Η Ευρώπη υπό γερμανική κυριαρχία

Αναδημοσιεύουμε μερικά άρθρα από αστούς δημοσιογράφους, που γράφουν σε μεγάλες εφημερίδες, και πλέον αντιλαμβάνονται το που οδηγούνται τα πράγματα στην Ευρώπη. Τα άρθρα αφορούν τη συμπεριφορά της Γερμανίας, που ποτέ της δεν είχε το μέγεθος για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, αλλά πάντα ήταν "αρκετά μεγάλη" για να κυριαρχήσει σχεδόν ολοκληρωτικά (ή τουλάχιστον να προσπαθήσει).

Είναι μια εποχή "επιστροφής του ιμπεριαλισμού", μια εποχή της πιο βάρβαρης βαρβαρότητας, όπου επικρατεί ο "νόμος του ισχυρού", χωρίς έλεος. Είναι οι λαοί αρκετοί ισχυροί για να παλέψουν και να νικήσουν, ή απλά θα σαρωθούν; "Μέση λύση" δεν υπάρχει.

Από την πτώση του Τείχους στην πτώση (?) της Ελλάδας

...ας κάνουμε μια μικρή «παύση» από τα εσωτερικά μας, για να δούμε και την άλλη, απόλυτα καθοριστική όψη των αιτιών που γέννησαν το φοβερό κραδασμό που ζει σήμερα η Ελλάδα, αλλά και μέγα μέρος της Ευρώπης – το τι συμβαίνει ήδη στην Ιταλία, το βλέπουμε όλοι.

Γιατί μπορεί η μία διάσταση να είναι το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τα... θαυμαστά «έργα και οι ημέρες του» για τα οποία ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο, όμως, υπάρχει κι άλλη: η όψη που κάνει την Ευρώπη να συμπεριφέρεται ως οτιδήποτε άλλο αντί ενιαίας Ευρώπης: να απειλεί χώρες ολόκληρες, να στέλνει απαράδεκτα τελεσίγραφα, που ευτυχώς βρίσκονται και κάποιοι να της τα γυρίσουνε πίσω, να απαιτεί μη προβλεπόμενες εκχωρήσεις κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη της, να επιβάλλει προγράμματα που διαλύουν χώρες αντί να τις βοηθούν, να εκβιάζει ωμά και χωρίς νομιμότητα, να λαμβάνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις αγνοώντας επιδεικτικά το σύνολο σχεδόν των μελών της και άλλα τόσα. Και για να δούμε πώς έφτασε η Ευρώπη εκεί, πρέπει να γυρίσουμε πίσω σε μια ημέρα σαν χθες πριν από περίπου δύο δεκαετίες: στη μέρα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και που από την Πτώση του, αντί να γεννηθεί μια νέα ενωμένη Ευρώπη, άρχισε να γεννιέται μια νέα γερμανική Ευρώπη, που σήμερα βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης και της επιθετικότητάς της. 
Αμέσως μετά την Πτώση του Τείχους, μείζονες διεθνείς εξελίξεις δρομολογούνται: Ο Ψυχρός Πόλεμος τελειώνει. Στυγνές δικτατορίες σε όλη την Ευρώπη καταρρέουν και αυτό προκαλεί ανακούφιση Οι Αμερικανοί, όπως ακριβώς είχαν κάνει την επαύριο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιβάλλοντας την απάλειψη των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων προς τους συμμάχους τους για να στήσουν τα πόδια της ξανά τη Γερμανία από το φόβο της Σοβιετικής Ενωσης, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, τους τα δίνουν και πάλι όλα.

