Μήπως οι βουλευτές της «αριστεράς» έχουν μια ύστατη ευκαιρία να διασώσουν την τιμή τους, αν έχει απομείνει κάτι τέτοιο, και ενδεχομένως το λαό, αποχωρώντας από το κατ’ επίφαση κοινοβούλιο, το οποίο αποτελεί ένα μηχανισμό νομιμοποίησης των αλλεπάλληλων μέτρων εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού χωρίς διακρίσεις και κανένα έλεος; Όταν καλούν τους εργαζόμενους να απεργήσουν γνωρίζοντας ότι το καθεστώς δεν υποχωρεί γιατί είναι μια καινούργια πρωτόγνωρη στη χώρα κατοχική δικτατορία, τι ακριβώς επιδιώκουν παραμένοντας στην αίθουσα αυτή που έχει μεταβληθεί σε αίθουσα του αίσχους; Οι ρητορικές αντιπολιτευτικές κορώνες έχουν πια καμιά σημασία σήμερα; Έχουν άραγε την εντύπωση ότι η ραγδαία φτωχοποίηση του λαού θα τους ευνοήσει, προσφέροντάς τους μελλοντικούς ψήφους, από τους απελπισμένους, απόκληρους της ερημοποιημένης κοινωνίας; Τους βλέπω να κάνουν με άνεση τις φιλολαϊκές αναλύσεις τους για να πέσει η κυβέρνηση, αλλά οι ίδιοι δεν κάνουν κάτι έμπρακτο για να προωθήσουν την πτώση.
Αναρωτιέμαι μήπως είμαι ένας αιθεροβάμων; Ακούγοντας την ηγέτιδα του Κομμουνιστικού Κόμματος που δήλωσε αμέριμνα σε τηλεοπτικό σταθμό ότι «χρειάζεται άμεσα να γίνουν εκλογές και τα δύο κόμματα – (σημ.: εννοείται της εξουσίας ) - να βγούν κουρεμένα γουλί, αλλά αυτό θα γίνει μόνο από το λαό, το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό από μόνο του», τείνω να το πιστέψω. Πότε λέει μπορεί να γίνει αυτό; Δεν έχει και πολύ σημασία το πότε, μετά από έξι μήνες, σε ένα ή δύο χρόνια, αρκεί η ριζική αλλαγή που πρέπει να επέλθει να έχει ως προϋπόθεση να καταργήσει τα μονοπώλια. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν μέχρι τότε θα ζούμε, πόσοι από μας και πως, αν η ελληνική επικράτεια θα έχει παραμείνει ενιαία μετά τις ειδικές οικονομικές ζώνες που θα έχουν επιβληθεί στις καλλικράτειες περιφέρειες, αν θα μένουμε σε σπίτια, αν και πόσοι θα έχουμε να φάμε, και άλλα εφιαλτικά ερωτήματα που έρχονται στο νου όποιου προσπαθεί να προβάλει στο μέλλον τα αποτελέσματα των πολιτικών και των μέτρων που εφαρμόζονται. Με το κρατικό χρέος να μην γίνει τίποτα;
Άλλες φορές η συνταγή είναι «το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία» όπως ακούγεται και τις περισσότερες φορές στις διαδηλώσεις, άλλες φορές η «μονομερής διαγραφή» του. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο δηλαδή όπως με όλα. Μια η έξοδος από το ευρώ είναι κίνδυνος, μια πρέπει να φύγουμε από την Ε.Ε.
Χαρακτήρισε ανέκδοτα, όσα άλλοι προτείνουν – υπαινιγμός για το Δημήτρη Καζάκη που δεν τόλμησε βέβαια να κατονομάσει – και για να μην ξεχνιόμαστε κατηγόρησε το άλλο τμήμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς ότι με την κρατικοποίηση των τραπεζών, εννοεί την Αγροτική, το Τ.Τ. και τις άλλες με κρατική συμμετοχή τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια μετά το πέρασμα των χρεών στο δημόσιο θα ιδιωτικοποιηθούν.
Κι έτσι συνέρχομαι απότομα και ξαναγυρίζω στις επιλογές μου, με την ελπίδα ότι μόνοι μας μέσα από τις πολιτικοκοινωνικές δικτυώσεις που σταδιακά συγκροτούμε με τους σύγχρονους λαϊκούς αγώνες θα βρούμε το δρόμο για την απελευθέρωση της ζωής μας και της πατρίδας μας.
Γιάννης Δουλφής
Οικονομολόγος
Μέλος της προσωρινής Πολιτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.