ΙΔΙΩΤΙΚΟ - ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ

                               

                              

                                       

                                       Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* 

      Η ιστορία κάνει κύκλους… Στα γεγονότα της και στις συνέπειές τους συρόμαστε συνήθως ανυπεράσπιστοι, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν την πορεία των νικητών στην κονίστρα της κοινωνικής διαπάλης.

      Κομβικό ιστορικό γεγονός που πυροδότησε έντονα τις ανθρώπινες στάσεις γύρω από το δίπολο: ιδιωτικό – δημόσιο υπήρξε η κατάρρευση των σοσιαλιστικών κρατών το 1989. Και αν τότε συνέβη η ήττα σύμφωνα με αναλυτές των ανατολικών σοσιαλιστικών ιδεών έναντι των δυτικών αστικοδημοκρατικών καπιταλιστικών, έκτοτε η ανθρώπινη διαμάχη σχετικά με το ιδιωτικό – δημόσιο καλά κρατεί. Απλουστευτικά το δημόσιο – κρατικό αποτελούσε τη βάση των σοσιαλιστικών συστημάτων,  ενώ στα δυτικά  καπιταλιστικά συστήματα είχαμε μια συνεύρεση δημοσίου – ιδιωτικού με προτεραιότητα φυσικά στο ιδιωτικό.

      Καθώς φυσικά κατέρρευσε ο σοσιαλιστικός κόσμος – η εναπομείνασα κομμουνιστική Κίνα ηγείται δυστυχώς ενός από τους πλέον άγριους καπιταλισμούς - η επιβολή  του ιδιωτικού ως ιδέα αλλά και ως πράξη ανά τον ομογενοποιημένο πια πολιτικά και οικονομικά  κόσμο είναι ασυγκράτητη από χώρα σε χώρα κι από κράτος σε κράτος. Έννοιες και στάσεις: Παγκοσμιοποίηση, ελεύθερη οικονομία, άνοιγμα αγορών, ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, ανταγωνιστικότητα κυριάρχησαν ανά την υφήλιο. Έννοιες, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ιδιωτικού, που τοπικά και παγκόσμια θα έσωζαν τον κόσμο.

      Όμως τον «έσωσαν», τον σώζουν; Μα δυστυχώς όχι. Με τη θεοποίηση και κυριαρχία τους από το ’89 κι εδώ οδήγησαν την οικονομία στο μεγάλο κραχ του Φθινοπώρου το 2008 για τα παγκόσμια δεδομένα με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Και για το σήμερα, εφόσον τα χρηματιστήρια από την 26/7/2011 έχουν χάσει πάνω από 9 τρισ. δολάρια από την κεφαλαιοποίησή τους σε τραπεζικές μετοχές της Ευρώπης και των ΗΠΑ, πολύ φοβούμαστε ότι η ξέφρενη επέλαση των χρηματαγορών οδηγεί παγκοσμίως  σε ένα νέο μεγάλο κραχ, που αυτή τη φορά όλα δείχνουν ότι θα είναι χειρότερο από το μόλις προαναφερθέν.

      Φυσικά από τη διαπάλη δημόσιου - ιδιωτικού η μικρή μας Ελλάς δεν εξαιρείται. Και σ’ αυτήν για τα προαναφερθέντα χρόνια κυριάρχησε ως σωτηρία το ιδιωτικό. Tα τελευταία 20 χρόνια ξεπουλιούνται δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές επιδοτούμενο το ξένο και ντόπιο ιδιωτικό κεφάλαιο, αναφέροντας ως παράδειγμα λίγο πιο παλιά την πώληση κοψοχρονιάς σε ιδιώτες των λεγόμενων «προβληματικών επιχειρήσεων», μέχρι τελευταία την ιδιωτικοποίηση και εισαγωγή στο χρηματιστήριο ακόμα και κερδοφόρων οικονομικών τομέων ( ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ ), αλλά και την προσφάτως πώληση σε ιδιώτες επιχειρηματίες του πάλαι ποτέ δημοσίου χρυσωρυχείου της Χαλκιδικής αντί πινακίου φακής  ή την ήδη ετοιμαζόμενη αξιοποίηση (διάβαζε εκποίηση) του κερδοφόρου αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Έτσι πάλι οι ιδιώτες «σώζουν» το κράτος, την πατρίδα ιδιωτικοποιώντας τα κέρδη και κοινωνικοποιώντας τις ζημιές.              