Αμέσως, η Γερμανία επανενώνεται – για την ακρίβεια, η πρώην Ανατολική προσαρτάται στην πρώην Δυτική. Η κυβέρνηση της νέας ενωμένης χώρας διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, προς πάσα κατεύθυνση, με τον πιο επίσημο τρόπο και πολλές φορές, ότι το Βερολίνο δεν θα γίνει ξανά πρωτεύουσα της Γερμανίας. Λέει ψέματα σε όλους. Η γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς της πρωτεύουσας ξεκινά να σχεδιάζεται μυστικά σχεδόν αμέσως, μέχρι που, ξαφνικά, εν μέσω αντιδράσεων στην ίδια τη Γερμανία, το 1994 γίνεται νόμος του γερμανικού κράτους. Παράλληλα, σχέδια και συζητήσεις ετών, έχουν αρχίσει πλέον να παίρνουν σάρκα και οστά: τίθενται οι βάσεις για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Με ταχύτατες διαδικασίες, η νέα Ευρώπη γεννιέται και είναι φτιαγμένη στα μέτρα της νέας αναδυόμενης δύναμης, της Γερμανίας.

Ακόμα και σήμερα, πολλοί δεν έχουν διακρίνει την άμεση συσχέτιση των δύο αυτών ιστορικών διεργασιών, της γερμανικής επανένωσης και της γέννησης του κοινού νομίσματος. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η μία υπήρξε προϊόν, αποτέλεσμα αλλά και ταυτόχρονα προϋπόθεση της άλλης. 

Επίσης, πολλοί έχουν λησμονήσει το φοβερό νομισματικό πόλεμο των ετών αμέσως μετά την ενοποίηση: τον πόλεμο των επιτοκίων, στον οποίο, όπως ακριβώς και τώρα, η Γερμανία, συνεργαζόμενη άτυπα με τις «αγορές», εν προκειμένω με τον Τζορτζ Σόρος, οδήγησαν τη στερλίνα σε υποτίμηση 11% σε ένα βράδυ και την ιταλική λιρέτα σε εκδίωξη από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προηγήθηκε του κοινού νομίσματος.

Τότε, η Γερμανία μάζεψε όλα τα κεφάλαια που χρειαζόταν, από όλη την Ευρώπη, ώστε να χρηματοδοτήσει την αναστήλωση και την ενσωμάτωση της παλιάς Ανατολικής Γερμανίας χωρίς κόστος για την ίδια.

Ο τότε επικεφαλής της Μπούντεσμπανγκ Σλέσινγκερ, ο «βασιλιάς της Ευρώπης» όπως ονομαζόταν, ήταν το κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την επιχείρηση, για την οποία έχουν γραφτεί δεκάδες διατριβές και βιβλία, ενώ ο διεθνής Τύπος της εποχής, για όποιον έχει τη διάθεση να κάνει τον κόπο να ανατρέξει σε αυτόν, είναι αποκαλυπτικός: εκεί, υπάρχουν τα πάντα.

Αλλωστε, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Σόρος τα περιέγραψε αναλυτικά στο βιβλίο του «Ο Σόρος για τον Σόρος», στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Λιβάνη, χωρίς ποτέ να διαψευστεί στο παραμικρό. Εκεί «προφητεύει» ότι ο νομισματικός πόλεμος για την γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει – αντιθέτως. Κι εκεί εξηγεί και περιγράφει ακριβώς πώς η Μπούντεσμπανγκ όχι μόνον υπονόμευσε τον ρόλο μιας ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, αλλά υπήρξε «ο αρχηγός σε αυτό το νομισματικό κυνήγι, η φωνή του ‘κυρίου’ των κερδοσκόπων»…

Η επανενωμένη Γερμανία, είχε όμως ακόμα δύο δυσκολίες: η πρώτη ήταν ότι η ενσωμάτωση της πρώην Ανατολικής απαιτούσε χρόνο – και σε αυτή τη διαδικασία ήταν που η Γερμανία πρώτη από κάθε άλλη χώρα παραβίασε η ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για να «εισπράξει» μια απλή επίπληξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η δεύτερη, ήταν ότι δεν είχε ακόμα αποκτήσει την πολιτική ισχύ που θα ισοστάθμιζε την οικονομική ισχύ της και θα υπηρετούσε αποτελεσματικά τον εθνοκεντρικό επεκτατισμό της.

