Κρίση πολιτικής εντιμότητας

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Εάν ζούσαμε σε μια... άλλη χώρα, κατά προτίμηση ευνομούμενη, με δημοκρατία που λειτουργεί και πολιτικούς που ελέγχονται, κατά πάσα πιθανότητα θα είχαμε μια βεβαιότητα: ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές βρομιές, το όποιο έγκλημα θα είχε και την ανάλογη τιμωρία. Και δεν μιλάμε μόνο για τη... Siemens!

Παρ’ ότι και εκεί είχαμε ένα ακόμη απίστευτο: το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε βγάλει στη σέντρα τους Μαρκογιαννάκη και Αλογοσκούφη για... κοινοβουλευτικό έλεγχο, καταψήφισε το ίδιο την πρότασή του βάζοντας οριστικά την ταφόπλακα σε κάθε αναζήτηση της αλήθειας για το σκάνδαλο για το οποίο ο πρωθυπουργός της... διαφάνειας Γ.Α. Παπανδρέου ζητούσε από τον Καραμανλή – ως... αντιπολίτευση βεβαίως – να «ματώσουν» μαζί για να βρεθεί η αλήθεια.

Οι τελευταίο των απαλλαγέντων πανηγύρισαν... καταγγέλλοντας – και με το δίκιο τους: μια αστεία πρόταση παραπομπής είχε ένα πολιτικά γελοίο τέλος.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τη χυδαία φαρσοκωμωδία για τις μίζες από το γερμανικό μεγαθήριο και τους πολιτικούς απατεώνες που τις μασούσαν για χρόνια και ας κρατήσουμε τον συμβολισμό: η καταψήφιση της πρότασης (για την ακρίβεια: μη ψήφιση μέσω «διαρροών!) έγινε ακριβώς τη μέρα που έπεφτε ο βαρύς κανονιοβολισμός για το τσουνάμι... «επενδύσεων» που θα μας φέρουν οι Γερμανοί το επόμενο διάστημα.

Κάτι σαν ομολογία εξαγοράς έχουμε εδώ: «Κλείνουμε την έρευνα για να πάρουμε επενδύσεις». Όπως: «Παίρναμε μίζες για τα κομματικά ταμεία και τις τσέπες μας για να επενδύουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα». Με αποτέλεσμα την πλήρη πολιτική εξαχρείωση που ζήσαμε τόσο καιρό, με τα κόμματα να ομολογούν ότι γύρω από τη Siemens στήθηκε το πιο αισχρό παιχνίδι πολιτικής διαφθοράς και απλώς ο καθένας το χρέωνε στους άλλους. Και όλοι μαζί τον λογαριασμό στον ελληνικό λαό: και για το κόστος απ’ τις μίζες και για τη διαφθορά και για τη χρεοκοπία.

Κι ας επιστρέψουμε τώρα στον αρχικό σκοπό του σημειώματος: στο ότι για τις πολιτικές πράξεις στην Ελλάδα δεν υπάρχει καταλογισμός και ο κάθε σκιτζής ή απατεώνας κάνει ό,τι του γουστάρει χωρίς ποτέ να αποδίδει λογαριασμό. Αυτό ακριβώς, λοιπόν, έχει συμβεί από την αρχή της θητείας της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία – είτε μας αρέσει είτε όχι – έχει λάβει μερικές από τις κρισιμότερες αποφάσεις των τελευταίων δεκαετιών και μάλιστα με πλήρη αδιαφάνεια.

Η άφαντη δανειακή σύμβαση

Πρώτη και πιο τρανταχτή περίπτωση είναι η δανειακή σύμβαση με την «τρόικα» (ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Ένωση) και με την κάθε δανείστρια χώρα ξεχωριστά στο πλαίσιο του πακέτου των 110 δισ. ευρώ.

Εκείνη η σύμβαση, η οποία είναι τραγική ακόμη κι αν δούμε μόνο τις ελάχιστες γνωστές λεπτομέρειές της, για τις οποίες τα έχουμε πει πάρα πολλές φορές, εξακολουθεί να παραμένει κρυφή από τη Βουλή, από την οποία ουδέποτε κυρώθηκε. Πέρασε μόνο ένας νόμος... «περί κύρωσής» της.

Υποθέτω ότι και η επόμενη – αν προλάβει να υπάρξει – επίσης θα παραμείνει στο πολύ βολικό (πλην τελείως αντιδημοκρατικό) σκοτάδι. Κι όμως η αντιπολίτευση, με μικροεξαιρέσεις, κάνει ότι δεν καταλαβαίνει!

Ήδη η εφαρμογή των προβλέψεων του... «εφαρμοστικού νόμου» εκείνης της σύμβασης, δηλαδή του Μνημονίου, ομολογείται σχεδόν από παντού ότι έχει φέρει ένα βήμα πριν από τον οριστικό θάνατο την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Τα φασούλια της 21ης Ιουλίου

Στις 21 Ιουλίου υπήρξε μια ευρωπαϊκή απόφαση (συνόδου κορυφής), η οποία έγινε δεκτή από την Ελλάδα με πανηγυρισμούς, διότι περιλάμβανε ένα δεύτερο πακέτο «στήριξης», ύψους 109 δισ. ευρώ, το οποίο, ακόμη μια φορά, θα μας «έσωζε» από τη χρεοκοπία. Προέβλεπε, μάλιστα, και μια ανταλλαγή παλαιών ομολόγων (με ιδιώτες κατόχους) με νέα, με υποτιθέμενο αποτέλεσμα την επιμήκυνση και μείωση του χρέους. Άρα... πανηγύρια.

