Όμορφες δημοκρατίες, όμορφα καίγονται

 του Γαλαξιάρχη

Δεκαεπτάχρονος έφηβος δηλώνει δημόσια σε 400 ανθρώπους ”Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε φασαρία. Είναι καιρός να σταματήσουν οι αρχές να μας τραμπουκίζουν και να καταστρέφουν τη χώρα. Είναι καιρός να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Πάνω τους ταραχοποιοί” και καταδικάζεται σε ένα χρόνο αναμόρφωσης και απαγόρευσης δημόσιας έκφρασης, 120 ώρες υποχρεωτικής εργασίας και τρίμηνη απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 6μμ και 7πμ. Ο νεαρός έχει οδηγηθεί στο δικαστήριο κατόπιν παρακολούθησής του από ειδικό σώμα της αστυνομίας, ενώ η μητέρα του αγοριού εξηγεί στο δικαστήριο ότι “είναι καλό παιδί, αλλά, όπως κάθε έφηβος, έχει τις ανόητες στιγμές του”

Όχι δεν πρόκειται για τη δίκη ενός “παιδιού του Σουίνγκ” σε ναζιστικό δικαστήριο του 1938. Ούτε για την εφαρμογή του καραμανλικού νόμου 4000 “περί τεντιμποϊσμού”. Ούτε για κάποιο ιρανικό δικαστήριο μουλάδων τοποτηρητών της Σαρίας.

Πρόκειται για τη γενέτειρα της αστικής δημοκρατίας, την Αγγλία, εν έτει 2011 μ.Χ. και 304 χρόνια μετά τις “Πράξεις της Ένωσης” του 1707, οπότε και θεμελιώνεται η νεότερη μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Το δε δημόσιο μέσο όπου εκφράστηκε ο 17χρονος είναι τοFacebook, στο οποίο και του απαγορεύτηκε η πρόσβαση (μαζί με τα υπόλοιπα social media) για τους επόμενους δώδεκα μήνες. Πηγή: Guardian 17/8/2011

Οι Ιαβέρηδες της Μ.Β. δεν επιχείρησαν καν να κρυφτούν πίσω από δημοκρατικά προσχήματα, όπως οι ημέτεροι Ιαβέρηδες την 15η Ιουνίου. Σε μία χώρα με μακρά ιστορία στην στρατιωτική καταστολή δεκάδων κινημάτων, το επιχείρημα “βγάλτε το στρατό στο δρόμο να κυνηγήσει πιτσιρικάδες” όχι μόνο δεν προκαλεί αποτροπιασμό, αλλά εκφράστηκε ανέξοδα από χιλιάδες στόματα πριν σβήσουν τα αποκαϊδια του πρόσφατου ξεσηκωμού στις υποβαθμισμένες συνοικίες του Β.Α. Λονδίνου. Το αστικό σύστημα δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει τις τεράστιες μικροαστικοποιημένες μάζες, καθώς η παγιωμένη αντιδραστικότητά τους έσπευσε να το προλάβει. Ποιος δίνει δεκάρα στις ταξικές ανισότητες; Ποιος ασχολείται με τον κοινωνικό αναβρασμό; Προστατέψτε μας. Μετά τους φοιτητές, πήραν σειρά οι μαύροι και οι “χούλιγκαν” των προαστίων. Ποιος θα ακολουθήσει;

Ο φασισμός της νομιμοφροσύνης

Η νομιμοφροσύνη και κυρίως η ηθικολογία που την περιβάλλει δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα πρόσχημα της αστικής ολιγαρχίας όταν ζορίζεται στα δύσκολα της λαϊκής πίεσης. Πόσο μάλλον κατακραυγής.