Στην ουσία όμως, η ευρωπαϊκή Γερμανία της Βόννης, δεν υπήρχε πια. Τώρα, το μόνο που υπήρχε, ήταν η εκκολαπτόμενη γερμανική Ευρώπη του Βερολίνου την οποία ουδείς, εντός ή εκτός, μπορούσε πια να σταματήσει. Και αυτό ακριβώς είναι που πολλές φορές κατήγγειλαν τα δύο τελευταία χρόνια με σφοδρότητα και οι τρεις εν ζωή προηγούμενοι καγκελάριοί της.

Ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Χέλμουτ Κολ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, κατήγγειλαν ανοικτά, δημόσια και σκληρά τη διάδοχό την Ανγκελα Μέρκελ ότι επανεθνικοποιεί την Ευρώπη και ότι απομακρύνεται από το στόχο μιας αληθινής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι πρώην καγκελάριοι είδαν καθαρά και το είπαν πολλές φορές δημόσια ότι το Βερολίνο οδηγεί στο τέλος της Ευρώπης.

Ειδικά ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εξήγησε πολλές φορές γιατί και πώς το ευρώ ωφέλησε δραματικά τη γερμανική οικονομία και στραγγάλισε εκείνες του Νότου, καλώντας ταυτόχρονα το Βερολίνο να χρηματοδοτήσει, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, τη διαδικασία εξισορρόπησης. Κατήγγειλε την Ανγκελα Μέρκελ ότι η ίδια συνειδητά ήταν που στοχοποίησε την Ελλάδα και έσυρε τη γερμανική κοινή γνώμη σε μια κατεύθυνση στοχοποίησης και απαξίωσης της χώρας.

Όμως, στο Βερολίνο, κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει για όλα αυτά.
...
η Γερμανία ήταν εκείνη που τη χρησιμοποίησε ως άλλοθι, ως Δούρειο Ιππο, για να επιβληθεί οριστικά το Βερολίνο ως ο μόνος και απόλυτος κυρίαρχος στην ευρωζώνη, κάτι που πέρασε πλήρως και θεσμικά στις 25 Μαρτίου του 2011 με την υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, το οποίο «δένει» την Ευρώπη χειροπόδαρα στα μέτρα της γερμανικής επιθετικής πλεονασματικότητας.

Πολλοί στην Ελλάδα έχουν την ευκολία να βρίζουν την πατρίδα τους. Αλλοι, φτάνουν στο αδιανόητο σημείο να λένε ότι ευτυχώς που οι Γερμανοί ισοπεδώνουν τη χώρα με την ασφυκτική πολιτική τους – την ώρα που, μόλις προχθές, στη χώρα τους προχωρούν σε προεκλογικές φορολογικές ελαφρύνσεις - και δεν κρύβουν τη χαρά τους για την επιβολή μιας πλήρους γερμανικής διοίκησης στη χώρα. 

Προφανώς δεν ξέρουν ούτε τι λένε, ούτε τι τους γίνεται. Δεν έχουν καν μπει στον κόπο να σκεφτούν ποιος ήταν εκείνος που, εκτός από τους όποιους έλληνες πολιτικούς ή μη απατεώνες – ωφελήθηκε τα μέγιστα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα, που υπήρξαν όλα γερμανικά: η Siemens, τα υποβρύχια, τα άρματα…

Τους είναι επίσης αδύνατο να αντιληφθούν το στοιχειώδες και αυτονόητο: καλά, εμείς, είμαστε ό,τι είμαστε. Και η Ιταλία; Η Ισπανία; Οι άλλες χώρες που μπήκαν ήδη στο μηχανισμό;
Όλα αυτά δεν δείχνουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει; Ότι το πρόβλημα δεν είναι στην καρδιά του Eλληνικό; Ότι δεν είναι η χώρα με το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ εκείνη που καταστρέφει τα πάντα για να πρέπει επί της ουσίας να ισοπεδωθεί με το πρόγραμμα που οι Γερμανοί σχεδίασαν και επέβαλλαν;…

