Μια βαρετή και μίζερη συγκέντρωση και τα ΜΑΤ που ανάψανε τα αίματα…

Μια βαρετή και μίζερη συγκέντρωση και τα ΜΑΤ που ανάψανε τα αίματα…

από ormithiella

Γράφει ο Παύλος 

Ο κόσμος ήταν συνολικά όχι πάνω από 5000 άτομα, όταν πήγα εγώ κατά τις 10 το βράδυ. Αυτή τη φορά πήγα εντελώς μόνος. Τα ΜΑΤ προηγουμένως, και με άνεση, είχαν απωθήσει τον κόσμο προς την πλατεία και τους δύο παράπλευρους της πλατείας και κάθετους στην Αμαλία δρόμους (Βασ. Γεωργίου και Όθωνος). Τα ΜΑΤ είχαν κάνει ανθρώπινο φράγμα και δεν άφηναν κανέναν να βγει στην Αμαλίας.

Μια «πατριωτική» ομάδα, περίπου 100 άτομα, με ελληνικές σημαίες και πανό ήταν μπροστά στα ΜΑΤ, στο δρόμο των μεγάλων ξενοδοχείων, στην Βασ. Γεωργίου. Εκεί στις 30 Ιούνη έδρασαν οι «μπαχαλάκηδες». Τώρα υπήρχαν ειρηνικές διαθέσεις. Κάποια στιγμή ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος. Από καμιά δεκαριά άτομα. Ακουγόταν μίζερο και απογοητευτικό.

Από την άλλη, στην πλατεία είχε συνέλευση. Οι ομιλητές εδώ ήταν στο δικό τους κόσμο και κάμποσοι μίλησαν για επανάσταση.

Το ωραίο ήταν ότι συνέδεσαν την επανάσταση όχι με μια πιθανή επαναστατική διάθεση γενικά της κοινωνίας, αλλά, παρακαλώ, με την επαναστατική διάθεση και το πλήθος (!) της πλατείας. Είχε βέβαια προηγηθεί μια «απόφαση της συνέλευσης της Πλ. Συντάγματος», όπου υπήρχε ρητή άρνηση οποιουδήποτε συστήματος αντιπροσώπευσης, καθώς και του συστήματος των αγορών και του παρόντος οικονομικού συστήματος εν γένει. Με λίγα λόγια, ζητείτο η κατάργηση του καπιταλισμού καθώς και του συστήματος πολιτικής κυριαρχίας του. Αυτά με την γνωστή πόζα της συνέλευσης της πλ. Συντάγματος που πιστεύει ότι σ’ αυτές τις επαναστατικές αποφάσεις της εκπροσωπεί την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γιατί αν δεν το πίστευε, όφειλε να είναι περισσότερο σεμνή και να προσπαθούσε να βρει  περισσότερα κοινά σημεία με τις διαθέσεις και τις τωρινές δυνατότητες τόσο του ίδιου του λαού, όσο και της κατάστασης.

Άλλοι ομιλητές είχαν βάλει τη γνωστή κασέτα με την ανάγκη για παρεμβάσεις «στους χώρους δουλειάς» και «στις γειτονιές». Λες και όταν είχαν συγκεντρωθεί τα μεγάλα πλήθη στο Σύνταγμα, αυτό έγινε γιατί προηγήθηκαν τέτοιου είδους αγωνιστικές παρεμβάσεις. Ακουγόντουσαν τα ίδια και τα ίδια, copy κανονικότατο από τις συνελεύσεις της πρώτης φάσης, λες και δεν είχε κυλήσει ο χρόνος, λες και δεν είχε ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, λες και δεν είναι αλήθεια ότι ο κόσμος αραίωσε. Η μόνη διαφορά ότι γινόταν προσπάθεια να συνδεθεί και το φοιτητικό κίνημα με τις παρεμβάσεις «στους χώρους δουλειάς» και «στις γειτονιές». Επίσης ότι μίλησαν και φοιτητές συνδικαλιστές. Γενικά έβλεπες, καθαρότερα τώρα από την πρώτη φάση του κινήματος,  πως οι νέοι της Αριστεράς είναι κλώνοι των μεγαλυτέρων τους και βερμπαλίζουν με τον ίδιο απωθητικό τρόπο, χωρίς ίχνος αυτόνομης και πρωτότυπης σκέψης.