     Και εντελώς πρόσφατα, οι επιθέσεις του ιδιωτικού εναντίον του δημοσίου στα «φόρτε τους», ως λύση για τα όσα από τις 25/3/2010 άσχημα περνά η χώρα μας , δηλ. την κρίση χρέους. Αυτή την κρίση η «κυβερνησάρα» μας , αφού μέχρι τώρα ποικιλότροπα την «αντιπαλεύει», αναφέροντας ενδεικτικά: με περικοπές μισθών, κατάλυση εργασιακών σχέσεων κατακτηθέντων τα τελευταία 50 χρόνια, κατάργηση κοινωνικού κράτους και πλείστα τόσα άλλα, τώρα μεθοδεύει απολύσεις  δημοσίων υπαλλήλων.

     Αριστοτεχνικά «επεξεργάστηκε» τη μεθόδευση μέχρι τώρα. Με τα όργανά της, τα ΜΜΕ, τα παπαγαλάκια της, στοχοποίησε για καιρό τώρα    και  ενοχοποίησε «συλλήβδην», αποκαλώντας τους υπεράριθμους, τεμπέληδες, άχρηστους, κοπρίτες, μάζα, πολιτική πελατεία, απρόθυμους σ’ όλη την ελληνική κοινωνία τους δημόσιους υπάλληλους, ώσπου τις προάλλες ανακοίνωσε την πρώτη φάση δημοσιoϋπαλληλικής απόλυσης, της εφεδρείας.

     Πολλά μπορεί να πει κανείς για την πονεμένη ιστορία του ελληνικού Δημοσίου  και για εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων επίσης. Ωστόσο είναι πασιφανές ψεύδος ότι για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνη  έχουν οι υπεράριθμοι και καλοπληρωμένοι και μέχρι πρότινος ασφαλείς δημόσιοι υπάλληλοι. Η πραγματικότητα είναι μάλλον κάπως διαφορετική από αυτήν που παρουσιάζουν τα εκτελεστικά όργανα της  τρόικας ( η κυβέρνησή μας δηλ.) κουνώντας το μαχαίρι των απολύσεων.

     Και πριν μιλήσουμε διεξοδικά ειδικά  για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα, ξεκινούμε με μια αναφαίρετη διαπίστωση γύρω από τη μεγάλο θέμα για το ιδιωτικό – δημόσιο. Είναι γνωστό «τοις πάσι » σήμερα ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν ξέσπασε παρά ως κατάρρευση της περίφημης ιδιωτικής οικονομίας. Αιτία της ήταν οι ιδιώτες, που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη ιδιωτικοποιώντας τα κέρδη και κοινωνικοποιώντας τις ζημιές των τραπεζιτών. Το γεγονός αυτό καταδείχνει πόσο ετοιμόρροπες είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τομέα.

     Ειδικά στην Ελλάδα όμως, όσοι εδημιούργησαν έναν πράγματι αντιπαραγωγικό και αντικοινωνικό δημόσιο τομέα και είναι υπόλογοι γι’ αυτόν, που αυτοί κατασκεύασαν, έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι «ινστρούκτορες» της ρουσφετοκρατίας και των αναξιοπρεπών μεθοδεύσεων, με τις οποίες οικοδομούσαν τους κομματικούς στρατούς τους είχαν και έχουν το επί πλέον θράσος να προβάλουν ως υπαίτιους και υπεύθυνους για τα δικά τους δημιουργήματα, τους εργαζόμενους δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους μάλιστα έφτασαν να αποκαλούν και «κοπρίτες»,ανεύθυνους, κλπ.

     Θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του divide et impera (διαίρει και βασίλευε) ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, αρχικά προπαγάνδιζαν στην κοινή γνώμη ανεβάζοντας τον αριθμό των δημοσίων σε περισσότερο από 1 εκατομμύριο. Έλα όμως που τους  καταμέτρησαν στη συνέχεια και τους βρήκαν 700.000. Γι’ αυτούς απευθυνόμενοι κατόπι σε ένα λαό 11 εκατομμυρίων, ισχυριζόμενοι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», ενοχοποιούσαν και ενοχοποιούν τους 700.000 από τα 11 εκατομμύρια ότι ήταν και είναι «υπεράριθμοι» δημόσιοι υπάλληλοι, παραλείποντας να αναφέρουν ότι τους διόρισαν αυτοί, οι κρατούντες, στο Δημόσιο. Ας σοβαρευτούν λιγάκι…

    Και ενώ τους διόρισαν επιχειρώντας να κτίσουν πάνω στο δικαίωμα του καθένα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους, τους κομματικούς στρατούς του Δημοσίου που – αναθυμάται κανείς λίγο παλιότερα – οι ίδιοι τους προσφωνούσαν: «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα λοιπόν και τους λοιδορούν ζητώντας και τα ρέστα!..   

    Αλλά αυτό το «ρεσιτάλ» ανηθικότητας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων συνεχίζεται… Τα μυθεύματα για τους μισθούς τους μετατράπηκαν σε καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα. Ως και του δημόσιου χρέους τους θεώρησαν και τους θεωρούν υπαίτιους, αντί να  αναφέρουν τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους εργολάβους που μπουκώνουν με δημόσιο χρήμα. Αντί να απολογούνται που με τις κυβερνήσεις τους , του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ υπερχρέωσαν τη χώρα με τους καταστροφικούς διαταγμένους από ΝΑΤΟ και ΕΕ εξοπλισμούς, την Ολυμπιάδα, το χρηματιστήριο, τη ρεμούλα και τα σκάνδαλα.

    Ποια  είναι η αλήθεια: Το 1990 οι μισθοί και οι συντάξεις, που πλήρωνε το κράτος για τους δημόσιους υπαλλήλους αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραμανλή το σταθεροποίησε στο 9%  του ΑΕΠ. Φαίνεται λοιπόν από την πρώτη ματιά πως σταδιακά στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους αναλογεί όλο και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Τη στιγμή μάλιστα που το 1994 το σχετικό κονδύλι μοιράστηκε σε 595.742 εργαζόμενους και συνταξιούχους, ενώ η μοιρασιά κατά το 2008 έγινε σε 896.415 άτομα.

    Από τα παραπάνω καταφαίνεται πόσο «προνομοιούχοι» είναι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Και αν αναφέρουμε και την έρευνα στα πλαίσια της «΄Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», που πραγματοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου, αυτή αποδεικνύει ότι στη Ελλάδα το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στο σύνολο των εργαζομένων είναι το 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα τέσσερα χαμηλότερα στην Ευρώπη.

     Η Ελλάδα έχει, αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το ½ σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα αυτά τα ποσοστά διατηρούνται σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.

     Τώρα η δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα ( που σε ποσοστό 80% έχουν καθαρές αποδοχές από 880 μέχρι 1500 ευρώ και που το 50% διαθέτουν πτυχίο πανεπιστημίου) είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φιλανδίας με 13%  και της Σουηδίας με 15,1%.

     Τέλος σχετικά με το ότι «κοπρίτες» δημόσιοι υπάλληλοι προκαλούν τα ελλείμματα στο κράτος, το ίδιο το ΔΝΤ ομολογεί: Η αύξηση των ελλειμμάτων πρoϋπολογισμού σ’ όλες τις οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των εχόντων και κατεχόντων και στη αποπληρωμή τόκων για προηγούμενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταμεία των μεγαλοεισοδηματιών. Αντίθετα το έλλειμμα από την αύξηση των δημοσίων δαπανών επιβαρύνεται λιγότερο από 10%.           