Η ελληνική πολιτική, τρώγεται με τα ρούχα της: δεν θέλει και δεν τολμά να δει την ουσία του προβλήματος. Κι αυτή δεν είναι άλλη παρά το αδήριτο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, όπως και πλήθος άλλες χώρες στις ισοπεδωτικές, ερημοποιητικές προδιαγραφές που με πρωτοφανή βία επιβάλλει το Βερολίνο για να πετύχει τους δικούς του και μόνον στόχους: την πλήρη επικράτηση της Γερμανίας στην Ευρώπη και την μετατροπή της στον γίγαντα που θα τροφοδοτήσει στα επόμενα χρόνια την αγορά της Κίνας. Αυτοί είναι οι μόνοι στόχοι του Βερολίνου και έχουν πλέον ομολογηθεί ανοιχτά, ακόμα και από τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας, Γκίντο Βεστερβέλε.

Όμως αυτά, έχουν ως προϋπόθεση την άμεση κινεζοποίηση της Ελλάδας και όχι μόνον αυτής. Απλώς, ως ο πιο αδύναμος κρίκος, η Ελλάδα ξεκίνησε πρώτη. 

Ευτυχώς, όμως όπως πάντα, οι Γερμανοί βιάζονται. Δεν τους κρατάει τίποτα. Θέλουν την κυριαρχία και τη θέλουν τώρα. Επιτέθηκαν λοιπόν ήδη στην Ιταλία. Και την οδηγούν στο δρόμο που οδήγησαν κι εμάς. Αυτό, ίσως αποδειχθεί το μοιραίο λάθος τους. Γιατί η Ιταλία, δεν είναι Ελλάδα. Τα μεγέθη της είναι τεράστια, όπως και η παραγωγική της βάση και η σημασία της στις εξελίξεις. Κι εκεί, στην Ιταλία, που, ας σημειωθεί, ότι κανείς δεν βρίζει τη χώρα του, αλλά ούτε και εδώ αυτοί που βρίζουν πρόθυμα την Ελλάδα πράττουν το ίδιο για την Ιταλία, μπορεί πλέον να αρχίσει να γράφεται το τέλος της απόπειρας βίαιης γερμανοποίησης της Ευρώπης, που ξεκίνησε σαν σήμερα, το 1989, όταν έπεσε το Τείχος που, τελικά, δυστυχώς, πλάκωσε την Ευρώπη... 

Κι εδώ, τέλος, να σημειωθεί, ότι, ο λύκος στην αντάρα χαίρεται: τα όσα απίστευτα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο μέρες στην Αθήνα, έδωσαν τη χρυσή ευκαιρία στη γερμανίδα καγκελάριο να κάνει χθες μια δήλωση που ελάχιστοι πρόσεξαν και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν, ενώ είναι καθοριστικής σημασίας: συνέδεσε άμεσα τα γεγονότα με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Γερμανία ετοιμάζεται πλέον και για τη συνταγματικού επιπέδου θεσμοποίηση της κυριαρχίας της στην Ευρώπη.

Όμως, μετά το πρώτο λάθος του Βερολίνου να βάλει στη μέγγενη την Ιταλία ενώ είναι σε πλήρη εξέλιξη η ελληνική κρίση, αυτό είναι το δεύτερο λάθος: γιατί αυτή η αναθεώρηση απαιτεί ομοφωνία. Κι αυτό, είναι το μέγα όπλο της Ελλάδας και όχι μόνον αυτής, αρκεί να διαθέτει ηγεσία ικανή να πει «όχι»…

ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Η Γερμανία βρίσκεται σήμερα στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας της. Θεωρητικώς τουλάχιστον, έχει ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε «δημοκρατικό», «καλό» Ηγεμόνα της ηπείρου, ηγούμενη των ευρωπαϊκών λαών στην προσπάθεια να σωθεί η ιδέα της Ευρώπης, της συνεργασίας των λαών της και, μαζί, τα ιστορικής, πανανθρώπινης σημασίας δημοκρατικά, κοινωνικά, πολιτιστικά επιτεύγματα των ευρωπαϊκών λαών μετά τον πόλεμο, από τον επελαύνοντα «ολοκληρωτισμό» των Αγορών.

