Η ανομία της εξουσίας

camerastyloonline.wordpress.com

Της Μαρίας Kόρδα

Προ ημερών η γενική συνέλευση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Εστιατορίων και Συναφών Επαγγελμάτων αποφάσισε να κηρύξει στάση πληρωμών προς το Δημόσιο, μέχρι την άρση της κυβερνητικής απόφασης για τη μετάταξη των επιχειρήσεων εστίασης στον ΦΠΑ 23%. Ο σάλος που προκάλεσε, αυτή η απόφαση  και η εικόνα διαίρεσης στο εσωτερικό του κλάδου σύμφωνα με τα όσα προβάλλουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έφερε οξείες αντιδράσεις τόσο απ’ την κυβέρνηση όσο και από εκείνο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που απεχθάνονται κάθε έννοια απειθαρχίας στους νόμους και τις αποφάσεις της εξουσίας. Η επίσημη θέση του Μεγάρου Μαξίμου εκφράστηκε μερικές μέρες μετά και αφού προηγήθηκε η ανάλογη ζύμωση στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία.  «Καταβάλλουμε μια πρωτόγνωρη εθνική προσπάθεια για να βγάλουμε τη χώρα από  την κρίση. Τα φαινόμενα ανομίας και όσοι τα προωθούν βλάπτουν την προσπάθεια αυτή. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι. Καλούμε όσους επιχειρηματίες του κλάδου της εστίασης μιλούν για «στάση πληρωμών προς το  δημόσιο» να μην προχωρήσουν σε ενέργειες που υπονομεύουν τον αγώνα που  δίνουμε όλοι και αφορά το μέλλον όλων μας» δήλωσε ο υπουργός επικρατείας Ηλίας Μόσιαλος.

Η κυβέρνηση λοιπόν επιστρατεύει για ακόμα μια φορά στην αντιπαράθεσή της με κοινωνικές ομάδες, το ποινικό δίκαιο («φαινόμενα ανομίας») και την προπαγάνδα της εθνοπροδοσίας («υπονομεύουν την εθνική προσπάθεια»). Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση προσθέτει στο ενεργητικό της μια ακόμα πράξη ανάλογη με εκείνες, στις οποίες κατέφυγε για την αντιμετώπιση των ιδιοκτητών ταξί, των απεργών σε τουρισμό και ναυτιλία, των διαδηλωτών του κέντρου της Αθήνας παλιότερα, της πανεπιστημιακής κοινότητας και του φοιτητικού κινήματος και φυσικά κατά του κινήματος «Δεν πληρώνω» με αφορμή τα διόδια και τις αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών.

Επί της ουσίας, η παραπάνω συζήτηση φέρνει και πάλι στο προσκήνιο ένα και μοναδικό θέμα. Τα όρια της νομιμότητας και την έννοια του δημόσιου ή εθνικού συμφέροντος. Για την ακρίβεια το  ερώτημα τίθεται ως εξής: Από πού μπορεί (αν μπορεί) να αντλεί νομιμοποίηση ένας κοινωνικός φορέας να προβαίνει σε μια ενέργεια απειθαρχίας στο νόμο ή σε μια κυβερνητική απόφαση σε περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; (το ερώτημα είναι πολιτικό και καθόλου νομικό).

Δύο προκαταρκτικές παρατηρήσεις: Είναι οφθαλμοφανές ότι τα –σύμφωνα με την κυβέρνηση- φαινόμενα «ανομίας» έχουν εμφανιστεί και πολλαπλασιαστεί μόλις τα τελευταία χρόνια, ιδίως δε την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό (αν δε θέλουμε να αντιμετωπίζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο –ασχέτως της συμφωνίας μας ή όχι με αυτό- με χωροφυλακίστικους όρους) είναι ότι το φαινόμενο αυτό αγκαλιάζει ακόμα και κατεξοχήν «φιλήσυχες κοινωνικές ομάδες» που αποτέλεσαν κοινωνικά στηρίγματα της εκάστοτε κυβέρνησης και της εξουσίας που η τελευταία εξέφραζε.

Για παράδειγμα οι ιδιοκτήτες εστιατορίων είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ως κλάδος τάσσονταν με τον «εμπορικό κόσμο» που ζητούσε περιορισμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Από εδώ προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα που αποτελεί και κορωνίδα του προβληματισμού μας. Τι είναι αυτό που έχει κάνει να αλλάζουν – ακριβέστερα να τείνουν σε αλλαγή συμπεριφοράς απέναντι στη «νομιμότητα» επαναπροσδιορίζοντας τη στάσης τους, στρώματα του πληθυσμού που για χρόνια αποτέλεσαν κοινωνικά στηρίγματα της εξουσίας;