    Επιχειρήσαμε στο μέτρο που επιτρέπει ένα άρθρο να δώσουμε την εικόνα του ιδωτικού – δημοσίου. Ο καθένας αντιλαμβάνεται και συμπεραίνει…

     Φυσικά και η κυβέρνησή μας, που όμως, ενώ τα προαναφερθέντα ισχύουν, να τι αποφασίζει: ετοιμάζει απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, βαφτίζοντας εφεδρεία  την απόλυση. Έκρηξη της ανεργίας στον ιδιωτικό χώρο (πάνω ήδη από 800.000 για τον επίσημο αριθμό, για  26% μίλησε το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ μέσα στο 2012) και ωραιοποιώντας τάχα την απόλυση στο δημόσιο, τη βαφτίζει εφεδρεία. Έλεος!... Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους; Κατά τον πρωθυπουργό μας, αρκεί να δουλεύει ένα άτομο στην οικογένεια. 

      Να θυμίσουμε πως 150 χρόνια πριν ο Μαρξ μιλούσε ακριβώς για εφεδρικό βιομηχανικό στρατό αναφερόμενος στο εργατικό δυναμικό, που πετιέται από τους χώρους παραγωγής. Με την «εφεδρεία» και κατά διαταγήν της τρόικας , δίνεται το σύνθημα για μια νέα ανθρωποφαγία στο Δημόσιο. Ποιοι και πώς θα επιλεγούν να περάσουν στην «εφεδρεία»; Με ποια κριτήρια; Αν για τους δανειστές – τοκογλύφους αυτό είναι αδιάφορο και για τους Πασοκο-διαχειριστές πονοκέφαλος, δεν παύει ωστόσο να είναι χειριστικός μηχανισμός.

      Με την εφεδρεία υπολόγισαν και υπολογίζουν να στήσουν μια νέα μορφή πελατειακής σχέσης, να επιβάλουν το φόβο, να σπρώξουν σε παρακάλια και εξευτελισμούς τους εργαζομένους. Ο γενικός στόχος είναι να απλωθεί η ανασφάλεια και η φτώχια μέσα στο δημόσιο τομέα, να μη ξεμείνει πουθενά κάποιος θύλακας «ασφάλειας», συνδικαλισμού και δικαιωμάτων.  Θέλουν παντού τους εργαζόμενους εξαθλιωμένους και σ’ όλα τα επίπεδα (μισθός , ασφάλιση, συνθήκες, δικαιώματα).

    Για τα προλεχθέντα η τρόικα πιέζει εδώ και τώρα για χιλιάδες απολύσεις και η εθελόδουλη Πασοκοκυβέρνηση ανδρεικέλων ήδη απομονωμένων απ’ την κοινωνία σχεδιάζει να τις πραγματοποιήσει. Φυσικά τα σχέδιά της παντού συναντάνε αντιθέσεις. Δεκάδες διοικήσεις δεν έδωσαν καν λίστες. Άλλες έστειλαν, αλλ’ αντί για λίστες εφέδρων, τα τεράστια κενά εργαζομένων, που έχουν. Είναι αξιομνημόνευτο τέλος  ότι με την εφαρμογή της εφεδρείας θα δούμε βιομηχανία ενστάσεων και δικαστικών προσφυγών, που θα δυναμιτίσουν τα πράγματα.

    Φαίνεται φως στο πρόβλημά; Υπάρχει ελπίδα κυβερνητικής διαπραγμάτευσης; Δυστυχώς καμία, γιατί κάθε φορά που οι κυβερνητικοί έδειξαν κάποια ένσταση απέναντι στην τρόικα, επέστρεψαν με τα αυτιά κατεβασμένα, δεχόμενοι πιο επώδυνες για το λαό και τη χώρα υποχωρήσεις.