Με τον τρόπο όμως που χειρίζεται μέχρι τώρα την κρίση, το Βερολίνο κινδυνεύει να επαναλάβει τον χειρότερο ιστορικό εαυτό του, οδηγώντας την ‘Ενωση στη διάλυση, το ευρώ σε εξαφάνιση, την Ευρώπη σε ιστορική οπισθοδρόμηση, προάγγελο παγκόσμιας βαρβαρότητας, τη διεθνή οικονομία σε κρίση χειρότερη από αυτή του 1929 και, την ίδια τη Γερμανία, σε μια ήττα, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά πολιτική, ηθική, γεωπολιτική, στρατηγική, σημαντικότερη από αυτή του 1945.

Μόνο η αδράνεια του μυαλού και η άρνησή μας να αποδεχθούμε οδυνηρές αλήθειες, μας εμποδίζει να αντιληφθούμε πλήρως και να ενσωματώσουμε τις συνέπειες του γεγονότος ότι βρισκόμαστε πιθανώς ενώπιον ενός ενδοευρωπαϊκού «τρίτου παγκόσμιου πολέμου», πολιτικο-οικονομικού και όχι στρατιωτικού (τουλάχιστον αρχικά), που κινδυνεύει να εμπεδώσει την παγκόσμια κυριαρχία των «Αγορών», μιας αυτοκρατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, εν συμμαχία με τα αμερικανικά όπλα, οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση της οποίας έχουν τεθεί οικονομικά με την επέλαση της απορρύθμισης επί 40 χρόνια και τη «χρηματιστική μετάλλαξη» του καπιταλισμού που προκάλεσε, γεωπολιτικά και ιδεολογικά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

O θρίαμβος των αγορών

Το 2008, ο Πρόεδρος της Goldman Sachs Lloyd Blankfein, γνωστός για τη φράση του «κάνω το έργο του Θεού», δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδυα, τρέμοντας για την τύχη των τραπεζών. Ο προκάτοχός του στην Goldman, που είχε στο μεταξύ «μεταγραφεί» στην κυβέρνηση, Πόλσον, Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μπους, παρακαλούσε γονατιστός το Κογκρέσσο να σώσει τις Τράπεζες με τα λεφτά των φορολογουμένων.

Τρία χρόνια αργότερα, όχι μόνο σώθηκαν οι Τράπεζες και τα φανταστικά τους κέρδη, αλλά είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας που, λέγεται, το πρώτο πράγμα που ρωτάει κάθε πρωϊ, δεν είναι η υγεία του νεογέννητου παιδιού του, αλλά τι έκαναν οι οίκοι με το γαλλικό ΑΑΑ!