Το θέμα με τους εστιάτορες και το ΦΠΑ λέει τα εξής: Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί ένα κατεξοχήν άδικο εργαλείο πολιτικής όπως η έμμεση φορολογία σε μια χώρα που είναι πρωταθλήτρια στην Ευρώπη στη σχέση έμμεσων με άμεσους φόρους υπέρ των πρώτων. Συνυπολογίστε ακόμη ότι πρόκειται για την τέταρτη στη σειρά αύξηση του ΦΠΑ μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Ταυτόχρονα όμως αυτό το εργαλείο πολιτικής αναδεικνύεται και αναποτελεσματικό σε συνθήκες ύφεσης και έτσι ο φαύλος κύκλος λιτότητας και ύφεσης οδηγεί στο μαρασμό μικρομεσαίους ιδιοκτήτες όπως οι εστιάτορες.

Εν μέρει όμως τα άδικα φορολογικά μέτρα και η όξυνση των οικονομικών προβλημάτων και αδιεξόδων για ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού απαντούν στο ζήτημα τι είναι αυτό που κάνει αυτά ή κάποια απ’ αυτά τα στρώματα να επαναπροσδιορίζουν τη στάση τους απέναντι στη νομιμότητα. Στην πραγματικότητα, στις σύμφωνα -με τους σύγχρονους στρατοδίκες και χωροφύλακες- «ενέργειες ανομίας» ή «παραβατικές συμπεριφορές» εκφράζεται ανάγλυφα η τάση κοινωνικών στρωμάτων να υπερασπιστούν τα ζωτικά -όπως τα αντιλαμβάνονται- συμφέροντά τους με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο που αισθάνονται και το βρίσκουν πρόσφορο.

Και εξηγούμαστε: Η κυβέρνηση ήταν που έλεγε προεκλογικά δια στόματος του πρώην τσάρου της οικονομίας και νυν υπουργού Περιβάλλοντος κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου ότι οι φόροι και η μείωση μισθών σε συνθήκες κρίσης εμβαθύνουν την ύφεση. Μετεκλογικά γνωρίσαμε στο συντομότερο χρονικό διάστημα τη μεγαλύτερη, μετά τη Μεταπολίτευση, φορολογική επιδρομή στα εισοδήματά μας και μειώσεις των πραγματικών μισθών. Ο σημερινός πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέδιδε στην κρίση καθαρά ελληνικό χρώμα –για την ακρίβεια γαλάζιο- και ισχυριζόταν ότι αιτία της ήταν η διαφθορά και έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν». Μετεκλογικά η διαφάνεια έγινε το πιο σύντομο ανέκδοτο και το καθεστώς ατιμωρησίας για υπουργούς αλλά και την ολιγαρχία του πλούτου παραμένει καθεστώς. Ακόμα περιμένουμε να μάθουμε ποιοι και πόσοι είναι αυτοί με τα 600 δις στην Ελβετία. Δε ρωτάμε για τις μίζες στα σκάνδαλα, ούτε για τα πακέτα ζεστού χρήματος και εγγυήσεων στις τράπεζες που παρουσιάζουν απ’ τις μεγαλύτερες κερδοφορίες σε σχέση με άλλους επιχειρηματικούς κλάδους.

Η παραπάνω κατάσταση δεν αντιπροσωπεύει μια απλή προεκλογική δημαγωγία. Πολύ δε περισσότερο που η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης βασίζεται σε θεσμικές, συνταγματικές και κοινοβουλευτικές παραβιάσεις και εκτροπές και μάλιστα κραυγαλέες. Η επιβολή του διεθνούς οικονομικού ελέγχου της χώρας με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΕ και η υπογραφή του μνημονίου ψηφίστηκε κατά παράβαση των συνταγματικών διατάξεων που ορίζουν ενισχυμένη πλειοψηφία 180 βουλευτών όταν πρόκειται για εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Από εκεί και πέρα, η ρητορική που δικαιολογούσε κάθε πακέτο σκληρών μέτρων ακύρωνε την δικαιολόγηση του προηγούμενου, διαρρήγνυε κάθε έννοια εμπιστοσύνης και πολιτικής αξιοπιστίας κυβέρνησης και βουλής. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, μέτρο του οποίου είναι η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% για την εστίαση. ΝΔ και ΛΑΟΣ, που υποτίθεται πως διαφωνούσαν, άναψαν το πράσινο φως στην κυβέρνηση ώστε με διαδικασίες εξπρές και πολιτικούς εκβιασμούς –στα όρια του κανονισμού της βουλής– να το εγκρίνει.

