Ώστε η μέση μείωση των αποδοχών στο Δημόσιο, για την οποία τόσα και τόσα έχουν γραφτεί ή ειπωθεί, ανήλθε σε μόλις 13,5% το 2010 και παρ’ όλα αυτά η μείωση της μισθοδοσίας ήταν η μισή, δηλαδή στο 7%;
Ώστε η αναλογία προσλήψεων – αποχωρήσεων στον δημόσιο τομέα που συμφωνήθηκε με την τρόικα δεν τηρείται, παρότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας, αλλά παρ’ όλα αυτά προχώρησε σε προσλήψεις 6.500 ατόμων περίπου το α΄ εξάμηνο του 2011;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς άνεργος, απλήρωτος επί μήνες, ενίοτε προσωρινά απασχολούμενος, πλήρους απασχόλησης σε μια ιδιωτική επιχείρηση που δεν πάει καλά για να εκνευριστεί ακούγοντας όλα αυτά.
Ιδίως φέρνοντας στον νου όλα τα δακρύβρεχτα δημοσιεύματα και τις αναφορές για τις μεγάλες περικοπές στον δημόσιο τομέα στο παρελθόν και τα νέα περί εργασιακής εφεδρείας.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τα ραβασάκια που θα λάβει ή άρχισε να λαμβάνει από το κράτος για την έκτακτη εισφορά στα εισοδήματα του 2010, του 2011 και των επόμενων ετών, τον ΦΠΑ του 23%, τους υψηλότερους ειδικούς φόρους κατανάλωσης σε βενζίνη κ.λπ., τον ΕΤΑΚ του 2009 που δεν έχει ακόμη λάβει, τον ΦΑΠ του 2010 και του 2011 μαζί πιθανώς με τον φόρο της μεγάλης ακίνητης περιουσίας για να εκνευριστεί.
Μετά όμως τα έκτακτα ειδικά τέλη επί της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, που υπερέβησαν κάθε όριο, δικαιολογείται να είναι όχι απλώς εκνευρισμένος αλλά εξοργισμένος.
Φυσικά, υπάρχει αντίλογος στο ζήτημα της επιβολής τόσο υψηλών ειδικών τελών επί της ακίνητης περιουσίας.
Σύμφωνα με την πρώτη άποψη, η αγορά ακινήτων στην Ελλάδα παραμένει φούσκα, παρά την πτώση των τιμών την τελευταία διετία – τριετία.
Ως εκ τούτου, η επιβολή υψηλών φόρων βοηθά το Δημόσιο να εισπράξει περισσότερα έσοδα για να κλείσει την τρύπα του προϋπολογισμού, συμβάλλοντας στο σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων.
Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, η επιβολή ειδικού τέλους στην ακίνητη περιουσία επιβάλλεται γιατί σημαντικό μέρος του μαύρου χρήματος έχει επενδυθεί εκεί.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να εξετάσουμε κάθε μία από τις δύο ανωτέρω απόψεις, γιατί θα πρέπει να αναφερθούμε επίσης και σε άλλες, όπως εκείνη που υποστηρίζει ότι η φορολογία στα ακίνητα είναι πολύ υψηλή, σχεδόν δημευτική, συγκρινόμενη με άλλες μορφές επενδύσεων, π.χ. καταθέσεις και ομόλογα.
Θεωρούμε λογικό σε μια δύσκολη περίοδο να συνεισφέρουν όλοι, όσο μπορούν, στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης.
Όμως, η κυβέρνηση δεν δείχνει να συμμερίζεται την ίδια άποψη επί της ουσίας, παρά τις εξαγγελίες περί του αντιθέτου.
Είναι προφανές ότι η λογική του πολιτικού κόστους υπαγορεύει τις κινήσεις της και προφανώς θεωρεί πως έχει μικρότερο πολιτικό κόστος το να αυξηθούν οι φόροι σε σχέση με τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου ως μέσο αντιμετώπισης της κρίσης.
Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε, φυσικά, να κάνει κάτι τέτοιο αν η τρόικα δεν το ανεχόταν μέχρι πρόσφατα.
Υπό αυτήν την έννοια, η τρόικα φέρει επίσης μεγάλη ευθύνη για την υπερφορολόγηση της οικονομίας και κυρίως του ιδιωτικού τομέα.
Με δεδομένη τη διαρκώς επιβαρυνόμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και πιο συγκεκριμένα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, η αποτελεσματικότητα της φορολογικής επιδρομής θα πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Όμως, το ενδεχόμενο να δούμε μια επανάσταση των φορολογουμένων κατά τα πρότυπα της πολιτείας της Καλιφόρνιας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 συγκεντρώνει λίγες πιθανότητες.
Άλλωστε, οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν μπορούν να θέσουν σε δημοψήφισμα νόμο που θα περιορίζει την επιβάρυνση των ακινήτων τους από φόρους κατά τα πρότυπα της διάσημης Proposition 13 στην Καλιφόρνια.
Δεν θα αποκλείαμε όμως το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν κι εδώ, ιδίως αν η ύφεση συνεχιστεί επί μακρόν, σύνδεσμοι φορολογούμενων πολιτών (taxpayers leagues) που θα απαιτήσουν κόψιμο των δημοσίων δαπανών γιατί οι ίδιοι έχουν οικονομικά εξαντληθεί, όπως στη Μεγάλη Ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ.
Βλέπετε, η Μεγάλη Ύφεση δεν έκανε μόνο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να στραφούν υπέρ της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία.
Οδήγησε επίσης άλλα σε εξέγερση εναντίον της υπερφορολόγησής τους.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν η Ένωση των Φορολογούμενων Ιδιοκτητών Ακινήτων (Association of Real Estate Taxpayers) στην πόλη του Σικάγου, που καθοδήγησε στη μεγαλύτερη απεργία εναντίον των φόρων στην Ιστορία των ΗΠΑ.
Η Ένωση είχε μάλιστα στο απόγειό της, το 1933, εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό, σύμφωνα με τους ιστορικούς.
Ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη των απεργών που ο τότε δήμαρχος του Σικάγου απείλησε να τους κόψει το νερό αν δεν έκαναν πίσω, ενώ δεν παρέλειψε να ζητήσει από το Κογκρέσο να στείλει «λεφτά ή στρατό» στην πόλη του, χωρίς να συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, σύμφωνα με τους ιστορικούς.
Τι σύμπτωση! Το 2011, στην Ελλάδα, το υπουργείο Οικονομικών απειλεί να διακόψει την ηλεκτροδότηση των ακινήτων σε όσους δεν πληρώσουν τον νέο φόρο στα ακίνητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.