Σχετικά με το τέλος ακινήτων

Ε.ΠΑ.Μ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ

Ο πίνακας έχει τον τίτλο "Unconditional love" του Janosh

Η έννοια του «τέλους» σε έναν λογαριασμό σημαίνει ότι πληρώνουμε για κάτι το οποίο μας παρέχεται.

Το ειδικό τέλος ακινήτων δεν συνδέεται με καμμία παροχή προς εμάς, αποτελεί απλά μία φορολογία, ένα χαράτσι δηλαδή.

Μία φορολογία, ανάμεσα σε τόσα άλλα οικονομικά μέτρα, που σκοπό δεν έχει καμμία ανάπτυξη του φορολογούμενου, ούτε με κάποια αναδιανομή του πλούτου, που υποτίθεται ότι γίνεται με την φορολογία.

Γίνεται ακριβώς το αντίθετο από την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων. Γίνεται περαιτέρω συγκέντρωση του πλούτου, προς τους ήδη κατέχοντες το δημόσιο χρέος.

Πάμε τώρα σε μία όχι και τόσο ηθική πρακτική στο τέλος ακινήτων:

Γιατί δεν έρχεται αυτό το τέλος (δίκαιο ή άδικο) από την εφορία κατευθείαν προς τον φορολογούμενο;

Γιατί έχει σχεδιαστεί τόσο καλά που εάν κάποιος δεν πληρώσει, θα του κοπεί το ρεύμα;

Την επόμενη κρίσιμη ερώτηση απαντήστε την μόνοι σας, αυθόρμητα:

Είναι ή δεν είναι αυτή η πρακτική εκβιασμός;

Εάν είναι εκβιασμός, ποιος είναι ο εκβιαστής και ποιος το θύμα εκβιασμού;

Εάν υπάρχει στοιχειώδης δικαιοσύνη, το θύμα εκβιασμού, θα πρέπει να αποτανθεί στην αστυνομία και στα δικαστήρια, προκειμένου να τιμωρηθούν οι εκβιαστές.

Αν όμως οι εκβιαστές έχουν ήδη ασυλία και είναι ήδη προστατευμένοι με «μη ευθύνη τους»;

Μήπως σταματάει να υφίσταται εκβιασμός;

Μήπως σταματάει ο εκβιασμός να είναι αδίκημα;

Μήπως μία ανώτερη πράξη (η εξυπηρέτηση των διεθνών τοκογλύφων), «ξεπλένει» μία κατώτερη πράξη (την ίδια τη ζωή των πολιτών);

Η δικαιοσύνη δεν είναι ένα σύνολο από νόμους, κώδικες και βιβλία. Είναι μία πρωταρχική, φυσική αξία που πηγάζει από τις καρδιές μας, μορφοποιεί τις σκέψεις μας και τα οράματά μας, και στοχοθετεί τις επόμενες πράξεις μας.

Μανώλης Κοπανάκης