 |
| Δήλωση στοιχείων και λεπτομερειών πριν από οποιαδήποτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας.. |
Μερικά από αυτά που ακούγονται θέλω να ελπίζω πως είναι απλά φήμες ή μια κακόγουστη φάρσα. Είπα θέλω να ελπίζω γιατί κατά βάθος νοιώθω πως είναι μια τραγωδία που μόλις παίρνει σάρκα και οστά...
Ο πολίτης που παραμένει ένας "τίποτας" ανώνυμος στις περικοπές των μισθών, στις ουρές του ταμείου ανεργίας, στα λουκέτα των μαγαζιών, στα ράτζα των νοσοκομείων, στους πενιχρούς μισθούς και συντάξεις, στην υποβάθμιση κάθε επιπέδου της καθημερινότητάς του, εργασία, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, ο ανώνυμος πολίτης που αγνοείται συστηματικά μέσα στα μνημόνια, που είναι η αόρατη μονάδα των οίκων αξιολόγησης και των κερδοσκοπικών καρτέλ θα υποχρεωθεί να γίνεται επώνυμος μόνο σε μια περίπτωση.
Οταν θα πνίγεται και θα θέλει να φωνάξει. Την ώρα λοιπόν που θα του έχουν σφίξει σαν τανάλια τα χέρια στο λαιμό και θα χάνει την ανάσα του, αν καταφέρει να φωνάξει θέλω να ζήσω, θα του ζητάνε όνομα και διεύθυνση.
Και λέω τα παιδιά γιατί αυτά είναι η μεγαλύτερη τραγωδία. Οι κύριοι μεσήλικες στη καλύτερη των περπτώσεων, και οι βρυκόλακες που δε λένε να πεθάνουν στη χειρότερη, που ετοιμάζουν τις ασκήσεις επί χάρτου, όπως και οι πολίτες παρόμοιας ηλικίας, όχι μόνο είναι υπεύθυνοι (είμαστε εννοώ) για την τραγική κατάληξη, αλλά επί πλέον προλάβαμε και ζήσαμε....
Ολοι όσοι τώρα με θράσος συγκρίνουν εποχές με τη συνήθη ηλίθια εκφράση "εμείς στην εποχή μας...." συνεχίζουν να απενοχοποιούν τη συνενοχή τους σε όσα ετοιμαζόντουσαν ενώ εκείνοι είχαν επιλεκτική κώφωση και τύφλωση. Και υποπτεύομαι ότι εμάς δεν θα μας πειράξει κανείς παρά μόνο τα γεράματά μας που θα έρθουν γεμάτα νοσταλγίες για τους παλιούς καλούς καιρούς και συζητήσεις στα καφενεία για τα κατορθώματά μας στα νιάτα μας.
Γιατί τελικά η καλύτερη τιμωρία δεν είναι να πεθαίνεις εσύ ο ίδιος αλλά το να κάθεσαι σε μια καρέκλα΄και να βλέπεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν ανήμπορος να κάνεις κάτι για να τα σώσεις... Ναι είναι πέρα για πέρα τελικά αληθινή εκείνη η φράση του Παλανιούκ που έλεγε....
"Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους που αγαπάς από το να τους σκοτώσεις. Το πιο συνηθισμένο είναι να κάτσεις να δεις τον κόσμο να το κάνει. Εσύ άραξε και διάβασε την εφημερίδα σου..."
Εγώ στην εποχή μου όταν ήμουν μικρή έτρωγα καθαρό φαγάκι, κολυμπούσα σε μια θάλασσα καθαρή, η πόλη μου είχε γύρω γύρω ακόμα δάση, στις γειτονιές κοιμάμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, τα γόνατά μας ήταν συνέχεια γρατζουνισμένα από το κυνηγητό στις αλάνες, ο έρωτας ήταν ένα μόνιμο φλερτάρισμα, η μόρφωση ήταν πολύτιμο απόκτημα, η περιπέτεια της ζωής ήταν ένα ασταμάτητο ταξίδι ανακαλύψεων, το κυριακάτικο τραπέζι μοσχοβολούσε από δυόσμους και βασιλικούς και η φύση μιλούσε ακόμα μέσα μας.
Κι ο αγώνας ήταν για μια ακόμα καλύτερη ζωή, ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, μια στέγη για την οικογένεια, μια οικονομία για να μπορέσουν τα παιδιά να ζήσουν καλύτερα και οι ίδιοι να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.
Που πήγαν όλα αυτά και γιατί η ελπίδα του καλύτερου αύριο έγινε ο εφιαλτης που ζούμε σήμερα?
Θρέψαμε το κακό λύκο μέσα μας, τον άλλο τον καλό τον αφήσαμε να λιμοκτονεί. Κι ο κακός μας λύκος ήταν άπληστος, φιλοτομαριστής και αχόρταγος. Ηθελε να τα φάει όλα μόνος του, δεν είχε ιδανικά, ούτε ανθρωπιά, ούτε όνειρα. Μόνο ωμή πείνα.
Και τώρα θα φάει ότι βρει μπροστά του....
Βασιλική http://www.ramnousia.com/
Άρση της ανωνυμίας στα μπλογκ.