Αφού άκουσα καμιά δεκαπενταριά τέτοιες ομιλίες, βαρέθηκα αφόρητα και βρήκα καταφύγιο στα MacDonald’s (έχω μια τρομερή αδυναμία στο milk shake του). Όταν επέστρεψα, οι «πατριώτες» είχαν φύγει για τα σπίτια τους και η συνέλευση ετοιμαζόταν να ψηφίσει αποφάσεις. Βαρέθηκα προκαταβολικά να τις ακούσω και άρχισα να σουλατσάρω στην πλατεία και να χαζεύω γυναικεία πόδια. Μετά τις ψηφοφορίες ανακοινώθηκε για μια ακόμη φορά η απόφαση να ξαναγίνει σήμερα Κυριακή συνέλευση και να γίνει προσπάθεια να συνεχισθούν οι συνελεύσεις καθημερινά. Μετά, άλλος κόσμος έφυγε είτε για το σπίτι του είτε για κάποια νυκτερινή διασκέδαση. Αρκετός κόσμος όμως έμεινε, όπως γινόταν και στη πρώτη φάση, για να ακούσει ελεύθερες ομιλίες, χωρίς θέμα, που πολλές φορές έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από εκείνες της συνέλευσης που προσπαθούν να περάσουν γραμμή. Άκουσα μια κοπέλα να παίρνει τον λόγο και να λέει ότι «έχουν γίνει δεκαπέντε προσαγωγές» και να καλεί τον κόσμο να πάει στη ΓΑΔΑ για συμπαράσταση.  Όπως και να είναι, υπέθεσα ότι έτσι, πολύ σεμνά, θα τέλειωνε αυτό το βράδυ της 3^ης Σεπτεμβρίου.

Αλλά, τα ΜΑΤ είχαν άλλες προθέσεις, ένεκα σχετικών κυβερνητικών εντολών. Μια γυναίκα είπε ότι, καθώς πήγαινε να πάρει το μετρό, είδε τους ΜΑΤατζήδες, να ξεπροβάλλουν σαν κύμα μέσα από το μετρό. Έριξαν λοιπόν λίγα χημικά και άδειασαν τη πλατεία κυνηγώντας τον κόσμο στους γύρω δρόμους. Όλο αυτό τελείως απρόκλητο. Ο κόσμος βέβαια αγανάκτησε. Μπροστά μου ένας νεαρός τους έβρισε και αμέσως τον βουτήξανε και έφαγε και κάποιες ψιλές. Εγώ ακολουθούσα τη γνωστή μου μέθοδο (δεν την αποκαλύπτω δημοσίως…) και ενώ γύρω μου τους κυνήγησαν όλους να διαλυθούν, κανείς (!) δεν ήρθε σε μένα. Άκουσα κάτι παιδιά που κρατούσαν μαυροκόκκινες σημαίες να λένε ότι την επόμενη φορά θα έχουν μαζί τους μολότοφ. Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή όλοι αυθόρμητα είχαν επιθυμήσει  το ίδιο.

Πήρα το δρόμο για την Ομόνοια, για να πάρω ταξί. Στη διαδρομή μέτρησα έξι νέα παιδιά ξαπλωμένα είτε πάνω σε παγκάκια είτε στο πεζοδρόμιο, σε εξαθλιωμένη κατάσταση να κοιμούνται ή να προσπαθούν να κοιμηθούν. Ο ταξιτζής με έκλεψε ένα ευρώ, άσε που νομίζω ότι είχε πειραγμένο το ταξίμετρο…

Υ.Γ. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να πνίγει τις συγκεντρώσεις εν τη γενέσει τους, εφόσον βέβαια τη βοηθούν οι αρχικοί μικροί αριθμοί, προκειμένου να μην μεγαλώσει το πλήθος. Αυτή η τακτική έχει το ακόλουθο μειονέκτημα: είναι τελείως διαφορετικό να αφήνεις το πλήθος ελεύθερο να συγκεντρωθεί, όπου μετά σαν επόμενη κίνηση και νίκη πλήθους ενδεχομένως λογίζεται κάτι μεγαλύτερο, αλλά και δυσκολότερο να πραγματοποιηθεί, για παράδειγμα, η κατάληψη σημαντικών δημοσίων κτιρίων, από το να αναγκάζεις το πλήθος, λόγω ουσιαστικά απαγόρευσης, να θέτει σαν στόχο κατάληψη ανοικτού χώρου. Το δεύτερο είναι ευκολότερο και ένα νικηφόρο πλήθος είναι πλέον εξαιρετικά απρόβλεπτος παράγοντας στην πολιτική κατάσταση. Αυτό το μάθημα νομίζω ότι προκύπτει από τις Αραβικές Εξεγέρσεις.

Αρκεί να μην είναι και οι αντίπαλοι τόσο βαρετοί, όπως χθες… 

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/