Αυτοκρατορία και Ευρώπη

Ακόμα κι αυτά όλα δεν είναι όμως τίποτα μπροστά σε αυτό που, πλέον, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» αποκτά την πρακτική δυνατότητα να κάνει, να κυριαρχήσει δηλαδή στην Ευρώπη, αλλάζοντας ίσως, αν χρειαστεί, το πολίτευμά της, και ενδεχομένως διαλύοντας την ‘Ενωση αν αυτή δεν υποταγεί πλήρως, κάτι που θα απαλλάξει και τις ΗΠΑ από τη σοβαρή αμφισβήτηση της παγκόσμιας νομισματικής κυριαρχίας του δολλαρίου, χωρίς την οποία δεν είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση της οικονομίας τους.
...
Σε μια αντιστροφή που θα άφηνε κατάπληκτο τον Φρόιντ, εφαρμόζει σήμερα στην Ελλάδα ακριβώς την πολιτική που άσκησαν οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Διακινδυνεύει να προκαλέσει καταστροφές ανάλογες με εκείνες που τότε προκλήθηκαν και να πραγματοποιήσει τελικά τους χειρότερους φόβους της. Το Βερολίνο έχει ίσως τη δύναμη να καταστρέψει την Ελλάδα, όχι τη δύναμη να αποφύγει το τεράστιο, όχι μόνο οικονομικό, κυρίως πολιτικό και γεωπολιτικό fall out. Τότε, οι πάντες θα σκεφτούν και πολλοί θα πουν: «Οι Γερμανοί δεν άλλαξαν. Παραμένουν οι ίδιοι. Δεν μπορεί να τους εμπιστεύεται κανείς». Αυτό θα είναι ένα νέο, ιδεολογικό 1945.

Μια τέτοια κατάληξη, που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, θα συνιστά ιστορικό, παγκόσμιας εμβέλειας θρίαμβο της Αυτοκρατορίας που, Βρετανική παληότερα, Αμερικανική μετά το 1947, όλο και περισσότερο χρηματοπιστωτική σήμερα, παρά τις διαδοχικές μεταλλάξεις της, εκφράζεται πάντα από την ιστορική φράση του Λόρδου Ισμέι, γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας, που συνόψισε σε δέκα λέξεις την αποστολή του ΝΑΤΟ: «Nα κρατάει τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω, τους Γερμανούς κάτω».

Γερμανία και Ευρώπη

Σε αντίθεση με το 1914 και το 1939, όταν τα γερμανικά σχέδια κυριαρχίας αφορούσαν μόνο τον γερμανικό λαό και οδηγούσαν σε ευθεία σύγκρουση με όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, σήμερα, η ιδέα της σωτηρίας όλης της Ευρώπης από τη οπισθοδρόμηση και τη διάλυση που ετοιμάζει η παγκόσμια «Αυτοκρατορία του Χρήματος» είναι μια ιδέα που μπορεί να δώσει τεράστια πολιτική ισχύ σε όποιον την ενστερνισθεί. Οι επιτυχείς ηγεμονίες δεν έχουν μόνο «μπαστούνι», αλλά και «καρότο», κάποιο όφελος για τους ηγεμονευόμενους. ‘Ηταν ένας Πρώσσος, ο Κλαούζεβιτς, που είδε, πίσω από τις νίκες του Ναπολέοντα, την ισχύ των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης. Η Ρωσία έπαιξε έναν τελείως δυσανάλογο παγκόσμιο ρόλο καθιστάμενη φορέας του «σοσιαλισμού», «κοσμικής θρησκείας» του 20ού αιώνα για εκατομμύρια ανθρώπους. Η αμερικανική αυτοκρατορία στηρίχτηκε στη δύναμη του φιλελεύθερου παραδείγματος, του ιδεώδους του «ελεύθερου, αυτεξούσιου ατόμου».

Παραμένοντας εγωϊστικά και επαρχιακά κλεισμένος στο δικό του έθνος ο γερμανικός εθνικισμός απέτυχε και αυτοκαταστράφηκε όχι γιατί υπήρξε, αλλά γιατί το «σχέδιό» του παρέμεινε «μπαστούνι χωρίς καρότο» για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, γιατί βασίστηκε στην υπερεκτίμηση της στρατιωτικής άλλοτε, της οικονομικής σήμερα ισχύος του, γιατί οι Γερμανοί νομίζουν τους άλλους Ευρωπαίους ως «αποτυχημένους ή ατελείς Γερμανούς», δεν μπορούν να αντιληφθούν την αναποτελεσματικότητα της μονομερούς έμφασης στη στρατιωτική ή την οικονομική βία για την «πειθάρχηση» της ηπείρου. Οι ηγεμονίες που διήρκεσαν και είχαν αποτελέσματα ήταν αυτές που είχαν καρότο, περιλαμβάνοντας κάποιο όφελος και για τους ηγεμονευόμενους.

