εν λόγω ερώτημα μάλιστα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς η κοστολόγηση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη είναι δεδομένη και την οικονομική της, τουλάχιστον, πλευρά τη βιώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας καθημερινά. 

Ένα ακόμη βασικό ερώτημα, με το οποίο οι εγχώριες ευρωλάγνες πολιτικές - οικονομικές ελίτ δεν θέλουν να καταπιαστούν έχει να κάνει με τη δυναμική που αναπτύσσεται στην Ε.Ε.: 

● Εξασφαλίζονται τα συμφέροντα της χώρας από μια γερμανική Ευρώπη; 

● Κάτω από ποιους πολιτικούς όρους η χώρα συμμετέχει (που στην παρούσα φάση χρεοκοπίας δεν συμμετέχει) στη διαπραγμάτευση για την εξέλιξη της Ε.Ε.; 

● Με ποιες δυνάμεις – εντός της Ε.Ε. – συμμαχεί η χώρα στο πλαίσιο αυτής της διαπραγμάτευσης; 

● Υπάρχει εναλλακτική στρατηγική στην περίπτωση που το εγχείρημα του ευρώ καταρρεύσει ή αποβάλει την Ελλάδα; 

● Πώς και σε ποιους θα κατανεμηθεί το κόστος στην περίπτωση που τελικά αποφασιστεί ότι συμφέρον της χώρας είναι η παραμονή της στο ευρώ; 


Πολιτικό χάος 

Όσο το εγχώριο πολιτικό σύστημα αδυνατεί να συζητήσει και να απαντήσει στα παραπάνω – και άλλα παρεμφερή – ερωτήματα τόσο θα βυθίζεται στη χοάνη της κρίσης. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων περιγράφουν παραστατικά το πολιτικό αδιέξοδο. 

Σε μια από αυτές τις δημοσκοπήσεις, της RASS για την εφημερίδα «Παρόν», παρουσιάζονται ανάγλυφα και η κρίση των ελίτ, καθώς ο δικομματισμός μετά βίας φτάνει το 40%, και η έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας στην Αριστερά, καθώς οι σχηματισμοί της συγκεντρώνουν συνολικά 20%, όσο και η αδιευκρίνιστη ψήφος. 

Στην πρόθεση ψήφου η Ν.Δ. προηγείται με ποσοστό 24,6% και ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 14,8%, το ΚΚΕ με 8,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 5,9%, ο ΛΑΟΣ με 5,7%, η ΔΗΜΑΡ με 6,2%, οι Οικολόγοι - Πράσινοι με 3,3%, η ΔΗΣΥ με 2,9%, το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών με 1,3% 


Σάπισμα μακράς διάρκειας 

Η αδυναμία της Αριστεράς να διατυπώσει μια εναλλακτική πρόταση η οποία θα επιτρέπει τη συσπείρωση της ελληνικής κοινωνίας για να αντιμετωπιστεί η επερχόμενη λαίλαπα των πολιτικών τής με κάθε κόστος παραμονής της χώρας στο ευρώ οδηγεί δυστυχώς, σε απαισιόδοξες διαπιστώσεις. 

Η οικονομική κρίση έχει ήδη «μολύνει» αθεράπευτα το πολιτικό σκηνικό από το οποίο η ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει πως δεν περιμένει τίποτα! Αυτό το «τίποτα» περιγράφει και τον κίνδυνο μιας μακρόχρονης διαδικασίας διαχείρισης της ελληνικής χρεοκοπίας, η οποία θα χαρακτηρίζεται από την απάθεια, την υποταγή, την τυφλή βία και τους πειρασμούς συνταγματικών εκτροπών στον βωμό της... διάσωσης της χώρας.