Δήλωση στοιχείων και λεπτομερειών πριν από οποιαδήποτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Το κράτος επιθυμεί πλέον να έχει "υπεύθυνες δηλώσεις" για όσους προσπαθήσουν να αρθρώσουν λόγο ή κινήσεις αντίδρασης.Ο πολίτης που παραμένει ένας "τίποτας" ανώνυμος στις περικοπές των μισθών, στις ουρές του ταμείου ανεργίας, στα λουκέτα των μαγαζιών, στα ράτζα των νοσοκομείων, στους πενιχρούς μισθούς και συντάξεις, στην υποβάθμιση κάθε επιπέδου της καθημερινότητάς του, εργασία, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, ο ανώνυμος πολίτης που αγνοείται συστηματικά μέσα στα μνημόνια, που είναι η αόρατη μονάδα των οίκων αξιολόγησης και των κερδοσκοπικών καρτέλ θα υποχρεωθεί να γίνεται επώνυμος μόνο σε μια περίπτωση.
Οταν θα πνίγεται και θα θέλει να φωνάξει. Την ώρα λοιπόν που θα του έχουν σφίξει σαν τανάλια τα χέρια στο λαιμό και θα χάνει την ανάσα του, αν καταφέρει να φωνάξει θέλω να ζήσω, θα του ζητάνε όνομα και διεύθυνση.
Οι τελευταίες μάσκες της ψευτοδημοκρατίας πέφτουν.
Και δυστυχώς πέφτουν στα κεφάλια των παιδιών. Μαζί με τις βρωμιές που καταναλώνουν από την ώρα που γεννιούνται, μαζί με τα σκουπίδια που τους πασάρουν ονομάζοντάς τα δημόσια εκπαίδευση, μαζί με τη κάθε πηγή αρρώστιας που βομβαρδίζει τη ζωή τους, μαζί με το μέλλον που θα είναι ένα από τα προτεινόμενα σενάρια εξαθλίωσης που το χόλουγουντ τα εκπαιδεύει για να συνηθίσουν, θα τους πάρουν και το λόγο και τη πράξη....Και λέω τα παιδιά γιατί αυτά είναι η μεγαλύτερη τραγωδία. Οι κύριοι μεσήλικες στη καλύτερη των περπτώσεων, και οι βρυκόλακες που δε λένε να πεθάνουν στη χειρότερη, που ετοιμάζουν τις ασκήσεις επί χάρτου, όπως και οι πολίτες παρόμοιας ηλικίας, όχι μόνο είναι υπεύθυνοι (είμαστε εννοώ) για την τραγική κατάληξη, αλλά επί πλέον προλάβαμε και ζήσαμε....
Ολοι όσοι τώρα με θράσος συγκρίνουν εποχές με τη συνήθη ηλίθια εκφράση "εμείς στην εποχή μας...." συνεχίζουν να απενοχοποιούν τη συνενοχή τους σε όσα ετοιμαζόντουσαν ενώ εκείνοι είχαν επιλεκτική κώφωση και τύφλωση. Και υποπτεύομαι ότι εμάς δεν θα μας πειράξει κανείς παρά μόνο τα γεράματά μας που θα έρθουν γεμάτα νοσταλγίες για τους παλιούς καλούς καιρούς και συζητήσεις στα καφενεία για τα κατορθώματά μας στα νιάτα μας.
Γιατί τελικά η καλύτερη τιμωρία δεν είναι να πεθαίνεις εσύ ο ίδιος αλλά το να κάθεσαι σε μια καρέκλα΄και να βλέπεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν ανήμπορος να κάνεις κάτι για να τα σώσεις... Ναι είναι πέρα για πέρα τελικά αληθινή εκείνη η φράση του Παλανιούκ που έλεγε....
"Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους που αγαπάς από το να τους σκοτώσεις. Το πιο συνηθισμένο είναι να κάτσεις να δεις τον κόσμο να το κάνει. Εσύ άραξε και διάβασε την εφημερίδα σου..."
Εγώ στην εποχή μου όταν ήμουν μικρή έτρωγα καθαρό φαγάκι, κολυμπούσα σε μια θάλασσα καθαρή, η πόλη μου είχε γύρω γύρω ακόμα δάση, στις γειτονιές κοιμάμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, τα γόνατά μας ήταν συνέχεια γρατζουνισμένα από το κυνηγητό στις αλάνες, ο έρωτας ήταν ένα μόνιμο φλερτάρισμα, η μόρφωση ήταν πολύτιμο απόκτημα, η περιπέτεια της ζωής ήταν ένα ασταμάτητο ταξίδι ανακαλύψεων, το κυριακάτικο τραπέζι μοσχοβολούσε από δυόσμους και βασιλικούς και η φύση μιλούσε ακόμα μέσα μας.
Κι ο αγώνας ήταν για μια ακόμα καλύτερη ζωή, ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, μια στέγη για την οικογένεια, μια οικονομία για να μπορέσουν τα παιδιά να ζήσουν καλύτερα και οι ίδιοι να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.
Που πήγαν όλα αυτά και γιατί η ελπίδα του καλύτερου αύριο έγινε ο εφιαλτης που ζούμε σήμερα?
Θρέψαμε το κακό λύκο μέσα μας, τον άλλο τον καλό τον αφήσαμε να λιμοκτονεί. Κι ο κακός μας λύκος ήταν άπληστος, φιλοτομαριστής και αχόρταγος. Ηθελε να τα φάει όλα μόνος του, δεν είχε ιδανικά, ούτε ανθρωπιά, ούτε όνειρα. Μόνο ωμή πείνα.
Και τώρα θα φάει ότι βρει μπροστά του....
Βασιλική http://www.ramnousia.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.