Το «Ποντίκι» εξ αρχής επεσήμανε και προειδοποίησε ότι αυτή η (πολιτική) συμφωνία περιλαμβάνει και πρόβλεψη περί ενισχυμένων εγγυήσεων, για τις οποίες κάποιες χώρες επέμεναν απ’ την αρχή μέχρι το τέλος επ’ απειλή να μην συμμετάσχουν.

Η αποκάλυψη δεν συγκίνησε κανέναν – και κανείς δεν ένιωσε την υποχρέωση να ενημερώσει τον ελληνικό λαό. Τα πανηγύρια συνεχίστηκαν μέχρι που έγινε γνωστή η παγκοσμίως πρωτοφανής (και αποικιοκρατική) συμφωνία με τους Φινλανδούς.

Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει της εκδιδομένης, κι άλλες χώρες να ζητούν εγγυήσεις, να τρέχουν σήμερα οι γιουρογκρουπάτοι σε τηλεδιασκέψεις για να βγάλουν άκρη και, τελικά, να γράφει από χθες ο διεθνής Τύπος ότι η συμφωνία κατέστη πρακτικά... νεκρή πριν ακόμη οριστικοποιηθούν οι τελικοί όροι της.

Όσο για τη μετακύλιση (rollover) των ομολόγων; Ήδη η Standard and Poor's δηλώνει ότι θα τη θεωρήσει χρεοκοπία – και δεν θα είναι η μόνη. Αφήστε που η συμμετοχή των ενδιαφερομένων ιδιωτών επενδυτών να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα είναι αναιμική παρά την (πρώτη) επέκταση του προγράμματος κατά τέσσερα χρόνια συγκριτικά με το αρχικό σχέδιο.

Αφήστε επίσης τις επιπτώσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί.

Όμως οι εκπλήξεις δεν έχουν τελειωμό. Χθες το περιοδικό Επίκαιρα έχει ένα δημοσίευμα που μας λέει ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), είναι τρομακτικό το οικονομικό βάρος από τις εγγυήσεις που θα πρέπει να καταβάλει η Ελλάδα στους ιδιώτες που θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, το οποίο συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της απόφασης της Ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου.

Το βάρος αυτό φτάνει στα 41 δισ. ευρώ ή 18% του ΑΕΠ (για δάνειο 109 δισ., υπενθυμίζουμε), όπως προκύπτει από ανάλυση του IIF, την οποία παρουσιάζει το περιοδικό. Όταν λοιπόν η Φινλανδία ζητάει ως εγγύηση 500 εκατομμύρια για να μας δανείσει 1 δισ. και αναλόγως άλλες χώρες – όπως η Αυστρία κ.λπ. ζητούν – τα ανάλογα, είναι προφανές ότι διεκδικούν την ίδια διασφάλιση που ήδη έχουμε συμφωνήσει να παράσχουμε στους ιδιώτες, ώστε να μην υπάρχουν... δύο κατηγορίες δανειστών.

Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι τόσο καιρό αμφισβητούμε τους όρους «διάσωση» και «στήριξη» μιλώντας για «καθαρή τοκογλυφία»; Ας επαναλάβουμε απλώς την επισήμανση ότι η μειωμένη συμμετοχή των ιδιωτών στο rollover απλώς δείχνει πως πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν ακόμη καλύτερους όρους. Πόσο καλύτερους απ’ αυτούς; Ρωτήστε τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο τι άλλο είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν.

Για να γυρίσουμε όμως στην ουσία: Για τι απ’ όλα αυτά μας είχε εξ αρχής ενημερώσει η κυβέρνηση; Για τίποτε! Μόνο ότι «μας έσωσε»...

Γερμανική «επενδυτική»... επίθεση

Τώρα έρχονται οι... γερμανικές επενδύσεις. «Ξεκινάμε επενδυτική επίθεση στην Ελλάδα» είπε χθες ο υφυπουργός Οικονομίας της Γερμανίας μετά τη συνάντησή του με τον Χρυσοχοΐδη εννοώντας τους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού και της βιομηχανίας. Εν συνεχεία ο Γερμανός υφυπουργός συνάντησε τον υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο, τον υπουργό ΠΕΚΑ Γ. Παπακωνσταντίνου και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο.

Από τους δικούς μας ακούστηκαν τα αναμενόμενα. Όμως ο Καπφέρερ, ο οποίος ήρθε για να προετοιμάσει τη μεγάλη κάθοδο του προϊσταμένου του υπουργού Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ με καμιά εκατοστή μεγάλους επιχειρηματίες της χώρας του τον Οκτώβριο, ήταν κάτι περισσότερο από αποκαλυπτικός. Γι’ αυτά τα εξόχως ενδιαφέροντα όμως – και το τι ακριβώς σημαίνουν – θα τα πούμε από Δευτέρα.

Άλλωστε μην ανησυχείτε. Κανείς από την κυβέρνηση δεν έχει καμιά διάθεση να σας πληροφορήσει νωρίτερα – αυτοί οι τύποι έχουν αλλεργία στη λέξη «ενημέρωση». Λογικό όμως. Σε αντίθετη περίπτωση τα δείγματα πολιτικής εντιμότητας σε αυτή τη χώρα θα ήταν πολύ περισσότερα. Δυστυχώς και σε αυτήν ένα πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει αλλεργία...http://www.topontiki.gr/