Ας μας επιτραπεί μια παρένθεση για να προσθέσουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα, που είναι ο τρόπος με τον οποίο ψηφίστηκε στη βουλή ο (παραβιάζων το άρθρο 16 του συντάγματος) νόμος-πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Ήταν αρκετές οι, εκτός της κοινοβουλευτικής αίθουσας, παρασκηνιακές τηλεφωνικές συνομιλίες κορυφής πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να εκφραστεί σαν μια γροθιά η κοινοβουλευτική «συμμαχία των προθύμων».  Είναι δε χαρακτηριστικό ότι όσοι ψήφισαν με αυτό τον «κοινοβουλευτικό», κατά τ’ άλλα τρόπο το νόμο πλαίσιο, είναι οι ίδιοι που καταγγέλλουν τη διαπλοκή στο πανεπιστήμιο και ζητούν την εξυγίανσή του από συντεχνιακά συμφέροντα (sic).

Απαύγασμα θα έλεγε κανείς αυτής της πρακτικής ήταν οι μυστικές διαπραγματεύσεις του πρωθυπουργού και του οικονομικού του επιτελείου, το Χειμώνα του 2009, με τον τότε διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνο δεν ενημέρωσε κανέναν αλλά εκείνη την περίοδο καλούσε σε συσκέψεις τους πολιτικούς αρχηγούς υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή τον ανώτατο άρχοντα της ελληνικής αστικής δημοκρατίας ή πρώτο πολίτη της χώρας αν προτιμάτε, με θέμα τι άλλο; Τη διαφάνεια και την ενίσχυση των θεσμών!

Όλα αυτά λένε κάτι πολύ απλό: Η κυβέρνηση μεθόδευσε την παράδοση των κλειδιών της πραγματικής διακυβέρνησης στους διεθνείς κερδοσκόπους, οι οποίοι μετέτρεψαν την ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο σε ενεργούμενό τους για να επιβάλλουν μια πολιτική σκληρής λιτότητας, αύξησης της ανεργίας, συνεχών περικοπών στις δαπάνες και άνευ προηγούμενου φορολογικών επιδρομών σε βάρος των …κορόιδων.

Κατά συνέπεια σε ποιους νόμους, ποιανού κράτους αναφέρεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ποιο είναι αυτό το περιβόητο εθνικό συμφέρον το οποίο «υπονομεύουν» όσοι προβαίνουν σε πράξεις «ανομίας»; Ποια νομιμότητα ή έννομη τάξη υπερασπίζεται η κυβέρνηση, όταν η όλη λειτουργία του πολιτεύματος έχει γίνει ακορντεόν ανάλογα με το πότε έχουμε την εκταμίευση της «επόμενης δόσης»; Και όταν, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων αυξάνει τους φόρους που θέλει να εισπράξει, κηρύσσει το δημόσιο στάση πληρωμών μη καταβάλλοντας τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του, μη εκδίδοντας βιβλία για τη νέα σχολική χρονιά κοκ.

Και σε όλα αυτά προσθέτουμε και κάτι ακόμα: η διάσταση στην προεκλογική ρητορική του κυβερνώντος κόμματος και στη μετεκλογική του πρακτική ξεφεύγει απ’ τα όρια της δημαγωγίας και αποτυπώνει κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύτερο. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει ακυρώσει και εξευτελίσει θεσμικά την κατά τ’ άλλα κορυφαία έκφραση της λαϊκής βούλησης που είναι οι εκλογές (2009) και δε νιώθει καμία δέσμευση απ’ την εντολή που πήρε, γιατί οι πολίτες να αισθάνονται δέσμευση απέναντι στους νόμους αυτής της κυβέρνησης και αυτής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Γιατί να αισθάνονται τις ενέργειές της ως «εθνική προσπάθεια»;

Και εν κατακλείδι ποια είναι αυτή η «εθνική προσπάθεια» για την οποία μιλάει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και στην οποία πρέπει να πειθαρχούν οι πάντες, όταν μια σειρά συνταγματικές και κοινοβουλευτικές εκτροπές – όπως οι παραπάνω που περιγράψαμε- αφορούν σε αντιλαϊκά μέτρα για ένα δάνειο, για το οποίο κανείς μας δε ρωτήθηκε αν το θέλει και κυρίως κανείς τους δε μας είπε ότι πάει αποκλειστικά στην αποπληρωμή των τόκων προηγούμενων δανείων των δανειστών μας και όχι σε μισθούς και συντάξεις.

Εσείς τι λέτε; Νομιμοποιείται ή όχι ο ελληνικός λαός μέσα απ’ τους μαζικούς και συνδικαλιστικούς του φορείς να παλεύει και να μην πληρώνει ΦΠΑ, διόδια, δίδακτρα, αυξήσεις στα εισιτήρια κοκ; Τελικά τη σωτηρία της χώρας ποιος την υπονομεύει και ποιος προβαίνει σε πράξεις «ανομίας»; Η κυβέρνηση που παραδίδεται στην τρόικα και νομοθετεί κατά παράβαση ακόμα και αυτού του αστικού συντάγματος ή όσοι δεν θέλουν να εφαρμόζουν τα μέτρα της;

http://www.inprecor.gr/