Με όραμα «καταστραφείτε για να πληρώσετε τα χρέη σας», ούτε Ευρώπη θα υπάρξει και αν υπάρξει θα είναι θνησιγενής.

Εφθασε η ώρα της αλήθειας για το Βερολίνο

Τώρα είτε το Βερολίνο θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη της διάλυσης της Ευρωζώνης με ανυπολόγιστες οικονομικές και γεωπολιτικές παρενέργειες είτε θα αποδεχθεί τον ελεγχόμενο πληθωρισμό με εργαλείο την ποσοτική χαλάρωση (τύπωμα χρήματος) με την ΕΚΤ να ευθυγραμμίζεται με τις επιλογές της Fed. Τρίτη λύση δεν υπάρχει, εκτός αν αποδεχθούμε ότι στα σενάρια Β' ή Γ' που επεξεργάζονται οι μεθοδικοί σύμβουλοι του κ. Σόιμπλε περιλαμβάνεται και η διαχείριση μιας ασύντακτης διάλυσης της Ευρωζώνης.

Η πρώτη επιλογή, η διάλυση της Ευρωζώνης μοιάζει με εκλογίκευση πυρηνικής καταστροφής. Είτε μόνη της είτε με μια μικρή ομάδα πλεονασματικών χωρών η Γερμανία θα δει το νέο μάρκο να ανατιμάται εκτός ελέγχου, όπως συνέβη πρόσφατα με το ελβετικό φράγκο και να δίνει τη χαριστική βολή στις εξαγωγές της που θα έχουν εν τω μεταξύ συρρικνωθεί μετά τη χρεοκοπία συντεταγμένη ή ασύντακτη των δημοσιονομικά προβληματικών χωρών.

Όμως τέλος της Ευρωζώνης σημαίνει πολύ απλά και τέλος της Ε.Ε., άρα επιστροφή της Γηραιάς Ηπείρου στο παλαιό σκηνικό ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία από τη μια μεριά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις από την άλλη. 

Οι Γερμανοί εξαξωγείς «μπορούν να ζήσουν και χωρίς το ευρώ»

Οι Γερμανοί εξαξωγείς "μπορούν να ζήσουν και χωρίς το ευρώ", δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας τους, της BGA, ο Αντον Μπέρνερ, ερχόμενος σε αντίθεση με τους γερμανούς πολιτικούς, οι οποίοι παρουσιάζουν το ενιαίο νόμισμα ως ζωτικής σημασίας για την γερμανική οικονομία.

"Το σημαντικό για μας είναι η ελεύθερη αγορά, δεν έχουμε υποχρεωτικά ανάγκη από ένα κοινό νόμισμα", δήλωσε (σ.σ. το ευρώ είναι κυρίως κατασκεύασμα των τραπεζιτών, που δεν ενδιαφέρονται τόσο για την παραγωγή και το εμπόριο όσο οι βιομήχανοι)

Η διατήρηση του επιπέδου των εξαγωγών στις χώρες της ευρωζώνης δεν εξαρτάται από το ίδιο το ευρώ, αλλά από την ελεύθερη αγορά, από την απουσία τελωνειακών δασμών, για παράδειγμα, εξήγησε ο πρόεδρος της BGA.

"Ενας καλός επιχειρηματίας οφείλει να σκέπτεται το σχέδιο Β", είπε, διευκρινίζοντας ότι δεν επιθυμεί το τέλος του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Εάν η νομισματική ένωση διαλυόταν, η Γερμανία θα σχημάτιζε κατά πάσα πιθανότητα "ένα μπλοκ" με τις άλλες χώρες της βόρειας Ευρώπης που διαθέτουν αντίστοιχες οικονομικές δομές, όπως η Αυστρία, η Φινλανδία, η Ολλανδία και η Δανία, πρόσθεσε.

