Μάλιστα. Είπαμε συνεταίροι είναι οι τροϊκανοί με την κυβερνητική συμμορία του ΓΑΠ, αλλά αυτοί έχουν πάντα τον πρώτο λόγο.
«Σε κάθε τόπο – που θα κατακτήσουμε - θα βρεθούν κάμποσα φιλόδοξα και υποτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αναδειχτούν και να πλουτίσουν στη χώρα τους"».
Και επειδή μας έχουν ζαλίσει τα ούμπαλα με το «επιχείρημα» ότι μας επιβάλουν τον καταιγισμό των αντιλαϊκών μέτρων για την «αντιμετώπισης της κρίσης», να παραθέσουμε απόσπασμα από κείμενοενός αστού δημοσιογράφου –απ’ τις πιο φωτεινές εξαιρέσεις που υπάρχουν στον αστικό τύπο, τουΡούσου Βρανά:
Η κρίση προκαλεί την ανεργία, την ύφεση, τη μείωση των επενδύσεων, τη φυγή των κεφαλαίων, τις πολιτικές της λιτότητας, τα ανθρώπινα δράματα. Η κρίση φταίει για τα ελλείμματα, για τις ανατροπές των εμπορικών ισοζυγίων, για την υστερία των αγορών, για τη βύθιση των χρηματιστηρίων, για την καταστροφή των τραπεζών. Η κρίση ανατρέπει όλες τις πολιτικές.
Ποιος φταίει που οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού; Η κρίση. Ποιος φταίει που τα αφεντικά κάνουν απολύσεις; Η κρίση. Ποιος φταίει που ο δικαστικός κλητήρας μάς χτυπάει την πόρτα; Η κρίση.
Για όλα φταίει η κρίση. Οσο όμως και αν αναρωτηθούμε τι ακριβώς είναι αυτή η παντοδύναμη και πανταχού παρούσα «κρίση», που δεν περνάει μέρα δίχως να μιλήσουν γι' αυτήν οι πολιτικοί ηγέτες μας, οι ειδικοί τους και τα μέσα ενημέρωσης, κανείς δεν θα βρεθεί να μας φωτίσει. Σαν να γίναμε ξαφνικά τρόφιμοι σε ένα απέραντο άσυλο άγνοιας, εκείνοι ακριβώς που θα έπρεπε να μας φωτίζουν, έχουν μετατρέψει μια πολύπλοκη αλλά απόλυτα εξηγήσιμη πραγματικότητα σε ένα ασύλληπτο φάντασμα, σαν να θέλουν έτσι να μας πουν ότι ήταν περίπου μοιραίο να υποκύψουμε σε αυτό.
Στην απορία γιατί, για παράδειγμα, το όπιο μάς ρίχνει σε βαθύ ύπνο, οι σοφοί του παρελθόντος απαντούσαν: «Quia virtutem dormitivam habet» (Επειδή κλείνει μέσα του μια ναρκωτική δύναμη). Κεκοσμημένη επαίσχυντα με άφθονα βραβεία Νομπέλ, η λεγόμενη φιλελεύθερη οικονομική επιστήμη είναι σήμερα τόσο προηγμένη όσο και η αλχημεία της εποχής του Νοστράδαμου - ή ίσως και λιγότερο από τόσο.
«Η κρίση, η κρίση...» επαναλαμβάνουν οι σοφοί της. Η κρίση είναι σήμερα η νέα «ναρκωτική δύναμη», ξεκαθαρίζει τα πράγματα στην εφημερίδα «Ντεκρουασάνς» ο Αλέν Ακαρντό, καθηγητής της κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό και συνεργάτης του κοινωνιολόγου Πιερ Μπουρντιέ.Είναι μια ψευδής εξήγηση που στην πραγματικότητα αποκρύπτει πως κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία η κατάσταση ενός συστήματος που οι εσωτερικές αντιφάσεις του, η σύγκρουση του κόσμου του κεφαλαίου με τον κόσμο της εργασίας, έχουν φτάσει σε ένα σημείο αξεπέραστης οξύτητας, σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο από τα οποίο δεν μπορεί να βγει κανείς παρά μονάχα με τη ρήξη.
Για κάθε κρίση του συστήματος, όσα και αν λένε σήμερα οι μαθητευόμενοι μάγοι του, η εξήγηση που είχε δώσει κάποτε ο Γκράμσι παραμένει αξεπέραστη: «Η κρίση έρχεται όταν το νέο θέλει να γεννηθεί και όταν το παλιό δεν θέλει να πεθάνει».http://tsak-giorgis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.