Παράδειγμα ακυρότητας της νομιμοφροσύνης: Μόλις χθες (17 Αυγ) ανακοινώθηκε από το Υπ.Οικ. η αναστολή, έως το 2014, διάταξης του νόμου 3899/2010 που αφορά στο “Πόθεν Έσχες” για αγορά οποιασδήποτε κατοικίας, ανέγερση οικοδομής, μίσθωση ακινήτων ακόμη και για κατασκευή πισίνας. Σύμφωνα με τον υπουργό ανάπτυξης, δηλαδή έναν κατεξοχήν εκπρόσωπο της πολιτικής νομιμότητας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, η αναβολή της εφαρμογής του νόμου «είναι µία κίνηση µε αναπτυξιακό χαρακτήρα, η οποία θα βοηθήσει έναν χειµαζόµενο κλάδο της ελληνικής οικονοµίας πολύ σηµαντικό». Με λίγα λόγια, επειδή -σύμφωνα με την κυβέρνηση- το συμφέρον της “εθνικής οικονομίας” το επιβάλλει, έως και το 2013 η πηγή χρηματοδότησης για χτίσιμο βίλας μετά πισίνας δεν ενδιαφέρει κανέναν. Από το 2014 όμως, θα ελέγχεται. Έτσι, η επένδυση “ναρκοδολαρίων” σε ακίνητα θα είναι νόμιμη, μόνο για τα επόμενα δύο χρόνια. Κάπου εδώ ο νομιμόφρων θα έπρεπε να σκίζει τα ρούχα του και να τραβάει τα μαλλιά του. Κι όμως, οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι ηθικολόγοι της νομιμοφροσύνης (βλ. βουλευτές ΠΑΣΟΚ και ΛαΟΣ) δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να απαντήσουν χαμογελαστά: “μα δεν θέλετε να εισρεύσει χρήμα στη χώρα και να δουλέψει ο κόσμος;”.

Η νομιμότητα, αυτό το χαλαρωμένο σωβρακολάστιχο στα χέρια της εξουσίας, μεταφράζεται όπως ακριβώς τη βολεύει. Όχι μόνο ο νόμος αλλάζει κατά βούληση, αλλά και τίθεται ανενεργός ανά πάσα στιγμή, ή -ακόμη χειρότερα- ενώ βρίσκεται σε ισχύ, η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη αδιαφορούν για την εφαρμογή του (βλ. για παράδειγμα την απόφαση του ΕΟΦ για την απαγόρευση διαφήμισης προϊόντων παραγωγής όζοντος, και τα σποτ που συνεχίζουν να προβάλλονται από Alter και Σκάι, σα να μη συμβαίνει τίποτε).

Οι νόμοι, όπως και η φορολογία, αποτελούν δημιουργήματα της οργανωμένης κοινωνίας πουσκοπό έχουν την προστασία των πιο αδύναμων μελών της. Στα χέρια της αστικής τάξης και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας της, ο χαρακτήρας τους έχει αντιστραφεί πλήρως. Όχι μόνο δεν προστατεύουν τον αδύνατο, αλλά θωρακίζουν τον ισχυρό και τιμωρούν παραδειγματικά τη λαϊκή τάξη που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του. Οι φοροαπαλλαγές και οι επιδοτήσεις απευθύνονται κατεξοχήν στο μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Η νομολογία από την άλλη ενισχύει την καταστολή των απόκληρων του συστήματος. Όχι μόνο στην Ελλάδα και τη Μεγ. Βρετανία. Παντού. Στα πρώτα βήματα της νέας χιλιετίας, η Ευρώπη επιστρέφει στις πιο μαύρες σελίδες των βιβλίων του Ντίκενς και του Ουγκώ. Το να ληστέψεις μία ολόκληρη χώρα δεν είναι παράνομο. Είναι νόμος της αγοράς. Το να κλέψεις ένα μπουκάλι νερό ή να εκφράσεις με λόγια την οργή σου, θεωρείται έγκλημα απέναντι στην κοινωνία. Ενίοτε και τρομοκρατία…

Όταν ξεκίνησαν να πέφτουν οι μάσκες της αστικής δημοκρατίας και να φαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της πυώδους πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν. Ορισμένοι μίλησαν ανοιχτά για αυξημένη καταστολή και άλλοι συγκρούστηκαν με αυτήν. Μερικοί κατέδειξαν την υποκρισία της νομιμοφροσύνης και αποφάσισαν να πολεμήσουν τον άδικο νόμο, ή και την αδιαφορία της πολιτείας για την ουσιαστική νομιμότητα. Κάποιοι άλλοι τους αποκάλεσαν, παράνομους, τζαμπατζήδες, ακόμη και εχθρούς της δημοκρατίας: “Εδώ ακόμη έχουμε δικαίωμα ψήφου, και κάθε τέσσερα χρόνια μπορούμε να κρίνουμε την εξουσία”. Να δείτε που σε λίγους μήνες, οι ίδιοι άνθρωποι θα εγκαλούν όσους αντιστέκονται, με το πρόσχημα ότι “εδώ δεν μας πυροβολούν στο δρόμο, όπως στη Λιβύη και τη Συρία“. Σε ένα χρόνο από σήμερα, ίσως και αυτό το επιχείρημα να είναι ξεπερασμένο…

http://parallhlografos.wordpress.com/