     Οι κάποιες ήδη πολύμορφες κινητοποιήσεις αχναυγάζουν την ελπίδα!...Την ελπίδα να στείλουν οι εργαζόμενοι στον αγύριστο την τρόικα μαζί με την κυβέρνηση. Το βασικό είναι να μη περάσει η αντιπαράθεση μέσα στους εργαζόμενους. Να μη αλληλοκατηγορούνται και αλληλοσπαράσσονται ιδιωτικοί και δημόσιοι, αλλά να ενισχυθεί το πνεύμα αλληλεγγύης και ενότητας. Ποικιλόμορφα ο λαός μας, καιρό τώρα, βιώνει ασκήσεις πανικού και χτυπήματα του ηθικού του.        

      Πώς θα αντιμετωπίσει ο λαός μας όλα αυτά και τα προαναφερθέντα; Υπάρχει κάποια δύναμη που να δίνει σαφή απάντηση ; Οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης πολιτεύονται με σκοπό να καρπωθούν τη δυσαρέσκεια του κόσμου στις επόμενες εκλογές. Σκασίλα τους για τα υπόλοιπα. Άλλοι πάλι ονειρεύονται ψηφοδέλτια και πολιτικά μέτωπα που θα τους ανοίξουν την πόρτα του Κοινοβούλιου.

      Υπάρχει λοιπόν τρόπος να αντιμετωπίσει ο λαός την προπεριγραφείσα κατάσταση και την επερχόμενη πτώχευση; Ως απάντηση παραθέτω αυτολεξεί τα λόγια του οικονομολόγου Δ. Καζάκη, τα αναγραφέντα στην εφ. «ΠΟΝΤΙΚΙ» της 6/10/2011, όπου ανελλιπώς κάθε Πέμπτη αρθρογραφεί, του ανθρώπου που κυριολεκτικά από πέρσι ακούραστα περιδιάβηκε και συνεχίζει να περιδιαβαίνει από άκρη σε άκρη την Ελλάδα εξηγώντας στο Πανελλήνιο ότι η υπερχρέωση της πατρίδας μας μπορεί να αντιμετωπισθεί με προοπτική αναγέννησης και ανεξαρτησίας της Ελλάδας κι όχι όπως την αντιμετωπίζει η εθελόδουλη στους δανειστές – τοκογλύφους κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ., ανταποκρινόμενη σε κάθε τους απαίτηση και οδηγώντας το λαό σε δουλοπαροικία στον τόπο του. Και να τι λέει: « Μονάχα ένα τρόπος υπάρχει, για να αντιμετωπίσει ο λαός την επερχόμενη πτώχευση: να κρατήσει την ψυχραιμία του και να οργανωθεί στις γειτονιές, να αποκαταστήσει και να περιφρουρήσει την κοινωνική του συνοχή, να μην επιτρέψει να τον πανικοβάλουν και να τον μετατρέψουν σε ζώο με αγελαία ένστικτα κοινωνικού κανιβαλισμού. Αυτό προέχει σήμερα και η μόνη δύναμη που μπορεί να το πετύχει σήμερα αυτό είναι το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, που απλώνεται γοργά σ’ όλες τις γειτονιές, σε κάθε χωριό και πόλη της Ελλάδας. Μια νέα δύναμη έχει γεννηθεί και μαζί της η ελπίδα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε»

    Κ εμείς θα καταλήγαμε συμφωνώντας απόλυτα με τον Δ. Καζάκη, με αφετηρία το τελευταίο τμήμα της ανάλυσής μας για «την εφεδρεία» και με συντονισμό όλων των αγώνων ότι είναι επιτακτική  ανάγκη να βάλουν οι εργαζόμενοι την κυβέρνηση μαζί με την τρόικα στην εφεδρεία. Αυτό θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας θετικής εναλλακτικής λύσης!...

                                                               

                                                                    Kατερίνη 14/10/2011

*φιλόλογος μελος της πολιτικης επιτροπης του Ε.ΠΑ.Μ