Η αθηναϊκή ηγεμονία

Μετά τους Περσικούς πολέμους η πόλη της Αθήνας έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στη θάλασσα και το εμπόριο, αν και σοβαρός ανταγωνιστής της παρέμεινε η Κόρινθος με τη γεωργική παραγωγή και τα φημισμένα κεραμεικά της εργαστήρια. Ηγετική φυσιογνωμία του χρυσού αιώνα όπως αποκαλείται για την αθηναϊκή ανάπτυξη και την κυριαρχία της στις άλλες πόλεις υπήρξε ο Περικλής, για τον οποίο πληροφορίες συλλέγουμε από τον Θουκυδίδη και τον Πλούταρχο. Είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τα χρήματα των συμμάχων του, προκειμένου να χτίσει τον Παρθενώνα άλλα λαμπρά μνημεία της κλασικής Αθήνας. Ως τα μέσα, καθοδηγούμενη από την απληστία της Αθήνας η συμμαχία της Δήλου μετατράπηκε ουσιαστικά σε αθηναϊκή αυτοκρατορία, γεγονός που επικυρώθηκε από τη μεταφορά του συμμαχικού θησαυρού από τη Δήλο στον Παρθενώνα το 454 π.Χ.
...
Οι άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη αποδέχθηκαν αρχικά την αθηναϊκή ηγεμονία στον διαρκή πόλεμο κατά των Περσών, αλλά σταδιακά η Αθήνα εξελίχθηκε σε ιμπεριαλιστική δύναμη. Μετά την ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, όμως, ορισμένες πολιτείες δυσανασχέτησαν και επεχείρησαν να αποσχισθούν από τη συμμαχία, με αποτέλεσμα την πλήρη και ωμή επίδειξη πολεμικής ισχύος από μέρους της Αθήνας, όπως τουλάχιστον την καταθέτει ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογο των Μηλίων, μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο διάλογος, έτσι όπως κατατίθεται από τον ιστορικό, είναι επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού, σε ό,τι αφορά στην πολεμική ισχύ. Επιβάλλεται το δίκαιο του ισχυροτέρου και η άποψη των Μηλίων πως η παράδοση είναι πράξη δειλίας, αντιμετωπίζεται περιφρονητικά από τους Αθηναίους (Θουκυδίδης 5.100). Αν οι Μήλιοι επιδείξουν σωφροσύνη -κλασική αρετή στην κοινωνία του 5ου π.Χ. αιώνα- τότε θα αναγνωρίσουν ότι δεν είναι αγών από του ίσου περί ανδραγαθίας και ότι η τιμωρία δεν είναι η αισχύνη (Θουκυδίδης 5.101). Το θέμα είναι η επιβίωση και εδώ οι ηθικοί φραγμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Σύμφωνα με τη γλώσσα του αθηναίου ιστορικού, είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς την φυσική πραγματικότητα –στην προκειμένη περίπτωση την πολεμική ισχύ των Αθηνών. Αυτό είναι το κομβικό σημείο με το οποίο ανοίγουν και κλείνουν οι Αθηναίοι το διάλογό τους με τους Μηλίους. Αντίθετα με τους Αθηναίους του Ηρόδοτου, που ποτέ δεν παραδίδονται στον Ξέρξη και αρνούνται να προδώσουν τους Έλληνες, οι Αθηναίοι του Θουκυδίδη αποτιμούν ψυχρά την πολεμική ισχύ τους και φυσικά ακολουθούν τη λογική αυτής της αποτίμησης με τα ανάλογα αποτελέσματα ενός εμφύλιου σπαραγμού.http://tsak-giorgis.blogspot.com//