Από Τα Νέα
Του Ρούσσου Βρανά
Στην αρχή είχαν πιστέψει πως ήταν γι' αυτούς μια μεγάλη ευκαιρία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Με περισσότερες και καλύτερες δουλειές. Με περισσότερα και καλύτερα νοσοκομεία. Με περισσότερα και καλύτερα πανεπιστήμια. Έτσι τους είχαν δείξει την Ευρωπαϊκή Ένωση: ως συνώνυμη του κοινωνικού κράτους.
Σήμερα οι λαοί των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών ανακαλύπτουν ότι άλλη Ευρώπη τούς έδειξαν και σε άλλη τους έβαλαν. H Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ανοίγει σε αυτές τις χώρες περισσότερες και καλύτερες δουλειές, περισσότερα και καλύτερα νοσοκομεία, περισσότερα και καλύτερα πανεπιστήμια. Μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κλείνει και αυτά που υπάρχουν.
Στην αρχή είχαν πιστέψει πως για όλα έφταιγε ο δημόσιος τομέας της οικονομίας. Και όσοι δεν εργάζονταν σε αυτόν, έμειναν απλοί θεατές της κατεδάφισής του από τις κυβερνήσεις τους. Παρατηρούσαν με τρόμο να καταστρέφονται καθημερινά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων, ζώντας στην πλάνη πως το δικό τους κεφάλι θα γλίτωνε από το αμείλικτο δρεπάνι του Θεριστή.
Χιλιάδες άνθρωποι έχαναν από τη μια μέρα στην άλλη τις συντάξεις τους, τους μισθούς τους, πετάγονταν στον δρόμο, θύματα κυβερνήσεων δουλικών και μέσων ενημέρωσης υποτακτικών που είχαν αναλάβει να «πουλήσουν» τη λιτότητα ως κάτι αναπόφευκτο, περίπου όπως ένα φυσικό φαινόμενο.
Ώσπου ήρθε και η σειρά των θεατών. Και τότε μόνο κατάλαβαν ότι, στα μάτια των σφαγέων, κανείς δεν ήταν αθώος. Τότε μόνο αναρωτήθηκαν γιατί άραγε να μην πληρώνουν ποτέ οι ένοχοι παρά μονάχα οι αθώοι, γιατί άραγε να πληρώνουν πάντα οι πολλοί που έχουν τα λίγα και όχι οι λίγοι που έχουν τα πολλά.
Στην αρχή είχαν πιστέψει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα γινόταν μια πραγματική πολιτική και οικονομική ένωση. Πως θα έβαζε σε μια τάξη και τις δικές τους χώρες. Πως θα τσάκωνε τους πλουτοκράτες που φυγάδευαν τα πλούτη τους σε φορολογικούς παραδείσους. Πως θα έβαζε τα δυο πόδια των μεγαλοτραπεζιτών σε ένα παπούτσι. Πως θα γέμιζε τις «τρύπες» των φτωχότερων ευρωπαϊκών χωρών με τα πλεονάσματα των πλουσιότερων.
Ώσπου άρχισαν να πέφτουν βροχή τα μέτρα λιτότητας, σαν να ήταν αυτός ακριβώς ο κυριότερος στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: να διατηρήσουν οι πλουσιότερες χώρες της τα πλεονάσματα και οι φτωχότερες τα ελλείμματα, με δυο λόγια να γίνουν οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι (σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό, φέρνει το παράδειγμα ο οικονομολόγος Μάρσαλ Όερμπακ, σε μια πολιτική και οικονομική ένωση όπως οι ΗΠΑ, το Τέξας να επιμένει να διατηρεί μόνιμα εμπορικά πλεονάσματα έναντι των άλλων 49 αμερικανικών πολιτειών).
Σήμερα πια δεν πιστεύουν τίποτα. Γνωρίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ο παράδεισος που είχαν ονειρευτεί. Και ότι χωρίς μια ριζική κοινωνική και πολιτική αλλαγή, πρώτα στις δικές τους χώρες, η κόλαση θα τους παραμονεύει.
«Η κόλαση τριγυρίζει πάντα. Το σχήμα της είναι κυκλικό και είναι απ' τη φύση της ατελείωτη, αφόρητη και επαναληπτική» (Φλαν Ο' Μπράιεν, «Ο τρίτος αστυνόμος»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.